به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « جشن » در نشریات گروه « تاریخ »

تکرار جستجوی کلیدواژه «جشن» در نشریات گروه «علوم انسانی»
  • فریبا پات*، فاطمه مهری پریزاد

    جشن به عنوان آیین (Ritual) در دوره اوج حکومت گورکانیان هند، از زمان اکبرشاه تا دوره اورنگ زیب به شدت مورد توجه بود. تشریفات همراه با موسیقی و طرب، شور و نشاط زیادی به جشن ها بخشید تا جایی که آوازه این جشن های باشکوه، مرزهای امپراطوری گورکانی را درنوردید و ناظران خارجی را نیز به آگره کشاند. تلاش پادشاهان گورکانی برای برپایی این جشن های مفصل و پرهزینه، تعدد و تنوع جشن ها و اهتمام به جشن های غیردینی و جشن های خاص بومیان، این سوال را به ذهن متبادر می کند که کارکرد این جشن ها اعم از غیردینی و دینی چه بوده و چه چیز پادشاهان گورکانی را به برپایی این جشن ها سوق داده است؟ در این پژوهش سعی شده است با توجه به کارکرد آیین در انسان شناسی فرهنگی و با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و براساس منابع کتابخانه ای و نگاره های موجود در موزه ها این موضوع مورد بررسی و واکاوی قرارگیرد. بررسی ها نشان می دهد که جشن های این دوره به عنوان آیین، غیر از جنبه تفریح و سرگرمی، نقش مهمی در هویت بخشی و انسجام اجتماعی حول قدرت حاکم داشت و نماد قدرت و شوکت و ثروت تلقی می شد و به مشروعیت پادشاهان گورکانی کمک می کرد.

    کلید واژگان: آیین, جشن, انسان شناسی فرهنگی, گورکانیان هند
    Fariba Pat*, Fatemeh Mehri Parizad

    Celebrations as rituals during the peak of the Gūrkāniyān in India from the time of Akbar to the period of Aurangzeb were of great significance. The ceremonies accompanied by music and joy added a lot of excitement to the celebrations, to the extent that the fame of these magnificent celebrations crossed the borders of the Empire and attracted foreign observers to Agra. The efforts the kings of Gūrkāni to hold these elaborate and costly celebrations, the multiplicity and diversity of the celebrations, and the emphasis on non-religious celebrations and specific local celebrations raise the question of what the functions of these celebrations, both religious and non-religious were and what did motivate the kings of Gūrkāni to organize these celebrations? This research aims to examine and analyze this topic, considering the function of rituals in cultural anthropology and using a descriptive-analytical method based on library resources and artifacts available in museums. The findings indicate that the celebrations of this period, as rituals, played an important role in identity formation and social cohesion around the ruling power, were perceived as symbols of power, glory, and wealth, and contributed to the legitimacy of the kings of Gūrkāni.

    Keywords: Ritual, Celebration, Cultural Anthropology, Gūrkāniyān Of India
  • محمدرضا بارانی*، فرزانه زمانی

    آیین های مربوط به جشن در زندگی انسان اهمیت خاصی دارند. به ویژه، اگر این آیین ها جایگاه دینی داشته باشند در همبستگی و پایداری مردم تاثیرگذارند. به دلیل الگو بودن معصومان (ع) برای شیعیان و همچنین آمیختگی این آیین ها با باورهای نادرست، بررسی و شناخت آیین های جشن در سیره معصومان (ع) از جایگاه مهمی برخوردار است. این نوشتار در پی آن است که با روش گردآوری کتابخانه ای در منابع تاریخی و روایی و با رویکرد توصیفی تحلیلی به بررسی هویت فرهنگی آیین های جشن در سیره معصومان (ع) بر پایه شاخص های مفهومی سه گانه شادی، آراستگی و شادباش  گویی بپردازد. دستاورد پژوهش نشان می دهد معصومان (ع) آیین های جشن ها را با اهداف دینی مانند یکتاپرستی، هم گرایی اجتماعی، شادمان  سازی، انگیزه  بخشی و یاری دیگران فرهنگ سازی می کردند و در این میان به آیین های عرفی مردم نیز توجه داشتند. توجه به برخی آیین ها در جشن غدیر مانند عبادت کردن، تنها در سیره نظری امام صادق (ع) و شادباش گویی، تنها در سیره عملی پیامبر (ص) را می توان در زمره آیین های جشن شیعی دانست.

