سطح استرس اکسیدانها و نقصان حافظه در جمعیت بالای 70 سال

افزایش امید به زندگی در جامعه، افزایش تعداد افراد مسن، و به تبع آن افزایش نقصان حافظه م یانجامد. بررسی مشکلات مربوط به این رده سنی که یکی از مهمترین آنها نقصان حافظه می باشد و آگاهی از عوامل نامطلوب مؤثر بر آن منجمله استرس اکسیدانها لازم و ضروری بنظر می رسد. در یک مطالعه مقطعی، 220 نفر مورد بررسی قرار گرفتند. افراد بعد از خونگیری جهت آزمایش استرس اکسیدانها، جهت رد اختلالات جسمی و روانپزشکی مورد معاینه و مصاحبه بالینی بر اساس معیارهای قرار گرفتند. سپس Diagnostic and statistical manual of mental disease (DSM IV) تشخیصی پرسشنامه استاندارد عملکرد حافظه تکمیل گردید. افراد در دو گروه نقص حافظه و بدون نقص حافظه انجام گرفت. در تمامی موارد t-test به روش SPSS طبقه بندی شدند. تجزیه و تحلیل اطلاعات توسط نرم افزار به عنوان سطح معنی دار در نظر گرفته شد. (P≤0/05) 72 سال بود. میانگین و انحراف معیار سطح مالون دی آلدهید /7±2/ میانگین و انحراف معیار سنی افراد 8. (P<0/ 1 بود (001 /5±0/ 2 و 48 /7±0/ در حضور نقضان حافظه و عدم وجود نقضان حافظه به ترتیب 36 (μMo1/L) 77 درصد در افراد بدون نقص حافظه و /6±1/ همچنین میانگین و انحراف معیار ظرفیت آنتی اکسیدانی به ترتیب 36 به (IU/gHb) سطح گلوتاتیون پراکسیداز. (P<0/ 74/5±1/6 درصد در افراد دارای نقص حافظه در تغییر بود (0001. (P<0/ 35 در حضور نقضان حافظه بود (0001 /1±1/ 37 در عدم نقضان حافظه و 8 /2±1/ ترتیب 6 یافته های این مطالعه فرضیه ارتباط استرس اکسیدانها و کاهش ظرفیت آنت یاکسیدانی و کاهش ظرفیت آنتی اکسیدانی و نقضان حافظه را تایید می کند. به نظر می رسد اقدام درمانی در حذف رادیکالهای آزاد و استرس اکسیدانها می تواند روند نقص حافظه را بر اساس تغییرات بیولوژیک مشاهده شده در این مطالعه و مطالعه مشابه کنترل نماید.