رابطه نظریه ذهن با کفایت اجتماعی در سالمندان: نقش میانجی مهارت های زندگی

سالمندی دوره حساسی است که بررسی ابعاد مختلف سلامت روان در آن اهمیت زیادی پیدا می کند. داشتن مهارت های زندگی و نداشتن احساس عدم کفایت در این سنین می تواند به سالمندان کمک کند تا از نظر شخصی و اجتماعی دوران بهتری را سپری کرده و در ارتباطات میان فردی خویش به صورت سازگارانه تر ایفای نقش کنند. بنابراین این مطالعه با هدف بررسی کفایت اجتماعی در سالمندان بر اساس نظریه ذهن با میانجی گری مهارت های زندگی صورت پذیرفت. روش پژوهش حاضر، توصیفی همبستگی از نوع مدل یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل تمامی سالمندان ساکن در مراکز نگهداری از سالمندان شهر تبریز در تابستان سال 1402 بود. حجم نمونه نیز بر اساس روش نمونه گیری در دسترس 220 نفر انتخاب شدند که به پرسشنامه های کفایت اجتماعی فلنر، نظریه ذهن قمرانی و همکاران و مهارت های زندگی ساعتچی پاسخ دادند. بعد از جمع آوری داده ها، اطلاعات از طریق تحلیل همبستگی پیرسون و مدل یابی معادلات ساختاری و با استفاده از SPSS-26  و Lisrel 8.8 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بین نظریه ذهن با کفایت اجتماعی و مهارت های زندگی رابطه مستقیم وجود دارد و بین نظریه ذهن با کفایت اجتماعی نیز رابطه غیر مستقیم وجود دارد. یعنی مهارت های زندگی در رابطه میان نظریه ذهن و کفایت اجتماعی نقش میانجی دارد. بنابراین نتیجه گیری می شود که می توان با آموزش و افزایش مهارت های زندگی در سالمندان نظریه ذهن و کفایت اجتماعی در این افراد را بهبود بخشید و باعث افزایش سلامت روان در این افراد شد.