اثر تمرین هوازی همراه با مصرف امگا-3 بر IL-17 و IL-22 بافت چربی احشایی موش های سالمند تغذیه شده با رژیم غذایی پرچرب

با توجه به التهاب سیستمیک و اختلال در سیستم ایمنی با افزایش سن و چاقی و همچنین تاثیر فعالیت ورزشی هوازی و امگا-3 در تعدیل التهاب و ایمنی، هدف پژوهش حاضر تعیین اثر تمرین هوازی و امگا-3 بر بیان IL-17 و IL-22  بافت چربی احشایی موش های سالمند تغذیه شده با رژیم غذایی پرچرب بود.

در این مطالعه تجربی، 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (میانگین وزن 24/18±82/148 گرم) به طور تصادفی به پنج گروه رژیم غذایی نرمال (ND)، رژیم غذایی پرچرب (HFD)، رژیم غذایی پرچرب-تمرین (HFDT)، رژیم غذایی پرچرب- امگا-3 (HFDω3)، تمرین- رژیم غذایی پرچرب- امگا-3 (HFDTω3) تقسیم شدند. گروه های مکمل، طی دوره مداخله روزانه 1 گرم امگا-3 (به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) را به صورت خوراکی دریافت کردند. برنامه تمرین هوازی شامل دویدن روی تردمیل با شدت 60-50 درصد اکسیژن مصرفی (VO2max)، پنج روز هفته به مدت هشت هفته بود. 48 ساعت پس از پروتکل تحقیق، سطوح بیان ژنی در بافت چربی به روش real- time PCR اندازه گیری شد.

القای HFD با افزایش در بیان IL-17 و IL-22 همراه بود (0001/0=p). کاهش معنی داری در میزان IL-17 و IL-22 در گروه های HFDT (به ترتیب 026/0 p= و 037/0 p=)، HFDω3 (به ترتیب 035/0 p= و 044/0 p=) و HFDTω3 (به ترتیب 0001/0 p= و 0001/0 p=) نسبت به HFD؛ و HFDTω3 نسبت به گروه HFDT (به ترتیب 049/0 p= و 039/0 p=) و HFDω3 (به ترتیب 037/0 p= و 033/0 p=) مشاهده شد.

تمرین هوازی و مصرف امگا-3 می تواند باعث کاهش IL-17 و IL-22  بافت چربی احشایی، اختلالات ایمنی و التهاب ناشی از HFD در موش های سالمند شود. بااین وجود اثر ترکیب تمرین و مکمل بهتر است.