مرتضی زنده دل
-
زمینه و هدف
پم-3-سیس یک اگونیست ضعیف گیرنده های شبه تول نوع 1 و 2 است که قادر است ازطریق مهار ترشح سایتوکاین های التهابی و افزایش ترشح سایتوکاین های ضدالتهابی اختلال یادگیری و حافظه در مدل حیوانی بیماری آلزایمر را مهار کند و به این ترتیب در بهبود عملکرد حافظه موثر باشد. در این مطالعه، اثر داروی پم-3-سیس به تنهایی بر حافظه فضایی موش های صحرایی سالم بررسی شد.
روش هااین مطالعه بر روی 48 سر موش صحرایی نر بالغ 45 روزه نژاد ویستار با وزن 270-250 گرم انجام شد. موش ها به طور تصادفی در شش گروه (8 سر در هر گروه) شامل دو گروه کنترل 7 و 28 روز، دو گروه شم 7 و 28 روز و دو گروه دارو 7 و 28 روز قرار گرفتند. روند یادگیری حافظه فضایی تمام موش ها با استفاده از ماز آبی موریس به مدت پنج روز و هر روز چهار جلسه تمرین برای یافتن سکوی پنهان انجام شد. در آخرین روز دوره یادگیری، تزریق از راه داخل بطنی بافر فسفات (گروه شم) و یا پم-3-سیس (1 میکروگرم بر 5 میکرولیتر به ازای هرموش) انجام شد. 7 و 28 روز پس از تزریق، با اندازه گیری مدت زمان، سرعت و مسافت طی شده در ربع دایره هدف حافظه موش ها سنجیده شد.
یافته هادر مرحله یادگیری، تفاوت معناداری بین گروه ها از نظر زمان صرف شده و همچنین مسافت طی شده در ربع دایره هدف و سرعت پیمایش مسافت توسط حیوان ، مشاهده نشد. در زمان های 7 و 28 روز پس از دوره یادگیری، نیز تفاوت معنی داری بین گروه ها از نظر فراخوانی حافظه بین گروه حیواناتی که پم-3-سیس دریافت نمودند با گروه حیوانات کنترل و همچنین شم وجود نداشت (0/05> p).
نتیجه گیریپم-3-سیس با دوز استفاده شده در این مطالعه در کوتاه مدت و بلندمدت تاثیری بر عملکرد حافظه فضایی موش های صحرایی ندارد. همچنین به علت عدم تاثیر بر موش سالم، می تواند به عنوان داروی مطمئن در شرایط بیماری مورد استفاده قرار گیرد.
کلید واژگان: پم-3-سیس, حافظه فضایی, مازآبی موریس, موش صحراییBackground and AimPam3cys is a weak agonist of toll-like receptors type 1 and 2 and is able to inhibit learning and memory impairment in an animal model of Alzheimer's disease by inhibiting the secretion of inflammatory cytokines and increasing the secretion of anti-inflammatory cytokines. This arrangement is effective in improving memory performance. Considering the improving effect of Pam3cys on learning and memory impairment of Alzheimer's disease in an animal model, in this study, the effect of Pam3cys drug alone on the spatial memory of rats was investigated
MethodsIn this experimental study, 48 male Wistar rats (age, 45-days old; weight, 220-270 g) were randomly divided into six groups (n = 8) as follows: There were two control groups of 7 and 28 days, two sham groups of 7 and 28 days, and two drug groups of 7 and 28 days. The spatial memory learning process of all mice was done using the Morris water maze for five days and four training sessions every day to find the hidden platform. At the last day of the learning period, the drug was injected intraventricularly with phosphate buffer (sham group) or Pam3cys (1 μg/5μl per mouse). 7 and 28 days after the injection, the memory of the rats was measured by measuring the time, speed and distance traveled in the target quarter of the maze.
ResultsIn the learning phase, there was no significant difference between the groups in terms of the time spent and the distance traveled in the target quarter of the circle. At 7 and 28 days after the learning period, there was no significant difference between the groups in terms of memory recall between the group of animals that received Pam3cys and the group of control animals as well as sham animals without receiving the drug (p > 0.05).
ConclusionPam3cys with the dose used in this study has no effect on the spatial memory performance of rats in the short and long term. Also, due to the lack of effect on healthy rats, it can be used as a safe medicine in disease conditions.
Keywords: Pam3cys, Spatial Memory, Morris Water Maze, Rat -
زمینه و هدف
اهمیت فرآیند تولیدمثل در تداوم نسل بشر و افزایش تولیدات دامی، محققان را بر آن داشته است تا تحقیقات گسترده ای با هدف شناسایی عوامل و ترکیبات موثر بر بازدهی تولیدمثل انجام دهند. در این راستا، در مطالعه کنونی به بررسی اثرات تجویز ملاتونین و روی به طور جداگانه یا توامان بر سطح هورمون استروژن و پارامترهای فولیکولی تخمدان در موش های صحرایی ماده می پردازیم.
مواد و روش هاتعداد 35 سر موش صحرایی ماده بالغ در قالب طرح کاملا تصادفی با 5 تیمار، 7 تکرار و قرارگیری دو موش در هر قفس توزیع شدند و به شرح مقابل به مدت 20 روز از طریق گاواژ تحت درمان قرار گرفتند: گروه کنترل-1: جیره پایه، گروه کنترل-2: نرمال سالین، گروه تیمار-1: روی (ppm40)، گروه تیمار-2: ملاتونین (5 میلی گرم بر کیلوگرم) و گروه تیمار-3: ملاتونین+ روی. پس از انجام این مراحل، سرم و مقاطع بافتی تخمدان نمونه ها از نظر تغییرات هورمونی و هیستوپاتولوژیک مورد ارزیابی قرار گرفتند.
نتایجبراساس یافته ها، در گروه دریافت کننده ملاتونین+ روی، میانگین قطر سلول های گرانولوزا در مقایسه با گروه های کنترل به طور معنی داری افزایش یافت (P<0.05). همچنین میانگین قطر فولیکول های بالغ و میانگین تعداد فولیکول های آنترال در موش های دریافت کننده ملاتونین نسبت به گروه های کنترل افزایش معنی داری داشت (P<0.05). با این حال، تجویز روی و ملاتونین به تنهایی و یا به طور نوامان تاثیر معنی داری بر سطح هورمون استروژن بر جای نگذاشت (0.05≤P).
نتیجه گیرینتایج به دست آمده از این مطالعه نشان داد که تجویز ملاتونین به تنهایی یا به همراه روی، پارامترهای فولیکولی تخمدان در موش های صحرایی ماده را بهبود می بخشد اما تاثیری بر سطح هورمون استروزن ندارد.
کلید واژگان: استروژن, موش صحرایی ماده, ملاتونین, رویBackground & AimThe importance of the reproduction process in the continuation of the human race and the increase in livestock production has prompted researchers to conduct extensive research with the aim of identifying the factors and compounds affecting reproductive efficiency. In this regard, in the current study, we investigate the effects of melatonin and zinc administration separately or together on estrogen hormone levels and ovarian follicular parameters in female rats.
Materials and methodsA total of 35 adult female rats were distributed in a completely randomized design with 5 treatments, 7 repetitions and placing two mice in each cage and were treated by gavage in the opposite order for 20 days: control group-1: Base diet, control group-2: normal saline, treatment group-1: zinc (40 ppm), treatment group-2: melatonin (5 mg/kg) and treatment group-3: melatonin + zinc. After performing these steps, serum and ovarian tissue sections of the samples were evaluated in terms of hormonal and histopathological changes.
ResultsBased on the findings, in the melatonin + zinc group, the average diameter of granulosa cells increased significantly compared to the control groups (P<0.05). Also, the average diameter of mature follicles and the average number of antral follicles in rats receiving melatonin increased significantly compared to the control groups (P<0.05). However, the administration of zinc and melatonin alone or separately did not have a significant effect on estrogen hormone levels (P≤0.05).
ConclusionThe results obtained from this study showed that administration of melatonin alone or in combination with zinc improves ovarian follicular parameters in female rats, but has no effect on estrogen hormone levels.
Keywords: Estrogen, Female Rat, Melatonin, Zinc -
اورکسین نوروپپتیدی است که عمدتا در نورون های داخل و اطراف هیپوتالاموس جانبی موضعی شده است و به دو گیرنده ی اورکسینی نوع 1 و 2 متصل می گردد. حضور نورون های اورکسینرژیک در ناحیه آکومبنس نیز به اثبات رسیده است. پژوهش های پیشین نقش اورکسین در هسته رافه پشتی و هیپوکامپ را در فرآیندهای یادگیری و حافظه نشان داده اند، اما تاکنون هیچ مطالعه ای به اثرات اورکسین موجود در ناحیه آکومبنس بر حافظه اجتنابی نپرداخته است. در مطالعه حاضر، نقش گیرنده های اورکسینی 1 و 2 در ناحیه اکومبنس بر تثبیت و به خاطر آوری حافظه اجتنابی غیرفعال در موش های صحرایی بررسی شد. به این منظور 24 موش صحرایی نژاد ویستار تهیه و 4 آزمایش در محیط شاتل باکس طراحی و اجرا شد. به گروه های آزمونی هر آزمایش پس از آموزش، به ترتیب محلول کنترل (DMSO)، آنتاگونیست گیرنده اورکسینی نوع 1 (SB334867-A) و آنتاگونیست گیرنده اورکسینی نوع 2 (TCS-OX2-29) از طریق کانول به ناحیه آکومبنس تزریق شد. نتایج نشان داد در مرحله تثبیت حافظه اجتنابی غیرفعال، تجویز SB334867-A مدت زمان ماندن در قسمت روشن و اولین زمان ورود به قسمت تاریک محفظه را به طور معناداری در مقایسه با گروه کنترل کاهش داد (05/0 <P)، در حالیکه تجویز TCS-OX2-29 اثر معناداری به دنبال نداشت (05/0 >P). در مرحله به خاطر آوری حافظه اجتنابی غیرفعال نیز تجویز مستقل SB334867-A و TCS-OX2-29 تغییر معناداری در مدت زمان ماندن در قسمت روشن و اولین زمان ورود به قسمت تاریک محفظه ایجاد نکرد (05/0 p>). با توجه به نتایج، احتمالا حذف کارکردی گیرنده اورکسینی نوع 1 روند تثبیت حافظه اجتنابی غیر فعال را تحت تاثیر قرار می دهد و آن را مختل می کند.
کلید واژگان: گیرنده های اورکسینی, حافظه, ناحیه آکومبنس, موش صحراییOrexin is a neuropeptide that is localized mainly to neurons within and around the lateral hypothalamus and binds to two orexin receptors type 1 and 2. The presence of orexinergic neurons in the accumbens area has also been proven. Previous studies have shown the role of orexin in the dorsal raphe nucleus and hippocampus in learning and memory processes, but so far no study has focused on the effects of orexin in the accumbens area on memory. In the present study, the role of orexin 1 and 2 receptors in the accumbens area on consolidation and retrieval of passive avoidance memory in rats was investigated. For this purpose, 24 Wistar rats were prepared and 4 experiments were designed and performed in the shuttle box environment. After training, the test groups of each experiment were injected with control solution (DMSO), type 1 orexin receptor antagonist (SB334867-A) and type 2 orexin receptor antagonist (TCS-OX2-29) through a cannula into the accumbens area. The results showed that in the passive avoidance memory consolidation phase, the administration of SB334867-A significantly reduced the duration of staying in the light part and the first time to enter the dark part of the box compared to the control group (p<0.05), while Administration of TCS-OX2-29 did not have a significant effect (p>0.05). In the passive avoidance memory retrieval phase, the administration of SB334867-A and TCS-OX2-29 did not cause a significant change in the duration of staying in the light part and the first time of entering the dark part of the box (p>0.05). According to the results, it is possible that the functional deletion of type 1 orexin receptor affects and disrupts the process of passive avoidance memory consolidation.
Keywords: Orexin Receptors, Memory, Accumbens Area, Rat -
زمینه و هدف
سال ها پژوهش پیرامون مسیرهای فیزیولوژیک تنظیم کننده اشتها، منجر به شناسایی ده ها میانجی عصبی دخیل در این فرآیند شده است. بر پایه این مطالعات، نقش سیستم های هیستامینرژیک و آدرنرژیک در تنظیم اخذ غذا نیز به اثبات رسیده است. هدف از مطالعه کنونی، بررسی اثرات هم افزایی مرکزی هیستامین و آدرنالین بر اخذ غذا و کورتیزول پلاسما در جوجه های گوشتی می باشد.
