به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

mohammadreza moridi

  • لاله جهانبخش*، حسن سلطانی، محمدرضا مریدی

    کتاب های مصور ازجمله محصولات فرهنگی مهم، برای گروه سنی نوجوان است که در پی بازنمایی مسایل مربوط به زندگی نوجوانان در قالب گونه های مختلف ادبی هستند. کتاب های مصور می تواند نوجوانان را به طور غیرمستقیم با مسایل بنیادی چون هویت فرهنگی جامعه ای که در آن زندگی می کنند، آشنا کند. هویت فرهنگی یکی از شاخه های مهم هویت ملی هر کشوری به شمار می آید. به خصوص که در عصر جهانی شدن و مواجه ملت ها با این پدیده، شناخت مولفه های هویتی به خصوص، هویت فرهنگی امری ضروری به حساب می آید. هدف از انجام این پژوهش بررسی چگونگی بازنمایی هویت فرهنگی در کتاب های مصور نوجوان است. روش این پژوهش توصیفی و تحلیلی است و تصاویر با روش نشانه شناسی اجتماعی مورد تفسیر قرار می گیرند. این پژوهش در تلاش برای پاسخ دهی به این سوالات است: 1) مولفه های اساسی هویت فرهنگی که در کتاب های گروه سنی نوجوان بازنمایی می شوند، چیست؟ 2) منابع فرهنگی که تصویرگران در کار خود استفاده می کنند، کدامند؟ 3) چگونه طراحان و تصویرگران از منابع فرهنگی موجود با توجه به بافت جامعه ای که اثر را در آن ارایه می دهند، استفاده می کنند؟ نتایج پژوهش نشان داد که، سه دسته کلی برای معرفی هویت فرهنگی در کتاب های نمونه تحقیق بیش تر به کار گرفته شده است. عامل اول، زبان که در آثار نثر و نظم مشهوری که در زمره فرهنگ ایران در ادوار مختلف تاریخ ایران ثبت شده است، تجلی پیداکرده است. عامل دوم، اساطیر ایران باستان، عامل سوم، آداب ورسوم، سنت ها و آیین ها. هم چنین، طراحان برای تصویرگری آثار خود به انبوه منابع فرهنگی موجود در کشور ایران -که شامل گنجینه تصویری غنی که از ادوار مختلف تمدن ایران باقی مانده است، با توجه به مضمون آثاری که در پی تصویرگری آن ها بوده اند- رجوع کرده اند و با تلفیق سبک های تصویرگری معاصر با این منابع غنی تصویری تاریخی، سعی در بازنمایی فضایی اصیل، ولی درعین حال، بدیع دارند.

    کلید واژگان: کتاب های مصور نوجوان, هویت فرهنگی, نشانه شناسی اجتماعی
    Laleh Jahanbakhsh *, Hassan Soltani, Mohammadreza Moridi

    Illustrated books are among the most important cultural products made for the Young Adult age group which aim to represent the issues related to adolescent life in different literary genres. These literary genres are divided into different categories, such as textbooks, scientific books, poetry books, fiction, and translated fiction. The samples examined here are from the illustrated fiction genre. These books’ unique feature of narrating stories from the heart of society and the culture from which they spring, can indirectly introduce young adults to fundamental concepts and issues such as the cultural identity of their Homeland. Cultural identity is by far one of the most meaningful constituents of the national identity of a country. Especially in the era of globalization and in the countries facing this phenomenon, understanding the components of identity, especially cultural identity, is considered vital for young adults. These categories encompass the G, D, and H rating categories (which include children’s books, middle grade, and parental guidance ratings in the Iranian rating system) and overall the young adult category (ages ten to fifteen in Iran), which means they are at an age where they are curious about cultural and social phenomena around them as well as being at their most impressionable life stage. This review aims to introduce the components of the Iranian cultural identity and analyze how these components are represented in illustrated YA books. The methodology here is a descriptive-analytical approach, and the social semiotic method introduced by Gunther Kress and Theo Van Leeuwen is employed for visual analysis and semiotics; however, it must be noted that, unlike other studies that solely focus on visual social semiotics introduced by the aforementioned in their book titled “Reading Images” when it comes to analyzing visual language, this paper will focus on this method to the extent that it is relevant to ‘social semiotics.’ The research samples are selected from the illustrated YA fiction books that were submitted to three cycles of the “Top Book of the Year Festival” organized by the Cultural Association of Children’s Book Publishers in the 2010s. A total of 230 titles were selected by the biennial festival, 47 of which were considered cultural artworks. This article is based on Laleh Jahanbakhsh’s dissertation titled “An Overview of the Representation of National Identity in Illustrated YA books. Case study: titles submitted to four biennial cycles at the “Top Book of the Year Festival” organized by the Cultural Association of Children’s Book Publishers in the 2010s” under the supervision of Dr. Hassan Soltani, Tehran University of Art. Due to the word limit, this article focuses on three titles selected from the aforementioned category that discuss cultural identity. These titles were researched and analyzed using social semiotics, and the result is presented here. These titles were selected using purposive sampling. Each of the three titles represents an important component of cultural identity. The first component is language, which has been used in the most famous literary titles recorded in different periods of Iranian history as a part of Iranian culture. The second component is ancient Iranian mythological figures, which are widely discussed in titles such as Shahnameh (The Epic of Kings by Ferdowsi). The third component is customs, traditions, rituals, beliefs, and values, the sum of which is known as the cultural heritage of Iran. These titles were accessed in the field and also observed as photographs.This paper aims to answer three questions: Firstly, what are the components that make up the cultural identity that’s represented in Illustrated YA books? Secondly, what are the cultural resources that illustrators use in their work? Thirdly, how do designers and illustrators use the available cultural resources concerning the context of the society in which they present their work? This research paper hypothesizes that many visual resources survive from many different art movements and cultural eras and are still available to this day. Designers and illustrators influenced by contemporary visual trends can use these rich visual resources to introduce and familiarize their YA audience with the authentic Iranian visual culture in addition to creating new and innovative art that is in tandem with the demands and tastes of the culture, society, and the audience who would be consuming these new artworks. The research proved that three general categories were used more often by illustrators to introduce cultural identity in the sample books. The first component is language, which has been used in the most famous literary titles recorded in different periods of Iranian history as a part of Iranian culture. The second component is ancient Iranian mythological figures, and the third component is the customs, traditions, rituals, beliefs, and values, the sum of which is known as the cultural heritage of Iran. To answer the second and third questions, three picture samples were selected from the illustrated YA books. Each title reflected one of the three components of cultural identity when it was submitted to the Cultural Association of Children’s Book Publishers. Social semiotics and visual social semiotics were used to analyze these samples. The results showed that designers chose elements from the available cultural, visual, and symbolic resources that already exist based on the societal and cultural context and the genre in which their work is presented. As we saw in the picture of the “Rostam and Sohrab and a Celebration Called Sadeh” book, the illustrator was inspired by the Iranian illustrations in different eras, beginning with the Parthian murals to the coffee house paintings. The illustrator attempts to represent an authentic Iranian atmosphere by combining these styles with contemporary visual art. This method supports the traditional Iranian culture and can also create a new visual atmosphere based on the social context and the genre of the illustrated YA book. These individual choices were made based on the personal interests of the artist and in compliance with the principles of clarity and proportionality. The illustrators also use a new signification process to convert the old signs and symbols into new signs and symbols to fit the new context in which the images will be presented. This works differently in the images relating to “Their hands smelled of flowers.” In that sample, the illustrator may not have been inspired by the different eras of Iranian visual culture, but the elements, signs, and tools used by the illustrator show visual references to the era in which the story of the book takes place. Therefore, people’s unique social nature and their access to cultural resources that are socially constructed indicate they are active participants in the processes of semiotics and communication.

    Keywords: Illustrated Books For Adolescents, Cultural Identity, Social Semiotics
  • فاطمه زهرا امیرابراهیمی خوشمهر*، سید مهدی مقیم نژاد حسینی، محمدرضا مریدی

    عکاسی مستند اجتماعی ایران، سهم اندکی در بازنمایی مسئله فرودستی داشته است؛ و بر خلاف ادعای ثبت صریح و بی دخل و تصرف، آنچه از فرودستی بازنمایی می کند، متکی بر گفتمان های اجتماعی، فرهنگی و سیاسی است. هدف مقاله حاضر تحلیل بازنمایی عکاسانه فرودستی در بستر گفتمان های هژمونیک سال های انقلاب و پس از آن است. بدین منظور عکس های مستند اجتماعی ایران بین دهه های 1350 تا 1390 به روش تحلیل گفتمان، مورد تحلیل واقع شدند. با نمونه گیری هدفمند از عکس های مستند اجتماعی ایران، نشان داده می شود که گفتمان فرودستی به تعبیر فوکو با برجسته سازی چه گزاره هایی در هر دهه صورت بندی شده و عکاسی به عنوان آپاراتوس نهادی، چگونه آن را بازنمایی کرده است. نتایج این مقاله نشان داد که بازنمایی عکاسانه گفتمان فرودستی به سه دوره متمایز قابل تفکیک است؛ اول، بازنمایی فرودستان با گزاره اصلی «رنجبر انقلابی» و «مستضعف» در گفتمان اجتماعی دهه 1350، اغلب با بازنمایی بدن هایی آرمانی و انقلابی به مثابه نمادی از مقاومت به صحنه انقلاب فرا خوانده شدند. دوم، بازنمایی فرودستان با گزاره اصلی «قشر آسیب پذیر» در گفتمان فرهنگی، اغلب با بازنمایی بدن هایی منفعل، بیکار و معرف معصومیت از دست رفته در جامعه هنجارمند دهه 1370 با صورتی استحاله یافته به گالری ها راه یافتند. سوم بازنمایی فرودستان با گزاره اصلی «نابهنجار»، «کمتر برخوردار» یا «گروه های غیرمولد» در گفتمان سیاسی دهه 1390، اغلب با بازنمایی بدن هایی گروتسک و اگزوتیک به مثابه گروه های بالقوه بزهکار یا مجرمان، با فروکاست به ابژه ناکارمد جامعه مصرفی با تبعید به نا مکان هایی دور از جامعه به انقیاد درآمده و نامرئی شدند.

    کلید واژگان: تحلیل گفتمان, میشل فوکو, فرودست, بازنمایی, عکاسی مستند اجتماعی ایران
    Fatemeh Zahra Amirebrahimi Khoshmehr *, Mehdi Moghimnejad Hosseini, MohammadReza Moridi

    Social documentary photography of Iran has a small contribution in representing the problem of subalternity and contrary to the claim of pure depiction, the photographic representation of subalternity relies on social, cultural and political discourses. The aim of this article is to analyze the discourse of subalternity in its photographic representation. For achieving this, the social documentary photos of Iran between the 1970s and 2010s, have been studied by purposive sampling in the qualitative method of discourse analysis. According to Foucault's interpretation it is shown how photography as an institutional apparatus has represented the discourse of Iran’s subalternity which have been formulated by foregrounding some statement in each decade. The results of this article showed that the photographic representation of the discourse of subaleternity can be divided into three distinct periods; First, the representation of the subaltern with the main statement of "proletarit" and "mustazaf" in the social discourse of the 1970s were often called to the scene of the revolution by representing ideal bodies as a symbol of resistance. Second, the representation of the subaltern with the main proposition of "vulnerable class" in the cultural discourse of the 1990s, which often becoming visible in a metamorphosed form in the gallery by the representation of passive and idle bodies with the lost innocence. Third, the representation of the subaltern with the main statement of "abnormal", "less privileged" or "unproductive groups" in the neoliberalism discourse of the 2010s, often became subjugated and invisible as potential criminals by the representation of Grotesque and exotic bodies, then being exiled to places far away from the consumer society.

