طراحی الگوی خودشیفتگی مدیران ورزشی با رویکرد کیفی

با توجه به اهمیت درک عمیق پدیده پیچیده خودشیفتگی در مدیران ورزشی برای موفقیت و اثربخشی آنها، مساله اصلی این پژوهش کیفی، شناسایی ابعاد، مولفه ها و ویژگی های خودشیفتگی در مدیران ارشد، میانی و عملیاتی باشگاه های ورزشی حرفه ای و سازمان های متولی ورزش قهرمانی ایران بود تا با طراحی الگوی جامع خودشیفتگی مدیران ورزشی، چارچوب نظری و عملی جدیدی برای درک و مدیریت این پدیده در حوزه مدیریت ورزشی ارائه گردد.

روش شناسی:

 روش تحقیق حاضر از نوع تئوری داده بنیاد بود. این پژوهش در بازه زمانی اسفند 1401 تا  مرداد 1402 انجام گرفت. مشارکت کنندگان به صورت گلوله برفی از میان اساتید، پژوهشگران، روانشناسان، مشاوران و مدیران با سابقه و موفق در حوزه باشگاه های ورزشی حرفه ای و سازمان های متولی ورزش قهرمانی سراسر ایران انتخاب گردیدند تا تنوع و غنای داده ها تامین شود. از مطالعات کتابخانه ای و مصاحبه های نیمه ساختاریافته عمیق با 15 نفر برای گردآوری داده ها استفاده شد. به منظور بررسی کیفیت و اعتباربخشی به نتایج کیفی از معیارهای ارزشیابی لینکلن و گابا (1985) استفاده شد. برای محاسبه پایایی مصاحبه از روش توافق درون موضوعی دو کدگذار، استفاده شد. که در این روش ضریب پایایی برابر با 91 درصد به دست آمد.

یافته ها نشان دادند، الگوی خودشیفتگی مدیران ورزشی شامل بعد مثبت (توانایی رهبری و الهام بخشی، اعتماد به نفس بالا، انگیزه و جاه طلبی، خلاقیت و نوآوری) و منفی (خودبزرگ بینی و غرور بیش از حد، خودمحوری و بی توجهی به دیگران، عدم تحمل نقد و انتقاد، سلطه جویی و کنترل طلبی، فقدان همدلی و درک دیگران، عدم پذیرش شکست و اشتباه) است.

برای بهره گیری از مزایای خودشیفتگی مثبت و پیشگیری از پیامدهای منفی آن، آموزش مهارت های بین فردی، مدیریت هیجانات، انتخاب مدیران متعادل و نظارت مناسب ضروری است. ایجاد سیستم های بازخورد و تشویق به همکاری می تواند اثرات منفی را کاهش و ابعاد مثبت را تقویت کند.