مواد و روش هابه منظور دستیابی به این هدف، سه آزمایش هر یک شامل یک گروه کنترل و سه گروه تیمار طراحی گشت. در آزمون اول محلول کنترل و هیستامین با دوزهای 75، 150 و 300 تجویز شد. در آزمون دوم محلول کنترل و آدرنالین با دوزهای 75، 150 و 300 نانومول تزریق گشت و در آزمون سوم علاوه بر محلول کنترل، هیستامین (75 نانومول)، آدرنالین (75 نانومول) و هیستامین + آدرنالین تزریق شد. سپس، جوجه ها به قفس هایشان بازگردانده شدند و میزان اخذ غذای آن ها به عنوان درصدی از وزن بدن ثبت گشت. پس از پایان آزمایشات، از طریق بریدن سر، خونگیری انجام و سطح کورتیزول پلاسما در تمامی گروه ها ارزیابی شد.
نتایجبر اساس یافته ها، تجویز همزمان دوزهای تحت اثر هیستامین و آدرنالین سبب کاهش معنی دار اخذ غذا (P≤ 0.05) و افزایش معنی دار سطح کورتیزول پلاسما گشت (P≤0.01).
نتیجه گیریبا توجه به نتایج، به نظر می رسد یک اثر هم افزایی میان هیستامین و آدرنالین در کنترل اخذ غذا و سطح کورتیزول پلاسما وجود دارد.
کلید واژگان: اخذ غذا, آدرنالین, هیستامین, کورتیزول, جوجه های گوشتیBackground & AimYears of research on the physiological pathways that regulate appetite have led to the identification of dozens of neural mediators involved in this process. Based on these studies, the role of histaminergic and adrenergic systems in regulating food intake has been proven. The aim of the current study is to investigate the central synergistic effects of histamine and adrenaline on food intake and plasma cortisol in broiler chickens.
Materials and MethodsIn order to achieve this goal, three experiments were designed, each including one control group and three treatment groups. In the first test, control solution and histamine were prescribed with doses of 75, 150, and 300. In the second test, the control solution and adrenaline were injected with doses of 75, 150, and 300 nmol, and in the third test, in addition to the control solution, histamine (75 nmol), adrenaline (75 nmol) and histamine + adrenaline were injected. Then, chickens were returned to their cages and their food intake was recorded as a percentage of body weight. After the end of the experiments, by cutting the head, blood was taken and the plasma cortisol level was evaluated in all groups.
ResultsBased on the findings, simultaneous administration of sub effective doses of histamine and adrenaline caused a significant decrease in food intake (P≤0.05) and a significant increase in plasma cortisol levels (P≤0.01).
ConclusionAccording to the results, it seems that there is a synergistic effect between histamine and adrenaline in controlling food intake and plasma cortisol levels
Keywords: Food Intake, Adrenaline, Histamine, Cortisol, Broilers -
نشریه تحقیقات دامپزشکی و فرآورده های بیولوژیک، سال سی و هفتم شماره 1 (پیاپی 142، بهار 1403)، صص 42 -49
در مطالعات پیشین نقش کولهسیستوکینین (CCK) و گلوتامات به طور مستقل در کنرتل مرکزی مرصف غذا در پرندگان به اثبات رسیدهاست. مطالعه حارض با هدف بررسی اثرات هم افزایی CCK و گلوتامات بر رفتار تغذیهای در جوجه های تخمگذار انجام شد. به این منظورچهار آزمایش طراحی گشت. در آزمایش اول به ترتیب محلول کنرتل، 4CCK 1 نانومول ، گلوتامات 75 نانومول و 4CCK + گلوتامات به صورت داخل بطن مغزی (ICV) تزریق شد. آزمایش دوم مطابق با آزمایش اول انجام گرفت، با این تفاوت که گلوتامات با دوز موثر 300 نانومول تزریق گشت. در آزمایش سوم محلول کنرتل، s8CCK 0/125 نانومول ، گلوتامات 75 نانومول و s8CCK + گلوتامات تجویزشدند. آزمایش چهارم نیز مطابق با آزمایش سوم بوده و تنها دوزهای s8CCK 1 نانومول و گلوتامات 300 نانومول تغییر پیدا کردند.بر اساس نتایج بدست آمده تجویز دوزهای تحت اثر 4CCK و گلوتامات به طور جداگانه یا همزمان اثر معناداری بر اخذ غذای جوجه هانداشت (0/05>p). تزریق دوز موثر گلوتامات منجر به کاهش معنی دار مرصف خوراک شد و تجویز همزمان 4CCK با گلوتامات تغییریدر این اثر هیپوفاژیک ایجاد ننمود (0/05 >p). تزریق دوزهای تحت اثر s8CCK و گلوتامات اثر معنیداری بر اخذ غذا نداشت (0/05>p)،با این حال تجویز همزمان آنها دریافت غذا را تضعیف کرد (0/05<P). همچنین مشاهده شد که تزریق دوزهای موثر s8CCK و گلوتاماتبه طور جداگانه دریافت غذا در جوجه ها را کاهش داده و تجویز توامان آنها موجب تقویت این اثر هیپوفاژیک شد (0/05<P). در نهایت،به نظر می رسد احتامال یک اثر همافزایی میان s8CCK و گلوتامات در تنظیم اخذ غذا در جوجه های تخمگذار وجود داشته باشد
کلید واژگان: کوله سیستوکینین, گلوتامات, اخذ غذا, جوجه تخمگذارThe present study was conducted with the aim of investigating the synergistic effects of CCK and glutamate on feeding behavior in layers. For this purpose. In the first experiment, the control solution, CCK4 (1 nmol), glutamate (75 nmol), and CCK4 + glutamate were injected intracerebroventricularly (ICV). The second experiment was performed according to the first experiment, with the difference that glutamate was injected with an effective dose (300 nmol). In the third experiment, the control solution, CCK8s (0.125 nmol), glutamate (75 nmol), and CCK8s + glutamate were administered. The fourth experiment was also the same as the third experiment and only the doses of CCK8s (1 nmol) and glutamate (300 nmol) were changed. According to the obtained results, the administration of doses under the effect of CCK4 and glutamate separately or simultaneously did not have a significant effect on the food intake of chickens (p<0.05). Injection of an effective dose of glutamate led to a significant decrease in feed intake, and simultaneous administration of CCK4 with glutamate did not change this hypophagic effect (p<0.05). Injection of sub-effective doses of CCK8s and glutamate had no significant effect on food intake (p<0.05), however, their simultaneous administration weakened food intake (p<0.05). Injection of effective doses of CCK8s and glutamate separately caused a significant decrease in food intake in chickens, and the administration of both of them strengthened this hypophagic effect (p<0.05). Finally, it seems that there is a synergistic effect between CCK8s and glutamate in the regulation of food intake in laying chickens.
Keywords: Cholecystokinin, Glutamate, Food intake, Layers -
سیستم دوپامینرژیک نقش مهمی در تعدیل برخی عملکردهای عصبی مانند کنترل حرکتی، انگیزه، درد، شناخت، رفتار مادری و پاداش دارد. مسیرهای پیام رسانی دوپامینرژیک برای حفظ فرآیندهای فیزیولوژیکی بسیار حائز اهمیت بوده و فعالیت ناهنجار آن ها منجر به بروز برخی اختلالات عصبی می گردد. درک صحیح نوروبیولوژی و مکانیسم های مولکولی زمینه ساز این اختلالات، به توسعه درمان های نوین و بهبود کیفیت زندگی بیماران در سراسر جهان، می انجامد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی پژوهش های صورت گرفته پیرامون نقش مرکزی سیستم دوپامینرژیک و ابعاد اثرگذاری آن بر عملکردهای فیزیولوژیک مختلف است. در این مطالعه مروری، مقالات مرتبط با موضوع در بازه ی سال های1970 تا 2023 با استفاده از جستجوی هدفمند کلیدواژه های مرتبط در پایگاه های اطلاعاتی معتبر نظیر سیویلیکا،Web of Science ، Scopus، Science Direct، PubMed،Springer ، Google Scholar و Elsevier شناسایی شدند و جهت دستیابی به مطالعات بیشتر از فهرست منابع این مقالات استفاده شد. براساس یافته های حاصل از بررسی این مطالعات، اثرات کاهنده اشتها دوپامین در پرندگان و پستانداران گزارش شده است. ازسوی دیگر، نقش این میانجی عصبی در درک درد و پردازش حافظه مشخص گردیده و در ارتباط با غدد درون ریز نیز تعامل دوپامین با پرولاکتین، استروئیدهای جنسی، هورمون رشد و هورمون های تیروئیدی مورد مطالعه قرار گرفته است. همچنین با بررسی مطالعات متعدد نقش دوپامین در کنترل حرکتی، رفتار مادرانه و پاداش مشخص گردید. درنهایت، براساس مرور تحقیقات گذشته بروز اختلالات عصبی همچون اسکیزوفرنی، پارکینسون، هانتینگتون، اختلال کمبود توجه/بیش فعالی و اعتیاد را میتوان با ناهنجاری در سیستم دوپامینرژیک مرتبط دانست. باوجود انجام تحقیقات گسترده پیرامون نقش سیستم دوپامینرژیک در فعالیت های زیستی، انجام مطالعات بیشتر به منظور شناسایی ابعاد تازه ای از اثرگذاری این سیستم بر عملکردهای مختلف بدن و دستیابی به مسیرهای درمانی نوین پیشنهاد می شود.
کلید واژگان: دوپامین, گیرنده های دوپامینی, مغز, غدد درون ریز, بیماری پارکینسونThe dopaminergic system plays an important role in modulating some neural functions such as motor control, motivation, pain, cognition, maternal behavior, and reward. Dopaminergic signaling pathways are very important for maintaining physiological processes, and an unbalanced activity may lead to disorders related to neurological diseases. A correct understanding of the neurobiology and underlying molecular mechanisms of these disorders leads to the development of new treatments that improve the quality of life of patients all over. The purpose of the present study is to review the research conducted on the central role of the dopaminergic system and the dimensions of its influence on various physiological functions. In this review, articles related to the topic in the years 1970 to 2023 were identified using a targeted search of related keywords in reliable databases such as Civilica, Web of Science, Scopus, Science Direct, PubMed, Springer, Google Scholar, and Elsevier, and in order to obtain more studies from the list The sources of these articles were used. Based on the findings of these studies, the appetite-reducing effects of dopamine have been reported in birds and mammals. On the other hand, the role of this neural mediator in pain perception and memory processing was determined. In connection with the endocrine glands, the interaction of dopamine with prolactin, sex steroids, growth hormone, and thyroid hormones has been proven. Also, numerous studies have shown the role of dopamine in motor control and the occurrence of maternal behavior. Finally, based on the review of past research, the occurrence of neurological diseases such as schizophrenia, Parkinson, Huntington, attention deficit/hyperactivity disorder (ADHA), and addiction can be related to abnormalities in the dopaminergic system. Despite conducting numerous studies on the role of the dopaminergic system in various biological activities, it is suggested to carry out more studies in order to identify new dimensions of the effect of this system on different body functions and to provide new treatment paths.
Keywords: Dopamine, Dopaminergic receptors, Brain, Endocrine glands, Parkinson's disease -
زمینه و هدف
صرع کاتامینال یا قاعدگی، شکلی خاص از صرع در زنان است که طی آن با بروز چرخه قاعدگی تشدید تشنج رخ می دهد و ممکن است تا 70 درصد از زنان دچار صرع را درگیر نماید. بر پایه مطالعات پیشین، نقش نوروپپتید فوینکسین در سیستم تولیدمثلی جنس ماده مشاهده شده و اثرات ضدتشنجی آن نیز اخیرا به اثبات رسیده است. همچنین به نظر می رسد که سیستم گابایرژیک نقش مهمی در مهار تشنج ایفا کند. از این رو، مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات مرکزی فوینکسین و موسیمول (آگونیست گیرنده گابا A) بر تشنجات ناشی از پنتیلن تترازول در مراحل مختلف چرخه فحلی در موش صحرایی انجام شد.
مواد و روش هادر این مطالعه تعداد 120 سر موش صحرایی ماده در 5 گروه آزمایشی به ترتیب تزریق درون بطن مغزی سرم فیزیولوژی، فوینکسین (5 میکروگرم)، فوینکسین (10 میکروگرم) ، فوینکسین (5 میکروگرم)+ موسیمول (1/0 میکروگرم) و فوینکسین (10 میکروگرم)+ موسیمول (1/0 میکروگرم) را طی مراحل مختلف چرخه فحلی (پرواستروس، استروس، مت استروس و دی استروس) دریافت کردند. پس از تزریق درون بطن مغزی، به منظور القا تشنج، تزریق درون صفاقی پنتیلن تترازول با دوز 80 میلی گرم بر کیلوگرم وزن موش صحرایی در تمامی گروه ها انجام شد و زمان آغاز تشنجات میوکلونیک و تونیک-کلونیک (ثانیه) به مدت 30 دقیقه ارزیابی و ثبت شد.