    Keywords: Discourse analysis, Michel Foucault, Subaltern, Representation, Iran's social documentary photography
  • محمدرضا مریدی*

    هدف مقاله، مطالعه تطبیقی هنر مدرن در کشورهای پیرامونی، همچون ایران، عراق و پاکستان است تا ابعاد تجربه مدرنیته در هنر مدرن روشن تر شود. لذا پرسش های محوری مقاله این است که هنرمندان پیشرو در این کشورها در جست وجوی فهم مدرنیته در هنر، چه راهی برای انطباق تجربه های هنر مدرن با هنر سرزمین خود در پیش گرفتند؟ مدرنیته بومی در هنر کشورهای پیرامونی چگونه تجربه شد؟ روش این پژوهش، جامعه شناسی تاریخی- تطبیقی است که بر مبنای آن، به مطالعه تجربه هنر مدرن در آثار جلیل ضیاءپور در ایران، شاکر علی در پاکستان و جواد سلیم در عراق پرداخته شد. نتایج نشان دادند که مطالعه شباهت های ساختاری تجربه این هنرمندان در سه سطح قابل انطباق است؛ 1. بستر و زمینه اجتماعی دوران؛ به ویژه در میانه قرن بیستم که گفتمان ملی گرایی بر شکل گیری فرهنگ ملی موثر بود و دولت ها به دنبال ساخت جریانی از هنر ملی و تاریخ گرا، اما پیشرو و مدرن بودند، 2. الگوهای هنری دوران؛ به طور مشخص آکادمی های هنری پاریس و لندن که شیوه های آموزش و مکاتب هنری را به هنرجویان بین المللی انتقال دادند، 3. ویژگی سبک کوبیسم که امکان پیوند میان هنر مدرن و هنر بومی و ملی را در آثار این هنرمندان پیشرو فراهم کرد. هنرمندان کشورهای پیرامونی در جست وجوی شیوه هنری بودند که هم معرف زبان جهانی هنر باشد و هم قابلیت ساخت یک مکتب ملی را داشته باشد. کوبیسم، پاسخی به این مسیله بود و به مثابه سبکی پیشرو در شکل دادن مکتب ملی هنر کشورهای پیرامونی، نقش مهمی داشت. هر سه هنرمند در تلاش بودند با در پیش گرفتن سبک کوبیسم، هنری ملی و سرزمینی خلق کنند؛ هر سه تلاش کردند به میراث تاریخی بازگردند و آن را با ترکیب بندی های هنر مدرن همسو کنند. تلاش آنها آغاز راهی بود که در نسل های بعد ادامه یافت. تجربه های هنری مشابه در این کشورها را می توان تاریخ موازی هنر نامید.

    کلید واژگان: نقاشی, کوبیسم, جلیل ضیاء پور, جواد سلیم, شاکر علی
    Mohammadreza Moridi*

    Comparative study of modern art in Iran, Iraq, and Pakistan explain aspects of indigenous in modern art. In this article we examine these questions: how did avant-garde artists in these countries attempt to find and match modern art with indigenous art? How did they experience indigenous modernities in art? In this article, by adopting a historical-comparative sociological approach, we analyze the experiences of modern art in the works of Jalil Ziapour (in Iran), Javad Salim (in Iraq) and Shaker Ali (in Pakistan). The results show that the structural similarities in the art of these countries, which can be called parallel histories, can be examined at three levels: 1) The social context of the time: Especially in the middle of the 20th century, when the discourse of nationalism was influential in the formation of national culture, and governments sought to create a stream of national art that was both historical and modern, 2) Dominant artistic models of the era: Specifically the art academies of Paris and London, which transmitted the methods of teaching and art schools to international students and 3) Trying to shape the national school of art: Artists from peripheral countries were looking for an art form that represented both the universal language of art and the ability to build a national school. Cubism style was the answer to this problem and played an important role in shaping the national school of art. Three artists tried to return to the historical heritage and connect it with the combinations of Cubism. Javad Salim sought to integrate Islamic images and the heritage of Mesopotamian art with modern formalism and cubism; Jalil Ziapour emphasized the Iranian origin of Cubism, that is, the geometry of Islamic motifs as the background of modern abstraction; Shakir Ali, as a avant-garde artist, tried to learn traditional miniatures, because he believed that there is a link between this historical heritage and modern art. The achievements of these artists cannot be considered only as a modality of European art; Just as they sought to go beyond the formalist adaptation of modern art to indigenous subjects and experience a indigenous modernity in art.

    Keywords: Modern Iranian Art, Modern Iraqi Art, Pakistani Modern Art, Indigenous Modernity, Sociology of Art
  • محمدرضا مریدی*، مجتبی شاهواروقی فراهانی
    سینما همواره در پیوند با سیاست بوده است. نظام های سیاسی همواره در پی کنترل و به خدمت گرفتن سینما بوده اند و از فیلم-هایی حمایت و استقبال می کنند که از نظر سیاسی مقبول، از نظر فرهنگی مشروع و از نظر مردم محبوب باشد. آنچه سینمای «فیلمفارسی» خوانده می شود، اگرچه توسط برخی منتقدان با بی اعتنایی و کم اهمیتی توصیف می شود، اما چه در سال های پیش از انقلاب و چه پس از انقلاب این گونه از سینما تولید شده و با وجود استقبال همیشگی، کارکردهای سیاسی داشته است.در مقاله حاضر به کلاه مخملی ها، جاهل ها و لوطی ها در سینمای عامه پسند می پردازیم تا نشان دهیم ظهور این شخصیت ها در سینمای عامه پسند چگونه بود؟ کارکرد آنها برای نظام سیاست چه بود؟ با روش شناسی تحلیل گفتمانی به سه سطح توصیفی، کردار گفتمانی و کارکرد اجتماعی متن آثار سینمایی پرداخته شد تا ساختار روایی، نظام دستوری و تصویری فیلم ها مطالعه گردد. نتایج نشان داد که کلاه مخملی ها در سینمای عامه پسند چگونه قادر بودند با ساده سازی پدیده هایی چون گسست اجتماعی (سنت و مدرن)، فاصله فرهنگی (خواص و عوام)، شکاف طبقاتی (بالا و پایین)، تعارض منافع (سیاست اقلیت و موقعیت اکثریت)، دنیایی سهل، ممکن، فانتستیک بسازند و رویاهای مردم را تحقق پذیر کنند؛ آنها با ساخت واقعیت های جعل شده به خدمت نظام سیاسی مسلط و تثبیت نظم اجتماعی در می آمدند.
    کلید واژگان: تحلیل گفتمان انتقادی, فرهنگ عامه, پهلوی دوم, فیلمفارسی, سینمای کلاه مخملی
    Mohammadreza Moridi *, Mojtaba Shahvaroughi Farahani
    Cinema is intertwined with politics. Political systems have tried to control and use cinema for their own advantage. The genre that is called "FilmFarsi" and produced in the years before and after the revolution in 1979 has served a political function.FilmFarsi refers to popular and commercial cinema in the 1950s to 1980s; although, as a cinematic genre, it was also produced after the Islamic revolution and continues today. This genre was often romantic popular melodramas with simplification of characters and situations. FilmFarsi seems to display the modernization of Iranian society and its conflicts and challenges with tradition. Of course, these challenges were often very unpretentious and superficial. Dancing and singing were elements of this genre, to which the critics became culturally sensitivite, and after the revolution, these aspects and traits of films were considered vulgare and trite,  and therefore, these types of films were seized to be produced.In this article, we will deal with the Jahel, Loti, Lumpen and Kolah Makhmali (velvet hats) in popular cinema to explain how and why these characters appeared in the Iranian cinema and how they show the mentality, dreams and aspirations of the people of the time. To address these questions, by using the methodology of discourse analysis, in order to study the narrative structure, grammatical and visual system of the films, we have paid attention to three levels: descriptive analysis, discourse action and social function of the text of films.Our findings show that the character (Jahel, Loti, Lumpen, Kolah Makhmali) has two opposite sides, positive and negative. On the one hand, as a Dervish, he is indifferent to the world and worldly possessions, and on the other hand, like a lumpen, he seeks benefits and wealth in any way possible. Little by little, from the 1950s to the 1970s, the positive image of this charcter in the Iranian cinema decreased and his negative and rebellious images persisted in the public cultrue.Jahel in the cinema became a symbol of male authority and protection of traditions, especially in the face of strangers. They were the sign of the tradition who maintained religious customs, although they were flexible and could connect these traditions with modernity. The discursive function of FilmFarsi, especially films centered on the Jahel, was the narration of coexistence and the connection of traditional and modern aspects; A narrative that was of interest to Pahlavi II cultural institutions; Because in that time the conflict between traditional and modern forces was becoming radicalized and the concern about the gap in values was causing the society to face a crisis.Also, Jahel character (or Lumpen, Kolahmakhmali) in popular cinema was able to building fantasy world, by simplification social phenomena such as social rupture (between traditional and modern), cultural distance (between elite and ordinary), class gap, and Conflict of interest (minority and majority), to make people's dreams and aspirations come true. By constructing these falsified facts, they reproduce the hegemonic political system and establish social order.
    Keywords: critical discourse analysis, Iranian popular cinema, Filmfarsi, Kolahmakhmali Cinema, Pahlavi era
  • مریم خدام محمدی، زهرا رهبرنیا*، محمدرضا مریدی

    نگارگری ایران، هنری سنتی با قدمتی دیرین شناخته شده که همواره متناسب با سنت ها و در بستر تحولات فرهنگی جامعه عصر خویش شکل گرفته است. ازاین رو در هر دوره تاریخی نوگرایی هایی نسبت به دوره های پیشین مشاهده می گردد. نگارگری همانند دیگر هنرها در جامعه امروز ایران تنها با ترسیم فضای یکپارچه ای از حاکمیت یک اندیشه مواجه نیست. مقاله پیش رو باهدف تحلیل تحولات گفتمانی در ایجاد نوگرایی در نگارگری معاصر ایران سعی در پاسخ گویی به این پرسش دارد که «در بستر تحولات سیاسی و اجتماعی چه خوانش متفاوتی از نوگرایی در نگارگری معاصر ایران نمایان شده است؟» پژوهش پیش رو این فرضیه را دنبال می کند که نوگرایی در نگارگری در رقابت و منازعه با گفتمان های رقیب شکل گرفته است. با بهره گیری از رویکرد تحلیل گفتمان[i] «ارنست لاکلا وشانتال موفه» نشان داده خواهد شد که در این منازعه چگونه برخی از دال های مرکزی[ii] برجسته و برخی به حاشیه رانده شده است و درنهایت صورت بندی گفتمانی آن ارایه می گردد. این تحقیق به روش توصیفی- تحلیلی و رویکرد تطبیقی با بررسی اسناد کتابخانه ای و میدانی با ابزار فیش و تصویربرداری به گردآوری داده ها پرداخته است. نمونه های موردبررسی از میان نگارگری های معاصر بعد از دوره مشروطه (1285-1398 ه.ش) به روش انتخابی گزینش شده اند. نتایج پژوهش نشان می دهد نیروهای مولد مرتبط با دال های مرکزی تداوم سنت در گفتمان «سنت-گرای متجدد»، بازگشت به سنت در گفتمان «تجدد سنت-گرا»، خوانش ایدیولوژیک از سنت در گفتمان «سنت-گرایی ایدیولوژیک» و سنت گرایی بیرون از متن سنت در گفتمان «واگرایی سنت» منجر به نوگرایی در نگارگری معاصر می گردد.

    کلید واژگان: نگارگری معاصر, گفتمان های هنر, هنر نوگرا, تحلیل گفتمان, نگارگری نو, ارنست لاکلا وشانتال موفه
    Maryam Khodammohammadi, Zahra Rahbarniya *, MohammadReza Moridi

    Persian painting has been well known as a traditional art with a deep-rooted history, evolving consistently in accordance with traditions and the context of cultural changes of the society of its respective age. Therefore, compared to the previous ones, each historical period observes some modernity. As with other arts in today's Iranian society, Persian painting is not simply encountered with describing an integrated image of the sovereignty of thought; thus, with the purpose of analyzing the effects of discourse changes on creating modernity in contemporary Persian painting, the present article addresses the question that, in the context of political and social changes, what distinctive reading of modernity has emerged in contemporary Persian painting. “Ernesto Laclau’s and Chantal Mouffe’s" discourse analysis approach was used to show how some of the central signifiers are highlighted while others are marginalized in this argument; finally, discourse formulation is presented.Comparative methodology and descriptive-analytical research method were used for data collection which was implemented by examining library and field documents using fiche and imaging tool. The observed samples of contemporary Persian paintings were selected randomly from the works painted after the constitutional period (1385-1285 AH). After the Constitutional Revolution and following the political, economic, and cultural reformations that began in the late Qajar dynasty and culminated in the Pahlavi period in Iran, there was a tendency towards traditionalism and modernism. Modernizations in contemporary Persian painting can be analyzed based on four social discourses: “modern traditionalism”, “traditional modernity”, “ideological traditionalism”, and “divergence of tradition”. The results indicate that the generating forces associated with the central signifier lead to modernity in contemporary Persian painting.Persian painting in modern traditionalism discourse, beginning with the Constitutional Revolution and culminating in the first Pahlavi period and, more or less, present in both second Pahlavi and the Islamic Revolution periods, becomes hegemonic via nodal point of continuation of tradition. In this discourse, painting is reflected in the equivalence chain of historicism and nationalism and tries to hegemonize the tendency towards myth, Persian poetry and the literature of ancient Persian art by creating a chain of equivalence between the floating signifiers of historicism and archaism. Therefore, Persian painting in the ancient traditionalism discourse was engaged in competition and dispute between the naturalist method and returning to the traditional Persian painting schools. Although continuation of tradition is hegemonic in this discourse, it could achieve some innovations through using some generating forces such as court modernists (Qajar period) and the middle class as new supporters and applicants, new educational institutions, and the audience of Khayyam's quatrains. Persian painting in the discourse of traditionalist modernity was mainly formed in the first Pahlavi period with the Saqqa-Khaneh movement and in the reformation period of the Islamic Republic with post-revolutionary modernism and articulation of returning to tradition as a nodal point and elements such as decorativism, formalism, localism, and modernism. In this discourse, the art of Persian painting entered into a competition between formalism and narrativism, and finally won the battle by integrating tradition and modernism. The new middle class as well as the intellectuals of the Pahlavi government, in addition to the reformists of the Islamic Republic in 1990s, educational institutions, and art exhibitions and festivals can be considered as the most influential factors in the modernity of this discourse. In ideological traditionalism discourse, Persian painting was established by articulating the ideological reading of tradition as a nodal point and floating signifiers such as Shiite Islamism, historical Islamism, and Islamic mysticism. Moreover, here, Persian painting is identified against artistic formalism – its rival – and is located in the chain of equivalence of integrating ideological expressiveness and traditional Persian painting. Modernity in the Persian painting of this discourse can be related to the influence of revolutionary fundamentalists and art-supporting revolutionary institutions which directed national and international festivals. In the discourse of divergence of tradition, Persia painting was developed through articulating traditionalism outside of the context of tradition as the nodal point and floating signifiers such as a critical attitude towards of tradition, the heterogeneous coexistence of traditional symbols with contemporary life and multiple identities. In this discourse, Persian painting is in the chain of equivalence of challenges of traditional life in the postmodern era and traditional Persian painting is opposed to its rival, traditionalism, in form and content. Meanwhile, new artistic tools and media as well as new world markets of art, and especially the migration of artists from their homeland, are among the most important areas of modernity in Persian painting in the discourse of world art.

