بررسی فراوانی بیماری لنفوم در بیمارستانهای آموزشی شهر همدان طی سالهای 82-1372

لنفوما گروهی از تومورهای جامد (توپر) بدخیم هستند که سلولهای لنفورتیکولار را مبتلا می سازند. از آنجایی که علایم اولیه لنفوم می تواند ناحیه دهان و حلق (حلقه والدایر) را مبتلا سازد شناختن علایم مزبور برای دندانپزشکان دارای اهمیت می باشد. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی لنفوم و داده های اپیدمیولوژیک آن در شهر همدان است زیرا شناخت فراوانی لنفوم در گروه های مختلف اجتماعی با توجه به شرایط مختلف اقلیمی، سن و جنس و... از شاخصهای برنامه ریزی پیشگیری و بهداشتی بشمار می رود.
در این مطالعه توصیفی - تحلیلی گذشته نگر، تمامی موارد بدخیمی تشخیص داده شده در چهار بیمارستان دولتی سینا، مباشر کاشانی، امام خمینی (ره) و اکباتان همدان طی سالهای 82-1372 مورد بررسی قرار گرفته و اطلاعات مورد نیاز استخراج و در فرم مخصوص ثبت شد. آنالیز آماری توسط نرم افزار SPSS انجام پذیرفت.
از 350 هزار پرونده بیمارستانی در طی 10 سال و از 3500 مورد بدخیمی گزارش و ثبت شده، 404 پرونده به تشخیص و درمان موارد لنفوم بدخیم اختصاص داشت که مورد مطالعه قرار گرفت. از 404 مورد، 285 مورد به لنفوم غیرهوجکین، 111 مورد به بیماری هوجکین و 8 مورد به لنفوم بورکیت اختصاص داشت. مردان به نسبت 1.6 به 1 بیش از زنان به انواع لنفوم مبتلا بودند. در تمامی موارد شایعترین نشانه بالینی بدخیمی، لنفادنوپاتی گردنی بود و بیشترین نواحی درگیری عقده های ساب مندیبولار و گردنی فوقانی (Level I.II) بود.
نتیجه نهایی: از نظر فراوانی، لنفوم غیرهوجکین در مقام اول و بعد از آن لنفوم هوجکین و لنفوم بورکیت قرار داشته که شاید نشاندهنده ابتلا به لنفوم در گروه های سنی مختلف است. در این مطالعه شایع ترین سن ابتلا به لنفوم غیرهوجکین، بالای 40 سال و لنفوم بورکیت زیر 11 سال بود.