مسئله مصلحت ورزی و فرایند آن در نظام تصمیم گیری حکومت اسلامی

مصلحت به مثابه یکی از ارکان نظام تصمیم گیری و تصمیم سازی در پیامد تزاحم و تعارض در عرصه حکمرانی به جهت برون رفت از معضلات، در جمهوری اسلامی، مورد توجه و تاکید قرار گرفته است. بلکه مبانی شیعی در خصوص مصلحت، مقتضی گونه ای متمایز از مصلحت بوده، مدلی خاص از مصلحت را بازتولید کرده است که در نقطه مقابل مصلحت به معنای فرصت طلبی (در مکتب مادیگری) و مصلحت به معنای استحسان (براساس منطق اهل سنت) قرار دارد. طبعا این گونه از مصلحت، الزامات متفاوتی را در خصوص مصلحت ورزی در عرصه حکومت اسلامی رقم زده است که از آن جمله می توان به ابتنای مصلحت نسبت به ملاک های پیشینی مبتنی بر حکمت و دیدگاه کارشناسان و متخصصان عرصه های تخصصی و اشتمال آن نسبت به موضوع شناسی قطعی و واقعی و اعتماد به نظر کارشناسان در فرایند شورا و رجوع به متخصص است. این تحقیق، براساس روش توصیف و تحلیل ناظر به روش شناسی اجتهاد، فرایند مصلحت ورزی ذیل حکومت اسلامی را در راستای فهم چگونگی کاربست در نظام تقنینی مدنظر قرار داده و راهبردها و راهکارهای تحقق مصلحت ورزی مطلوب به صورت حجت و کارآمد را مورد بررسی قرار داده است.