تبیین مدل علی آشفتگی زناشویی براساس الگوهای ارتباطی، روابط زناشویی و افسردگی در بین زوجین دارای کودک زیر 10 سال

هدف پژوهش حاضر  تبیین مدل علی آشفتگی زناشویی براساس الگوهای ارتباطی، روابط زناشویی و افسردگی در بین زوجین دارای کودک زیر 10 سال بود.

روش پژوهش: 

پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش جز پژوهش های توصیفی همبستگی با کاربست مدلسازی معادلات ساختاری بوده است. جامعه آماری پژوهش زوجین دارای فرزند زیر 10 سال متقاضی طلاقی بود که در نیمه دوم سال 1402 به مراکز مشاوره و خانواده درمانی دارای مجوز فعالیت یا مراکز مجاز مشاوره خانواده قوه قضاییه شهر شیراز مراجعه کردند و از بین آن ها 250 زوج (جمعا 500 نفر) به عنوان حجم نمونه در نظر گرفته شد. ابزار پژوهش نیز پرسشنامه الگوهای ارتباطی  (1998)؛ پرسشنامه افسردگی بک (1988)؛ پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ (1989) و پرسشنامه آشفتگی زناشویی (1979) بود.

یافته ها نشان داد الگوهای ارتباطی در قالب ارتباط توقع/کناره گیری، ارتباط سازنده متقابل و ارتباط اجتناب متقابل؛ افسردگی و روابط زناشویی در قالب ارتباط زناشویی، حل تعارض و روابط جنسی بر آشفتگی زناشویی اثرگذارند و اثرگذاری این عوامل در جهت مثبت (یعنی افزایش دهنده آشفتگی زناشویی) و در جهت منفی (یعنی کاهش دهنده آشفتگی زناشویی)  بود. اثرگذاری الگوهای ارتباطی و روابط زناشویی نیز با توجه به علامت ضرایب بدست آمده، منفی بوده، یعنی این عوامل کاهش دهنده آشفتگی زناشویی هستند اما افسردگی عاملی است که افزایش دهنده آشفتگی زناشویی است (05/0>P). دستاورد مدلسازی معادلات ساختاری نیز دال بر تایید برازش الگوی تدوین شده، بود.  

بنابر یافته ها؛ ارائه راهکارهای ارتقا دهنده الگوهای ارتباطی، روابط زناشویی و کاهش دهنده  افسردگی می تواند منجر به کاهش آشفتگی زناشویی در بین زوجین و در نتیجه آن بهبود عملکرد خانواده و تربیت فرزندان گردد