نقش اکسیژن درمانی در پیش آگهی استروک ایسکمیک حاد

ضایعات اختلال دریافت بافتی اکسیژن و گلوکز سبب بروز آسیب نورونی و نشانه ها و علائم بالینی عصبی گذرا می گردد و در صورت طولانی شدن توقف جریان خون موجب آسیب ایسکمیک برگشت ناپذیر (انفارکتوس) و نقایص نرولوژیک دائمی می گردد با افزایش فشار نسبی اکسیژن در هوای تنفسی می تواند گزینه درمانی موثری برای استروک حاد باشد. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی نقش اکسیژن تراپی در استروکهای ایسکمیک حاد بود.
در این مطالعه 60 بیمار مبتلا به سکته ایسکمیک حاد در دو گروه مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه اول (گروه مداخله) از روز بستری تا روز سوم تحت درمان قرار می گرفتند و گروه دوم (گروه شاهد) اکسیژن دریافت نمی کردند. stroke scaling و یافته های CT اسکن مغزی روز اول و روز سوم بستری بیماران دو گروه مقایسه شد.
از مجموع 60 نفر بیمار 27 زن و 33 نفر مرد بودند. در گروه A 16 نفر زن و 14 نفر مرد با میانگین سنی 27/15± 43/67 و گروه B 17 مرد و 13 زن با میانگین سنی 28/13±70 بودند نمره NIHSS در گروه مداخله در روز بستری میانگین 46/13 داشت که در روز سوم بستری 03/12 رسید. در گروه شاهد نمره NIHSS در روز بستری در محدوده میانگین 60/13 بود که روز سوم به 06/12 رسید (86/0P=). وهمچنین بین دریافت اکسیژن وRankin Scale بیماران ارتباط آماری معنا داری وجود نداشت. (35/0 P=) میانگین میزان گسترش ضایعه از روز اول تا سوم در گروه مداخله 74/39 سانتیمتر مکعب و در گروه شاهد 67/45 سانتیمتر مکعب بود. بین دریافت اکسیژن و میانگین میزان گسترش ضایعه ایسکمیک در بیماران ارتباط وجود داشت ولی این ارتباط به لحاظ آماری معنی دار نبود (05/0 P=).
مطالعات اخیر نشان داد که اکسیژن تراپی در روزهای اول ایسکمیک استراک حاد نتایج نوید بخشی دارد ولی برای نتایج قطعی تر نیاز به مطالعات وسیعتری داریم.