بررسی اثر رژیم های پرپروتئین برغلظت پروتئین های التهابی پلاسما در زنان چاق

چاقی به عنوان یک عامل خطر مستقل برای بیماری های قلبی عروقی و دیابت محسوب می شود. این احتمال وجود دارد که ترشح پروتئین های التهابی توسط بافت چربی یا ادیپوسیتوکین ها در بروز این اختلالات نقش داشته باشد. از این رو، پیگیری تغییرات این سیتوکین ها در ارزیابی موفقیت برنامه های کاهش وزن می تواند مفید باشد. از آنجا که امروزه، در برخی جوامع، رژیم پرپروتئین به عنوان رژیم برتر کاهش وزن معرفی می شود، بازنگری کارایی این رژیم از نقطه نظر ارتقای سلامت در جامعه ایرانی، ضروری به نظر می رسد. به دلیل همین ضرورت، این بررسی با هدف ارزیابی تاثیر رژیم های پرپروتئین بر کاهش وزن و شاخص های سلامتی از جمله غلظت پروتئین های التهابی پلاسما در زنان چاق انجام شد.
28 زن چاق (BMI: 41-30kg/m2) به مدت 10 هفته، تحت یکی از این دو رژیم قرار گرفتند: کم کالری استاندارد (15% انرژی از پروتئین) و پرپروتئین (30% انرژی از پروتئین). در شروع و پایان بررسی، شاخص های آنتروپومتریک و بیوشیمیایی در نمونه ها اندازه گیری شد.
کاهش وزن (6.0±2.3 kg با رژیم پرپروتئین و 4.9±2.4 kg با رژیم استاندارد، 0.43=p) و کاهش توده چربی (4.6±2.1 kg با رژیم پرپروتئین و 3.9±2.0 kg با رژیم استاندارد، 0.63=p) تفاوت معنی داری بین دو گروه نداشتند. شاخص حساسیت به انسولین با رژیم پرپروتئین، بهبود بیشتری نشان داد (0.01=p). کاهش تری گلیسرید سرم در هر دو گروه، معنی دار بود (0.03=p در گروه استاندارد، 0.005=p در گروه پرپروتئین) بدون آنکه بین دو گروه، تفاوت معنی داری باشد. کلسترول تام، LDL-c و HDL-c تغییر معنی داری در هیچ یک از دو گروه نداشتند. غلظت لپتین پلاسما با رژیم پرپروتئین در مقایسه با رژیم استاندارد، کاهش بیشتری نشان داد (0.05>p). در غلظت سایر ادیپوسیتوکین ها شامل ادیپونکتین، TNF- a، IL-6 و logCRP با وجود روند بهبود در غلظت، تغییر معنی داری مشاهده نشد.
رژیم پرپروتئین در بهبود شاخص حساسیت به انسولین و کاهش لپتین پلاسما موثرتر از رژیم استاندارد بود. با این حال، میزان کاهش وزن، تغییر پروفایل لیپیدهای سرم و پروتئین های التهابی پلاسما در گروهی که رژیم کم کالری با درصد پروتئین استاندارد یا پروتئین بیشتر داشتند، تفاوت معنی داری نشان نداد.