    Keywords: contemporary Persian painting, art discourses, modern art, discourse analysis, modern Persian painting, Ernesto Laclau, Chantal Mouffe
  • بهاره براتی*، مهدی محمدزاده، محمدرضا مریدی، سعید خاورنژاد

    هنر مدرن مصر در بستر جنگ های استقلال طلبانه، ایدیولوژی چپ گرایانه و احساسات ملی گرایانه طی دهه 1920 تا 1960 شکل گرفت. هنرمندان مدرن مصر به دنبال هنری بومی، ملی و مصری بودند تا بتوانند از طریق آن تمامیت مصر را ترسیم کنند. برخلاف این ایده که هنر مدرن پدیده ای غربی و اروپایی است، هنرمندان کشورهای غیرغربی همچون مصر به تجربه های مهمی در مدرنیسم هنری بومی، ملی و غیرغربی رسیده اند، گرچه در تاریخ نگاری هنر مدرن اغلب این تجربه ها نادیده گرفته می شوند و کمتر مورد توجه قرار می گیرند. در مقاله حاضر به این پرسش ها می پردازیم که مدرنیسم هنری مصر چگونه شکل گرفت؟ چگونه ملی گرایی مصری بر جریان هنری ملی و مصری تاثیر داشت؟ هنرمندان به چه تجربه هایی در مصر دست یافتند؟ برای پاسخ به این پرسش ها روش تاریخ پژوهی در پیش گرفته می شود تا با گردآوری مستندات و مطالعات منابع موجود، روند استنباطی از تحولات هنر مدرن مصر ترسیم شود. هدف این پژوهش بررسی نحوه شکل گیری هنر مدرن مصر به عنوان یک کشور غیر غربی و تبلور انواع ناسیونالیسم سیاسی، اجتماعی و فرهنگی در آن است. پژوهش حاضر از نوع کیفی و به روش توصیفی- تحلیلی با استفاده از روش تاریخ پژوهی به انجام رسیده است.نتایج پژوهش نشان داد سه جریان زیر را باید در ملی گرایی مصر متمایز کرد که هنرمندان متاثر از این سه جریان به تجربه های متفاوت از هنر مدرن مصر ارایه دادند: 1. ناسیونالیسم فرهنگی: باستان گرایانه و تاریخ گرایانه (همچون آثار محمود مختار)، 2. ناسیونالیسم اجتماعی: بومی گرایانه و منظره نگارانه (همچون آثار راغب ایاد) و 3. ناسیونالیسم سیاسی: بیانگرانه و سوسیالیستی (همچون آثار عبدالهادی الجزر). بررسی آثار هنرمندان حاکی از تلاش آنها در شکل دادن به مدرنیسم هنری بومی و ملی داشت. این تجربه های هنرمندان مصری الهام بخش هنرمندان بسیاری در جهان عرب طی سال های 1920 تا 1960 بود.

    کلید واژگان: هنر مدرن مصر, ملی گرایی عرب, مصر مدرن, هنر غیرغربی, هنر مصر
    Bahareh Barati *, Mehdi Mohammadzadeh, Mohammadreza Moridi, Said Khavarnejad

    Egypt’s modern art was formed in the background of independence wars, leftist ideology, and nationalist sentiments during the 1920s to 1960s. Modern Egyptian artists were looking for native, national, and Egyptian art so that they could depict the wholeness of Egypt through it. Contrary to the idea that modern art is a western and European phenomenon, artists from non-western countries such as Egypt have achieved important experiences in local, national, and non-western artistic modernism. However, in modern art historiography, these experiences are often ignored and given less attention. In this article, we will address these questions: How was Egyptian artistic modernism formed? How did Egyptian nationalism affect the national and Egyptian artistic movements? What experiences did the artists achieve in Egypt? To answer these questions, the historical research method is used to draw an inferential process of the evolution of modern Egyptian art by collecting the documents and studying the available sources. The purpose of this research is to investigate the formation of modern art in Egypt as a non-western country and the shedding light on political, social, and cultural nationalism in that country. The current research was done qualitatively and descriptively and analytically using the historical research method.The results of the research showed that three sub-currents should be distinguished in Egyptian nationalism and artists influenced by these three currents reflecting different experiences of modern Egyptian art. Including 1. Cultural nationalism: archaic and historicist (like the works of Mahmoud Mokhtar), 2. Social nationalism: localist and landscape (like the works of Ragheb Ayad), 3. Political nationalism: expressive and socialist (like the works of Abd al-Hadi Al-Jar). Examining the artists’ works indicated their efforts in shaping local and national artistic modernism. These experiences of Egyptian artists inspired many artists in the Arab world during the years 1920 to 1960.

    Keywords: Egyptian modern art, Arab nationalism, Modern Egypt, Non-western art, Egyptian art
  • محمدرضا مریدی*، مونا کلانتری

    هنر معاصر تلاش دارد از روایت هنر ملی فراتر رود و مبتنی بر تجربه های چندفرهنگی باشد. همانطور که قطر و امارات متحده عربی با تاکید بر سیاست های چندملیتی تلاش میکنند هنر معاصر منطقه را نمایندگی کنند. چندفرهنگی بودن این کشورها به دلیل انباشت نیروی کار خارجی و بین المللی است. اکنون بیش از 80 درصد جمعیت آنها را نیروی کار خارجی تشکیل می دهند؛ لذا ترجیح می دهند سیاست های چند فرهنگی و هنر فراملی را دنبال کنند. در این مقاله به سیاست های هنری این کشورها می پردازیم و این پرسش را دنبال می کنیم که تا چه حد توانسته اند در تحقق سیاست های تراملی و جریان سازی هنر در منطقه موفق شوند؟روش مقاله حاضر «تحلیل روند» است که طی آن با تحلیل مجموعه ای از رویدادها (مانند تاسیس موزه ها و نمایشگاه های هنری) و آثار هنری (مرور تجربه های هنرمندان)، روند تغییر پارادایم هنر ملی به هنر فراملی مطالعه شد. نتایج نشان داد که سه ویژگی برای هنر در پاردایم تراملی می توان برشمرد: 1. خلق جریان جدیدی از هنر اسلامی معاصر به مثابه تجربه ای چند فرهنگی. 2. خلق آثار هنری دیجیتال و تکنولوژی محور، 3. خلق آثار هنر زیست محیطی همچون فصل مشترک فرهنگ ها و ملیت ها. این تجربه های هنری مورد حمایت سیاست های فرهنگی کشورهای منطقه به ویژه قطر و امارات است.

    کلید واژگان: مطالعات منطقه ای هنر, هنر تراملی, موزه تراملی, قطر, امارات متحده عربی
    Mohammadreza Moridi *, Mona Kalantari

    Contemporary art, in the age of globalization, goes beyond the narrative of national art. Contemporary art is based on multicultural, multinational experiences and hybrid identities. In the intersection of cultures it is possible to form contemporary art. Just as Qatar and the United Arab Emirates are trying to shape the contemporary art in the region as multinational and multicultural countries. Multiculturalism in these countries is due to the accumulation of foreign and international labor. Since more than 80 percent of their population is foreign labor, Qatar and the UAE prefer to follow the transnational identity and art by emphasizing multicultural policies. They want to be known as a "contact zone" or "trans-place". Transnational is a dream land in the universal modernity; in this land, the boundaries of identities are merged and have gained universal unity. A unity beyond the differences that can be formed in a “trans-place”. Bur from a critical point of view, trans-place is not a place for all people or any person from every culture. Actually this space is kind of non-place; where it does not point to any geography, climate or history; the Sterilized space from history, memory and culture.  Marc Augé- French anthropologist- used the term "non-place" to refer to spaces where concerns of relations, history, and identity are erased. Dubai and Doha want to be utopia base on trans-place, trans-modern and transnational; but the non-place is the opposite of utopia: it exists, but it does not contain any organic society. Despite these criticisms, the policy of the United Arab Emirates and Qatar is to shape trance-place. They are international and transnational regions. In this meaning, these regions are not only an opportunity for exchange international art, but also they are a context for the development of transnational art. But how can transnational art be made? The methodological approach of this article is trend analysis. Trend of political change that drives cultural policy making and artistic movement. This article explain how Arab oil-rich countries have established museums and festivals by oil budget and have affected new Arab art movement. In this article we do research the trend of paradigm shift of national art to transnational Art by studying of collection of events (Museums and Art Exhibitions) and art works (Artists' experiences). The results of the study of art movements in the United Arab Emirates and Qatar, showed that in general, three characteristics for art can be enumerated in the transnational paradigm: 1. the creation of contemporary Islamic art as a multicultural experience. 2. Creation of digital and technology-oriented works of art; 3. Creation of environmental works of art as a common chapter of cultures and nationalities. This artistic movements are supported by the artistic events in the region. But these policies are associated with many problems. Critically, these transnationalism developments are alien to the indigenous and traditional culture of these countries; also, these events display the global capitalist economy rather than being an arena for transnational art. Evaluating transnational and transcultural policies needs further study.

    Keywords: Transplace, Transnational Art, Transnational Museum, Qatar, UAE
  • محمدرضا مریدی*، بهزاد مریدی

    رویدادهای هنری (نمایشگاه ها، جشنواره ها و دوسالانه ها)، زمینه ای برای معرفی، مجموعه سازی و مستندسازی آثار هنر اسلامی بوده اند و نگارش تاریخ هنر اسلامی و گزینش و انتخاب موزه ها را جهت داده اند. هدف مقاله حاضر مطالعه رویدادهای هنر اسلامی و تاثیر آن بر معرفی و نمایش آثار هنر اسلامی است و این پرسش دنبال می شود که رویدادهای هنری در سه گفتمان استعمار، ملی گرایی و جهانی شدن چگونه روایت های متفاوت از هنر اسلامی ارایه می دهند؟ به این منظور با روش مطالعه اسنادی به تحلیل مستندات و گزارش ها درباره رویداهای هنر اسلامی می پردازیم و داده ها و اطلاعات را مبتنی بر «تحلیل روند» سازماندهی می کنیم تا روند برگزاری نمایشگاه ها و تاثیر آن بر نمایش آثار هنر اسلامی روشن شود. یافته های پژوهش سه جریان را در برگزاری رویدادهای هنری متمایز می کند؛ اول، در نمایشگاه های جهانی (که از نمایشگاه 1851 لندن آغاز و تا نمایشگاه هنر محمدی در سال 1910 در مونیخ تداوم یافت)، هنر اسلامی به عنوان هنر شرقی و مستعمراتی معرفی و ارایه شد و روایتی شرق شناسانه بر آن غالب گردید. دوم، در نمایشگاه ها و جشنواره های ملی (که توسط کشورهای تازه استقلال یافته و دولت های تازه تاسیس شده پس از 1920 برگزار می شد)، هنر اسلامی به عنوان میراث فرهنگی و بخشی از دارایی و ثروت ملی به نمایش می آمد و به تدریج روایت ملی گرایانه بر هنر اسلامی غالب شد. سوم این که نمایشگاه هنر اسلامی در سال 1976 پایانی بر جریان پیشین بود و با افول ملی گرایی و برآمدن گفتمان جهانی شدن، نمایشگاه های هنر اسلامی نیز وارد مرحله تازه ای شدند. این بار دوسالانه های هنر معاصر به نمایش و ارایه هنر اسلامی مدرن و معاصر پرداختند. با این حال آنچه در این رویدادها به عنوان هنر اسلامی معاصر ارایه شده، روایتی از هنر معاصر در سرزمین های اسلامی است و بیش از آنکه معرف هنر اسلامی باشد، دربرگیرنده تجربه های هنر معاصر است که اغلب ساختارشکن و انتقادی هستند.

