مجید خدادادی
-
مقایسه تاثیر تمرینات اصلاحی با یا بدون لباس فضایی بر کینماتیک راه رفتن و تعادل کودکان اوتیسم پنجه رومقدمه و اهداف
اوتیسم نوعی سندرم عصبی تکاملی است که باعث بروز اختلال در تعاملات اجتماعی، ارتباطی و تغییرات الگوهای حرکتی می شود. تمرینات اصلاحی می تواند تاثیر مثبتی بر اختلالات حرکتی، به ویژه راه رفتن و تعادل کودکان اوتیسم داشته باشد. بخش های مختلف لباس فضایی به وسیله قلاب، باندهای الاستیکی به هم متصل می شوند که میزان فشار و حمایت عضلات و مفاصل را تنظیم می کند، بخش های مختلف لباس فضایی به وسیله قلاب، باندهای الاستیکی به هم متصل می شوند که میزان فشار و حمایت عضلات و مفاصل را تنظیم می کند. هدف از این تحقیق مقایسه تاثیر تمرینات اصلاحی با یا بدون لباس فضایی بر کینماتیک راه رفتن و تعادل کودکان اوتیسم پنجه رو است.
مواد و روش هاتعداد سی نفر از کودکان پسر اوتیسم پنجه رو (سن 1/7±5/7 سال، قد 19/5±106/4 سانتی متر و وزن 5/8±20/8کیلوگرم) به صورت داوطلبانه انتخاب و سپس به طور تصادفی به دو گروه با یا بدون لباس فضایی تقسیم شدند. هر دو گروه به مدت هشت هفته، هر هفته پنج جلسه و هر جلسه دو ساعت به انجام تمرینات اصلاحی پرداختند. قبل و بعد از آزمایش کینماتیک راه رفتن (آنالیز حرکتی سه بعدی) و تعادل (تینیتی) بیماران ارزیابی شد. داده ها با استفاده از آزمون تی زوجی و مستقل (نرم افزار spss) تجزیه و تحلیل شد.
یافته هادر کینماتیک راه رفتن تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده شد، به طوری که گروه تمرینات اصلاحی با لباس فضایی بهبود معناداری در طول گام (0/001=P) طول قدم (0/001=P) عرض گام (0/021=P) سرعت راه رفتن (0/001=P) دورسی فلکشن مچ پا در مرحله سکون (0/001=P) و نوسان (0/001=P) نسبت به گروه تمرینات اصلاحی بدون لباس فضایی نشان دادند، اما بین دو گروه در زمان گام (0/444=P) موزونی (0/361=P) انحراف پا (0/614=P) و فلکشن ران (0/135=P) بهبود معناداری مشاهده نشد. همچنین در تعادل تفاوت معناداری بین دو گروه تمرینات اصلاحی با یا بدون لباس فضایی مشاهده نشد. (0/927=P).
نتیجه گیریتمرینات اصلاحی با لباس فضایی نسبت به بدون لباس فضایی می تواند مفیدتر باشد؛ بنابراین تمرینات اصلاحی با لباس فضایی به عنوان یک مدالیته مفید برای کودکان اوتیسم پنجه رو توصیه می شود.
کلید واژگان: تمرینات اصلاحی, لباس فضایی, کینماتیک راه رفتن, تعادل, اوتیسم پنجه روBackground and AimsAutism is an evolutional syndrome that causes social and interactional disorders and changes movement patterns. Corrective exercises can positively affect gait and balance in autistic children. The suit therapy is jointed with hooks and elastic bands that balance pressure and support muscles and joints. This study compares the effect of corrective exercise with and without suit therapy on gait kinematic and balance in autistic children with toe walking.
MethodsA group of 30 autistic boys with toe walking (Mean±SD: age= 5.7±1.7 years, height= 106.4±19.5 cm, and weight= 20.8±5.8 kg) were chosen voluntarily and purposefully in this study and then randomly assigned into two groups of with and without suit therapy. Both groups received 8 weeks of corrective exercises, including 5 sessions per week, each session for 2 hours. The cases gait kinematic (Tree dimensional movement analysis) and balance (Tinetti) were evaluated in the pre and posttest. Paired and independent t-test were used for statistical analyses using SPSS v. 16.
ResultsThe result revealed a significant difference in the gait kinematic between the two groups. Treatment in the corrective exercises group with suit therapy was significantly more effective in stride length (P=0.001), step length (P=0.001), step width (P=0.021), walking speed (P=0.001), ankle dorsiflexion in stance (P=0.001), and swing (P=0.001) phase than that corrective exercises without suit therapy group. But between these two groups, no significant difference was observed in stride time (P=0.444), cadence (P=0.361), deviation foot (P=0.614), and hip flexion (P=0.135). The results of the study also showed no significant difference in balance (P=0.927) between groups.