نتایجنتایج مطالعه حاضر نشان داد که تزریق فوینکسین به تنهایی در دوزهای 5 و 10 میکروگرم بصورت وابسته به دوز موجب افزایش معنی دار زمان شروع تشنجات میوکلونیک و تونیک-کلونیک (ثانیه) در تمامی فازهای فحلی نسبت به گروه کنترل شد (05/0<p). همچنین تزریق توامان فوینکسین با موسیمول نیز بطور معنی داری تشدید اثر فوینکسین بر زمان شروع تشنجات میوکلونیک و تونیک-کلونیک (ثانیه) را در تمامی فازهای فحلی در پی داشت (05/0<p).
نتیجه گیرینتایج نشان داد که اثرات ضد تشنجی فوینکسین احتمالا توسط گیرنده های گابا A میانجی گری شود.
کلید واژگان: چرخه فحلی, پنتیلن تترازول, فوئنکسین, موسیمول, موش صحراییBackground & AimCatamenial epilepsy is a special form of epilepsy in women whom seizure aggravation is arranged with menstrual cycle that may affect up to 70 % of epileptic women. According to earlier studies, the role of neuropeptide Phoenixin (PNX) in the reproductive system has been observed and its antiepileptic effects have been proven. It also appears that the GABAergic system plays an important role in inhibition of seizures. Therefore, the aim of this study was to investigate the central effects of PNX and muscimol (GABA-A receptor agonist) on Pentylenetetrazol (PNT)-induced seizures during various stages of the estrous cycle among rats.
Materials and MethodsIn this study, 120 adult female rats were randomly divided into five groups, including intracerebroventricular (ICV) injection of normal saline, PNX (5 μg), PNX (10 μg), muscimol (0.1 μg)+ PNX (5 μg) and muscimol (0.1 μg)+ PNX (10 μg), in proestrus, estrus, metestrus, and diestrus. After ICV injections, acute epilepsy was induced by intraperitoneal (IP) injection of 80 mg/kg of pentylentetrazole. Initiation time of myoclonic seizures (ITMS) and initiation time of tonic–clonic seizures (ITTS) were monitored and recorded for 30 min.
ResultsThe results of the present study showed that PNX alone increased both ITMS and ITTS in all phases of estrus (p<0.05). Furthermore, the injection of PNX with muscimol significantly reinforced the effects of the PNX on ITMS and ITTS in all estrus stages (p<0.05).
ConclusionThe results showed that the antiepileptic activity of PNX was probably mediated by GABA-A receptors.
Keywords: estrus cycle, Pentylenetetrazole, Phoenixin, Muscimol, Rat -
تعدیل اشتها شامل مجموعه ای از سازوکارهای پیچیده فیزیولوژیک است که نواحی مختلف دستگاه عصبی مرکزی را تحت تاثیر قرار می دهند. پیش از این نقش سیستم های دوپامینرژیک و ملانوکورتینرژیک در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان به اثبات رسیده است. مطالعه کنونی با هدف بررسی اثرات هم افزایی سیستم دوپامینرژیک و سیستم ملانوکورتینرژیک بر رفتار تغذیه ای در جوجه های تخمگذار صورت گرفته است. این مطالعه در سه آزمایش انجام گرفت، به طوریکه هر آزمایش از یک گروه کنترل و سه گروه تیمار تشکیل شده بود (12 جوجه در هر گروه). در تمامی گروه ها، پرندگان تزریق داخل بطنی مغزی محلول رقیق کننده یا محلول دارویی را پس از 3 ساعت محرومیت غذایی دریافت کردند. در آزمایش اول به منظور تعیین دوز تحت اثر دوپامین، در گروه های آزمایش به ترتیب سرم فیزیولوژی و دوپامین با دوزهای 10، 20 و 40 نانومول تزریق گشت. در آزمایش دوم، سرم فیزیولوژی، ال-دوپا (پیش ساز دوپامین، 250 نانومول)، MTII 45/2 پیکومول، آگونیست گیرنده های MC3/4 ملانوکورتینی) و ال-دوپا + MTII تزریق شد و آزمایش سوم مطابق با آزمایش دوم انجام گرفت با این تفاوت که دوپامین (10 نانومول) جایگزین ال- دوپا شد. پس از تزریق، آب و غذا بدون محدودیت در دسترس پرندگان قرار گرفت و مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن اندازه گیری شد. بر اساس نتایج بدست آمده دوز 10 نانومول دوپامین به عنوان دوز تحت اثر آن تعیین گشت. همچنین مشاهده شد که تزریق دوزهای تحت اثر دوپامین ، ال-دوپا و MTII به تنهایی اثری بر اخذ غذا جوجه ها نداشته (05/0 <p) و تنها تزریق های ال-دوپا + MTII و دوپامین + MTII سبب کاهش معنی دار اخذ غذا در جوجه ها شدند (05/0 p<). بر اساس یافته ها، به نظر می رسد احتمالا یک اثر هم افزایی میان سیستم دوپامینرژیک و سیستم ملانوکورتینرژیک در کنترل اخذ غذا در جوجه های تخمگذار وجود دارد.
کلید واژگان: اخذ غذا, دوپامین, ملانوکورتین, جوجهAppetite modulation includes a set of complex physiological mechanisms that affect different areas of the central nervous system. Previously, the role of dopaminergic and melanocortinergic systems in the central control of food intake in birds has been proven. The current study was conducted with the aim of investigating the synergistic effects of dopaminergic system and melanocortinergic system on feeding behavior in layer chickens. In this study, three experiments were designed, so that each experiment included one control group and three treatment groups(n=12 in each group). In all groups, birds received intracerebroventricular injection of diluent solution or drug solution after 3 hours of food deprivation. In the first experiment, in order to determine the sub-effective dose of dopamine, normal saline and dopamine were injected with doses of 10, 20 and 40 nmol respectively in the test groups. In the second experiment, normal saline, L-dopa (dopamine precursor, 250 nmol), MTII (2.45 pmol, MC3/4 receptor agonist) and L-dopa + MTII were injected, and the third experiment was conducted as second experiment, but instead of L-dopa, dopamine (10 nmol) was injected either alone or in combination with MTII. After the injection, water and food were freely available to the birds and food consumption (gr) was measured based on the percentage of body weight. Based on the obtained results, the dose of 10 nmol of dopamine was determined as the sub-effective dose. It was also observed that the injection of sub-effective doses of dopamine, L-dopa and MTII alone had no effect on the food intake of chickens (p > 0.05), and only co-injections of L-dopa + MTII and dopamine + MTII caused a significant decrease in food intake in chickens (p<0.05). Based on the findings, it seems that there is probably a synergistic effect between the dopaminergic system and the melanocortinergic system in the control of food intake in chickens.
Keywords: Food Intake, Dopamine, Melanocortin, chicken -
تعدیل اشتها مجموعه ای از مکانیسم های پیچیده فیزیولوژیک است که نواحی مختلف دستگاه عصبی مرکزی را تحت تاثیر قرار می دهد. گلوتامات و هیستامین نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان دارند و اخذ غذا در پرندگان را کاهش می دهند. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات سینرژیستی سیستم های گلوتاماترژیک و هیستامینرژیک مرکزی بر رفتار تغذیه ای در جوجه های نوزاد صورت گرفته است. تعداد 36 جوجه بطور تصادفی در سه گروه آزمایشی تقسیم شدند. هر آزمایش شامل یک گروه کنترل و 3 گروه تیمار بود (12 جوجه در هر گروه). در تمام آزمایشات، پرندگان پس از 3 ساعت محرومیت از غذ با تزریق داخل مغزی-بطنی محلول رقیق کننده یا محلول دارویی را دریافت کردند. سپس به پرندگان اجازه دسترسی بدون محدودیت به غذا و آب داده شد. مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن (%BW) اندازه گیری شد. در آزمایش اول، گلوتامات (75 نانومول) ، هیستامین (75 نانومول) و هیستامین + گلوتامات تزریق شد. در آزمایش دوم، کلرفنیرامین (آنتاگونیست گیرنده H1، 300 نانومول) ، MK-801 آنتاگونیست گیرنده NMDA گلوتامات، 15 نانومول) و کلرفنیرامین + MK-801 تزریق شد. در آزمایش سوم، MK-801، α-FMH (مهارکننده سنتز هیستامین، 250 نانومول) و α-FMH + MK-801 تزریق شد. نتایج نشان داد، تزریق هیستامین با دوز 75 (دوز تحت اثر) و گلوتامات با دوز 75 (دوز تحت اثر) اثری بر اخذ غذا نداشت (05/0 < p). اما تزریق هم زمان گلوتامات و هیستامین موجب کاهش اخذ غذا شد (05/0 >p). تزریق کلرفنیرامین با دوز 300 و MK-801 با دوز 15 اثری بر اخذ غذا نداشت (05/0 p). تزریق α-FMH با دوز 250 و MK-801 با دوز 15 اثری بر اخذ غذا نداشت (05/0 <p). اما تزریق هم زمان α-FMH و MK-801 موجب افزایش اخذ غذا شد (05/0 > p). با توجه به نتایج، احتمالا یک اثر سینرژیستی بین سیستم های هیستامینرژیک و گلوتاماترژیک در کنترل اخذ غذای جوجه های نوزاد وجود دارد.
کلید واژگان: اخذ غذا, هیستامین, گلوتامات, جوجهAppetite modulation is a set of complex physiological mechanisms affecting different central nervous system areas. Glutamate and histamine play an important role in the central control of food intake in birds and reduce food intake in birds. The present study was conducted to investigate the synergistic effects of central glutamatergic and histaminergic systems on feeding behavior in neonatal chicks. 36 chickens were randomly divided into three experimental groups. Each experiment included a control group and 3 treatment groups (12 chickens in each group). In all experiments, after 3 hours of food deprivation (FD3), chicks received either control diluent or drug solution by intracerebroventricular (ICV) injection. Then the birds had ad libitum access to the food and fresh water, and then cumulative food intake (gr) was measured based on the percentage of the body (%BW) . In the first experiment, glutamate (75 nmol), histamine (75 nmol), and histamine + glutamate was injected. In the second experiment, chlorpheniramine (H1 receptor antagonist, 300 nmol), MK-801 (NMDA glutamate receptor antagonist, 15 nmol), and chlorpheniramine + MK-801 was injected. In the third experiment, MK-801, α-FMH (histamine synthesis inhibitor, 250 nmol), and α-FMH + MK-801 was injected. The results showed that the injection of sub-effective doses of histamine with a dose of 75 nmol (sub-effective dose) and glutamate with a dose of 75 nmol (sub-effective dose) did not affect food intake (p > 0.05). However, co-injection of glutamate and histamine decreased food intake (p < 0.05). Injection of chlorpheniramine with a dose of 300 and MK-801 with a dose of 15 had no effect on food intake (p > 0.05). However, co-injection of chlorpheniramine and MK-801 increased food intake (p < 0.05). Injection of α-FMH with a dose of 250 and MK-801 with a dose of 15 did not influence food intake (p > 0.05). However, co-injection of α-FMHs and MK-801 increased food intake (p < 0.05). According to the results, there is probably a synergistic effect between histaminergic and glutamatergic systems in the control of food intake in neonatal chicks.
Keywords: Food Intake, Histamine, Glutamate, chicken -
زمینه و هدف
سیستم اپیوییدرژیک و گیرنده های مختلف آن نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان ایفا می کنند. از سوی دیگر، اثر کاهشی اکسی توسین نیز بر اخذ غذا پرندگان مشاهده شده است. مطالعه کنونی با هدف بررسی اثرات هم افزایی اکسی توسین با سیستم اپیوییدرژیک بر رفتار تغذیه ای در جوجه های تخمگذار صورت گرفته است.
روش کاراین مطالعه در سه آزمایش انجام گرفت، به طوریکه هر آزمایش از یک گروه کنترل و سه گروه تیمار تشکیل شده بود. در تمامی گروه ها، پرندگان تزریق داخل بطنی مغزی محلول رقیق کننده یا محلول دارویی را پس از 3 ساعت محرومیت غذایی دریافت کردند. در آزمایش اول: سرم فیزیولوژی، اکسی توسین(16/0 نانومول)، DAMGO(آگونیست گیرنده های مو اپیوییدی، 5/62 پیکومول) و اکسی توسین به همراه DAMGO تزریق گشت. آزمایش های بعدی مطابق با آزمایش اول انجام شدند، با این تفاوت که DPDPE (آگونیست گیرنده های دلتا اپیوییدی، 20 نانومول) در آزمایش دوم و U-50488H(آگونیست گیرنده های کاپا اپیوییدی، 10 نانومول) در آزمایش سوم، جایگزین DAMGO شده و به تنهایی و همراه با اکسی توسین تزریق شدند. پس از تزریق، آب و غذا بدون محدودیت در دسترس پرندگان قرار گرفت و مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن اندازه گیری شد.