    کلید واژگان: هنر اسلامی, نظم نمایشگاهی, نمایشگاه جهانی, دوسالانه هنری, هنر اسلامی معاصر
    MohammadReza Moridi *, Behzad Moridi

    The display of Islamic artworks has not had a uniform, integrated and stable narrative; these works have been displayed in different exhibitions in different ways and the concept of Islamic art has also been influenced by Islamic art exhibitions. Therefore, studying the works of Islamic art in exhibitions can reveal the hidden ideologies and direction in these art events.Exhibitions are not neutral and unbiased; they have special cultural and political connotation. According to Timothy Mitchell, these events select and arrange works based on the "Exhibitionary Order"; Exhibition order finds rules over time and imposes norms on the understanding and interpretation of works and objects. Therefore, the study of art events (exhibitions, biennials and festivals) is a good approach to explain how to interpret and recognize works of art. It is from this perspective that we can know how the works of Islamic art were known, interpreted and understood in different periods. In this article, we discuss the impact of art events on the introduction, collection and documentation of Islamic art; events that give direction to the art history and selection process of museums. These artistic events have influenced the introduction, collection, documentation, categorization and conceptualization of Islamic art.The present research method is based on event studies. Study of art events (exhibitions, biennials and festivals) is a good approach to explain the complex relationship between art and reality. Nathalie Heinich sees the study of artistic events as a pragmatic approach in the sociology of art that studies how values are produced and reproduced in exhibitions. In this article, we pursue the methodological questions of how these exhibitions present Islamic art. How do they shape narratives of Islamic art influenced by dominant artistic discourses and currents? In this article, the events and exhibitions of Islamic art in the three discourses of Colonialism, Nationalism and Globalism are studied and this question has arisen that: how three different narratives of Islamic art in the colonial, national and global discourses were formed? The event’s study can analyze the hidden and ideological functions of exhibitions in the construction of art history. The Data collection method in this article is documentary analysis and data organization is based on the trend analysis.The results of this article distinguish three currents of "world fair", "national festivals" and "art biennials". The world fair began with the first exhibition in 1851 and continued until the Mohammadi Art Exhibition in 1910 in Munich. The event, sponsored by one country each year, was an arena for the colonial powers to compete and show their power and influence around the world. The Ottomans, first participated in the 1867 Paris Exhibition, and Iran was the first to officially attend the 1873 Vienna Exhibition. Influenced by the development of French colonialism, the Egyptian and Moroccan pavilions gradually held more significant pavilions at world fairs. After the 1870s, unlike previous periods when booths were categorized by country, a special hall was created as Islamic art, which included works from Iran, Arabia, Turkey, Egypt and India. This exhibition was an important step in documenting Islamic art and changing attitudes towards Islamic art. Actually, In these exhibitions, under the influence of the West and influenced by the colonial discourse, that Oriental-Islamic objects and subjects were selected and acquired by Western museums; it was during this period that works and objects were collected, categorized and named, and an Orientalist conception of Islamic art was formed.In the first half of the twentieth century, with the development of the nationalist discourse and the establishment of new governments in Iran and the Arab countries, a new stream of national festivals and festivals began. In these exhibitions, which lasted from the 1920s to the end of the 1960s, Islamic art was considered as cultural heritage and part of national wealth, and the nationalist narrative dominated Islamic art. During this period, exhibitions were held not under the title of Islamic art, but on the basis of nations with the titles of art of Iran, Turkey, Iraq, Egypt and included works of Islamic art as part of the national heritage; the 1976 Islamic Art Exhibition marked the end of this stream. Since the 1980s, with the decline of nationalism and the rise of the globalization discourse, Islamic art exhibitions have entered a new phase. This time, Islamic art was presented as contemporary art in exhibitions, and the Biennial of Contemporary Art tried to present it as an artistic style beyond nationalism. However, what is displayed in these events as contemporary Islamic art is a narrative of contemporary art in Islamic lands. In other words, this current includes the experiences of contemporary art, which are often deconstructive and critical, rather than representative of Islamic art.

    Keywords: Islamic Art, Exhibitionary Order, World fair, Art Biennials, Contemporary Islamic Art
  • ریحانه رشیدی، محمدرضا مریدی*، مهدی محمدزاده

    جواهرسازی مفهومی محصول پارادایم «معاصریت» با به چالش کشیدن و نقد مفاهیم و اصول پذیرفته شده در جواهرسازی کلاسیک و مدرن و اولویت قراردادن وجه مفهومی و بیان هنری به مثابه رسانه ای فرهنگی، بستری را برای بیان اندیشه های اجتماعی، سیاسی و حضور کنشگر هنرمندان فراهم ساخته است. جواهر اثری بیانگر و سمبولیک است که دلالت بر ارزش های فرهنگی، سیاسی و اجتماعی دارد. برای زنان جواهرساز، جواهر معاصر زبانی برای بیان ایده هایی است که موقعیت، خواسته ها و آرزوهای آنها را نشان می دهد و نقدها، اعتراض ها و دیدگاه های آنها را بیان می کند. از همین رو نظریه پردازان زن محور و کنشگران هویت جنسیتی به جواهرات توجه ویژه دارند.هدف پژوهش حاضر، مطالعه چگونگی بازنمایی جنسیت و تبیین موقعیت زن در آثار جواهر مفهومی ایران است که با رویکرد روش شناسی تحلیل گفتمان فرکلاف به معناکاوی در دلالت های انتقادی جواهر معاصر ایران پرداخته شد. نتایج نشان می دهد جواهرات تنها دلالت بر زیبایی زنانه و اشرافیت نیست، بلکه رسانه ای برای طرح دیگرگون و متفاوت از هویت زن است که با نقد مفاهیمی مانند بی هویتی و کالاانگاری زنان، تبعیض جنسیتی، تحقیر و طردشدگی، کلیشه های جنسیتی (همچون بدن ایدیال، زیبایی، کارکردهای جنسی) و خشونت در فضای عمومی و خصوصی به بازاندیشی آن می پردازند. هنرمندان جواهرمعاصر در مقام واکنش به نگاه جنسیتی عمل می کنند و با بیان انتقادی در جریان آگاهی سازی سوژه زنان گام برمی دارند.

    کلید واژگان: جواهر مفهومی, بازنمایی جنسیت, گفتمان زن محور, جواهر معاصر
    Reihaneh Rashidi, Mohammadreza Moridi *, Mehdi Mohammadzadeh

    Conceptual jewelry, the result of the "contemporary" paradigm, has provided a platform for the expression of social and political ideas as well as the active presence of artists by challenging and criticizing the accepted concepts and principles in classical and modern jewelry. It prioritizes conceptual and artistic expression as a cultural medium. Jewelry is an expressive and symbolic work that implies cultural, political, and social values. For women jewelers, contemporary jewelry is a language to express ideas that show their position, desires, and wishes, simultaneously expressing their criticisms, objections, and views. Therefore, feminist theorists and gender identity activists pay special attention to jewelry.The aim of this study is to show how gender is represented as well as what position women have in Iranian conceptual jewelry. By means of a methodological approach of Fairclough discourse analysis, it searches for meaning in the critical implications of contemporary Iranian jewelry. The results show that jewelry is not only a sign of feminine beauty and aristocracy, but a medium to express a different identity of women, which criticizes concepts such as anonymity and feminism, gender discrimination, humiliation and rejection, gender stereotypes (e.g. the ideal body, beauty, sexual functions), and violence in public and private space, rethinking them all over. Contemporary jewelry artists act in response to the gender perspective and take a critical step in raising awareness of the subject of women.

    Keywords: Conceptual Jewelry, gender representation, Feminist Discourse, Contemporary Jewelry
  • سپهر دانش اشراقی*، محمدرضا مریدی، امیر مازیار

    بررسی نقش هنرمند در زندگی بشری ازآن رو که همواره با کلیشه های بسیار روبه رو بوده، موضوعی چالش برانگیز است. در این میان کلیشه های هنرمند نابغه و هنرمند متعهد، با نگاهی تقلیل گرا به نقش هنرمند، قدرت اثر هنری در زندگی بشری را نادیده گرفته اند؛ این مقاله با تکیه بر آرای هانا آرنت به دنبال تحلیل موقعیتی به نام «هنرمند کنشگر» و پاسخ به این پرسش است که اثر هنری چگونه بر زندگی بشری تاثیر گذاشته و نقش فعال هنرمند در جامعه چیست؟ در این مقاله با روشی توصیفی و تحلیلی، بر نگاه آرنت به فعالیت کنش تکیه کرده و از رابطه آن با داستان پردازی، به تحلیل نقش اثر هنری در زندگی بشری پرداخته تا نشان دهیم، هنرمند می تواند از طریق اثر هنری، «داستانی» جدید برای هر ابژه در جهان مشترک، طلب کند و دنیایی از «داستان ها» را بر روی جهانی از اشیا که در میان ما قرار دارند، بنا کند. در این صورت بندی هنرمند کسی است که به خلق داستانی جدید، معناهای قراردادی و تثبیت شده را از بین برده و با خلق معناها و روابط جدید میان چیزها، بداهت امر بدیهی را زیر سوال می برد. بدین ترتیب کنشگری هنرمند یعنی به راه اندازی داستانی جدید در جهان محسوسات از طریق اثر هنری.

    کلید واژگان: هنرمند کنشگر, هانا آرنت, داستان, کنشگری در هنر
    Sepehr Danesh Eshraghi *, Mohammad Reza Moridi, Amir Maziar

    Analyzing the role of the artist in human life is a challenging subject because it has always faced many stereotypes. meanwhile, the stereotypes of the genius artist and the engaged artist, with a reductionist view of the role of the artist, have ignored the power of the work of art in human life; Based on the views of Hannah Arendt, this article seeks to analyze the situation of the “artist-activist” and answer the question of how the work of art has affected human life and what is the active role of the artist in society?     Hannah Arendt, with her different perspective on human life, considers artists to be a unique group. He considers art to be a meaningful activity and works of art to a higher degree than other man-made objects. Arendt's thought conceives a special power in works of art; The power that takes these works out of the group of decorative objects and other human constructions and makes it a necessary activity in the society. In other words, the existence of such power in a work of art makes the role of the artist a sensitive situation in society that can affect society through his work. Arendt considers the activity of “action” to be one of the three fundamental and constructive activities of human life, and the most important of them, to distinguish it from the activities of “Labor” and “work”. Although a work of art is created through the activity of “work”, in order to be known as art, it enters the field of "action"; That is, it itself becomes a form of “action” in a field beyond “work”; Thus, the work of art redefines and articulates the public sphere. In essence, the artist in this situation is the one who, through his artistic action, demands a new story for every object in the heart of the public sphere, in order to disrupt the sensory monotony of the dominant story.     In this article, we analyze the role of the work of art in human life from its relation to storytelling to show that the artist can create a new “story” for each object through the work of art in the common world and builds a world of “stories” on the world of objects that are among us. In this formation, the artist is the one who, by creating a new story, destroys the conventional and established meanings, and by creating new meanings and relations between things, questions the immediacy of the obvious. Thus, artist-activist means launching a new story in the world of sensations through the work of art. An artist-activist is one who moves on the frontier of discourses and, by challenging traditional patterns of meaning and freeing objects from their usual connection, reborn that in the realm of art. in this formulation, the role of the artist is not in his direct reaction to the events of society; And it is not in his withdrawal from society, but in his active role in breaking down a particular system of feelings.

    Keywords: artist-activist, Hannah Arendt, story, activism art
  • شهاب الدین عادل*، آرام محمدی، محمدرضا مریدی

    تاریخنگاری عکاسی معاصر ایران تاکنون بیشتر به شرح رویدادهای سیاسی و اجتماعی، و تاثیرشان بر روند عکاسی پرداخته است. در حالی که شرح این روند نمیتواند رویدادنگارانه باشد، بلکه باید بتوان تحولات تصویر و زبان بصری عکس، که خود متناظر با سیاست و حیات اجتماعی در حال دگرگونی بوده است، را هم مورد مطالعه قرار داد. به این منظور، در مقاله حاضر، نظریه دیوید بولتر و ریچارد گروسین در باب منطق دوگانه «بی رسانگی» و «بیش رسانگی» به عنوان رویکرد تحلیلی اختیار شده است، که نتایج نشان میدهد:در دهه شصت، رسانه عکس مقهور واقعیتهای عظیم و خطیر انقلاب و جنگ بود، و صرفا همچون پنجره و مجرایی برای انتقال عمل میکرد و خود میل و مجال خودنمایی نداشت. در این دهه، فهم از عکس بر اقتباس و تصاحب واقعیت بیرونی مبتنی بود و ویژگیهای تصویر عکاسی ناشی از ساختار واقعیت دانسته میشد، اما در دهه های بعد، نقش رسانه در بازتاب واقعیت برجسته شده و تجربه عکس با این نگرش اتفاق می افتد که، نه با واقعیت بلکه با واقعیتی باواسطه و رسانه ای شده (ساماندهی شده با رسانه) و در مواردی نیز تنها با خود رسانه مواجهیم. در دهه هشتاد عکاسی به سمت خودارجاعی و خوداندیشی گرایید.

