تاثیر نانوذرات سیلیکون و روی و تلقیح بذر با آزوسپریلیوم بر ترکیبات بیوشیمیایی و انتقال مجدد در تریتیکاله تحت تنش شوری

مطالعه اثرات آزوسپریلیوم و نانوذرات (روی و سیلیکون) بر عملکرد دانه و برخی صفات تریتیکاله آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه محقق اردبیلی در سال 1400 اجرا شد.

روش پژوهش: 

فاکتورهای آزمایشی شوری (عدم اعمال شوری به عنوان شاهد، شوری 60 و 120 میلی مولار با نمک کلریدسدیم)، کاربرد آزوسپریلیوم (عدم تلقیح به عنوان شاهد و تلقیح بذر با باکتری آزوسپریلیوم) و محلول پاشی با نانوذرات (محلول پاشی با آب به عنوان شاهد، محلول پاشی 8/0 گرم در لیتر نانواکسید روی، محلول پاشی 50 میلی گرم در لیتر نانوسیلیکون، محلول پاشی توام توام 4/0 میلی گرم در لیتر نانواکسید روی و 25 میلی گرم در لیتر نانوسیلیکون) شامل می شدند.

کاربرد آزوسپریلیوم و نانوذرات در شوری 120 میلی مولار، محتوای پرولین (46/37 درصد)، پراکسید هیدروژن (66/41 درصد)، مالون دی آلدهید (57/37 درصد) و فعالیت آنزیم های پراکسیداز و پلی فنل اکسیداز (به ترتیب 86/53 و 47 درصد) را نسبت به عدم اعمال شوری و عدم کاربرد آزوسپریلیوم و نانوذرات افزایش داد. کاربرد آزوسپریلیوم و نانوذرات محتوای قندهای محلول (68/18 درصد) و آنزیم کاتالاز (28 درصد) نسبت به عدم کاربرد آزوسپریلیوم و عدم محلول پاشی افزایش داد. عدم کاربرد آزوسپریلیوم و عدم محلول پاشی نانوذرات در شوری 120 میلی مولار، انتقال ماده خشک از اندام هوایی (25/54 درصد) و سهم انتقال ماده خشک از اندام هوایی در عملکرد دانه (14/126 درصد) را نسبت به شرایط کاربرد آزوسپریلیوم و نانوذرات در عدم اعمال شوری افزایش داد.

به نظر می رسد کاربرد آزوسپریلیوم و محلول پاشی نانوذرات می تواند به واسطه بهبود صفات بیوشیمیایی در شرایط شوری، عملکرد تریتیکاله را افزایش دهد.