یافته هانتایج نشان داد که تزریق همزمان دوزهای تحت اثر اکسی توسین و DAMGO منجر به کاهش معنی دار اخذ غذا شد (05/0 p<).
نتیجه گیریبر اساس یافته ها، به نظر می رسد احتمالا یک اثر هم افزایی بین اکسی توسین با آگونیست گیرنده مو اپیوییدی در کنترل اخذ غذا در جوجه های تخمگذار وجود دارد.
کلید واژگان: اخذ غذا, اکسی توسین, گیرنده های اپیوئیدی, جوجه های تخمگذارIntroduction & ObjectiveThe opioidergic system and its different receptors play an important role in the central control of food intake in birds. On the other hand, the decreasing effect of oxytocin on food intake of birds has been observed. The present study was conducted to investigate the synergistic effects of oxytocin with opioid receptors on food intake in neonatal layer chickens.
Materials and MethodsIn this study, three experiments were designed, so that each experiment included one control group and three treatment groups. In all groups, birds received intracerebroventricular injection of diluent solution or drug solution after 3 hours of food deprivation. In the first experiment, normal saline, oxytocin(0.16 nmol), DAMGO(62.5 picomol) (agonist of mu-opioid receptors) and oxytocin plus DAMGO were injected. The other experiments were conducted as experiment 1, but instead of DAMGO, DPDPE (20 nmol)(agonist of delta opioid receptors) in the experiment 2 and U-50488H (10 nmol)(agonist of kappa opioid receptors) in experiment 3 were injected either alone or in combination with oxytocin. After the injection, water and food were freely available to the birds and then cumulative food intake (gr) was measured based on the percentage of the body weight.
ResultsThe results of the present study showed that sub effective dose injection of oxytocin plus DAMGO significantly reduced food intake in layer chickens (P<0.05).
ConclusionAccording to the results of the present study, there is probably a synergistic effect between oxytocin with mu-opioid receptors agonist on food intake control of neonatal layer chicks.
Keywords: food intake, Oxytocin, Opioid receptors, Layer chickens -
زمینه و هدف
دوپامین و نورآدرنالین نقش مهمی در کنترل اخذ غذا دارند. از طرفی نورومدین S اخذ غذا را اکاهش می دهد. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات سینرژیستی دوپامین و نورآدرنالین با نورومدینS بر اخذ غذا در جوجه های پنج روزه صورت گرفت.
روش کار:
تعداد 132 جوجه 5 روزه بطور تصادفی در سه گروه آزمایشی تقسیم شدند. هر آزمایش شامل یک گروه کنترل و 3 گروه تیمار بود (11 جوجه در هر گروه). پرندگان پس از 3 ساعت محرومیت از غذا با تزریق داخل مغزی بطنی محلول کنترل و محلول دارویی را دریافت کردند. در آزمایش اول، محلول کنترل، نورومدین S (0/25 نانومول ، ال- دوپا (125 نانومول) و نورومدین S + ال- دوپا تزریق شد. در آزمایش دوم محلول کنترل، نورومدینS (0/25 نانومول)، دوپامین (10 نانومول) و نورومدین S + دوپامین تزریق شد. در آزمایش سوم محلول کنترل، نورومدین S (0/25 نانومول)، نورآدرنالین 37/5 نانومول و نورومدین S + نورآدرنالین تزریق شد.
یافته ها:
با وجود اینکه تزریق نورومدین S با دوز 0/25 (دوز تحت اثر)، ال دوپا با دوز 125 (دوز تحت اثر)، دوپامین با دوز 10 (دوز تحت اثر) و نورآدرنالین با دوز 37/5 (دوز تحت اثر) به صورت مجزا تاثیری بر اخذ غذا نداشت (0/05 <p)، تزریق نورومدین S همراه با ال دوپا و یا دوپامین و یا نورآدرنالین موجب کاهش اخذ غذا شد (0/05 > p).
نتیجه گیری:
با توجه به نتایج، احتمالا یک اثر سینرژیستی بین نورومدین S با دوپامین و نورآدرنالین در کنترل اخذ غذا وجود دارد.
کلید واژگان: اخذ غذا, جوجه, دوپامین, نورآدرنالین, نورومدین SBackground and aimsDopamine and noradrenaline play an important role in food intake control. On the other hand, neuromedin S (NMS) decreases food intake. This study aimed to investigate the synergistic effects of dopamine and noradrenaline with a sub-effective dose of NMS on food intake in neonatal chickens.
MethodsA total of 132 five-old-day chicks were randomly divided into three experimental groups. Each experiment had a control group and three treatment groups (n = 11 in each group). Three-hour food-deprived birds received intracerebroventricular injections of either control diluent or drug solution. In the first experiment, control solution, NMS (0.25 nmol), L-DOPA (dopamine precursor; 125 nmol), and NMS + L-DOPA were injected. In the second experiment, control solution, NMS (0.25 nmol), dopamine (10 nmol), and NMS + dopamine were injected. In the third experiment, control solution, NMS (0.25 nmol), noradrenaline (37.5 nmol), and , NMS + noradrenaline were injected.
ResultsAlthough the injection of NMS with a dose of 0.25 (sub-effective dose), L-dopa with a dose of 125 (sub-effective dose), dopamine with a dose of 10 (sub-effective dose), and noradrenaline with a dose of 37.5 (sub-effective dose) had no effect on food intake (p < 0.05), the co-injection of Neuromedin S with L-dopa or dopamine or noradrenaline decreased food intake (p < 0.05).
ConclusionAccording to the results of the present study, there is probably a synergistic effect between NMS with dopamine and noradrenaline on food intake control of neonatal chicks.
Keywords: Food Intake, Chicken, Dopamine, Noradrenaline, NMS -
5- هیدروکسی تریپتامین یا سروتونین، یک آمین بیوژنیک است که بیشتر به علت عملکردش به عنوان یک انتقال دهنده عصبی شناخته می شود. یکی از مهم ترین اثرات سروتونین، نقش آن در تنظیم اخذ غذا است. درک بیشتر مکانیسم های سروتونرژیک موثر بر مصرف غذا علاوه بر بهبود تولیدات دامی، می تواند منجر به درمان های دارویی موثر مبتنی بر سروتونین برای کمک به تعدیل اشتها در انسان گردد. هدف از انجام این مطالعه مروری، بررسی پژوهش های صورت گرفته پیرامون نقش سیستم سروتونرژیک فارغ از تداخل اثر آن با سایر سیستم ها، در فرآیند اخذ غذا است. در مطالعه حاضر بر حسب دستورالعمل PRISMA، مقالات مرتبط با موضوع با استفاده از جستجوی نظام مند کلیدواژه های استاندارد در پایگاه های اطلاعاتی معتبر نظیرWeb of Science ، Scopus، Science Direct، PubMed،Springer ، Google Scholar و Elsevier در بازه زمانی سال های 1990-2022 شناسایی شدند و جهت دستیابی به مطالعات بیشتر از فهرست منابع این مقالات استفاده شد. در نهایت 40 مقاله که تمام شرایط ورود به مرحله تحلیلی را دارا بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. بر اساس یافته های حاصل از این مطالعات مشخص شد که سروتونین در پرندگان و پستانداران موجب کاهش اخذ غذا می گردد. ترکیبات مهارکننده بازجذب سروتونین نیز دریافت خوراک را کاهش داده و آگونیست ها و آنتاگونیست های گیرنده های سروتونینی اثرات متفاوتی بر فرآیند اشتها اعمال می دارند. همچنین به نظر می رسد گیرنده های 5-HT1A، 5-HT1B و 5-HT2C بیشترین نقش را در پروسه اخذ غذا ایفا می کنند. با توجه به تنوع گیرنده های سروتونینی و پراکنش این سیستم در نواحی مختلف مرکزی و محیطی به منظور آگاهی دقیق از نقش آن در تنظیم اخذ غذا، انجام تحقیقات بیشتر در این حیطه الزامی به نظر می رسد.
کلید واژگان: اخذ غذا, اشتها, گیرنده های سروتونینی, سروتونین5-Hydroxytryptamine or serotonin is a biogenic amine that is best known for its function as a neurotransmitter. One of the most important effects of serotonin is its role in regulating food intake. Further understanding of the serotonergic mechanisms affecting food consumption, in addition to improving animal production, can lead to effective serotonin-based drug treatments to help modulate appetite in humans. The purpose of this review is to examine the research conducted on the role of the serotonergic system (except for the interference of its effect with other systems) in the process of obtaining food. In the present study, according to PRISMA guidelines, articles related to the topic were identified using a systematic search of standard keywords in reliable databases such as Web of Science, Scopus, Science Direct, PubMed, Springer, Google Scholar, and Elsevier in the period of 1990-2022. In order to obtain more studies, the list of sources of these articles was examined. Finally, 40 articles that met all the conditions for entering the analytical stage were examined. Based on the findings of these studies, serotonin in birds and mammals reduces food intake. Serotonin reuptake inhibitor compounds also cause hypophagia and serotonin receptor agonists and antagonists have different effects on the appetite process. It also seems that 5HT1A, 5HT1B and 5HT2C receptors have the most interaction in the process of appetite modulation. Considering the diversity of serotonin receptors and the distribution of this system in different central and peripheral areas in order to know its role in regulating food intake, it is necessary to carry out more research in this field.
Keywords: Food intake, Appetite, Serotonergic receptors, Serotonin -
زمینه و هدف
رفتار تغذیه ای از طریق مسیرهای پیچیده بواسطه سیگنال های مرکزی و محیطی تنظیم می شود. این مطالعه به منظور بررسی تداخل عمل بین سیستم های گلوتاماترژیک و دوپامینرژیک در جوجه ها انجام شد.
روش ها:
در این تحقیق 264 قطعه جوجه یک روزه راس 308 استفاده شد. جوجه ها در هر آزمایش در چهار گروه شامل یک گروه کنترل و 3 گروه تیمار دسته بندی شدند (11جوجه در هر گروه). در آزمایش اول، تزریق داخل بطنی مغزی سرم فیزیولوژی،6- هیدروکسی دوپامین (OHDA -6، نوروتوکسین، 5/2 نانومول)، کاینیک اسید (آگونیست گیرنده یونوتروپیک، 300 نانومول) و تزریق توام 6- هیدروکسی دوپامین و کاینیک اسید انجام شد. آزمایش دوم و سوم مشابه آزمایش اول بود اما تزریق SCH23390 (آنتاگونیست گیرنده D1، 5 نانومول) و AMI-193 (آنتاگونیست گیرنده D2، 5 نانومول) بجای 6-هیدروکسی دوپامین انجام شد. در آزمایش چهارم، سرم فیزیولوژی، 6-هیدروکسی دوپامین (2/5 نانومول)،trans-(±)-ACPD منوهیدرات (آگونیست گیرنده متابوتروپیک، 300 نانومول) و تزریق توامtrans-(±)-ACPD منوهیدرات و کاینیک اسید انجام شد. آزمایش پنجم و ششم مشابه آزمایش چهارم بود اما تزریق SCH23390 و AMI-193 بجای 6- هیدروکسی دوپامین انجام شد. سپس مقدار غذای تجمعی در زمان های 30، 60 و 120 دقیقه بعد از تزریق اندازه گیری شد.
یافته ها:
کاینیک اسید موجب کاهش معنی دار مصرف غذا شد ((0/05≤ p). 6- هیدروکسی دوپامین و SCH23390 موجب کاهش اثرات هیپوفاژی ناشی از کاینیک اسید و trans-(±)-ACPD منوهیدرات شد (0/05≤ p).
نتیجه گیری:
اثر متقابل سیستم های دوپامینرژیک و گلوتاماترژیک بر اخذ غذا در جوجه ها از طریق گیرنده های یونوتروپیک و متابوتروپیک گلوتامات و گیرنده های D1 دوپامینی میانجی گری می شود.
کلید واژگان: اخذ غذا, جوجه های گوشتی, دوپامین, گلوتاماتBackground and AimFeeding behavior is regulated via a complex network which interacts via diverse signals from central and peripheral tissues. The present study was designed to examine the interaction between glutamatergic and dopaminergic systems on food intake in neonatal meat chicken.