    کلید واژگان: تاریخنگاری عکاسی, تاریخ عکاسی معاصر ایران, بی رسانگی, بیش رسانگی, دیوید بولتر
    Shahabeddin Adel *, Aram Mohamadi, MohammadReza Moridi

    The history of contemporary Iranian photography has so far largely focused on the description of political and social events and their impact on the photography trend. While the description of this process may not be chronological, it must also study the developments of image and visual language of photograph, which itself has been changing along with politics and social life. To this end, in the present article, David Bolter and Richard Grusin's theory of the dual logic of "immediacy" and "hypermediacy" is adopted as an analytical approach.Bolter and Grusin, have categorized media into a spectrum ranging from Hypermediacy to Immediacy. They believe that from Renaissance onward media have had a development and inclination towards immediacy i.e. they have tried to present to their audience a more tangible and accessible realm. Along the above-mentioned spectrum the following could be enumerated; Perspective Painting, Photography, Cinema, Television and Digital Media. The movement towards immediacy or in fact the fluctuation between immediacy and hypermediacy has occurred within each medium as well.The result shows: From the 1980s to the 2000s, photography has changed from “immediacy” to “hypermediacy”, and from “appropriating outer reality” to “reflecting media reality.” Influenced by the Revolution and the War of the 1980s, photography was subdued by the outer reality, became but a channel for transfer, and itself had no opportunity and inclination for self-revelation; which means that in this period, the logic of immediacy was dominant. Photography aims to inform and arouse the audience by creating and strengthening a sense of facing the real time and place. In this decade, the understanding of photography was based on the appropriating outer reality, and the features of photographic imagery stemmed from the structure of reality, but in the following decades, the role of the media in reflecting reality is highlighted, and the experience of the photograph happens with the attitude that we encounter, not with reality, but with mediated and mediatized reality (organized with media), and in some cases only with the media itself. In 1990s, When the social and political upheavals of the mid-1980s had subsided and photographers heeded ordinary subjects in their surroundings, the expressive features of the photographer (style) and the visual characteristics of photos (form) were stressed further, and the medium got ample room for self-expression. In this decade, the academic environment of arts, among other factors, contributed to the logic of hypermediacy as well as immediacy. The new photography approach of the late 1990s was influenced by the political and social atmosphere and transboundary relations in photography. The increase in arts and photography opinion articles, upgrading photography education to the masters degree, and emphasizing the theoretical field have guided photography toward thought-oriented and conceptual approaches, and in turn, self-reflexivity and self-awareness (representations of hypermediacy). In the 2000s, largely influenced by new approaches to photography in the West and with greater attention to theoretical studies of art, photography shifted to self-contemplation and self-reference. This study is descriptive, analytical and qualitative, and using library research.

    Keywords: Historiography of Photography, History of Iranian Photography, Immediacy, Hypermediacy, David Bolter
  • سپهر دانش اشراقی*، محمدرضا مریدی، امیر مازیار

    هنر سیاسی چیست و هنر چگونه می تواند سیاسی باشد؟ در این مقاله با بررسی مفهوم «عدم اجماع» در اندیشه ژاک رانسیر به بازتعریف مفهوم هنر سیاسی پرداخته و نشان داده می شود هنر ازآن رو که پیغامی سیاسی را انتقال می دهد، سیاسی نیست. اثر هنری با گسست از تجربه معمول، نوعی کارکرد خاص را شکل می دهد؛ کارکردی که شکلی از «عدم اجماع» را بنا می نهد. رابطه میان هنر و سیاست همچنین رابطه میان هنر و جامعه را باید در قالب فرم های «عدم اجماع» فهمید و نه پیغام یا موضوعی که اثر هنری انتقال می دهد. هنرمند از طریق کنش استتیکی می تواند آنچه جامعه به عنوان امر مشترک حس می کند، می شنود، می بیند، درک می کند و می فهمد را تغییر دهد و رابطه ای که بین یک شیء خاص و کارکرد آن در جامعه وجود داشت را ملغی کند. هنرمند می تواند هر چیزی را از بداهت پیشین خلاص کرده و در درون فرمی از «عدم اجماع» بر سر معنا یا کارکرد آن، قرار دهد. بنابراین هنر ازآن رو که پیغامی سیاسی را انتقال دهد یا واکنشی مستقیم به اتفاق های جامعه باشد، سیاسی نیست. بلکه سیاست هنر در برکندن نظام خاصی از محسوسات، زیر سوال بردن امر بدیهی و خلق معناها و روابط جدید میان چیزها است.

    کلید واژگان: هنر سیاسی, توزیع امر محسوس, ژاک رانسیر, عدم اجماع, استتیک
    Sepehr Danesh Eshraghi *, MohammadReza Moridi, Amir Maziar

    What is political art and how can art be political? Dealing with political art has always been a contentious issue because the prevalent notions of these two areas have made it difficult to determine a specific relationship; studying such a situation requires rethinking of concepts; by rethinking Jacques Rancière's thoughts, the concepts of “Politics” and “Aesthetic Art” will be reconsidered; this will help us open our way to answer what the political art is.Jacques Rancière's particular approach to both the arts and politics conqueror is the way for this research. Rancière considers the work of art to be a special distribution of time and space. In his view, the work of art has a complex connection with the common and the sensible. He believes that art and politics, as two separate but intertwined spaces, are shaping “the distribution of the sensible” and the common.In this article, by examining the concept of “Dissensus” in Jacques Rancière's thought, its redefines the concept of political art and shows that art is not political because it conveys a political message. A work of art by break from the usual experience, it forms a special function; a function that forms a form of “Dissensus”. The relationship between art and politics, as well as the relationship between art and society, must be understood in terms of “Dissensus” forms, not the political message or the subject that the work of art conveys. A work of art can release everything from previous status within the framework of “Dissensus” on its meaning or function. As a result, art is not political in that it is a direct protest or reaction to the events of society; on the contrary, the politics of art is in breaking down fixed contractual meanings and creating new meanings and relationships between things. Art and politics both represent forms of “Dissensus” Both of them, as two separate but intertwined spaces, are shaping the “distribution of the tangible” and the common; From this perspective, it is possible to reflect on the political intervention of artists, and what the arts offer to society is a change in physical positions and movements, theological functions, the division of visible and invisible things. A work of art can shape the space of society. Through a reshaping of the senses, the work of art affects everything that can be seen, heard, said, and even thought. In other words, artistic activities affect the way things are done, the forms of visibility, and the state of things in society. By redistributing the sensible the works of art influence the division of public space, the actions taken, and the type of participation in society. Through the work of art, the artist can deconstruct the superficial layers of social discourses and decipher them by revealing the state of things.

    Keywords: Political Art, the distribution of the sensible, Jacques Rancière, Dissensus, aesthetics
  • معصومه صمدی رازلیقی، محمدرضا مریدی*، پرناز گودرزپروری

    هنر عمومی هنری مبتنی بر رویدادها و زیست مشترک است. جهان زیست مشترک مبتنی بر توافق ها، آرزوها و خواسته های مشترک است که در متن سیاست شکل می گیرد. از همین رو هنر عمومی همواره در پیوند با سیاست است. هم چون هنر عمومی در ایران؛ به ویژه در مقطع انقلاب اسلامی که هنر با وفاق انقلابی هم سو شد. نقاشی دیواری بر آمده از شرایط انقلاب و زبان بصری انقلاب بود که در دهه های بعد نیز تداوم یافت. البته با تحولات سیاسی دهه های بعد نقاشی دیواری نیز تغییر فرم و مضمون داشت. در پژوهش حاضر به این تغییرات و تحولات پرداخته شده تا این هدف دنبال گردد که چگونه نقاشی دیواری به جلوه بصری گفتمان های سیاسی و نظام قدرت تبدیل شد. به ویژه بر نقاشی دیواری دهه 1360 تمرکز خواهد شد، چرا که میراث آن در دهه های بعد مورد تاکید سیاستگذاران فرهنگی کشور قرار گرفت. لذا پرسش مرکزی پژوهش این است که زمینه، علت و بستر شکل گیری نقاشی دیواری در این دهه چه بود؟ روش شناسی مقاله حاضر برای پاسخ به این پرسش کیفی و برپایه رویکرد زمینه ای (گراندد تیوری) است. روند پژوهش حاضر بر اساس مستندات، گفتگوها و مشاهدات برای شرح مدل پارادایمی (شرایط علی، مداخله گر، راهبرد، پیامد و زمینه) ظهور پدیده نقاشی دیواری است. نتایج نشان داد که چگونه گفتمان منزه سازی دهه 1360 تولیدکننده نوعی از هنر عمومی با نشانه های  پایداری ارزش ها، وحدت بخشی سیاسی و انسجام اخلاق جمعی را شکل داد. هنری که می توان آن را هنر مکتبی توصیف کرد که شامل تصویری از تفکر شعیه در دیوارنگاری، پیام ها و تفسیرهای سیاسی و مضامین وحدت بخش بود.

    کلید واژگان: هنر عمومی, نقاشی عمومی, تحولات سیاسی در هنر, دهه 1360
    Masoomeh Samadi Razlighi, Mohammadreza Moridi *, Parnaz Goodarzparvari

    Cultural policymakers invite artists from the studio to the public space to make art public. But their selection from works of art is often politically motivated. Public art is linked to politics. Especially at important durations such as revolutionary events. In Iran, too, the Islamic Revolution had a profound effect on the meaning of public art, or art that can (or should) become public. After the revolution, some works of art were removed from the public space and replaced, and new works of art were displayed as memorials and murals. Artistic monuments are in line with political goals and reproduce political discourse. During the revolution, many artists became line up with this popular movement. Of course, just as in the years after the victory of the revolution there was a difference between the revolutionary forces with religious, liberal and Marxist tendencies, there was a difference of opinion in the definition of public art and art that should come to the public space. Just as religious forces overcame other revolutionary forces, religious arts with a religious orientation prevailed over other trends in the definition of public art.  Public art in Iran was a revolutionary art that was influenced on the one hand by Marxist tendencies and Latin American art, and on the other hand by religious views. The mural was derived from the conditions of the revolution and the visual language of the revolution, which continued in the following decades. Of course, with the political developments, the form and theme of the mural also changed.The goal of this article is how murals have become a visual representation of political discourses and manifestation of the systems of power. This study focuses specifically on murals from the 1980s, as its legacy was emphasized by cultural policymakers in Iran in later decades. Therefore, the main question of this research is this, what was the cause and context of the formation of mural painting in this decade? The methodology of this article to answer this question is qualitative and based on a grounded approach (Grounded Theory). The trend study in this research is based on documents, conversations and observations to describe the paradigm model (causal, intervening, strategy, consequence and context) of the emergence of the mural phenomenon. The results showed how the purification discourse and Cultural cleansing produced a form of public art with signs of enduring values, political unity, and the cohesion of collective morality in the 1980s. This movement of art, which can be described as committed art and Maktabi Art, included a picture of Shiite thought in murals, political messages and manifestations, and unifying themes.

    Keywords: Public Art, Mural Painting, Political Developments in Art, 1980’s
  • معصومه صمدی رازلیقی، محمدرضا مریدی*، پرناز گودرزپروری

    سیر تحول هنر عمومی در ایران تغییرات چشم گیری را به همراه داشته است؛ به خصوص بعد از دهه 1380 هنر اجتماعی و گفتمانی به تدریج جای خود را به هنر تزیینی، فرمالیستی و انتزاعی داده است و گفتمان بازسازی با کارکرد اجتماعی که هم سویی و هم بستگی اجتماعی را به همراه داشت، کمرنگ تر شد؛ از سوی دیگر، نیاز به محیط های انسانی و پرجنب وجوش در شهرهای شلوغ و پر ازدحام امروزی نیازی است که فکر تمامی مسیولین شهری از قبیل طراحان، برنامه ریزان و سیاست گذاران شهری را به خود مشغول کرده است، بنابراین، این پژوهش با هدف در نظر گرفتن نقش مخاطب در بازپس گیری و نحوه استفاده از فضا در ارتباط با فعالیت های هنری و هنر عمومی و ارتقای کیفی فضای دموکراتیک به بررسی میزان تاثیر مولفه های هنر عمومی در خلق و تجربه فضای دموکراتیک دهه 80 در بوستان آب و آتش شهر تهران پرداخته است.، این پژوهش به روش ترکیبی لانه به لانه کیفی در کمی است که برای بخش کیفی از نرم افزار Atlasti و بخش کمی از SPSS بهره گرفته شده است. نتایج حاکی از آن است که بیش ترین سهم مولفه های هنر عمومی مربوط به دیوارنگاره ها، المان های سازه ای، نمایش هم زمان، انجام جشن و مراسم و نورپردازی که ضریب تعیین هر یک از آن ها 1 است، می باشد. سپس، فواره های آب و آتش المان های مشاهیر با مقدار (893/0) و فرم های ساختمانی با مقدار (846/0) در مرتبه های بعدی قرار دارند. کم ترین سهم ها مربوط به مجسمه سنگی با مقدار (427/0) و سالن آمفی تیاتر با مقدار (362/0) و پیست اسکی با مقدار (467/0) می باشند.

