تاملی بر بومی کردن جامعه شناسی در ایران

بحث بومی کردن دانش علوم اجتماعی، نزد برنامه ریزان فرهنگی و جامعه شناسان کشور، دغدغه اصلی بوده است. بررسی سیر تاریخی نشان می دهد که پیش از انقلاب، ایده های بومی کردن علوم اجتماعی و جامعه شناسی غالبآ خصلتی ناسیونالسیتی و یا ضدغربی داشته و در واکنش به آسیب های اجتماعی ناشی از صنعتی شدن جامعه با الگوهای غربی و ناکارآمدی جامعه شناسی در مواجهه با مسائل روز صورت گرفت. در حالی که پس از پیروزی انقلاب اسلامی، بومی کردن، با ابعاد سیاسی و در راستای تحقق اهداف و آرمان های انقلاب، با رویکرد اسلامی کردن دانشگاه ها و در نهایت تاسیس جامعه شناسی اسلامی مطرح شده است.
این مقاله با رویکرد نظری در پی بررسی بومی کردن جامعه شناسی در پیش و پس از انقلاب، و با مروری بر دیدگاه های موافق و مخالف، زمینه تجربی این مفهوم را مورد کنکاش و بررسی قرار داده و در تلاش است مهم ترین موانع تحقق بومی کردن جامعه شناسی در ایران را برشمرده و راه کارهایی را برای تحقق بخشیدن آن ارائه نماید.