ConclusionCorrective exercises with suit therapy are more effective than ones without suit therapy. Therefore, corrective exercises sessions with suit therapy are suggested for autistic boys with toe walking.
Keywords: Corrective Exercises, Suit therapy, Gait Kinematic, Balance, Toe Walking Autism -
مقدمهاسپرین مچ پا از شایع ترین آسیب های حاد ورزشی است که به علت آسیب به گیرندهای حس عمقی و کاهش تعادل، خطر بازگشت مجدد آن بسیار زیاد است، لذا هدف این تحقیق مقایسه تاثیر روش های توانبخشی سنتی، لباس فضایی و ترکیبی بر تعادل پویای ورزشکاران مبتلا به اسپرین مچ پا بود.مواد و روش هاتعداد30 نفر از ورزشکاران مبتلا به اسپرین درجه 3 مچ پا به صورت هدفمند و در دسترس در این تحقیق شرکت کردند و به طور مساوی در سه گروه توانبخشی قرار گرفتند. نمونه ها به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه و هر جلسه 45 دقیقه تحت تمرینات توانبخشی ویژه فرد قرار گرفتند. تعادل پویای ورزشکاران در سه جهت قدام، خلف داخل و خلف خارج قبل و بعد از هشت هفته توسط آزمون ستاره تعدیل شده (وای) مورد ارزیابی قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های کوواریانس استفاده شد (05/0>P).نتایجنتایج تحقیق تفاوت معناداری در تعادل پویا بین سه روش توانبخشی نشان داد (05/0P<) ، به طوری که بین روش ترکیبی و لباس فضایی (05/0P<) و ترکیبی و سنتی (05/0P<) تفاوت معنادار بود، اما بین روش سنتی و لباس فضایی تفاوت معنادار نبود (05/0P>). بحث: از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که روش ترکیبی بیشترین تاثیر بر تعادل پویا داشت لذا، به عنوان بهترین روش برای توانبخشی ورزشکاران مبتلا به اسپرین مچ پا توصیه می شود.کلید واژگان: اسپرین مچ پا, لباس فضایی, تعادل پویاIntroductionLateral ankle sprain is one of the most acute injuries that because of making damage to proprioception and causing balance decrease, result in high risk of reinjuries therefore the aim of this study was to the camparison of the effect of the three rehabilitation methods of traditional, suit therapy and combined on dynamic balance in athletics with lateral ankle sprain Material and methods: Thirty athletes suffering from grade 3 of lateral ankle sprain participated voluntairly in this study. They were divided in to three groups of rehabilitation. Athletes participated in rehabilitation training for eight week( three sessions each week for 45 minuts each session). Dynamic balance was assessed using modify star test in three directions of anterior, inside posterior and lateral posterior before and after eight weeks. Data were analysed using covariance test (P<0/05).ResultsThe results of study showed significant difference in dynamic balance between three group(P<0/05), between combination method with suit therapy method(P<0/05) and combination method with traditional method(P<0/05), but no significant was observed between traditional method and suit therapy group(P>0/05).ConclusionsIt can be concluded that combination method does more effect on dynamic balance, so it can be recommended as the best method for rehabilitation of athletes who suffer from lateral ankle sprain.