    کلید واژگان: هنر عمومی, دهه هشتاد, تجربه دموکراتیک, فضای عمومی, بوستان آب و آتش
    Masoomeh Samadi Razlighi, Mohammad Reza Moridi *, Parnaz Goodarzparvari

    Public art in Iran has undergone dramatic changes since the beginning of its development, and especially after the 80s when Social and discourse arts started to give way to decorative, formalist and abstract art. As a result of this process, reconstruction discourse which characterized by its social function and brought about social harmony and solidarity started to fade. So, the development of human and vibrant environments in the densely populated cities of the contemporary age is a need that has obsessed all urban authorities such as designers, planners and policymakers. Thus, taking into account the role of audience in retrieving and utilizing the spaces devoted to art and public art activities and improving the quality of democratic spaces, the researcher made attempts to investigate the contribution of public art components to creation of democratic atmosphere of the 80s in Tehran’s Ab-o-Atash Park. The Embedded Design Mixed Research Method was used to conduct the study. Atlasti and SPSS software were used in the qualitative and quantitative phases of the study, respectively. The results show that the public art components have most significantly contributed to creation of graffiti, structural elements, simultaneous displays, celebrations and lighting (each having a coefficient of determination of 1). Water fountains and elements devoted to celebrities and dignitaries (with coefficient of determination of 0.893) and building structures (with coefficient of determination of 0.846) were ranked second and third, respectively. The results showed that public art components have had the least contribution to creation of stone sculpture (0.427) and the amphitheater (0.362) and the ski resort (0.467) respectively. In the years after Revolution the public art in social discourses affected by three decades' purgation or sublimation discourse in 1960s with a nostalgic and unifying moral function followed a public ethics and sustainability. With the end of the war and beginning of the 70s, the daily life in Iran has been changed a lot and the ethics of here is bravery and errantry of the what time gave way to rationality and computation of the construction period. New generation took a distance from the heroes of 60s to shape his daily life in another way. Therefore, the main confliction is that the heroism life is the dominance of the danger and violence and going to the danger, while the daily life is the dominance of the women and the reproduction and care. Iran had the experience of Revolution and war a head, needed to the features and ethics of heroism in art, not a mediocre ethic that avoids danger. In fact, in the 1370s more common and routine subjects were proceeded the martyr's wall paintings and fronts gave their way gradually to the decorative, formalist and abstract paintings). The lifestyle of the youth and the street wanderings cherry that were considered as a kind of idleness at the beginning of 1380s and were regarded as a fruitless routine in the civility system, became the predominant form of youth life in the 1380s. They gained and uninhibited and free experience in wanderings that has trifled in all of the cultural, educational and political formations. Wandering is described as democratic urban consumer. The loiterer is the hero of the daily life and interested in urban beauties and elegances at best. Wandering is the production of space; wandering is the art of daily life and how to use the space is important by the loiterer. The beautification discourse of 1380s, with the cultural function resulted in the public the esprit, social joy and enthusiasm and beautification discourse. In the meantime, the artistic events undergone some changes. The general art is also changing gradually from the idealistic pictures (Heroes) to the routine and interactive (facilitator) pictures and symbols. The events that can stabilize the discourse space and bring the general esprit, and social joy and enthusiasm and the discourse beautification. Generally, by entering the art to the general arena, the factors affecting the meaning of Art changed under the influence of the cultural, social and political situations and fields, the personal and public audience, the authority powers and artists, all of were effective in creating the meaning of art. This change in relations is somehow a change in the discourse, and this discourse method of the general art is the result of social functions, special time and place. This research has tried to answer below question with the purpose of considering the role of the audience in recapturing and seizing and how to use the space in relation to artistic activities and general art and qualitative improvement of the democratic space supporting those the general art components is effective in the democratic creation and experience of the Water and Fire Park. * How much were effective the elements of the general art in creation and experience of the democratic space in the 80s, in the study sample of Tehran water and Fire Park? The relationship between the art and urban space has been beneficial for both phenomena during the history, but the speed of the developments of the past century has caused challenges in the relationship between the art and urban spaces in our country, so that the applied art in the city has an ordered and attached nature, not popular. With the extraction of general art elements by the deep interviews based on the individual experience of experts in space and its verification by the special audiences, this research tried to answer this important question that: how much does the contribution of each of the general arts presented in the water and Fire Park effects on space production and the democratic experience in the space. During the qualitative section and the deep interviews, it was found that there are most of the activities in the space that should be accomplished to be able to comprehend the general art related to that, therefore, in this research the type of activity is dependent on general art. During the different periods of time the art has taken a void range of different forms and during the historical periods the artists have Sean is strong desire to engage via the physical and mental contexts of society and this issue have successfully gained when the artistic work has been connected with a specific place or event and has created the general art. The general art can be emerged in public spaces in different ways and forms such as the big and small statues, murals, paintings. public space furniture and ...., but in the meantime, along with the created charms by the general art, the social participation based on the cultural aspects of any public space under the influence of the different types of general art can make more people presented. the general art reliance in some way on interaction with the general public based on some common social ideas gives a very suitable opportunity for reviving these ideas and trying to revitalize the community and social relations. The need for human and vibrant environments in today's crowded cities is a need that has occupied the minds of all city officials including the urban designers, programmers and policy makers. The general art which is taken from and describes the historical narratives and holding ceremonies or periodic celebrations, simultaneously with the lighting of the elements in Water and Fire Park, have the greatest contribution in creating a democratic experienced by individuals which can be considered it equal among all kinds of arts in terms of value transmittal, and the simultaneous presence of all the arts is required. The arts mixed with conceptual metaphors and especial meanings are in the next stage and at last they are case arts.

    Keywords: public art, 1380s, Democratic Experience, Public Space, Ab-o-Atash Park
  • محمدرضا مریدی*

    مطالعات منطقه ای هنر مدرن و معاصر در سرزمین های اسلامی طی دو دهه گذشته توسعه یافته است. در این مقاله به مهم ترین کتاب ها در این حوزه مطالعاتی پرداخته شده و این پرسش دنبال شده که: چه روش ها و رویکردهایی در مطالعات منطقه ای هنر مدرن و معاصر سرزمین های اسلامی در پیش گرفته شده است؟ منابع در پنج دسته بررسی شدند: اول کتاب هایی که هنر این منطقه را زیر مفهوم «هنر اسلامی مدرن» مطالعه کرده اند، دوم کتاب هایی که هنر منطقه را زیر عنوان «هنر خاورمیانه» مطالعه می کنند، سوم کتاب هایی که هنر اسلامی را زیر عنوان «هنر عرب» دنبال کرده اند، چهارم منابعی که به «هنر در مرزهای ملی» پرداخته اند و بر روایت ایرانی، عربی و ترکی تاکید کرده اند و پنجم کتاب هایی که زیر عنوان های کلی تر همچون «فرهنگ بصری اسلامی» به هنر مدرن در سرزمین های اسلامی پرداخته اند. بررسی منابع نتایج زیر را به دست آورد: اول، معرفی مهم ترین کتاب ها و پژوهشگران در مطالعات هنر مدرن کشورهای اسلامی؛ دوم، مطالعه تطبیقی رویکردها و روش ها در مطالعات منطقه ای هنر اسلامی مدرن. سوم، تاکید بر چشم انداز فراملی گرا در مطالعات منطقه ای چراکه مطالعه هنر اسلامی مستلزم فراتر رفتن از روایت های ملی گرایانه از هنر در کشورهای اسلامی است. چهارم، تاکید بر جنبه های کمتر پرداخته شده و مطالعه شده در هنر مدرن و معاصر کشورهای اسلامی.

    کلید واژگان: مطالعات منطقه ای هنر, هنر اسلامی, هنر اسلامی مدرن, هنر خاورمیانه, هنر عرب
    MohammadReza Moridi *

    In this article, the most important books on modern and contemporary art in Islamic lands were examined; these studies were divided into five categories: first, the books that studied the art of this region under the concept of “modern / contemporary Islamic art”, second, the books that studied under the title of “Middle Eastern Art”. Third, books that have followed Islamic art under the title “Arab Art”. Fourth, books that studied the Islamic art under nationalist narratives such as Iran, Arab, or Turkey art, and fifth, books under more general headings such as “Islamic Visual Culture” or Image Policy in Islamic Countries have been studied. Examining these resources is for three reasons: First, it enables researchers to compare approaches and methods in regional studies of Islamic art. Second, unfortunately, in Iran, there is not enough knowledge of the art of neighbors and other Islamic countries; therefore, reviewing the sources of regional art studies enables researchers to get acquainted with the most important sources and researchers in regional studies of art in Islamic countries. Third, by critically evaluating sixty important books in the study of modern and contemporary art in Islamic lands, we do emphasize the aspects that studies less than other aspects in this field were studied, and show the contribution of Iranian researchers in the regional studies of Islamic art.

    Keywords: Regional Studies, Islamic art, Modern Islamic Art, Arab Art, Middle East Art
  • محمدرضا مریدی، سهیلا عبادی فر*

    هنرمندان زن برخاسته از جوامع مسلمان و جغرافیای خاورمیانه با کلیشه‏ های بصری از «زن‏بودن»، «مسلمان‏بودن» و «خاورمیانه ‏ای ‏بودن» مواجه اند. نمایشگاه ‏ها و رویدادهای هنری از آثاری استقبال می‏کنند که به بازتولید کلیشه‏های بازشرقی‏سازی و نوشرقی‏گرایی تصویری می‏پردازند. پس از حادثه یازده سپتامبر 2001، تعداد نمایشگاه ‏های هنری با محوریت زنان خاورمیانه افزایش یافت. این فرصتی برای زنان هنرمند بود تا مسایل شان را در کانون توجه رسانه‏ های جهان قرار دهند؛ اما از سوی دیگر آن‏ها با انتظارات و کلیشه‏ های پنهانی مواجه شدند که رویدادهای هنری غرب تمایل دارند تجربه‏ های هنری آن‏ها را جهت ‏دهند و با کلیشه‏ های غرب همسو کنند. در مقاله حاضر با درپیش‏گرفتن رویکرد و روش‏ شناسی «مطالعات رویداد» به مرور برخی از رویدادهای مهم هنر خاورمیانه می‏پردازیم و بر دو نمایشگاه «شکستن حجاب» (2002، یونان) و «زنان روایت‏گر» (2013، امریکا) تمرکز خواهیم کرد که با هدف بازاندیشی در کلیشه‏ های فرهنگی و رد مفهوم ناتوانی زنان خاورمیانه برپا شدند. نتایج پژوهش نشان داد آثار زنان هنرمند خاورمیانه در طیفی دو قطبی قرار می‏گیرند؛ تصویر زنان رنجور از جنگ و زیبایی پس‏رانده‏شده سرزمین‏‏های شرق و مظلومیتی ترح م‏برانگیز از زنان تا تصویر زنان مقاوم و قدرتمند. در این دو سر طیف از زنان منفعل و قربانی تا آشوب گران و ستیزه‏ جویان در برابر سنت‏ها، آثار متنوعی قرار دارند که مضامین زیادی را دربرمی‏گیرند. هنرمندان زن در جست وجوی راهی هستند که هم محدودیت‏ های فرهنگ ‏مردسالار را نقد کنند و هم بر انتظارات تقلیل ‏گرایانه و اگزوتیک از هنر زنان غلبه یابند. این راه دشوار باید در برابر انتظارات بازار هنر و انتظارات سیاسی از نمایشگاه ‏های هنری قرار گیرد.

    کلید واژگان: خاورمیانه, زنان مسلمان, زنان هنرمند, مطالعات رویداد, نمایشگاه‏ های هنری, هنرمندان عرب
    Mohammadreza Moridi, Soheila Ebadifar *

    Women artists from Muslim societies and Middle East are confronted with visual clichés of "being a woman", "being a Muslim" and "being a Middle Easterner". Art exhibitions and events welcome those art works that reproduce the stereotypes of re-Orientalism and Neo-Orientalism. After the September 11 attacks, the number of art exhibitions focusing on Middle Eastern women increased. This was an opportunity for women artists to bring their issues into the spotlight of the public attention and world's media; on the other hand, women were dealt with some hidden expectations and stereotypes which held by Western art events, that this events tending to direct artistic experiences towards the Western stereotypes. In this article, by methodological approach of "event studies", we review some of the most important art events for the Middle East; also we focus on two exhibitions "Breaking the Veils" (2002, Greece), and "She who tells a story" (2013, USA) which were held with the aim of rethinking stereotypes. The results showed that the works of women artists from Middle East can be categorized into a bipolar spectrum: from the image of women suffering from war, the repressed beauty of the Orient lands, the pitiful oppression of women, to the image of resilient and powerful women. At both ends of this spectrum, from passive victimized women to rioters and anti-tradition activists, there are diverse works that cover a wide range of themes. Women artists are looking for a way to both criticize the limitations of patriarchal culture and overcome the reductionistic and exotic expectations from women's art. This difficult path must be taken against the expectations held by the art market and political expectations from art exhibitions.

