اثربخشی بازی درمانی بر کاهش کمرویی و بهبود مهارت های اجتماعی فرزندان جانبازان

 پدر و مادر از جمله افراد مهم در تربیت اجتماعی کودکان هستند. اخیرا توجه زیادی به چالش های روابط اجتماعی کودکان و نقش بازی درمانی والدین در حل این چالش ها شده است. بنابراین هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثربخشی بازی درمانی بر کاهش کمرویی و بهبود مهارت های اجتماعی فرزندان جانبازان بود.

 جامعه آماری در این پژوهش نیمه تجربی؛ شامل کلیه نوآموزان پیش دبستانی فرزند جانبازان شهر زاهدان است. تعداد 30 دانش آموز با روش نمونه گیری هدفمند در سال 1401 به عنوان نمونه تحقیق تعیین شد که در دو گروه مجزای (15 دانش آموز در گروه آزمون و 15 دانش آموز در گروه گواه) جایگزین شدند. ابزار گردآوری داده ها، شامل مقیاس کمرویی توسط چیک – بریگز (1990) و پرسشنامه انزوای اجتماعی مدرسی یزدی (1393) بود. روش تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از جداول توصیف فراوانی، واریانس، انحراف استاندارد انجام شده و در بخش استنباطی، آزمون کواریانس با استفاده از نرم افزارSPSS21 انجام گرفت.

 نتایج نشان می دهد میانگین متغیر کمرویی (23/38 ±06/47) و مهارت های اجتماعی (86/123±20/159) است. بازی درمانی بر کاهش کمرویی و افزایش مهارت های اجتماعی فرزندان جانبازان موثر است (0001/0= p).

 با توجه به نتایج تحلیل آماری، با بازی کردن با اسباب بازی های مختلف قوه تخیل کودک تقویت می شود و هماهنگی بین افکار و رفتار وی ایجاد می شود. بر این اساس پیشنهاد می شود که وزارت آموزش و پرورش نسبت به طراحی، اجرا و ارزیابی دوره های ضمن خدمت آشنایی مربیان مراکز پیش دبستانی دخترانه و پسرانه دولتی و غیردولتی با انواع روش های بازی درمانی و پروتکل اجرایی هرکدام اقدامات لازم را صورت دهد.