Key word: Lateral ankle sprain, Suit therapy, Dynamic balance.Keywords: Lateral ankle sprain, Suit therapy, Dynamic balance -
مقدمهمولتیپل اسکلروزیس (ام اس) شایع ترین بیماری نورولوژی پیشرونده در جوانان بالغ می باشد. این بیماری باعث تخریب میلین در اکسون های عصبی شده و در نتیجه ضایعات عملکردی ایجاد می کند. هدف از این تحقیق تاثیر تمرینات فرانکل با و بدون لباس فضایی بر خستگی و تعادل بیماران مبتلا به ام اس بود.روش کاراین پژوهش از نوع نیمه تجربی بود که در آن تعداد 45 مرد و زن مبتلا به بیماری ام اس به صورت هدفمند و داوطلبانه انتخاب و سپس به طور تصادفی در سه گروه کنترل، بدون لباس فضایی و با لباس فضایی قرار گرفتند. گروه های با و بدون لباس فضایی علاوه بر درمان دارویی به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 60 دقیقه به انجام تمرینات فرانکل پرداختند در حالی که بیماران گروه کنترل در این مدت تنها درمان های دارویی دریافت کردند. در ابتدا و انتهای تحقیق، خستگی (FSS) و تعادل (Berg) بیماران ارزیابی شد و داده ها با استفاده از آنالیز آماری t وابسته، آزمون تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی بنفرونی تجزیه و تحلیل گردید. سطح معنی داری در این مطالعه (05/0 > P) در نظر گرفته شد.یافته هادر خستگی تفاوت معنی داری بین سه گروه مشاهده شد (000/0 = P). به طوری که گروه بدون لباس فضایی بهبود معنی داری نسبت به گروه کنترل (020/0 = P) و گروه با لباس نیز بهبود معنی داری نسبت به گروه کنترل داشت (000/0 = P)، اما بین گروه های با و بدون لباس فضایی تفاوت معنی داری مشاهده نشد (244/0 = P). در تعادل تفاوت معنی داری بین سه گروه مشاهده شد (000/0 = P). به طوری که گروه بدون لباس فضایی بهبود معنی داری نسبت به گروه کنترل (006/0 = P) و گروه با لباس نیز بهبود معنی داری نسبت به گروه کنترل داشت (000/0 = P)، همچنین در گروه با لباس فضایی بهبود معنی داری نسبت به گروه بدون لباس فضایی مشاهده شد (032/0 = P).نتیجه گیریبه نظر می رسد تمرینات فرانکل تاثیر مثبتی بر خستگی و تعادل بیماران ام اس دارد، همچنین تمرینات فرانکل با لباس فضایی نسبت به بدون لباس فضایی در بهبود تعادل مفیدتر است.کلید واژگان: تمرینات فرانکل, لباس فضایی, خستگی, تعادل, مولتیپل اسکلروزیسIntroductionMultiple Sclerosis (MS) is the most common progressive neurological disorder in young adults. The purpose of this study was to investigate the effect of Frenkel''s training with and without suit therapy on fatigue and balance of MS patients.MethodsThis research was a semi-empirical study¡ in which 45 male and female participants suffering from MS¡ were recruited voluntarily and purposefully in this study and were then randomly assigned to 3 groups of control¡ without suit therapy¡ and with suit therapy. The groups with and without suit therapy in addition to pharmacotherapy¡ received 8 weeks of Frenkel''s training¡ including 3 sixty-minute sessions per week¡ while the patients of the control group had only received pharmacotherapy during this period. The patient''s fatigue (FFS) and balance (Berg) were evaluated at the beginning and the end of 8 weeks. All data were analyzed using paired t test¡ one-way Analysis of Variance (ANOVA) and Bonferroni post-test. In this study¡ a statistically significant level of PResultsA significant difference was observed in fatigue between the 3 groups (P=0.000). A significant improvement was observed in the group without suit therapy when compared with the control group (P = 0.020)¡ and a significant improvement in the group with suit therapy compared with the control group (P = 0.000)¡ yet¡ between the groups with and without suit therapy¡ no significant difference was observed (P = 0.244). A significant difference was observed in balance between the 3 groups (P = 0.000). A significant improvement was observed in the group without suit therapy compared with the control group (P = 0.006)¡ and a significant improvement in the group with suit therapy compared with the control group (P = 0.000)¡ and also a significant improvement in the group with suit therapy in comparison to without suit therapy (P = 0.032).ConclusionsIt seems that Frenkel''s training had a positive effect on fatigue and balance of MS patients¡ and also in balance improvement Frenkel''s training with suit therapy is better than without suit therapy.Keywords: Hatha Yoga, Auditory Reaction Time, Visual Reaction Time, Middle Age Female
-
مقدمه و اهداف پارکینسون یک اختلال مخرب عقده های قاعده ای مغز و یک عارضه مزمن و پیش رونده است که بیشتر در گروه سنی سالمندان دیده می شود. درمان فیزیکی یکی از روش های کمک به بهبودی این بیماران است.
مواد و روش ها تعداد 45 مرد و زن مبتلا به بیماری پارکینسون (مرحله 4-1 بر اساس مقیاس Hoehn و Yahr) به صورت هدفمند و داوطلبانه انتخاب و سپس در سه گروه کنترل، بدون لباس فضایی و با لباس فضایی قرار گرفتند. گروه های با و بدون لباس فضایی علاوه بر درمان دارویی به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 60 دقیقه به انجام تمرینات تعادلی پرداختند، در حالی که بیماران گروه کنترل در این مدت تنها درمان های دارویی دریافت کردند. در ابتدا و انتهای تحقیق حاضر، کیفیت زندگی (پرسش نامه (PDQLو عملکرد حرکتی (پرسش نامه UPDRS) بیماران ارزیابی شد و داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس تجزیه و تحلیل گردید.