    Keywords: Women, middle, study
  • محمد رضا مریدی*، معصومه تقی زادگان
    مساله چیستی سینمای دینی، پاسخ های متعددی همچون سینمای اشراقی، عرفانی، معناگرا و سینما حقیقت داشته و تلاش هایی برای مطالعه سینمای دینی همچون ژانر، گونه و سبک انجام شده است. اما در این مقاله به جای ارایه تعاریف ساختاری و پایدار از سینمای دینی، رویکردی استقرایی در پیش گرفته شده تا فضای مفهومی یا تلقی های اجتماعی و فرهنگی از سینمای دینی در متن فیلم ها ترسیم شود. لذا با مطالعه فیلم های راه یافته به جشنواره سینمای دینی رویش و بررسی تعداد 369 فیلم بر اساس روش شناسی تحلیل محتوا، به این پرسش پاسخ داده شده که ظهور و تجلی دین در آثار این جشنواره چگونه است؟ چه ابعاد و شاخص هایی از دین در آثار سینمایی این جشنواره نمود دارد؟ همچنین با مطالعه تطبیقی اولین دوره جشنواره (1384) با دهمین دوره جشنواره رویش (1395)، تحولات فرهنگی و اجتماعی در سینمای دینی مورد مطالعه گرفته و به این پرسش پرداخته شده که نمودهای دینی در فیلم ها چه تغییراتی داشته است؟ نتایج پژوهش نشان داد که مواجهه ستایشگرانه سینماگران با دین جای خود را به مواجهه ای پرسشگرانه و جستجوگرانه نسبت به دین داده است؛ همچنین بازنمایی مناسکی دین در سینما به طور چشم گیری کاهش داشته و نوعی سینمای دینی غیرمناسکی افزایش یافته است؛ همچنین مواجهه های سنتی و نوستالژیک در سینمای دینی که بر معصومیت ذاتی (کودکانه، ساده دلی روستایی، طبیعت گرایی ناب) یا بازسازی و حفظ سنت ها (آیین های سنتی، مشاغل سنتی، بناهای سنتی، هنرهای سنتی) تاکید دارد کاهش یافته و جای خود را به سینمای تروماتیک و بحرانی داده است.
    کلید واژگان: تحولات فرهنگی ایرانی, سینمای ایران, فیلم دینی, سینمای اجتماعی, سینمای مناسکی
    Mohammad Reza Moridi *, Masoomeh Taghizadegan
    The question of the nature of religious cinema has had many answers, such as the Spiritual, Transcendental and Conceptual cinema and efforts have been made to study religious cinema such as style, genre, and type. Rather than presenting structural definitions of religious cinema, this article try to an inductive approach to determine the social and cultural perceptions of religious cinema in the context of films.Therefore, by studying films in “Rooyesh film: the festival of religious cinema” and examining 369 films based on the methodology of content analysis, the question has been answered: how is the representation of religion in the films of this festival? What aspects and feature of religion are depicted in the Rooyesh festival Movies?Also cultural and social developments in religious cinema have been studied by comparing study of the first festival (2005) with the 10th Rooyesh festival Movies (2016) and has been try to answer to this question: How has the representation of the results show that admirable depict of religion was replaced by questionable confrontation of religion. Also, the representation of rituals and ceremonies of religion has declined dramatically and non-traditional religious cinema has increased in Iranian cinema. Traditional and nostalgic depiction of religious cinema that emphasizes the inherent innocence (childishness, rural simplicity, pure naturalism) or restoration and preservation of traditions (traditional rituals, traditional occupations, traditional monuments, traditional arts). These narratives were replaced by critical and traumatic cinema.
    Keywords: Iranian culture, Iranian Cinema, Religious Film, Social Cinema, Ritual Cinema
  • طیبه حسن کاویار*، محمدرضا مریدی
    عکس ها چونان اسنادی تاریخی منبعی برای دستیابی به واقعیت های گذشته هستند و بخشی از آگاهی تاریخی جمعی را شکل می دهند. اما عکس، همچون دیگر رسانه ها، تصویری کامل از تاریخ نیست؛ بلکه گزینش شده و برجسته سازی شده است. در واقع، عکس های تاریخی روایتی جهت داده شده و رسمی از گذشته دارند. از سوی دیگر، این هنرمندان هستند که با درام عکاسانه ساختار خطی روایت رسمی از تاریخ را بر هم می زنند و دوگانه حافظه و فراموشی را به منزله موضوع اندیشه و به مثابه برساخته ای اجتماعی تبدیل به ابزار روشنگری سیاسی می کند. سازوکار سیاست با تاکید بر رویدادهای درخشان به دنبال یادآوری خاطرات قدرت و پیروزی است و شکست های تاریخی را به فراموشی می کشاند؛ از همین رو است که منتقدان قدرت بر گسست ها و فراموش خانه های تاریخ تاکید می کنند. هنرمندان هم در ساخت حافظه و هم در بازسازی خاطره های فراموش شده نقش مهمی دارند؛ چه در ثبت رویدادهای هنری که اوج های درخشان تاریخ ملت را به فیلم و تصویر تبدیل می کنند، چه با خلق آثار انتقادی که تصویر رو به فراموشی تاریخ را یادآور می شوند. فیلم های تاریخی، عکاسی تاریخی و نقاشی تاریخی بخشی از این تلاش است. این مقاله به بررسی عکس های صحنه پردازی شده آزاده اخلاقی در مجموعه عکس «به روایت یک شاهد عینی» بر اساس تحلیل گفتمان می پردازد. با بررسی استراتژی-های گفتمانی حافظه-فراموشی در این مجموعه عکس، سه گونه روایت (فراموش شدگان، حذف شدگان و طرد شدگان) در تاریخ ایران تحلیل شد و نشان داده شد که هنرمند چگونه با کنش زیباشناختی خود سازوکارهای فراموشی حافظه جمعی را بازنگری می کند.
    کلید واژگان: حافظه جمعی, ایدئولوژی حافظه, عکس صحنه پردازی شده, تحلیل گفتمان, عکس های آزاده اخلاقی
    Tayebeh Hasankaviar *, Mohammadreza Moridi
    Photographs are the most important medium for memories: as historical documents, images provide powerful sources for approaching events including the ones that took place in the past, and therefore become part of the collective and historical consciousness of a society. By adopting a photographic drama, the artist disrupts the linear structure of the official version of a historical narrative and turns the dualism of memory and oblivion as the subject of thought and social construction into a means of disclosure. By drawing attention to the significant events, power systems seek to make recall the memories of victories and powers and to obliterate the historical failures. That is why the critics of power emphasize on the history’s rifts. Whether by portraying the glorious achievements of a nation in pictures and film or by revoking the forgotten memories through their critical attitudes, the artists play an important role in both formation of memories and reconstruction of forgotten one. Historical movies, historical photography and historical paintings are part of this effort. This study looks into the ‘By an Eyewitness’ collection using discursive analysis, and aims to discover the changes of the background and their effects on formation of ruptures in collective memory.
    Keywords: Collective Memrory, Ideology of Memory, staged photography, Discursive Analysis. Azadeh Akhlaghi's Photographs
  • محمدرضا مریدی

    برگزاری نمایشگاه های جهانی از 1851م. هم عرصه رقابت کشورهای استعماری بود و هم فرصتی برای معرفی کشورهای پیرامونی از جمله کشورهای مسلمان. نمایشگاه جهانی نه تنها مختصری از دستاوردهای جهان مدرن بلکه بازنمایی از جهان مدرن بود. این تصویر جدید در معماری نمایشگاه تجلی داشت. کتاب زینب چلیک با عنوان نمایش شرق به معماری غرفه های سرزمین های اسلامی در نمایشگاه های جهانی نیمه دوم قرن نوزدهم پرداخته است. این کتاب نشان می دهد که چگونه تصویر شرق گرایانه زیر نفوذ قدرت استعماری به معماری کشورهای اسلامی جهت می دهد. همچنین نشان می دهد که ساخت بناها و انتشار کتاب ها در نمایشگاه های جهانی موجب گسترش سبک تازه ای از معماری نئواسلامی در جهان شرق و غرب گردید. این کتاب به میراث نمایشگاه های جهانی قرن نوزدهم برای معماری قرن بیستم می پردازد.

