مطالعه پدیدارشناختی «خود» در مناسبات زندگی روزمره

در گفتمان علوم اجتماعی، مفهوم «خود» برساخته ای اجتماعی، و اعم از ترکیب زیستی- روان شناختی است. مطابق با معنای مذکور، «خود»، طی پدیداری زما ن مندانه، مکا ن مندانه و تاریخ مندانه در بستر تعامل اجتماعی، وجه عمده «هویت روزمره» کنش گران اجتماعی را متکون می سازد. هدف مقاله شناسایی و توصیف تجربه زیسته زنان و مردان متاهل ساکن شهر ساری از «خود»های پدیدارشده بر آن ها در جریان مناسبات زندگی روزمره است. مطالعه با استفاده از روش پدیدارشناسی توصیفی، داده بابی با استفاده از مصاحبه نیمه ساختاریافته، و داده کاوی بر پایه روش کلایزی به انجام رسیده است. آگاهی دهندگان پژوهش30 نفر از زنان و مردان، با حداقل 10 سال تجربه تاهل بودند که به صورت هدفمند، و با توجه به معیارهای شمول انتخاب شدند. به موجب تجرید حاصل از 1650 مفهوم توصیفی، و در جریان کدگذاری چندمرحله ای ناظر بر حرکت از مرتبه امر انضمامی به ساحت امر انتزاعی، 4 سنخ از خود، مشتمل برخود تسعیری، خود متخبتر همگرا، خود زوال یافته دگربین وخود منفرد خیال پرداز، به عنوان مضامین اصلی برساخت گردید. به موجب تجریدی ترین نتیجه حاصل از یافته های میدانی، آگاهی دهندگان مطالعه ذیل هر کدام از «خود»های پدیداری، و در مقام مواجهه با موقعیت ادراک شده شان، ناگزیر از کاربست سازوکارهای کنشی و تفسیری به مراتب متنافر با درونی ترین پنداشته ها و لایه های آگاهی خود هستند. مضیقه یاد شده موجد تکوین دوگانه از خودبیگانگی - تلاش معطوف به رهایی بخشی از آن مضیقه می-گردد.