یافته ها در کیفیت زندگی تفاوت معناداری بین سه گروه مشاهده شد (001/0>P). به طوری که گروه های با و بدون لباس فضایی بهبود معناداری نسبت به گروه کنترل داشتند، اما بین گروه با لباس فضایی و گروه بدون لباس فضایی تفاوت معناداری مشاهده نشد. در عملکرد حرکتی نیز تفاوت معناداری بین سه گروه مشاهده شد (001/0>P). به طوری که گروه های با و بدون لباس فضایی بهبود معناداری نسبت به گروه کنترل داشتند، همچنین گروه با لباس فضایی بهبود معناداری نسبت به گروه بدون لباس فضایی داشت.
نتیجه گیری تمرینات تعادلی تاثیر مثبتی بر کیفیت زندگی و عملکرد حرکتی دارد، همچنین تمرینات تعادلی با لباس فضایی نسبت به بدون لباس فضایی مفیدتر است. بنابراین تمرینات تعادلی با لباس فضایی به عنوان یک مدالیته مفید برای این دسته از بیماران توصیه می شود.کلید واژگان: تمرینات تعادلی, لباس فضایی, کیفیت زندگی, عملکرد حرکتی, بیماران پارکینسونBackground And AimParkinson's Disease (PD) is a degenerative disorder in basal ganglia in brain. It is a chronic progressive disease, and mostly affects the old people. Physical therapy is one of the ways to help these people to improve their health.Materials And MethodsA total of 45 male and female volunteers with PD (stage 1-4, based on Hoehne and Yahr scale) were recruited in the study. They were assigned into three groups of control, without suit therapy and with suit therapy. The groups with and without suit therapy, in addition to pharmacotherapy, received 8 weeks of balance training including 3 sessions per week, each session for 45 minutes, while the patients of the control group received only pharmacotherapy. The patient's quality of life (PDQL questionnaire) and motor function (UPDRS questionnaire) were evaluted in the beginning and at the end of the period. All data were analysed using ANOVA.ResultsThe results revealed significant differences in the quality of life between the three groups (PConclusionIt can be concluded that balance training has a positive effect on the quality of life and motor function in individuals with PD, and balance training with suit therapy is better than the one without suit therapy. Therefore, it is suggested that some balance training with suit therapy sessions be orgaized for these individuals.Keywords: Balance traninig, Suit therapy, Quality of life, Motor function, Parkinson's disease -
هدفکشیدگی رباط خارجی مچ پا یکی از شایعترین آسیبها در ورزشکاران است که یکی از دلایل اصلی بروز آن مشکلات حس عمقی است. با توجه به احتمال بالای بروز مجدد کشیدگی رباط خارجی مچ پا توانبخشی این آسیب بسیار اهمیت دارد، لذا هدف این تحقیق مقایسه اثرات تفکیکی و ترکیبی دو روش توانبخشی سنتی و لباس فضایی بر حس عمقی افراد مبتلا به کشیدگی رباط خارجی مچ پا بود.روش بررسیتعداد30 نفر مرد و زن مبتلا به کشیدگی رباط خارجی مچ پا به صورت داوطلب در این تحقیق شرکت کردند و به طور مساوی در سه گروه توانبخشی قرار گرفتند. افراد به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه و هر جلسه 45 دقیقه تحت تمرینات توانبخشی قرار گرفتند. حس عمقی افراد قبل و بعد از هشت هفته توسط دستگاه اندازه گیری حس عمقی مچ پا مورد ارزیابی قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آنوا استفاده شد (0/05>p).یافته هانتایج تحقیق تفاوت معنی داری را در حس عمقی مچ پا بین سه روش توانبخشی نشان داد (0/026=p). روش ترکیبی به طور معنی داری اثر بخش تر از روش سنتی بود (0/024=p)، اما بین روش ترکیبی با لباس فضایی (0/236=p) و روش لباس فضایی با سنتی تفاوت معنی داری مشاهده نشد (0/928=p).نتیجه گیریبه نظر می رسد روش ترکیبی تاثیر معنی داری بر حس عمقی مچ پا نسبت به روش سنتی داشته باشد، اما نیاز به بررسی های بیشتر در گروه های بیشتر افراد با گروه های سنی مختلف و ناتوانی های عملکردی بیشتر یا کمتر است تا بتوان به جمع بندی جامعی رسید.