ابزارها و روش های آسیب زا در تعلیم و تربیت دینی دانش آموزان

پرسش فراروی این مقال، گذاری گذرا بر گوشه ای از اسباب ناکامی نظام تعلیم و تربیت دینی نسل نو در مدارس است. کشف آسیب های موجود در این نظام، آرزوی دیرین دین مداران و مرهم سینه خیل فراوانی از خداباوران است. آسیب های این عرصه را می توان به انواع گوناگون مبنایی، اصولی، محتوایی، روشی و ابزاری تقسیم کرد. نوشتار حاضر پس از مفهوم شناسی، در دو آسیب اخیر به مداقه می نشیند. روش های آسیب زای عرضه شده عبارتند از: آموزش یکنواخت، بی حرکت و غیرفعال، فقدان ممارست، روش تحکم و تحمیل نه حکمت و تحلیل، غفلت از شیوه مناظره و احترام به نظر مخالف، کلیشه های غیر بومی، اکتفا به شیوه مستقیم، سطحی، غیر مستمر و غیرتدریجی و کاستی در سبک الگویی. در میان ابزارهای ناکارآمد، فراق دین و هنر و بیان آسیب زا محور سخن است.