مدل ساختاری اعتیاد به بازی های آنلاین براساس سیستم های مغزی-رفتاری: نقش میانجی گر همجوشی شناختی و اجتناب تجربه ای

اعتیاد به بازی های آنلاین یک نگرانی رو به رشد است که میزان شیوع آن در بین نوجوانان و جوانان حدود 2/1 تا 5/8 درصد برآورد می شود.

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی گر همجوشی شناختی و اجتناب تجربه ای در رابطه سیستم های مغزی رفتاری با اعتیاد به بازی های آنلاین انجام شد.

پژوهش از لحاظ روش در زمره پژوهش های توصیفی- همبستگی از نوع معادلات ساختاری بود. جامعه ی آماری شامل کلیه ی دانش آموزان دوره ی اول متوسطه منطقه آموزش و پرورش بستک هرمزگان در سال تحصیلی 1401-1400 بود که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای تعداد 350 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند و به پرسشنامه های سیستم های بازداری/فعال ساز رفتاری (1994)، همجوشی شناختی (2014)، پذیرش و عمل- نسخه دوم (2011) و اعتیاد به بازی های آنلاین (2002) پاسخ دادند. جهت تحلیل داده ها از مدل سازی ساختاری استفاده شد.

نتایج نشان داد که سیستم فعال ساز رفتاری و سیستم بازداری رفتاری به ترتیب با مقدار ضریب 46/0 و 42/0 به صورت مستقیم با اعتیاد به بازی های آنلاین ارتباط معناداری دارند (001/0< P). همچنین، سیستم فعال ساز رفتاری  و سیستم بازداری رفتاری به ترتیب با مقدار ضریب 17/0 و  15/0 با میانجی گری اجتناب تجربه ای و سیستم بازداری رفتاری با مقدار ضریب 21/0 با میانجی گری همجوشی شناختی به صورت غیرمستقیم با اعتیاد به بازی های آنلاین ارتباط معناداری دارند (001/0< P).

متخصصان به منظور کاهش اعتیاد به بازی های آنلاین باید از یک سو جهت شناسایی حساسیت سیستم های بازداری/فعال ساز رفتاری، رگه های شخصیتی را مورد ارزیابی قرار داده و از سوی دیگر ضمن چالش های شناختی و گذشته نگر به دنبال کاهش سوءگیری های شناختی باشند.