MethodsIn this study, 264 day-old chicken (ROS 308) were used. In each experiment, chickens divided to 4 experiments including 1 control and 3 treatment groups (n = 11). In experiment 1, chicks ICV injected with normal saline, 6-OHDA (neurotoxin, 2.5 nmol), kainic acid (ionotropic glutamate receptors agonist, 300 nmol) and 6-OHDA + kainic acid. Experiments 2-3 were similar to experiment 1, except injections of the SHC23390 (D1 receptors antagonist, 5 nmol) and AMI-193 (D2 receptors antagonist, 5 nmol) were done instead of 6-OHDA. In experiment 4, saline, 6-OHDA (2.5 nmol), trans-(±)-ACPD monohydrate (metabotropic glutamate receptor agonist, 300 nmol) and co-injection of the 6-OHDA+ trans-(±)-ACPD monohydrate were done. Experiments 5 and 6 were similar to experiment 4, except SHC23390 and AMI-193 were injected instead of 6-OHDA. Then the cumulative food intake measured until 120 min post injection.
ResultsKainic acid significantly decreased food intake (p ≤ 0.05). 6-OHDA and SHC23390 decreased kainic acid and trans-(±)-ACPD- induced hypophagia (p ≤ 0.05).
ConclusionInteraction between dopaminergic and glutamatergic systems mediates via ionotropic and metabotropic glutamate and D1 dopamine receptors.
Keywords: Food intake, Broiler chicken, Dopamine, Glutamate -
سیستم ملانوکورتین نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان دارد. از طرفی نسفاتین-1 اخذ غذا در پرندگان را کاهش می دهد. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر سیستم ملانوکورتینی بر اخذ غذای ناشی از نسفاتین-1 در جوجه های گوشتی صورت گرفته است. تعداد 36 جوجه ی گوشتی بطور تصادفی در سه گروه آزمایشی تقسیم شدند. هر آزمایش شامل یک گروه کنترل و 3 گروه تیمار بود (12 جوجه در هر گروه). در تمام آزمایشات، پرندگان پس از 3 ساعت محرومیت از غذا (FD3) با تزریق داخل مغزی-بطنی (ICV) محلول رقیق کننده یا محلول دارویی را دریافت کردند. سپس به پرندگان اجازه دسترسی بدون محدودیت به غذا و آب داده شد. مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن (%BW) اندازه گیری شد. در آزمایش اول، به جوجه ها درگروه اول محلول کنترل، گروه دوم نسفاتین- 1)40 نانوگرم)، گروه سوم SHU9119 (5/0 نانومول، آنتاگونیست گیرنده های MC3/MC4) و گروه چهارم نسفاتین-1 + SHU9119به صورت داخل بطنی مغزی تزریق شد. در آزمایش دوم، به جوجه ها در گروه اول محلول کنترل، گروه دوم نسفاتین- 1)40 نانوگرم)، گروه سوم MCL0020(5/0 نانومول، آنتاگونیست گیرنده MC4) و گروه چهارم نسفاتین- 1+ MCL0020 تزریق شد. در آزمایش سوم، به جوجه ها در گروه اول محلول کنترل، گروه دوم نسفاتین- 1)40 نانوگرم)، گروه سوم MTII(45/2 پیکومول، آگونیست گیرنده های MC3/MC4) و گروه چهارم نسفاتین- 1+ MTII تزریق شد. نتایج نشان داد، تزریق نسفاتین-1 با دوز 40 نانوگرم اخذ غذا را کاهش داد (05/0>p). تزریق هم زمان نسفاتین-1 و SHU9119، همچنین تزریق هم زمان نسفاتین-1 و MCL0020 کاهش اخذ غذای ناشی از نسفاتین-1 را مهار کرد (05/0 > p). تزریق نسفاتین-1 با دوز 40 نانوگرم و MTII با دوز 45/2 پیکومول تاثیری در اخذ غذا نداشت (05/0<p). در حالیکه تزریق هم زمان نسفاتین-1 با دوز 40 نانوگرم و MTII با دوز 45/2 پیکومول اخذ غذا را کاهش داد (05/0 > p). با توجه به نتایج، احتمالا اخذ غذای ناشی از نسفاتین-1 در جوجه های گوشتی توسط سیستم ملانوکورتینی میانجی گری می شود.
کلید واژگان: اخذ غذا, نسفاتین-1, سیستم ملانوکورتینی, جوجهFood intake is a set of physiological mechanisms affecting different central nervous system areas. The melanocortin system plays an important role in the central control of food intake in birds. Nesfatin-1 reduces food intake in birds. The present study was conducted to investigate the effect of the melanocortin system on food intake caused by nesfatin-1 in broiler chickens. 36 broilers were randomly divided into three experimental groups. Each experiment included a control group and 3 treatment groups (12 chickens in each group). In all experiments, after 3 hours of food deprivation (FD3), chicks received either control diluent or drug solution by intracerebroventricular (I.C.V.) injection. Then the birds had ad libitum access to the food and fresh water, and then cumulative food intake (gr) was measured based on the percentage of the body (%BW). In the first experiment, chickens in the first group were given the control solution, the second group nesfatin-1 (40 ng), the third group SHU9119 (0.5 nmol, antagonist of MC3/MC4 receptors), and the fourth group nesfatin-1 + SHU9119 intracerebroventricularly was injected. In the second experiment, chickens in the first group were injected with the control solution, the second group with nesfatin-1 (40 ng), the third group with MCL0020 (0.5 nmol, MC4 receptor antagonist), and the fourth group with nesfatin-1+ MCL0020. In the third experiment, chickens in the first group were injected with the control solution, the second group with nesfatin-1 (10 ng), the third group with MTII (2.45 pmol, an agonist of MC3/MC4 receptors), and the fourth group with nesfatin-1+ MTII. The results showed that the injection of nesfatin-1 with a dose of 40 ng decreased food intake (p<0.05). Co-injection of nesfatin-1 and SHU9119 and co-injection of nesfatin-1 and MCL0020 inhibited the hypophagia caused by nesfatin-1 (p < 0.05). Injection of Nesfatin-1 with a dose of 10 ng and MTII with a dose of 2.45 pmol did not affect food intake (p > 0.05). While the co-injection of nesfatin-1 with a dose of 10 ng and MTII with a dose of 2.45 pmol reduced food intake (p < 0.05). According to the results, food intake caused by nesfatin-1 in broilers is probably mediated by the melanocortin system.
Keywords: Food Intake, Nesfatin-1, Melanocortin system, chicken -
زمینه و هدف
تعدیل اشتها مجموعه ای از مکانیسم های پیچیده فیزیولوژیک است که نواحی مختلف دستگاه عصبی مرکزی را تحت تاثیر قرار می دهد. سیستم های ملانوکورتینی، کورتیکوتروپینی و هیستامینرژیک نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان ایفا می کنند. از سوی دیگر، لپتین اخذ غذا در پرندگان را کاهش می دهد. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات سینرژیستی سیستم های ملانوکورتینی، کورتیکوتروپینی و هیستامینرژیک با لپتین بر رفتار تغذیه ای در جوجه های گوشتی 5 روزه صورت گرفته است.
مواد و روش هاتعداد 132 جوجه بطور تصادفی در سه گروه آزمونی تقسیم شدند. هر آزمون شامل یک گروه کنترل و 3 گروه تیمار بود. در تمام آزمایشات، پرندگان پس از 3 ساعت محرومیت غذایی تزریق داخل بطنی مغزی، محلول رقیق کننده یا محلول دارویی را دریافت کردند. در آزمون اول: سرم فیزیولوژی، لپتین(5/2 میکروگرم)، هیستامین(75 نانومول) و لپتین به همراه هیستامین تزریق شد. آزمون های بعدی مطابق با آزمون اول انجام شدند، با این تفاوت که در آزمون دوم، به جای هیستامین، MTII (آگونیست گیرنده های MC3/MC4 ملانوکورتینی) (45/2 پیکومول) و در آزمایش سوم، Urocortin (آگونیست گیرنده های CRF1/CRF2 کورتیکوتروپینی) (1/0میکروگرم) به تنهایی و همراه با لپتین تزریق شدند. سپس پرندگان بدون محدودیت به آب و غذا دسترسی داشتند و مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن اندازه گیری شد.
نتایجنتایج نشان داد که تزریق همزمان لپتین و هیستامین، لپتین و MTII و همچنین لپتین و Urocortin به کاهش معنی دار اخذ غذا منجر شد (001/0p<).
نتیجه گیریبر اساس یافته ها، به نظر می رسد احتمالا یک اثر سینرژیستی میان سیستم های ملانوکورتینی، کورتیکوتروپینی و هیستامینرژیک با لپتین در کنترل اخذ غذا در جوجه های گوشتی وجود دارد.
کلید واژگان: اخذ غذا, ملانوکورتین, کورتیکوتروپین, هیستامین, لپتین, جوجهIntroduction & ObjectiveAppetite modulation is a set of physiological mechanisms that influence the various areas of the central nervous system. Melanocortin, corticotropin, and histaminergic systems have an important role in the central control of food intake in birds. On the other hand, leptin decreases food intake in birds. Therefore, the aim of this study was to explain the synergistic effects of melanocortin, corticotropin, and histaminergic systems with leptin on food intake in neonatal broiler chickens.
Materials and MethodsA total of one hundred and thirty-two neonatal chicks were randomly divided into three experimental groups. Each experiment had a control group and three treatment groups (n=11 in each group). In all experiments, 3-hour food-deprived birds received intracerebroventricular injections of either control diluent or drug solution. Then, the birds had ad libitum access to the food and fresh water, and then cumulative food intake (gr) was measured based on the percentage of the body. In the first experiment, normal saline, leptin (2.5 µg), histamine (75 nmol) and leptin plus histamine were injected. The other experiments were conducted as experiment 1, but in experiment 2, MTII (MC3/MC4 receptors agonist) (2.45 pmol) and in experiment 3, urocortin (CRF1/CRF2 receptors agonist) (0.1 µg) were injected instead of histamine, either alone or in combination with leptin.
ResultsThe results of the present study showed that co-injection of histamine and leptin, MTII plus leptin, and urocortin plus leptin significantly reduced food intake in broiler chickens (P<0.001).
ConclusionAccording to the results of the present study, there is probably a synergistic effect between melanocortin, corticotropin and histaminergic systems with leptin on food intake control of neonatal broiler chicks.
Keywords: food intake, Melanocortin, Corticotropin, Histamine, Leptin, chicken -
زمینه و هدف
در مغز پرندگان و پستانداران پپتیدهای متنوعی در تنظیم اخذ غذا نقش دارند. ملانوکورتین و کورتیکوتروپپن نقش مهمی در کنترل اخذ غذا دارند. از طرفی فوینکسین- 14 اخذ غذا را افزایش می دهد. مطالعه حاضر به منظور بررسی گیرنده های سینرژیستی کورتیکوتروپین و ملانوکورتین با دوز تحت اثر فوینکسین- 14 بر اخذ غذا در جوجه های نوزاد صورت گرفته است.
مواد و روش هاتعداد 192 جوجه بطور تصادفی در چهار گروه آزمایشی تقسیم شدند. شامل یک گروه کنترل و 3 گروه تیمار بود. در تمام آزمایشات، پرندگان پس از 3 ساعت محرومیت از غذا با تزریق داخل مغزی بطنی دسترسی بدون محدودیت به غذا و آب داشتند. مصرف غذا بر اساس درصد وزن بدن اندازه گیری شد. تیماراول: محلول کنترل، فوینکسین- 14 ، Astressin-B و فوینکسین- 14 + Astressin-B ، تیمار دوم: محلول کنترل، فوینکسین- 14 ، Astressin-2B و فوینکسین- 14 + Astressin-2B و تیمار سوم: محلول کنترل، فوینکسین- 14 ، SHU9119 و فوینکسین- 14 + SHU9119 و در تیمار چهارم: محلول کنترل، فوینکسین- 14 ، MCL0020و فوینکسین- 14 + MCL0020 تزریق شد.
نتایجتزریق هم زمان فوینکسین- 14 + Astressin-B و فوینکسین- 14 + Astressin-2B بطور معنی داری موجب افزایش اخذ غذا شد (05/0 >p)، درحالیکه تزریق هم زمان فوینکسین- 14 با SHU9119 و فوینکسین- 14 با MCL0020 نتوانست اخذ غذا را تغییر دهد (05/0<p).
نتیجه گیریبا توجه به نتایج تزریق هم زمان فوینکسین- 14 و Astressin-2B بطور معنی داری موجب افزایش اخذ غذا شد. احتمالا یک اثر سینرژیستی بین فوینکسین- 14 و سیستم کورتیکوتروپینی در کنترل اخذ غذا در جوجه ها وجود دارد.
