حق برخورداری از وکیل و تاثیر آن بر عملکرد پلیس در مرحله تحت نظر و تحقیقات مقدماتی در حقوق ایران و فرانسه

قانون آیین دادرسی کیفری ایران مصوب 1392 با الهام از قوانین خارجی به ویژه قانون آیین دادرسی کیفری 1959 فرانسه و اصلاحات بعدی آن، حاوی نوآوری های بسیاری به ویژه در مرحله تحت نظر و تحقیقات مقدماتی است. بخشی از این نوآوری ها به حقوق متهم در مراحل پیش گفته و به حضور وکیل مربوط است که باوجود تغییرات مثبت، همچنان نسبت به قوانین برخی کشورهای مترقی در قانون گذاری، مثل فرانسه با نواقص و محدودیت هایی همراه بوده است.

روش تحقیق:

 این تحقیق از نظر هدف کاربردی و با روش توصیفی-تحلیلی انجام شده است.

عدم تصریح قانون گذار به برخی موارد مربوط به حضور وکیل زمینه را برای تفسیر به ضرر متهم فراهم نموده و موجب می شود مقامات کشف و تحقیق اختیارات بیشتری برای جلوگیری از حضور و مداخله وکیل در این مراحل داشته باشند. حضور وکیل فی نفسه آثار مثبت و منفی بر عملکرد پلیس دارد که در وجه منفی، این حضور موجبات تداخل میان وظایف خود و این نهاد را فراهم می کند. هدف این مقاله که به روش توصیفی- تحلیلی انجام شده، تبیین چنین تاثیری بر عملکرد پلیس با مطالعه تطبیقی حقوق فرانسه است.

نتایج مطالعه حاکی از آن است که آثار منفی حضور وکیل بر عملکرد پلیس و ایجاد تداخل در وظایف آن ها به دلیل وجود برخی مشکلات از قبیل مسئله اقرار محوری سیستم قضایی و اجرایی، آموزش های کم کارآمد ضابطان دادگستری، کم کارآمدی و ضعف کشف علمی جرایم، تلقی پلیس در مورد عدم حمایت شایسته از حقوق بزه دیده در این مراحل و هم چنین وجود برخی تخلفات از سوی وکلای دادگستری بوده که با اتخاذ سیاستی کارآمد در نظام اجرایی و تقنینی در رابطه با وظایف پلیس، وضع قوانینی دقیق در رابطه با حدود مداخله وکیل در این مراحل و از بین بردن خلاهای قانونی حضور وکیل قابل حل است.