    کلید واژگان: نمایشگاه جهانی, مطالعات پسااستعماری, معماری اسلامی, شرق شناسی, هنر اسلامی
  • انسیه ترابی*، محمدرضا مریدی
    هنرمندان نوظهور در آستانه انتخاب مسیر در دوراهی ارزش های بازار و ارزش های هنری قرار دارند. هنرمندان برای ورود به دنیای هنر باید ارزش های یک دنیای واژگونه را بپذیرند؛ هنرمندان تازه کار، آماتورها و تازه فارغ التحصیلان هنر، امیدوارانه برای تحقق هنر ناب و خالص تلاش می کنند؛ هنری که موفقیت آن، به معنای موفقیت در فروش نیست، بلکه برعکس شکست تجاری یک اثر هنری ممکن است به یک موفقیت نمادین در دنیای هنر تبدیل و تعبیر شود. هنرمندان نوظهور باید بتوانند به توافق جامعه هنری و جامعه بازار پیرامون آینده فعالیت هنری شان دست یابند. آنها باید بتوانند میان ارزش های زیباشناختی و ارزش های بازار یک توازن برقرار سازند. پیمودن این راه با کمک گالری ها ممکن است. در این مقاله برای مطالعه موقعیت هنرمندان نوظهور در ایران به مطالعه عملکرد گالری ها و نمایشگاه های فروش پرداخته خواهد شد؛ سپس با مطالعه میدانی نمایشگاه سالانه هفت نگاه، نقش این رویداد در معرفی هنرمندان نوظهور به جامعه هنری ایران مورد ارزیابی انتقادی قرار گرفت و این پرسش در مرکز مطالعه قرار گرفت که ارزش های هنری و ارزش های اقتصادی در بازار فروش هفت نگاه چه همسویی و تعارض هایی دارند؟ روش مطالعه مبتنی بر مطالعه میدانی (در چهار دوره 1391 تا 1394) هفت نگاه است که طی آن هنرمندانی که حداقل در سه دوره آثارشان به فروش رفته مورد ارزیابی قرار گرفتند و بخشی از آنها به عنوان هنرمندان نوظهور شناسایی شدند. آثار این هنرمندان نوظهور توسط گروه داوران (متشکل از نه نفر از منتقدان، گالری داران و هنرمندان) مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان داد که اختلاف دیدگاه زیادی میان ارزش های فعالان جامعه هنری و ذی نفعان بازار هنر ایران وجود دارد؛ در این بازار، معیارهایی چون نوآوری و نوجویی هنرمند کمترین اهمیت (کمترین ضریب تاثیر در مدل رگرسیون) را دارند و در مقابل آنچه اهمیت دارد کاهش ریسک پذیرش هنرمند در بازار با ترغیب هنرمند به پیروی از الگوهای زیبایی شناسی رایج در بازار است.
    کلید واژگان: هنرمند نوظهور, گالری, ارزش اقتصادی, ارزش هنری, بازار هنر ایران
    Ensieh Torabi *, Mohammad Reza Moridi
    Galleries are the meeting point of the values of the artistic and the market community; galleries accord the aesthetic values with the values of the market by determining the price of art works. This accordance is more important for emerging artists, as it can enable them to continue their activities. In this article, for studying the alignment and conflict between the values of the artistic community and the market community, the function of galleries and art fairs with consideration on their role in introducing emerging artists have been studied. Therefore, the concept of emerging artists has been addressed first; then the field study of the annual exhibition of ‘Haft Negah’ has been considered, and the role of this event in introducing the emerging artists into the Iranian art community has been critically evaluated. The methodology is based on a field study (in four periods 2012 to 2015) of ‘Haft Negah’ in which artists whose works have been sold at least in three periods were evaluated, and some of them were identified as emerging artists. The works of these emerging artists were evaluated by a group of referees (consisted of nine critics, gallery owners and artists). The research results showed that there is a great difference of opinion between the values of the art community activists and the beneficiaries of the Iran’s art market; In this market, some criteria such as innovation and novelty of the artist have the least importance (the lowest coefficient of influence in the regression model);
    Keywords: Emerging artist, Gallery, Economic value, Artistic value, Iran's art market
  • ساره امیری، محمدرضا مریدی*
    در مقاله حاضر ابتدا به طرح موقعیت فقرا در جامعه مصرفی جدید از دیدگاه زیگمونت باومن، ژان بودریار و جان گالبریت می-پردازیم و با بررسی جایگاه فقرا در ایران پس از انقلاب اسلامی، رویکردی برای بررسی بازنمایی از فقرا در سینمای پس از انقلاب ارائه می دهیم؛ سپس به تحلیل نشانه شناسانه فیلم ابد و یک روز (سعید روستایی، 1394) می پردازیم؛ این فیلم از جمله آثار سینمایی درباره فقرا و تهی دستان است که در دهه هشتاد و نود بر پرده سینما اکران شده است. این مقاله تلاش دارد تا از خلال شناسایی دلالت های ضمنی برساخته شده از فقرا، اسطوره پردازی جامعه مصرفی از فقر را تحلیل کند و به نقد این روایت در سینمای دو دهه اخیر ایران بپردازد. یافته های تحقیق نشان می دهد که در فیلم ابد و یک روز، تصویری از "فقرای تقدیرگرا"، "فقرای تبعیدی" ،"فقرای مقصر" برساخته می شود که با بهره از مکانیسم های "تاریخ زدایی" و "جابجایی رمزگان نابرابری با توانایی های ذاتی"، تصویر اسطوره ای و تغییرناپذیر از فقر ارائه می دهد؛ تصویری که سعی در بازتولید کلیشه های فرهنگی از فقر و در نهایت حفظ نظم طبقاتی و طبیعی سازی فقر در جامعه دارد.
    کلید واژگان: &quot, اسطوره&quot, &quot, فقر&quot, &quot, ابد و یک روز&quot, &quot, دلالت ضمنی&quot, سینمای ایران
    Sareh Amiri, Mohammad Reza Moridi *
    This study aims to answer the question that how the image of the poverty is constructed in the Iranian movies? In order to achieve the purpose, a movie, which have been selected by purposive sampling method and could have been a representative for a large groups of movies, have been analyzed through the "Semiotic Analysis" method and considering the “Barthes” theory of “Myth” and “Bauman”, “Baudrillard”, “Galbraith” analysis of poor in consumer society. Some of the results show that this movie tries to naturalize the inequality and maintain status quo by constructing the myth of “irrational poor”, myth of “ guilty poor” and myth of “Scary other poor”. These myths shift the blame on the poor and reduce the poverty to a psychological issue and make it historyless. This study aims to answer the question that how the image of the poverty is constructed in the Iranian movies? In order to achieve the purpose, a movie, which have been selected by purposive sampling method and could have been a representative for a large groups of movies, have been analyzed through the "Semiotic Analysis" method and considering the “Barthes” theory of “Myth” and “Bauman”, “Baudrillard”, “Galbraith” analysis of poor in consumer society. Some of the results show that this movie tries to naturalize the inequality and maintain status quo by constructing the myth of “irrational poor”, myth of “ guilty poor” and myth of “Scary other poor”. These myths shift the blame on the poor and reduce the poverty to a psychological issue and make it historyless.
    Keywords: Myth, &quot, Poverty&quot, &quot, connotation&quot, &quot, Semiotic Analysis&quot, &quot, Iranian Cinema&quot
  • معصومه باباجانی سنگتابی*، محمدرضا مریدی، محمد خدادادی مترجم زاده
    ادراک مخاطب از اثر، اوج کنش ارتباطی مخاطب در سیستم هنر است که طی آن مخاطب با ارزیابی اثر، به فهم آن نائل می شود. مخاطب در کوشش برای ساختن مفهومی منسجم از اثر، عناصری از اثر را انتخاب می کند و در کل هایی منسجم مانند ارائه ی روایت از اثر، سازمان می دهد. پیش فرض های ادراک که محصول تجربه ی زیسته و مشخصه های اجتماعی مانند جنسیت و تحصیلات هستند؛ چارچوبی پدید می آورند که مطالب بعدی در آن تفسیر می شوند. براین اساس، فرضیه ی پژوهش این است که در خوانش جنسیتی عکس مردان رویکرد انتزاعی و زنان رویکرد انضمامی دارند؛ در این مقاله با تفکیک نظری خوانش انتزاعی/ انضمامی و در سطحی فراتر شناخت تفسیری/ تاویلی، به مطالعه ی مواجهه ی مخاطبان با چهار عکس ایرانی پرداخته شد. روش پژوهش کیفی است و با استفاده از مصاحبه ی کانونی، به بررسی و دسته بندی خوانش ها پرداخته شد. براساس یافته های پژوهش، خوانش مخاطبان را می توان به تفسیرهای انتزاعی مردان و تاویل های انضمامی زنان تقسیم کرد و اینکه زنان در خوانش، بیشتر از مردان از ترکیب تاویل و تفسیر استفاده می کنند. اگرچه مخاطبان، در سطوح مختلف تحصیلی نیز تفاوت داشتند. به عبارتی مردان و زنان با تحصیلات پایین رویکردهای تاویلی بیشتری داشتند و برخی زنان با تحصیلات بالا نیز گاهی رویکردهای تفسیری را در پیش می گرفتند.
    کلید واژگان: خوانش جنسیتی, تاویلی, تفسیری, عکس
    Masoumeh Bababjani Sangtabi *, Mohammadreza Moridi, Mohammad Khodadadi Motarjem Zadeh
    The audience's perception of the work is the culmination of the contact's interaction in the art system in which the audience achieves its understanding by assessing the work. Before the process of interpretation, the paraphrasing of the work, readings are made: Reading means the discovery of hidden message effects. In an attempt to construct a coherent concept of the work, the audience chooses elements of the work and organizes in a coherent whole such as presenting the narrative of the work. Audiences have different receipts in dealing with artwork. The initial assumptions in the perception of the work create a framework in which the next contents are interpreted. It's interpretation lead to the perception and understanding of the work. Past experiences of the audience, level of education, and gender are effective in reading works. The act of perception always begins with the prior knowledge and we associate new thing with what we already knew. Accordingly, the research hypothesis is that the male have abstract approach and female have a concrete approach photo reading. In this paper, with the abstract/concrete reading, and at a level beyond the interpretive / paraphrasing discourse, the exposure of the audience with selected photographs from NioshaTavakolian, GoharDashti, Ehsan Bagheri and Creative Photography Magazine have been investigated. By examining variables such as gender and education in reading and interpreting the audience from the photo, one can differentiate their views into two levels of interpretive (abstract) reading and paraphrasing (concrete) reading. Since among different arts, photographs have become more popular among the general public than visual media, and it has been used as a measure of research variables. The research method is qualitative and is used to study and categorize readings using the focused interview and gender approach. First, the concepts of reading, interpretation, paraphrasing, and narration as readings are discussed, and then the differences between the views of female and male and their relation to the readings and narratives of the photo are referred to, and finally, the narratives are separated which obtained from Focused Interview. Considering that in the Iranian society, women and men have different living experiences, so their views and way of dealing with phenomena such as pictures are different. Education is also effective in interpreting and paraphrasing audiences. Women use readings more than men to interpret and paraphrase. Women and men used different tools and narratives. Women initially start with emotional words and phrases, such as addressing the subject's feelings of a photo, explaining the meaning of photographs in the form of emotional descriptions and even after finding meaning, in most cases, in order to better understand the narrative of the photo with the focus of emotional criteria, they use abstract concepts, in such a way, these emotional descriptions confirm their abstract descriptions. In contrast, the men, in the face of a photo, they first seek to discover the distinct symbols and semantic codes that appear in the external photo and then by creating the rational ratios between them, they try to discover the meaning and interpretation of the photo.
    Keywords: Gender Reading, Interpretation, Paraphrasing, Photo
  • معصومه باباجانی سنگتابی، محمدرضا مریدی
    کتاب دوربین شرقی، نوشته علی بهداد، تلاشی برای گذر از رویکرد ساختارگرایانه شرق شناسی است که اغلب عکس های محلی و منطقه ای را در مسیری ایدئولوژیک و به عنوان نسخه های درجه دوم در بازتولید نگاه اروپایی تفسیر می کند؛ در حالی که مولف تلاش می کند، از این خوانش فراتر رود و آثار عکاسان محلی و منطقه ای را متفاوت از عکس گردشگران اروپایی تفسیر کند و آن ها را در زمینه و کارکرد منطقه اش بازخوانی کند. کتاب ضمن مطالعه کارکردهای استعماری عکس - که بیشتر در عکس های مسافران اروپایی از شرق و عکس های تجاری که برای نگاه اروپایی تولید می شد قابل مشاهده است- به عکس های عکاسان ساکن و مقیم در خاورمیانه می پردازد. این امر در مقایسه با قدرت و فرهنگ محلی معنا و کارکرد دیگری پیدا می کند؛ از همین رو، مجموعه عکس های قاجار در ایران مورد بررسی قرار می گیرند. در پایان کتاب نیز به بازتولید دیدگاه های شرق گرایانه در عکاسی معاصر اشاره شده است.
    کلید واژگان: عکاسی, شرق شناسی, شرق گرایی عکاسانه, خاورمیانه, ایران
    Photographical Orientalism / An Introduction and review of Oriental Camera; a book by Ali Behdad
    Masoumeh Babajani Sangtabi, Mohammad Reza Moridi
    Oriental Camera written by Ali Behdad, is an attempt to transcend the s tructuralis t approach to Orientalism, which often interprets local and regional photographs in an ideological pathway and as second-rate editions in the reproduction of the European view, while the author tries to go beyond this reading and interpret the works of local and regional photographers unlike those taken by European touris ts and re-interpret them in their regional context. The book looks at photographs of photojournalis ts living and settled in the Middle Eas t while keeping an eye on the colonial functions of the photo - which is more visible in the photographs of European travelers taken of the Eas t and the commercial photographs produced for the European eye. This in comparison with local power and culture gains a different meaning and function; therefore, a collection of Qajar pictures of Iran is being examined. At the end of the book, there is also a reference to the reproduction of Orientalis t views in contemporary photography.
    Keywords: Photography, Orientalism, Photographical Orientalism, Middle Eas t, Iran
  • صدیقه نایفی، اصغر جوانی، محمدرضا مریدی
    نقاشی های «مرد سوار بر اسب و فیل ترکیبی» صفوی دسته ای از آثار نقاشی ترکیبی جهان اند که محققان به ظهور و وفور تصویرگری آنها در سده 16ه/10م اذعان دارند. این آثار بر رغم جذابیت، در سال های بعد به دلایلی مبهم دچار رکود و تغییر مضامین شدند. تحقیق حاضر می کوشد با مبنا قرار دادن «نظریه بازتاب»، مبنی بر انعکاس جامعه و ایدئولوژی مسلط در آثار هنری و با استفاده از روش تحلیل محتوای تصاویر و تطبیق نتایج آن با تاریخ اجتماعی دوره صفویان، با پاسخ گویی به سوالاتی چون چیستی هویت و کنش پیکره های موجود در این آثار و نقششان در تکوین جامعه و چگونگی بازتاب جامعه در آنها به برخی از این دلایل اشاره نماید. گفتنی است داده های تصویری در این تحقیق به شیوه اشباع نظری و داده های تاریخی به روش اسنادی جمع آوری شده اند. تعیین گروه ها و طبقات حاضر و غایب در بدنه اجتماع تصویرشده در این آثار، استخراج مقوله های اصلی از کدگذاری تصاویر شامل «حاکمیت یک پارچه و متمرکز» و «شاه هم چون رمه بان رعایا»، تطبیق مقوله های یادشده با کارکردها و کاستی های ایدئولوژی طبقه حاکم صفوی، نگاه انتقادی به مضامین و سرانجام ارائه دلایلی برای رکود تصویرگری آنها در اواخر دوره صفویه چون کم شدن توان ایدئولوژی پویای اولیه و از رونق افتادن تشبی هاتی مانند «شاه هم چون رمه بان» از مهم ترین دستاوردهای این تحقیق به شمار می رود.
    کلید واژگان: تاریخ اجتماعی صفویه, حاکمیت متمرکز, رعایا, نظریه بازتاب, نقاشی پیکره در پیکره, نقاشی ترکیبی
    Seddighe Nayefi, Asghar Javani, Mohammad Reza Moridi
    The” Man on a composite horse and elephant” Paintings of Safavid belong to the world- composite paintings class that the scholars have acknowledged for emerging and abundance of them in the 16th / 10th century. Despite the attractiveness, those works faced stagnation and changing concepts over the next following years. This research on the context of the theory of reflection attempts to explain the influence of society and the dominant ideology in the art works and analysis of the content of images and its adaptation to the Safavid society, the nature and function of the identity and function of the figurative compartments in those works and their role in society and the reflection of society on them. The most important achievements of this research are determining the present and absent groups in the community which is depicted in those works, extracting the main concept from encoding images including "Integrated and centralized governance" and "king as herder of ra’āyā", adjusting those concepts with the capabilities and defects of the ruling class ideology, having a critical look at the concepts and finally presenting reasons for the stagnation of their illustrations, such as reduction of the capacity of the early dynamic ideology and the wane of metaphors such as ”king as herder of ra’āyā”.
    Keywords: Composite Safavid Painting, Safavid Social History, the Centralized Governance, Ra’āyā, Reflection Theory
نمایش عناوین بیشتر...
بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال