تولید نانوالیاف از کیتوزان استخراج شده از ضایعات میگوی ببری سیاه (Penaeus monodon) به دو روش تک نازله و هسته-پوسته

هدف از تحقیق حاضر، بررسی امکان تولید نانوالیاف از کیتوزان استخراج شده از ضایعات میگوی ببری سیاه (P. monodon) و تاثیر ابعاد نانوالیاف بر میزان سمیت پلیمرهای اولیه با پتانسیل کاربرد در تولید زخم پوش است. در این تحقیق، از دو روش برای تولید نانوالیاف از پلیمر کیتوزان استخراج شده استفاده گردید که شامل الکتروریسی تک نازله و دونازله بوده، که در روش دوم سعی بر تولید الیاف با قابلیت بارگذاری هسته بود. نانوالیاف الکتروریسی شده از لحاظ ویژگی های ریخت شناختی تحت بررسی میکروسکوپ الکترونی فیلد میدانی (FE-SEM) قرار گرفت. همچنین از فناوری های آنالیزی مختلف شامل FTIR (طیف سنجی مادون قرمز فوریه) و XRD (پراش اشعه ایکس) برای بررسی های ساختاری نانوالیاف تولیدشده استفاده گردید. همچنین میزان سمیت به روش MTT نانوالیاف تولیدشده نسبت به پلیمر اولیه سنجش گردید. بررسی نمودارهای طیف سنجی مادون فوریه و پیک های پراش اشعه ایکس وجود پلیمرهای کیتوزان و پلی وینیل الکل و اختلاط مناسب آنها را نشان داد. همچنین نتایج نشان داد که نانوالیاف با کیفیت و ممتد بدون گره در هر دو روش تک نازله و دونازله به دست آمد. نکته جالب، ایجاد فضای هسته در نانوالیاف دو نازله بود که با امکان بارگذاری انواع پلیمرها و نانوذرات ثانویه، پتانسیل کاربری خود را در زمینه های مختلف به خصوص حوزه درمان و تولید زخم پوش نشان داد. علاوه برآن، دستیابی به سمیتی کمتر در نانوالیاف تولید شده نسبت به پلیمرهای اولیه، پتانسیل کاربرد نانوتکنولوژی را در علوم مختلف نشان می دهد.