کلید واژگان: کورتیکوتروپین, ملانوکورتین, فوئنکسین- 14, اخذ غذا, جوجهIntroduction & ObjectiveVarious peptides are involved in food intake regulation in the bird and mammalian brain. Melanocortin and corticotropin play an important role in food intake control. On the other hand, phoenixin-14 increases food intake. This study aimed to investigate the synergistic effects of corticotropin and melanocortin with a sub-effective dose of phoenix -14 on food intake in neonatal chickens.
Materials and MethodsA total of one hundred and ninety-two neonatal chicks were randomly divided into three experimental groups. Each experiment had a control group and three treatment groups (n=12 in each group). In all experiments, 3-hours food-deprived birds received intracerebroventricular injections of either control diluent or drug solution. Then the birds had ad libitum access to the food and fresh water, and then cumulative food intake (gr) was measured based on the percentage of the body. In the first experiment, control solution, phoenixin-14 (0.8 nmol), Astressin-B (CRF1/CRF2 receptor antagonist; 30 µg), and phoenixin-14 + Astressin-B were injected. In the second experiment, control solution, phoenixin-14, Astressin-2B (CRF2 receptor antagonist; 30 µg), and phoenixin-14 + Astressin-2B were injected. In the third experiment, control solution, phoenixin-14 (0.8 nmol), SHU9119 (MC3/MC4 receptor antagonist; 0.5 nmol), and phoenixin-14 + SHU9119 were injected. In the fourth experiment, control solution, phoenixin-14 (0.8 nmol), MCL0020 (MC4 receptor antagonist; 0.5 nmol), and phoenixin-14 + MCL0020 were injected.
ResultsThe results showed that co-inject ion of phoenixin-14 + Astressin-B and phoenixin-14 + Astressin-2B significantly increased food intake(p<0.05), while co-injection of phoenixin-14 + SHU9119 and phoenixin-14 + MCL0020 had no effect(p>0.05).
ConclusionAccording to the results of the present study, there is probably a synergistic effect between phoenixin-14 and corticotropin system on food intake control of neonatal chicks.
Keywords: Corticotropin, Melanocortin, Phoenixin-14, food intake, Chicken. -
زمینه و هدف
تعدیل اشتها مجموعه ای از مکانیسم های پیچیده فیزیولوژیک است که نواحی مختلف دستگاه عصبی مرکزی را تحت تاثیر قرار می دهد. نورآدرنالین، سروتونین و اکسی توسین نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان دارند. از طرفی نسفاتین اخذ غذا در پرندگان را کاهش می دهد. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات سینرژیست نورآدرنالین، سروتونین و اکسی توسین با نسفاتین بر رفتار تغذیه ای در جوجه های گوشتی 5 روزه صورت گرفته است.
مواد و روش هاتعداد 144 جوجه به طور تصادفی در سه گروه آزمایشی تقسیم شدند. هر آزمایش شامل یک گروه کنترل و 3 گروه تیمار بود. در همه آزمایش ها، پرندگان پس از 3 ساعت محرومیت غذایی تزریق داخل بطنی مغزی محلول رقیق کننده یا محلول دارویی را دریافت کردند. مصرف غذا بر اساس درصد وزن بدن اندازه گیری شد. در آزمایش اول: سرم فیزیولوژی، نورآدرنالین، نسفاتین و نورآدرنالین به همراه نسفاتین تزریق شد. در آزمایش دوم: سرم فیزیولوژی، سروتونین، نسفاتین و سروتونین همراه با نسفاتین تزریق شد. در آزمایش سوم: سرم فیزیولوژی، اکسی توسین، نسفاتین و اکسی توسین به همراه نسفاتین تزریق شد.
نتایجنتایج نشان داد که تزریق همزمان نورآدرنالین و نسفاتین، سروتونین و نسفاتین و همچنین اکسی توسین و نسفاتین به کاهش معنی دار اخذ غذا منجر شد (05/0 > P)
نتیجه گیریبا توجه به نتایج، احتمالا یک اثر سینرژیستی بین نورآدرنالین، سروتونین و اکسی توسین با نسفاتین در کنترل اخذ غذا در جوجه های گوشتی وجوددارد.
کلید واژگان: اخذ غذا, نورآدرنالین, سروتونین, اکسی توسین, نسفاتین, جوجهIntroduction & ObjectiveAppetite modulation is a set of physiological mechanisms that influence the various areas of the central nervous system. Noradrenaline, serotonin, and oxytocin have an important role in the central control of food intake in birds. On the other hand, nesfatin decreases food intake in birds. Therefore, the aim of this study was to explain the synergistic effects of noradrenalin, serotonin, and oxytocin with nesfatin on food intake in neonatal broiler chickens.
Materials and MethodsA total of one hundred and forty-four neonatal chicks were randomly divided into three experimental groups. Each experiment had a control group and three treatment groups (n=12 in each group). In all experiments, 3-hour food-deprived birds received intracerebroventricular injections of either control diluent or drug solution. Then, the birds had ad libitum access to the food and fresh water, and then cumulative food intake (gr) was measured based on the percentage of the body. In the first experiment, normal saline, noradrenalin, nesfatin, and noradrenalin plus nesfatin were injected. In the second experiment, normal saline, serotonin, nesfatin, and serotonin + nesfatin were injected. In the third experiment, normal saline, oxytocin, nesfatin, and oxytocin plus nesfatin were injected.
ResultsThe results of the present study showed that co-injection of noradrenalin and nesfatin, serotonin plus nesfatin, and oxytocin plus nesfatin significantly reduced food intake in broiler chickens (P<0.05).
ConclusionAccording to the results of the present study, there is probably a synergistic effect between noradrenalin, serotonin, and oxytocin with nesfatin on food intake control of neonatal broiler chicks.
Keywords: food intake, Noradrenalin, Serotonin, Oxytocin, Nesfatin, chicken -
متیل آمین به عنوان یک آمین آندوژن در مغز پرندگان و پستانداران وجود داشته و از طرفی این آمین به عنوان یک نورومدولاتور در آزادسازی برخی از نوروترانسمیترها شبیه سروتونین نقش دارد. اثرات متیل آمین به خوبی در موش مشخص شده اما تا کنون هیچ گونه مطالعه ای مبنی بر نقش متیل آمین در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان انجام نشده است. مطالعه ی حاضر به گونه ای طراحی شد تا اثر متیل آمین بر روی اخذ غذا و همچنین نقش سیستم سروتونرژیک را بر رفتار تغذیه ای القا شده توسط متیل آمین در جوجه های محروم از غذا به مدت 3 ساعت مورد بررسی قرار دهد. در آزمایش اول برای یافتن دوز موثر متیل آمین، تزریق درون بطن مغزی متیل آمین با دوزهای 15، 30، 45، 60 و 75 میکروگرم انجام شد. در آزمایش دوم، چهار گروه قرار داشتند که گروه اول (گروه کنترل) سرم فیزیولوژی به همراه اوانس بلو 1/0 درصد، گروه دوم متیل آمین (75 میکروگرم)، گروه سوم PCPA (مهار کننده ی سنتزسروتونین مغزی، 5/1 میکروگرم) و گروه چهارم ترکیب PCPA + متیل آمین را به صورت تزریق درون بطن مغزی دریافت کردند. در آزمایش سوم جوجه ها تزریقات مشابه آزمایش دوم را داشتند فقط به جای تزریق PCPA از SB242084 (آنتاگونیست گیرنده ی HT2C، 5/1 میکروگرم) استفاده شد. میزان اخذ غذای تجمعی در دقایق 30، 60 و 120بعد از تزریق اندازه گیری شد. حجم تزریقات در هر گروه 10 میکرولیتر بود. نتایج این مطالعه نشان داد که با افزایش دوز متیل آمین میزان اخذ غذا در جوجه خروس های گوشتی به طور معنی داری کاهش پیدا کرد. بنابراین دوز موثر متیل آمین برای ادامه آزمایش 75 میکروگرم در نظر گرفته شد. همچنین مشخص گردید که اثر هیپوفاژیک متیل آمین توسط PCPA (مهار کننده ی سنتز سروتونین مغزی، 5/1 میکروگرم) و SB242084 (آنتاگونیست گیرنده ی 5-HT2C، 5/1 میکروگرم) به طور معنی داری تضعیف گشت. این نتایج پیشنهاد می کند متیل آمین اثر هیپوفاژیک بر روی مصرف غذا در جوجه خروس های گوشتی داشته و این کاهش اخذ غذای ناشی از متیل آمین از طریق سروتونین (گیرنده 5-HT2C) میانجی گری می شود.کلید واژگان: متیل آمین, سروتونین, اخذ غذا, جوجه خروس گوشتیMethylamine exists as an endogenous amine in the brains of birds and mammals, and on the other hand, it acts as a neuromodulator in the release of some neurotransmitters such as serotonin. The effects of methylamine have been well established in mice, but there is no evidence about the effect of methylamine on feeding behavior in poultry. So, the present study was designed to evaluate the effect of intracerebroventricular (ICV) injection of methylamine and involvement of central methylamine/serotonergic systems on feeding behavior in FD3 neonatal meat type chicks. In experiment 1, chicks were ICV injected with different doses of methylamine (15, 30, 45, 60 and 75 μg). In experiment 2, chicks received a dose of either the control solution, 75 μg methylamine, 1/5 μg PCPA (serotonin synthesis inhibitor) or a combination of methylamine plus PCPA. Experiments 3 was similar to experiment 2 except that 1/5 μg SB242084 (antagonist of HT2C receptor) was used instead of 1/5 μg PCPA, respectively. Cumulative food intake was determined until 30, 60, 120 minutes post-injection. The volume of injections in each group was 10 μl. According to the results, methylamine significantly decreased food intake in a dose dependent manner. Therefore, the effective dose of methylamine was considered to be a continuation of the 75 μg test. It was also found that the hypophagic effect of methylamine by PCPA (inhibitor of serotonin synthesis, 1.5 μg) and SB242084 (antagonist of 5-HT2C receptor, 1.5 μg) was significantly attenuated. These results suggest that methylamine has a hypophagic effect on food intake in broiler chickens, and that this reduction in methylamine-induced food intake is mediated by serotonin (a 5-HT2C receptor).Keywords: Methylamine, Serotonin, Food intake, chick
-
سروتونین و گیرنده های اپیوییدی در تنظیم اخذ غذای پرندگان و پستانداران نقش دارند. مطالعه ی حاضر به منظور بررسی اثرات میانجی گری گیرنده های اپیوییدی بر کاهش اخذ غذای ناشی از سروتونین در جوجه های گوشتی صورت گرفت. تعداد 220 جوجه نر نوزاد نژاد گوشتی (راس 308) در 5 آزمون و هر آزمون در چهار گروه، شامل یک گروه کنترل و سه گروه تیمار دسته بندی شدند (11 جوجه در هر گروه). میزان اخذ غذای تجمعی در جوجه های 5 روزه در زمان های 30، 60 و 120 دقیقه بعد از تزریق داخل بطن مغزی داروها اندازه گیری و تجزیه و تحلیل شد. بر اساس بررسی های حاصل از این مطالعه، تزریق داخل بطن مغزی سروتونین (10 میکروگرم) به طور معنی داری میزان اخذ غذا را کاهش داد (p < 0.05). همچنین تزریق داخل بطن مغزی آنتاگونیست گیرنده ی مو (mu) اپیوییدی سبب کاهش معنی دار هیپوفاژی ناشی از سروتونین شد (p < 0.05). تزریق آگونیست گیرنده ی مو (mu) اپیوییدی، هیپوفاژی القایی توسط سروتونین را به طور معناداری تقویت نمود (p < 0.05) درحالی که تزریق آنتاگونیست های گیرنده های کاپا (kappa) و دلتا (delta)، اثری بر هیپوفاژی ناشی از سروتونین نداشتند (p ≥ 0.05). بر اساس نتایج به دست آمده، احتمالا کاهش اخذ غذای القایی توسط سروتونین به وسیله ی گیرنده ی مو اپیوییدی در مغز جوجه ها میانجی گری می شود.
