ارزیابی کیفیت زندگی در زنان مبتلا به اندومتریوز

اندومتریوز، بیماری مزمنی است که میزان شیوع آن در سنین باروری زنان حدود 10% می باشد. علائم شاخص این بیماری شامل: درد مزمن لگنی، مقاربت دردناک و کاهش قدرت باروری می باشد که این علائم تاثیر منفی جدی بر پارمترهای روانی اجتماعی بیماران گذاشته و می تواند باعث کاهش مشخص در کیفیت زندگی زنان مبتلا شود. کیفیت زندگی، یک مفهوم پویا و چند بعدی است که در برگیرنده جنبه های فیزیکی،روانشناختی و اجتماعی زندگی می باشد. هدف این مطالعه، ارزیابی کیفیت زندگی در زنان مبتلا به اندومتریوز است.
این مطالعه به طور مقطعی روی 40 زن مبتلا به اندومتریوز مراجعه کننده به مراکز درمان ناباروری ابن سینا و دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انجام گرفت. ابزار تحقیق، پرسشنامه EHP-5 بود و توسط یک آزمونگر، از بیماران با تشخیص قطعی اندومتریوز تکمیل می گردید که تمام این افراد حاضر به شرکت در طرح بودند.
سن افراد مورد بررسی، 48-22 سال با میانگین 3/87/35 سال و مدت زمان شروع علائم تا تشخیص، 84-6 ماه با میانگین 32 ماه بود. تمام بیماران نابارور بوده و 75% از مقاربت دردناک و 32% از درد به هنگام راه رفتن شکایت داشتند. زندگی 92% بیماران، متاثر از علائم بیماری بوده و 62%، افت عملکرد شغلی نشان می دادند. 55% نوسانات خلقی، 37% احساس افسردگی و 34% احساس تغییر شکل ظاهری می نمودند. 73% اعتقاد داشتند که سایر مردم و 41% معتقد بودند حتی پزشکان معالج وخامت بیماری آنها را درک نمی کنند و 29% نیز از عدم کارایی درمان های موجود مایوس و ناامید بودند.
اندومتریوز کیفیت زندگی را بویژه در حوزه های درد، عملکرد جسمی و عملکرد روانی تهدید می نماید. اندومتریوز با نقائص عمده ای از قبیل درد، افت عملکرد روانی و افت عملکرد اجتماعی همراه می باشد. هر چند درمان های داروئی و جراحی بیماری باعث بهبود عملکرد فیزیکی و روانی، سطح انرژی و کاهش سطح درد بیماران می شوند؛ اما پرداختن به کیفیت زندگی بیماران با استفاده از روان درمانی و دارودرمانی مناسب در کنار درمان های جسمی موجود، ضروری و با اهمیت بنظر می رسد.