مقایسه ی درازمدت اثرات متی مازول با ید رادیواکتیو درمانی در درمان پرکاری تیروئید
درمان انتخابی در موارد عود بیماری گریوز ید رادیواکتیو است، که از جمله عارضه های مهم آن هیپوتیروئیدی و مصرف لوتیروکسین تا آخر عمر می باشد.
این بررسی به صورت کارآزمایی بالینی نیمه تصادفی با دوره ی پیگیری کمینه ی 15 سال انجام شد. در این پژوهش 132 بیمار مبتلا به عود گریوز به دو گروه تقسیم شدند، 59 نفر در گروه متی مازول، 73 نفر در گروه ید رادیواکتیو و از نظر متغیرهای متعددی مانند آزمون های روان شناختی، کیفیت زندگی، تراکم استخوان، اکوکاردیوگرافی و آزمون های آزمایشگاهی از جمله آزمون های عملکرد تیروئید، الگوی لیپید، قند خون ناشتا، OGTT و HOMA-IR مورد مقایسه قرار گرفتند.
قند خون ناشتا در کل و در گروه زنان با مصرف ید رادیواکتیو از گروه متی مازول بالاتر بود. هم چنین مقاومت به انسولین بر اساس HOMA-IR در زنان گروه ید رادیواکتیو از متی مازول بیشتر بود. میانگین سرمی TSH غیر طبیعی (بیشتر از 5 و کمتر از 3/0) در طول 12 سال پی گیری در گروه ید رادیواکتیو از متی مازول بالاتر بود و میانگین غلظت کلسترول، تری گلیسرید و کلسترول-LDL در گروه ید رادیواکتیو از گروه متی مازول بیشتر بود. در یافته های اکوکاردیوگرافی نکته ی مهم این بود که شواهدی به نفع اختلال عملکرد دیاستولی در بیماران گروه ید رادیواکتیو نسبت به متی مازول وجود داشت.
عوارض کمتر، تحمل بهتر، آزمون های روان شناختی و عملکرد قلبی بهتر، متی مازول را به عنوان انتخاب درمانی دیگر در مبتلایان به گریوز که دچار عود شده اند، قرار می دهد.
پرداخت حق اشتراک به معنای پذیرش "شرایط خدمات" پایگاه مگیران از سوی شماست.
اگر عضو مگیران هستید:
اگر مقاله ای از شما در مگیران نمایه شده، برای استفاده از اعتبار اهدایی سامانه نویسندگان با ایمیل منتشرشده ثبت نام کنید. ثبت نام
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.