بیع زمانی در فقه امامیه و حقوق مصر

از پیدایش تایم شر بیش از چند دهه نمی گذرد و به همین جهت تا جایی که بررسی شده نامی از آن در کتاب های حقوقی فارسی برده نشده است. تایم شرینگ (sharingTime) یا بیع زمانی، قرارداد نوپیدایی است که براساس نیازها و امیال انسان معاصر شکل گرفته است. در تایید مشروعیت و ضرورت مهایات ، مستنداتی معتبر از کتاب ، سنت ، حکم عقل و بنای عقلا وجود دارد .از جمله ارکان اساسی مهایات ، وجود اشاعه در مالکیت یا انتفاع می باشد . این تقسیم ، مسبوق به وجود حالتی از «اشتراک حقوق»بوده و موضوع آن همواره به صورت مشاع است . همین خصیصه ، وجه ممیزه این نهاد از تاسیسات حقوقی مشابه نظیر تایم شرینگ است .موضوع تقسیم مهایاتی باید در برابر استیفای منفعت قابل بقاء باشد .در خصوص ماهیت مهایات ، نظریه صلح دانستن آن از قوت بیشتری برخوردار است .