اثرات سفیکسیم بر سطح تستوسترون، گنادوتروپینهای هیپوفیزی و مورفولوژی بیضه در موش سوری نر بالغ نژاد balb/c

سفیکسیم یک آنتی بیوتیک باکتریال با طیف گسترده است که توانایی مقابله با پاتوژن های گوناگون به ویژه ارگانیسم های گرم منفی را دارد. امروزه استفاده ی گسترده ای از سفالوسپورین ها، به ویژه سفیکسیم در بیماری های عفونی می شود.
با توجه به اثرات این گروه از آنتی بیوتیک ها بر سیستم تولید مثل این تحقیق به منظور تعیین اثرات سفیکسیم روی هورمون های محور هیپوفیز-گناد، گنادوتروپین ها و مورفولوژی بیضه در موشهای نر سوری نژادbalb/c صورت گرفت.
در این تحقیق 18 سر موش سوری نر، نژاد balb/c به سن 16-12 هفته و به وزن تقریبی 5 35 گرم انتخاب و به سه گروه 6 تایی شامل شاهد، شم (گروهی که فقط حلال دارو را دریافت میکند) و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 10 روز متوالی سفیکسیم را با دوز 5/0 گرم/کیلوگرم که در حلالی به نام دی متیل سولفوکساید (DMSO) حل شده بود به صورت داخل صفاقی دریافت کرد. گروه شم در این مدت فقط حلال دارو (DMSO) دریافت کرد و گروه شاهد هیچ ماده ای دریافت ننمود. در انتهای تحقیق میزان هورمون ها با روش رادیو ایمنو اسی اندازهگیری شد. معیارهای مورفولوژیک بیضه (حجم، طول و وزن) اندازه گیری شد. نتایج با استفاده از آزمون تی و نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
هورمون محرک فولیکولی (FSH) بین گروه های تجربی و کنترل اختلاف معنی داری داشت. اختلاف هورمون دی هیدرواپی آندروسترون (DHEA) در بین گروه های تجربی و شم نبز معنی دار بود. تفاوت معنی داری در سنجش معیارهای مورفولوژیک بیضه، هورمون لوتئینی (LH) و تستوسترون مشاهده نشد.
با توجه به نقش فیزیولوژیکی سلول های سرتولی در طول اسپرماتوژنز، ممکن است کاهش هورمون FSH اثرات منفی روی تولید اسپرم و پتانسیل تولید مثلی موش نر داشته باشد.