زبان قرآن و عهدین در مساله رویت خدای تعالی

در متن قرآن کریم و عهدین تاکید می شود که خداوند از چشم ها ناپیدا و غیرقابل رویت است، با این تشابه که درعهد قدیم خداوند را موجودی ذهنی نمی داند ولی از حضور مستقیم خدا برای صحبت با انسان با آیات و نشانه های ویژه ای همراه می داند، رویت تمثلی و تجسمی در قرآن در تبیین تصور وقایع و تجسم اعمال انسان در قیامت استعمال شده ، در حالی که رویت تجسمی و تجسدی در مورد رویت خداوند در عهدین وجود دارد. همان طور که در این گفتار مطرح می شود زبان قرآن کریم نمی تواند از زبان عهدین تاثیر پذیرفته باشد. هر چند که در برخی موارد شباهت هایی وجود دارد. در نهایت علی رغم ادعای عهدین مبنی بر مشاهده نشدن خداوند توصیف ها آن دلالت جسم بودن را به ذهن متبادر می کند اما در بیان قرآن کریم به صراحت تجسم و رویت خدای تعالی نفی می شود و موارد که بحث از رویت است اغلب تاویل به عدم رویت می شود.