تهیه و ارزیابی اشکال دارویی نوین پیوگلیتازون: مطالعه اثربخشی در کاهش گلوکز خون و بهبود زخم در مدل موش صحرایی دیابتی

دیابت نوعی اختلال در سوخت وساز بدن است که با بالا بودن گلوکز خون و مقاومت به انسولین همراه است. پیوگلیتازون یکی از داروهای موثر در کاهش مقاومت به انسولین است و اثرات ضدالتهابی دارد. هدف از این کار تهیه نانوفیبرهای حاوی پیوگلیتازون و ارزیابی اثربخشی آن به عنوان سیستم کاشتنی زیر جلدی جهت کاهش میزان گلوکز خون است. اثر نانوفیبرهای حاوی پیوگلیتازون به عنوان پانسمان برای ترمیم زخم در مدل موش صحرایی دیابتی نیز بررسی شد.

در این مطالعه برای ساخت نانوفیبرها از روش الکتروریسی استفاده شد. ساختار و خصوصیات فیبرها با استفاده از میکروسکوپ الکترونی و طیف سنجی مادون قرمز تبدیل فوریه موردمطالعه قرار گرفت. اثرات کاشت زیرپوستی نانوفیبرها بر میزان گلوکز خون موش های صحرایی بررسی و با انسولین مقایسه شد. همچنین میزان تاثیرگذاری نانوفیبرها در ترمیم زخم های پوستی در موش های صحرایی دیابتی نیز مطالعه شد.

فرمولاسیون های تهیه شده در صورت استفاده به صورت کاشت زیرپوستی قادر به کاهش معنی داری در میزان گلوکز خون نشد. فرمولاسیون تهیه شده به صورت پانسمان اثرات مطلوبی را در مدل ترمیم زخم و سرعت بسته شدن آن نشان داد. این اثر ممکن است ناشی از خصوصیات ضدالتهابی دارو باشد. پانسمان به مقدار مطلوبی تشکیل لایه های اپیدرم و درم پوستی را تسریع داد.

مطالعات هیستولوژی نشان داد که زخم های درمان شده با نانوفیبرهای حاوی پیوگلیتازون به علت داشتن اثرات ضدالتهابی، باعث تسریع در بهبود زخم در مدل های موش های صحرایی دیابت نوع یک شد. نانوفیبرهای حاوی پیوگلیتازون باعث تشکیل و تکامل فیبرهای کلاژن و بهبود شکل گیری لایه های اپیدرم و درم شده و همچنین باعث کاهش سلول های التهابی گردید. این سیستم دارورسانی موفق به کاهش معنی دار گلوکز خون در مدل های حیوانی نشد. دلایل احتمالی این مسئله شامل کم بودن غلظت داروی بارگذاری شده و محلولیت پایین دارو است.