کلید واژگان: اخذ غذا, جوجه ی گوشتی, سروتونین, گیرنده های اپیوئیدیSerotonin (5-HT) plays an underpinning role in appetite regulation and the opioid system has a role in the modulation of the ingestion behavior in birds. The current survey was aimed to evaluate the effect of opioid receptors on serotonin-induced hypophagia in neonatal broilers. During experiments, food-deprived chickens received intracerebroventricular (ICV) injection and thereafter, the cumulative food intake was measured after 30, 60, and 120 minutes. In experiment 1, to determine the effective dose of serotonin, the control solution and the various doses of serotonin (2.5, 5, and 10 μg) were administered to birds. In the second experiment, groups received not only the control solution, but also an effective dose of serotonin (10 µg), µ-opioid receptor antagonist (β_FNA, 5 µg), and a co-injection of β_FNA (5 µg) and serotonin (10 µg), respectively. The next experiments were similar to the second experiment, however, in place of β_FNA, the antagonist of κ- opioid receptor (nor_BNI, 5 µg), the δ- opioid receptor antagonist (NTI, 5 µg), and the agonist of µ opioid receptor (DAMGO, 62.25 pmol) were used in experiments 3, 4, and 5, respectively. The results showed a dose-dependent hypophagic impact of serotonin. This effect was attenuated by β_FNA; however, nor_BNI and NTI had no effect. Furthermore, the diminishing effect of serotonin on food consumption in chickens was strengthened following DAMGO administration (p < 0.05). According to the results, the hypophagic effect of serotonin is possibly mediated through µ opioid receptors in neonatal broilers.
Keywords: Serotonin, Central opioid receptors, food intake, Anorexigenic effects, Broilers -
دریافت غذا توسط سیستم پیچیده ای از سیگنال های مرکزی و محیطی تنظیم می شود که به منظور تعدیل اشتها با هم تعامل دارند. نورآدرنالین نقش مهمی در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان دارد. از طرفی دوپامین اخذ غذا در پرندگان را کاهش می دهد. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر ال- دوپا و 6- هیدروکسی دوپامین بر اخذ غذای ناشی از نورآدرنالین در جوجه های نژاد تخمگذار صورت گرفته است. تعداد 96 جوجه ماده نژاد تخمگذار (هایلاین) بطور تصادفی در دو گروه آزمایشی تقسیم شدند. بلافاصله پس از تزریق داخل بطن مغزی محلول کنترل یا داروها، مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن (%BW) اندازه گیری شد. در آزمایش اول، به جوجه ها درگروه اول محلول کنترل (سرم فیزیولوژی)، گروه دوم ال- دوپا (پیش ساز دوپامین، 125 نانومول)، گروه سوم نورآدرنالین (300 نانومول) و گروه چهارم نورآدرنالین + ال- دوپا به صورت داخل بطنی مغزی تزریق شد. در آزمایش دوم، به جوجه ها در گروه اول محلول کنترل، گروه دوم 6- هیدروکسی دوپامین (نوروتوکسین نورونهای دوپامینرژیک) (5/2 نانومول)، گروه سوم نورآدرنالین (300 نانومول) و گروه چهارم 6-هیدروکسی دوپامین + نورآدرنالین تزریق شد. نتایج نشان داد، تزریق نورآدرنالین اخذ غذا را کاهش داد (05/0>p). تزریق هم زمان درون بطن مغزی ال-دوپا و نورآدرنالین موجب تقویت کاهش اخذ غذای ناشی از نورآدرنالین شد (05/0 > p). در حالیکه تزریق هم زمان درون بطن مغزی 6- هیدروکسی دوپامین و نورآدرنالین کاهش اخذ غذای ناشی از نورآدرنالین را مهار کرد (05/0 > p). با توجه به نتایج، احتمالا اخذ غذای ناشی از نورآدرنالین در جوجه های نژاد تخمگذار توسط سیستم دوپامینرژیک میانجی گری می شود.
کلید واژگان: اخذ غذا, نورآدرنالین, 6- هیدروکسی دوپامین, ال- دوپا, جوجهFood intake is regulated by a complex system of central and peripheral signals which interact together to modulate appetite. Noradrenaline has an essential role in the central control of food intake in birds. On the other hand, dopamine (DA) is a hypophagic agent in birds. The present study aimed to investigate the effect of L-DOPA and 6-hydroxy-dopamine on noradrenaline-induced food intake in neonatal chickens. A total of ninety-six neonatal female laying hens (Hyline) were randomly divided into two experimental groups. Immediately after intracerebroventricular (ICV) injection of control diluent (normal saline) or drug solution, cumulative food intake (g) was measured based on the percentage of the body weight (%BW). Control solution (normal saline, group1), L-DOPA (125 nmol, group 2), noradrenaline (300 nmol, group 3), and L-DOPA + noradrenaline (group 4) were injected in the first experiment. In the second experiment, the control solution (group1), 6-hydroxy-dopamine (6-OH-DA, 2.5 nmol, group 2), noradrenaline (300 nmol, group 3), and 6-OH-DA + noradrenaline (group 4) were injected. The results showed that ICV injection of noradrenaline decreased food intake (P<0.05). Furthermore, co-injection of L-DOPA and noradrenaline significantly amplified noradrenaline-induced hypophagia in neonatal chicks (P<0.05). In contrast, co-injection of 6-OH-DA and noradrenaline significantly reduced hypophagia induced by noradrenaline in chicks (P<0.05). According to the results, noradrenaline-induced food intake is probably mediated by the dopaminergic system in neonatal chickens.
Keywords: Food Intake, Noradrenaline, L-DOPA, 6-hydroxy-dopamine -
زمینه مطالعه
در طی اصلاح نژادهای متعددی که بر روی جوجه ها صورت گرفته است، تغییرات متعددی در عملکرد مسیرهای نورونی و تراکم گیرنده های درگیر در کنترل اخذ غذا و اشتها بوجود آمده است. سیستم ملانوکورتینی و گیرنده های آن در تنظیم مرکزی رفتارهای تغذیه ای و تعادل انرژی نقش دارند. به همین دلیل برای بررسی نقش این سیستم در کنترل مرکزی اخذ غذا و آب در پرندگان، مطالعه حاضر طراحی شده است.
هدفبررسی نقش گیرنده های MCR3 و MCR4 در کنترل اخذ آب و غذا در پرندگان.
روش کارمطالعه حاضر بر روی 48 قطعه جوجه خروس نژاد گوشتی سویه راس 308، طی دو آزمایش (در هر آزمایش چهار گروه) انجام شد. ابتدا در جوجه ها با استفاده از جراحی استریوتاکسی کانول راهنما کاشته شد. سپس در آزمایش اول جوجه ها به ترتیب در چهار گروه، محلول کنترل و دوزهای 2/0، 2 و 10 نانومول در 5 میکرولیتر از SHU9119 (آنتاگونیست غیر انتخابی گیرنده های MCR3 و MCR4) و در آزمایش دوم هم به ترتیب در چهار گروه، محلول کنترل و دوزهای 2/0، 2 و 10 نانومول در 5 میکرولیتر از MCL0020 (آنتاگونیست انتخابی گیرنده MCR4) را به صورت تزریق داخل بطن مغزی دریافت کردند. سپس میزان اخذ آب و غذای تجمعی در زمان های 180 و 150، 120، 90، 60، 30 دقیقه پس از تزریق اندازه گیری شد.
نتایجتزریق داخل بطن مغزی SHU9119 و MCL0020 باعث افزایش اخذ غذای تجمعی شده (05/0<p)، ولی اثری روی اخذ آب تجمعی نداشته است (05/0<P).
نتیجه گیری نهاییسیستم ملانوکورتینی مرکزی یکی از سیستم های درگیر در کنترل مرکزی اخذ غذا در پرندگان می باشد.
کلید واژگان: اخذ غذا, اخذ آب, گیرنده MC3, گیرنده MC4, جوجه خروس گوشتیBACKGROUNDDuring the modification of several races, which has been done on chickens, there have been several changes in the function of neural pathways and receptor density involved in the control of food intake and appetite. Melanocortin system and its receptors are involved in the central regulation of nutritional behaviour and energy balance. Therefore, this study was designed to investigate the role of this system in the central control of food and water intake in birds.
OBJECTIVESThe present study aimed to evaluate the role of MCR3 and MCR4 receptors in controlling the food and water intake in birds.
METHODSThis work was performed on 48 Ross 308 broiler chicks through two experiments (each experiment in four groups). Primarily, stereotaxic surgical guide cannula was implanted in the chickens. Subsequently, in the first experiment, the chickens were divided into the four following groups: the control solution, 0.2, 2, and 10 nmol/5µl of SHU9119 (Non-selective antagonist of MCR3 and MCR4 receptors) In the second experiment, the chickens were also divided in four groups: the received control solution, 0.2, 2, and 10 nmol/5µl of MCL0020 (Selective MCR4 receptor antagonist) via intracerebroventricular (ICV) injection. Afterwards, cumulative food and water intake were measured at 30, 60, 90, 120, 150, and 180 minutes after the injection.
RESULTSThe results of this study showed that ICV injection of SHU9119 and MCL0020 increased cumulative food intake (P>0.05), but did not affect cumulative water intake (P<0.05).
CONCLUSIONSAccording to the findings herein, central melanocortin system is one of the systems involved in central control of food intake in birds.
Keywords: food intake, Water intake, MCR3, MCR4, broiler chicks -
فصلنامه علوم و فنون دامپزشکی ایران، سال سیزدهم شماره 2 (پیاپی 25، Summer and Autumn 2021)، صص 37 -45مطالعه حاضر با هدف بررسی نحوه تاثیر مکانیسم های مرکزی دوپامینرژیک و کانابینوییدرژیک بر مصرف غذا ناشی از ملانوکورتین در جوجه های نوزاد انجام شد. به همین منظور9 آزمایش طراحی شد. در آزمایش 1، جوجه ها با سرم فیزیولوژی و (2/5 ، 5 و 10 نانومول) بصورت داخل بطن- مغزی تزریق شدند. در آزمایش 2، جوجه ها با سرم فیزیولوژی، (10 نانومول)، ال- دوپا (125 نانومول) و تزریق همزمانMTII و ال- دوپا تزریق شدند. آزمایشات مراحل 9-3 مشابه آزمایش شماره 2 بود، اما جوجه ها با 6 -هیدروکسی دوپامین (150 نانومول)، SCH23390 (ن5 نانومول)، AMI-193 (ا5 نانومول)، NGB2904 (ن6/4 نانومول)،) L-741,742 (ن6 نانومول)، SR141716A (م6/25 میکروگرم) وAM630 (ا5 میکروگرم) بجای ال- دوپا تزریق شدند. سپس مصرف تجمعی غذا تا 120 دقیقه بعد از تزریق اندازه گیری شد. با توجه به نتایج بدست آمده، تزریق MTII (ا2/5، 5 و 10 نانومول) بطور وابسته به دوز، موجب کاهش مصرف غذا در جوجه های نژاد تخمگذار تا 120 دقیقه پس از تزریق در مقایسه با گروه کنترل شد(p < 0.05). تزریق ال- دوپا و SR141716A موجب تقویت اثرات هیپوفاژیک ناشی از MTII شد (p <0.05)، در حالیکه تزریق 6 -هیدروکسی دوپامین موجب مهار اثرات هیپوفاژیک ناشی از MTI شد(p <0.05). علاوه بر این، تزریق SCH23390 و AMI-193 موجب تضعیف اثرات هیپوفاژیک ناشی از MTII در جوجه ها شد p <0.05)، اما NGB2904، L-741,742 و AM630 اثری بر هیپوفاژی ناشی از MTII نداشت (p >0.05). این نتایج نشان داد هیپوفاژی ناشی از MTII احتمالا از طریق گیرنده های D1، D2 و CB1 در جوجه های نوزاد تخمگذار میانجی گری می شود.کلید واژگان: دوپامین, کانابینوئید, ملانوکورتین, اخذ غذا, جوجه تخمگذارIranian Journal of Veterinary Science and Technology, Volume:13 Issue: 2, Summer and Autumn 2021, PP 37 -45The current study aimed to see how the central dopaminergic and cannabinoidergic mechanisms affect melanocortin-induced food intake in the neonatal layer chickens. In this regard, 9 experiments were designed. In experiment 1, chicks injected with control solution, MTII (2.5, 5, and 10 ng). In experiment 2, control solution, L-DOPA (125 nmol), MTII (10 ng), and L-DOPA + MTII were applied to the birds. Experiments 3-9 were similar to experiment 2, except birds injected with 6-OHDA (150 nmol), SCH23390 (5 nmol), AMI-193 (5 nmol), NGB2904 (6.4 nmol), L-741,742 (6 nmol), SR141716A (6.25 µg), and AM630 (5 µg) instead of L-DOPA. Then, cumulative food intake was recorded at 30, 60, and 120 min following injection. According to the results, in comparison with the control group, dose-dependent hypophagia was observed in 3-h food-deprived neonatal layer chickens following ICV injection of MTII (2.5, 5, and 10 ng) (P<0.05). ICV injection of L-DOPA and SR141716A increased hypophagia induced by MTII in chickens (P<0.05), while 6-OHDA greatly suppressed MTII- induced hypophagia (P<0.05). In addition, SCH23390 and AMI-193 greatly weakened the MTII-induced hypophagia in neonatal layer chickens (P<0.05). However, NGB2904, L-741742 and AM630 had no role on hypophagia induced by MTII (P>0.05). These results demonstrated that melanocortin-induced hypophagia in the neonatal layer chickens is likely mediated by D1, D2, and CB1 receptors.Keywords: Dopamine, Cannabinoid, Melanocortin, food intake, Layer chicken
-
زمینه مطالعه
تنظیم اشتها و میزان مصرف غذا در پرندگان توسط مکانیسم های هومیوستاتیک پیچیده و در سطوح کنترلی مختلف اجرا می شود.
