پیر از دیدگاه شمس الدین محمد حافظ شیرازی و نیکالای گومیلیوف

انتخاب پیر، برای پیمودن طریق معرفت و دست یابی به اسرار الهی، از مسایل اساسی در عرفان و صوفیه به حساب می آید. از نظر اهل صوفیه سیر و سلوک در مسیر پر فراز و نشیب بدون بهره گیری از وجود پیری که خود به مرحله کمال در طریقت رسیده، امکان پذیر نیست. در مقاله سعی شده است به بررسی موضوع پیر از دید عارفان، حافظ شیرازی و گومیلیوف شاعر روس که متاثر از تصوف شرقی است و همچنین به دلایل تاثیرپذیری گومیلیوف از حافظ شیرازی در پذیرش پیر پرداخته شود. شمس الدین محمد حافظ شیرازی وجود پیر را برای حل معضلات اسرار آفرینش و تهذیب نفس و همچنین رسیدن به معرفت حق تعالی ضروری می داند، گرچه پیر خاصی را در اشعار خود معرفی نمی کند. گومیلیوف برای خلق نمایشنامه منظوم «فرزند خدا» از موتیوهای شرقی کمک گرفته است و تحت تاثیر تعالیم تصوف اسلامی و نیز اندیشه های حافظ، به موضوع پیر و اهمیت آن برای رسیدن به کمال پرداخته است. با بررسی نمایشنامه «فرزند خدا»، به این مطلب پی می بریم که گومیلیوف درباره پیر نقطه نظرات مشابهی با اهل تصوف و حافظ دارد. پیر گومیلیوف صاحب «حکمت» و عالم به «اسرار هفت آسمان و عناصر اربعه» از جانب خداوند، برای هدایت سالکان است.