بررسی امکان شباهت مکانیسمی اثر هیپر آلژزیک دوزهای بسیار اندک و تحمل به اثر آنالژزیک مرفین با تاکید بر نقش مسیر نشانه پردازی پروتئین های Gs در موش های صحرایی

تحمل به بیدردی حاصل از تجویز دوز درمانی مرفین (HD) high dose و نقش پروتئینهای G تحریکی در آن در مطالعات قبلی گزارش شده است. در مطالعه حاضر امکان ایجاد تحمل به هیپرآ لژزی ناشی از دوزهای بسیار اندک مرفین (ULD) ultra low dose و شباهت آن با تحمل به اثر ضد دردی مرفین بویژه نقش مسیر نشانه پردازی Gs در این دو فرایند مورد بررسی قرار گرفته است.
در همه گروه های آزمایشی از موش صحرایی نژاد Wistar در محدوده وزنی 220-180 استفاده شد و همه تزریقات داخل صفاقی بود. برای ایجاد تحمل تجویز HD و یا ULD به مدت 5 روز انجام شد و روز ششم از آزمون tail-flick (TF)در قبل و30 دقیقه بعد از تجویز دارو جهت اندازه گیری آستانه درد حرارتی استفاده شد. برای بررسی اثر پیش درمانی ULD در ایجاد تحمل به HD تجویز 5 روزهULD و HD به فاصله 15 دقیقه طی 5 روز متوالی صورت گرفت و روز ششم پاسخ به HD اندازه گیری شد. بررسی تحمل متقابل با تجویز یک دوز طی 5 روز اول و آزمون TF در پاسخ به دوز دیگر در روز ششم صورت گرفت. برای مهار مسیر نشانه پردازی Gs از داروی oseltamivir استفاده شد. درهمه موارد توام درمانی، آزمون (TF) 30 دقیقه پس از آخرین تجویز انجام شد.
نتایج نشان داد که: 1- تجویز مزمن ULD باعث ایجاد تحمل به اثر هیپرآلژزیک آن می شود. 2- تجویز مرفین ULD قبل از مرفین HD باعث کاهش شدت تحمل به HD می شود. 3- کاربرد مزمن ULD باعث کاهش اثر ضد دردی مرفین HD می شود 4- از طرف دیگر مصرف همزمان 1 mg/kg/i.p.) oseltamivir) هم بلوک کننده هیپرآ لژزی حاد ناشی از مرفین ULD و هم بلوک کننده تحمل به این دوز می باشد و تحمل به اثر ضد دردی مرفین را نیزکاهش می دهد.
نتایج این مطالعه نشان دهنده تشابه نسبی مکانیزم تحمل به اثرات هیپرآلژزیک و ضد دردی مرفین بود و دخالت مسیر نشانه پردازی Gs در این پدیده ها را نشان داد. شناخت مسیرهای دخیل در تحمل به هیپرآلژزی مرفین نیازمند مطالعات دیگری است.