هدفهدف از مطالعه حاضر، بررسی نقش گلایسین و گیرنده های حساس به استریکنین در تنظیم مرکزی اخذ غذا توسط دوپامین در جوجه های گوشتی نوزاد بود.
روشکار:
مطالعه بر روی 240 قطعه جوجه گوشتی نر نژاد (ROSS 308) در 5 آزمون انجام گرفت. هر آزمون از چهار گروه شامل یک گروه کنترل و سه گروه تیمار تشکیل شده بود که در گروه ها تعداد 12 قطعه جوجه به طور تصادفی قرار گرفتند. در آزمون 1 جوجه ها در 5 روزگی به روش تزریق داخل بطنی مغزی (ICV)، نرمال سالین در گروه کنترل و دوزهای مختلف دوپامین (10، 20 و 40 نانومول) را به ترتیب در گروه های تیمار 2، 3 و4 دریافت کردند. آزمون های 2 و 3 مشابه آزمون 1 بود به استثنای اینکه دوزهای مختلف گلایسین (50، 100و 200 نانومول) در آزمون 2 و استریکنین (50، 100و 200 نانومول) در آزمون 3 تزریق شد. در آزمون 4، دوز غیرموثر استریکنین (100 نانومول) و دوز موثر دوپامین (40 نانومول) در کنار تزریق همزمان دو ماده انجام شد. در آزمون نهایی دوزهای غیرموثر گلایسین (50 نانومول) و دوپامین (10 نانومول) و ترکیبی از این دو تزریق شد. سپس میزان اخذ غذای تجمعی در زمان های 30، 60 و 120 دقیقه بعد از تزریق اندازهگیری و تحلیل شد.
نتایجدوپامین و گلایسین به شکل وابسته به دوز موجب کاهش اخذ غذا نسبت به گروه کنترل شدند (05/0≥p). تزریق ICV استریکنین با دوز غیرموثر 100 نانومول سبب مهار هیپوفاژی القایی توسط دوپامین شد (05/0≥p). تزریق همزمان دوزهای غیر موثر گلایسین و دوپامین به طور معنیداری موجب کاهش اخذ غذا نسبت به گروه کنترل در جوجه های گوشتی شد (05/0≥p)، در حالی که هر یک از این دوزها به تنهایی اثری بر اخذ غذا نداشتند (05/0<p).
نتیجه گیری نهایی:
هیپوفاژی ناشی از دوپامین احتمالا از طریق گیرنده های حساس به استریکنین گلایسینی میانجیگری می شود و به نظر می رسد تداخل بین دوپامین و گلایسین در سیستم اعصاب مرکزی جوجه های گوشتی از نوع هم افزایی باشد.
کلید واژگان: اخذ غذا, تزریق داخل بطن مغزی(ICV), جوجه گوشتی, دوپامین, گلایسینBACKGROUNDThe regulation of appetite and food intake in birds are implemented as complex homeostatic mechanisms at different levels of control.
OBJECTIVESThe current research aimed to investigate the effects of glycine and strychnine-sensitive receptors on food intake induced with dopamine in neonatal broiler-type chickens.
METHODSThis study was conducted in five experiments (each consisting of four treatment groups with 12 birds). In experiment 1, chickens in the control group received intracerebroventricular (ICV) injection of saline (with 0.1 % Evans Blue) and different doses of dopamine (10, 20, and 40 nmol) in treatments groups 2-4, respectively. Experiments 2 and 3 were designed similar to the experiment 1 except for the fact that chickens received different doses of glycine (50, 100, and 200 nmol) and strychnine (50, 100, and 200 nmol) instead of dopamine. Experiment 4 was performed to investigate the mediatory role of strychnine (100 nmol) on food intake induced with dopamine (40 nmol). Moreover, experiment 5 investigated the interaction between non-effective doses of glycine (50 nmol) and dopamine (10 nmol) and their interplay on food intake. Afterwards, cumulative food intake based on bodyweight percentage (BW %) was measured at 30, 60, and 120 minutes after the injection.
RESULTSThe obtained findings revealed that effective doses of dopamine and glycine dose-dependently induced hypophagia in neonatal meat-type chickens (p < /em>≤0.05). In addition, injection of strychnine increased food intake and also inhibited the hypophagic effect induced by dopamine (p < /em>≤0.05). Furthermore, co-administration of non-effective doses of glycine and dopamine significantly decreased food intake compared to the groups which only received dopamine or glycine (p < /em>≤0.05).
CONCLUSIONSOur findings suggested that strychnine-sensitive receptors may have a mediatory role in food intake induced by dopamine. Additionally, it seems that glycine and dopamine probably have synergistic effects on food intake control in neonatal meat-type chickens.
Keywords: dopamine, food intake, Glycine, ICV, Meat-type chicken -
زمینه و هدف
مسیرهای مختلف شیمیایی عصبی در تنظیم مصرف غذا در پستانداران و پرندگان نقش دارند. نوسی سپتین/ اورفانین اف کیوN/OFQ در سیستم عصبی مرکزی در کنترل تغذیه دخالت دارد و پس از تجویز، اخذ غذا را افزایش می دهد. از طرفی اکسید نیتریکNO) ) اخذ غذا در پرندگان را کاهش می دهد. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات مرکزی N/OFQ و تعامل آن با سیستم نیترارژیک بر اخذ غذا در جوجه های نوزاد صورت گرفته است.
روش هاتعداد 72 جوجه ی نر نژاد گوشتی راس 308 در دو آزمایش و در هر آزمایش در چهار گروه شامل یک گروه کنترل و 3 گروه تیمار دسته بندی شدند (12 جوجه 5 روزه). در تمام آزمایشات، پرندگان پس از 3 ساعت محرومیت از غذا (FD3) با تزریق داخل مغزی-بطنی (ICV) محلول رقیق کننده یا محلول دارویی را دریافت کردند. سپس به پرندگان اجازه دسترسی بدون محدودیت به غذا و آب شیرین داده شد. مصرف غذا (گرم) بر اساس درصد وزن بدن (%BW) اندازه گیری شد. در آزمایش اول، تزریق داخل بطنی ال-آرژینین (پیش ساز NO، 400 نانومول)، N/OFQ (16 نانومول) و ال-آرژینین به همراه N/OFQ تزریق شد. در آزمایش دوم، L-NAME (مهارکننده سنتزNO ، 200 نانومول)، N/OFQ (16 نانومول) و L-NAME + N/OFQ تزریق شد.
یافته هاتزریق N/OFQ سبب افزایش اخذ غذا در مقایسه با گروه کنترل شد (0/05 > p). تزریق هم زمان N/OFQ و ال-آرژینین موجب افزایش پرخوری ناشی از N/OFQ شد (0/05 > p). تزریق هم زمان نوسی سپتین و L-NAME موجب کاهش پرخوری ناشی از N/OFQ گردید (0/05 > p).
نتیجه گیریبا توجه به نتایج احتمالا پرخوری ناشی از N/OFQاز طریق نیتریک اکساید در جوجه نوزاد FD3 میانجی گری می شود.
کلید واژگان: اخذ غذا, ال-آرژینین, مرغ گوشتیBackground and AimVarious neurochemical pathways participate in regulating food intake in mammals and birds. The nociceptin/orphanin FQ (N/OFQ) is involved in the central nervous system and increass food intake. Nitric oxide (NO) is a hypophagic agent in birds. The present study aimed to investigate the central nociceptin/orphanin FQ (N/OFQ) effects and its interaction with nitrergic systems on feeding behavior in neonatal chickens.
MethodsSeventy-two neonatal male broiler-type (Ross 308) chickens were divided randomly into two experimental groups. Each experiment had a control group and three treatment groups (n = 12). In all experiments, 3-hour food-deprived (FD3) birds received intracerebroventricular (ICV) injections either diluent (control) or drug solution. Then the birds had ad libitum access to the food and fresh water, and then cumulative food intake (g) was measured based on the percentage of the body. In the first experiment, chickens received ICV injection of L-arginine (NO precursor, 400 nmol), N/OFQ (16 nmol), and L-arginine with N/OFQ. L-NAME (NO synthase inhibitor, 200 nmol), N/OFQ (16 nmol), and L-NAME + N/OFQ were injected in the second experiment.
ResultsICV injection of N/OFQ significantly increased food intake (p < 0.05). Injection of the N/OFQ + L-arginine significantly attenuated the hyperphagic effect induced by N/OFQ in neonatal broilers (p < 0.05). Conversely, injection of the N/OFQ + L-NAME significantly decreased the hyperphagic effect induced by N/OFQ (p < 0.05).
ConclusionOur findings suggest that the hyperphagic effect of central N/OFQ in FD3 neonatal layer-type chicken is probably mediated by nitric oxide.
Keywords: Food Intake, L-arginine, Broiler Chicken -
فصلنامه علوم و فنون دامپزشکی ایران، سال سیزدهم شماره 1 (پیاپی 24، Winter and Spring 2021)، صص 22 -33
سیستم های نوروترانسمیتری متنوعی در تنظیم اخذ غذا در پستانداران و پرندگان نقش دارند. اکسی توسین و نیتریک اسید بعنوان عوامل هیپوفاژیک در پرندگان شناخته شده اند. فرضیه ما احتمال یک تداخل بین سیستم نیتررژیک و اکسی توسین در تنظیم اخذ غذا در جوجه های تخمگذار نوزاد بود. در تمامی آزمون ها جوجه های سه ساعت محروم از غذا، محلول کنترل یا داروها را به روش تزریق داخل بطن مغزی دریافت کردند. سپس بصورت آزاد به غذا و آب دسترسی داشتند و اخذ غذای تجمعی (برحسب گرم) در آن ها بر اساس درصدی از وزن بدن اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که تزریق داخل بطن مغزی ال-آرژینین (200نانومول) هیپوفاژی القایی توسط اکسی توسین (10 میکروگرم) را تقویت کرد و تزریق همزمان ال-آرژینین (200نانومول) و اکسی توسین (2.5 یا 10میکروگرم) اخذ غذا را بطور معنی داری کاهش داد. در نتیجه نیتریک اکساید احتمالا کاهش اخذ غذای ناشی از اکسی توسین را در جوجه های نوزاد تخمگذار میانجی گری می کند.
کلید واژگان: ال-نیم, ال-آرژینین, اخذ غذا, پرندهIranian Journal of Veterinary Science and Technology, Volume:13 Issue: 1, Winter and Spring 2021, PP 22 -33Various neurochemical pathways are participating in the regulation of food intake in mammals and birds. Both oxytocin (OT) and nitric oxide (NO) are known as hypophagic agents in birds. This study consisted of 6 experiments and each experiment had 4 groups (ngroup=11, 5-day-old chickens). In all experiments, 3-hour food-deprived (FD3) birds received intracerebroventricular (ICV) injections either control diluent or drug solution. Then the birds had ad libitum access to the food and fresh water and then cumulative food intake (gr) was measured based on the percentage of the body weight (%BW). In experiments 1 to 3, ICV injections of L-arginine (precursor of NO, 200, 400, and 800 nmol), L-NAME (NOS inhibitor, 100, 200, and 400 nmol) and OT (2.5, 5, and 10 µg) were performed respectively. In experiment 4, each group received any ICV injections of L-NAME (100 nmol), OT (10 µg) or a co-injection of L-NAME (100 nmol) and OT (10 µg). In experiment 5, L-arginine (ICV, 200 nmol), OT (10 µg), or L-arginine (200 nmol) and OT (10 µg) were injected to the groups. Experiment 6 was similar to the experiment 5, although the dose of OT was 2.5 µg in all the treatment groups. Results showed that the ICV injection of L-NAME (100 nmol) significantly attenuated hypophagic effect induced by OT (10 µg) (p < 0.05). Findings suggested that NO might mediate the hypophagic effect of OT in FD3 neonatal layer-type chickens.
Keywords: L-NAME. L-arginine . food intake . bird
- در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو میشود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشتههای مختلف باشد.
- همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته میتوانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
- در صورتی که میخواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.