نسبت وجود رابط با اجزاء قضیه از دیدگاه علامه طباطبایی و امام خمینی

علامه طباطبایی معتقد است که از سویی، وجود ربطی در خارج هست نه در ذهن، زیرا وجودات فی نفسه در خارج با یکدیگر مرتبطند و این ارتباط نیازمند عامل مرتبط کننده است. از سوی دیگر، نسبت حکمیه جزئی از قضیه نیست و حکم که فعل نفس است، عبارت از جعل محمول برای موضوع و جزئی از تمام اقسام قضایای موجبه است. همچنین به دلیل خارجی بودن مقولات عشر و روابط میان آن ها، اعتقاد ایشان به تحقق خارجی وجود رابط، با فرض تحقق خارجی طرفین است و در نتیجه، حتی در صورت تحقق خارجی کیفیات محسوس و نفسانی و معقول ثانی یا عرض تحلیلی بودن سایر مقولات عرضی و بر اساس دلیل تحقق خارجی وجود رابط، وجود رابط نیز در خارج ضرورتا محقق است. امام خمینی نیز که به تفرع تمام قضایا بر واقع معتقد است و از سویی تمام قضایای غیر موول را در خارج و ذهن فاقد نسبت و ربط دانسته است، از سوی دیگر به تحقق وجود ربطی با نظر دقیق برهانی در قضایا و مغفول عنه نبودن معانی حرفی معتقد است و در نتیجه، دیدگاه ایشان در این باب با دیدگاه علامه طباطبایی هماهنگ است.