کلید واژگان: کشیدگی رباط خارجی مچ پا, لباس فضایی, حس عمقی مچ پاPurposeLateral ankle sprain is one of the most common injuries among athletes mainly result in the problem of proprioception. Regarding the high possibility of reinjuries, the rehabilitation of this injury is so important, therefore the aim of this study was to compare separate and combined effects of traditional and suit therapy methods of rehabilitation on proprioception of people who suffer from lateral ankle sprain.MethodsThirty men and women suffering from lateral ankle sprain participated voluntarily in this study. They were divided into three groups of rehabilitation. All individuals participated in rehabilitation were under training for eight weeks (three sessions each week for 45 minutes each session). Proprioception was assessed using proprioception system of ankle before and after eight weeks. Data were analysed using Analysis of Variance test (pResultsThe results of the present study showed significant difference in proprioception between three groups (p=0.026). The combination method was significantly more effective than traditional method (p=0.024), however, no significant differences were noted between combination with suit therapy method (p=0.236), and also between suit therapy with traditional (p=0.928).ConclusionsIt seems that the combination method has a significant effect on proprioception in comparison with traditional method. However, further studies with larger sample size with groups of different ages and more or less disabilities are needed to reach to a more comprehensive conclusion.Keywords: Lateral ankle sprain, Suit therapy
-
زمینه و هدفبیماری پارکینسون یک عارضه پیش رونده مزمن است که سیستم عصبی مرکزی را تحت تاثیر قرار می دهد. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر تمرینات تعادلی با و بدون لباس فضایی بر تعادل و الگوی راه رفتن بیماران مبتلابه پارکینسون است.مواد و روش هابیماران مبتلا به پارکینسون به سه گروه کنترل، با لباس فضایی و بدون لباس فضایی تقسیم شدند. گروه کنترل فقط درمان دارویی دریافت کردند در حالی که گروه های با و بدون لباس فضایی نه فقط درمان دارویی بلکه به مدت هشت هفته به انجام تمرینات تعادلی پرداختند. تعادل (Berg) و الگوی راه رفتن (Tinetti) بیماران در پیش آزمون و پس آزمون بررسی شد.نتایجتفاوت معنی داری بین سه گروه در تعادل مشاهده شد (05/0>P) به طوری که گروه های با و بدون لباس فضایی به طور معنی داری اثربخش تر از گروه کنترل بودند (05/0>P)، اما بین گروه های با و بدون لباس فضایی تفاوت معنی داری مشاهده نشد (076/0=P). تفاوت معنی داری بین سه گروه در الگوی راه رفتن مشاهده شد (05/0>P) به طوری که گروه های با و بدون لباس فضایی به طور معنی داری اثربخش تر از گروه کنترل بودند (05/0>P)، همچنین گروه با لباس فضایی به طور معنی داری اثربخش تر از گروه بدون لباس فضایی بود (05/0>P).نتیجه گیریانجام تمرینات تعادلی بهتر از انجام ندادن آن است، همچنین انجام تمرینات تعادلی با لباس فضایی نسبت به بدون لباس فضایی موثرتر است.کلید واژگان: تمرینات تعادلی, لباس فضایی, تعادل, الگوی راه رفتن, پارکینسونBackground and ObjectiveParkinson's Disease is a progressive neurologic disorder affecting the central nervous system. The objective of this study is to investigate the effect of balance training with and without suit therapy on the balance and the gait pattern of patients with Parkinson's Disease.
Material &Methodsparticipants with Parkinson's Disease were divided into three groups of control, with suit therapy, and without suit therapy. The control group received only pharmacotherapy, while the groups with and without suit therapy received eigh weeks balance training in addition to pharmacotherapy. The patient's balance and gait were evaluted by Berg and Tinetti scales, respectively at the pretest and posttest of this study.ResultThe result of the study showed significant difference in balance between the three groups (PConclusionTo do balance traning is better than not to do it, and balance training with suit therapy is better than without suit therapy.Keywords: Balance traninig, Suit therapy, Balance, Gait, Parkinson's disease
- این فهرست شامل مطالبی از ایشان است که در سایت مگیران نمایه شده و توسط نویسنده تایید شدهاست.
- مگیران تنها مقالات مجلات ایرانی عضو خود را نمایه میکند. بدیهی است مقالات منتشر شده نگارنده/پژوهشگر در مجلات خارجی، همایشها و مجلاتی که با مگیران همکاری ندارند در این فهرست نیامدهاست.
- اسامی نویسندگان همکار در صورت عضویت در مگیران و تایید مقالات نمایش داده می شود.