    کلید واژگان: جشن, سیره معصومان (ع), هویت, هویت فرهنگی

    Festive rituals have a special importance in all aspects of human life, and especially if these rituals have a religious status, they play an important role in the solidarity and stability of people. Due to the example of the Innocents (AS) for the Shiites and the mixing of these rituals with false beliefs, the investigation and recognition of the celebration rituals in the life of the Innocents (AS) has a worthy place. This article seeks to investigate the cultural identity of the celebration rituals in the life of the Innocents (PBUH) with the method of library collection in historical and narrative sources and with a descriptive and analytical approach based on three conceptual indicators; Give joy, beauty, and cheerfulness. The achievement of the research is that the innocents (pbuh) used the rituals of festivals with religious purposes such as; Monotheism, social integration, making people happy, motivating, and helping others created culture, and they also paid attention to the traditional rituals of the people, and paid attention to some rituals in the Ghadir festival, such as; Worshiping only in the theoretical life of Imam Sadiq (a.s.) and saying happy only in the practical life of the Prophet (pbuh) can be considered as Shiite celebration rituals.

  • حسین توکلی مقدم، قنبرعلی رودگر*
    در میان شاهان گورکانی هند، دوره طولانی بیست وسه ساله سلطنت جهانگیرشاه (حک 1014-1037ه) خاصه به سبب گرایش این سلطان به زبان فارسی و فرهنگ ایرانی زبان زد است و خود او نیز خاطرات روزانه اش را به فارسی نگاشت و نامش را جهانگیرنامه گذاشت. نویسندگان مقاله پیش رو بر اساس این کتاب جهانگیرشاه و گزارش نامه یکی از درباریانش، عبدالستار لاهوری، یعنی کتاب مجالس جهانگیری، با اتکا بر روش توصیفی- تحلیلی و با مطالعه تطبیقی کوشیده اند چندوچون برگزاری جشن ها و رفتارهای جشنی را که در این دو اثر به گستردگی بازتاب یافته، بررسی کنند و به این پرسش ها پاسخ دهند که عناصر اصلی هرکدام از جشن های هندوان،ایرانیان و مسلمانان چه بوده است و این جشن ها دست خوش چه دگرگونی هایی شده اند؟ برپایه یافته های این پژوهش، آتش افروزی و چراغانی که از عناصر جشن های ایرانی و هندی بوده، بر اغلب رفتارهای جشنی مسلمانان تاثیرات آشکار نهاد، چنان که گاه برخی اعیاد اسلامی، مانند شب برات یک سره از محتوای اسلامی و دینی خالی شده و به نوعی جشنواره غیردینی تغییر ماهیت داده اند، چندان که مراسم یادبود اولیا و بزرگان مسلمان نیز با حضور خنیاگران و نوازندگان به صورت مراسمی جشن گونه درآمد.
    کلید واژگان: جشن, جشن های اسلامی, جشن های ایرانی, جشن های هندویی, جهانگیرشاه, جهانگیرنامه, گورکانیان, مجالس جهانگیری, هند اسلامی
    Hossein Tavakoli Moqadam, Qanbarali Roudgar *
    Among the Gurkān kings of India, the long twenty-three-year reign of Jahāngīr Shah (1014-1037 AH) is especially famous because he was interested in Persian language and Iranian culture. He also wrote his diaries in Persian and named it Jahāngīrnāmih. Based on this book of Jahāngīr Shah and the report of one of his courtiers, Abdul Sattar Lahori, that is, the book of Jahāngīrī's meetings. The authors of the following article, relying on the descriptive-analytical method and with a comparative study, have tried to hold celebrations and festive behaviors that both works have been widely explained, examined. Then answer these questions such as what were the main elements of each of the festivals of Hindus, Iranians and Muslims, and what transformations have those festivals undergone? Based on the findings of this research, fire-lighting and lighting, which were elements of Iranian and Indian celebrations, had obvious effects on most of the festive behaviors of Muslims, as sometimes some Islamic holidays, such as Shab Barat, which had entirely an  Islamic content had changed into a kind of non-religious festival, so that the commemoration ceremony of Muslim parents and elders with the presence of minstrels and musicians became a festive ceremony.
    Keywords: Celebration, Islamic celebrations, Iranian celebrations, Indoistic celebrations, Jahangir Shah, Jahāngīrnāmih, Gurkānīan, Majālis Jahāngīrī, Islamic India
  • ذکرالله محمدی*، بهشته ضرغامیان آزاد
    مغولان در مناسبت های مختلف اقدام به برپایی مجالس جشن و سرور می نمودند که همواره از آداب و تشریفات خاصی برخوردار بود. جشنی را که به هنگام بر تخت نشینی فرمان روایان مغولی ترتیب می یافت، می توان از مهم ترین جشن های مغولان به حساب آورد. جشن های جلوس فرمان روایان در ابتدا بسیار ساده برگزار می شدند و با تثبیت امپراطوری مغولان و افزایش قدرت فرمان روایان آداب و آیین های بیشتری بر این جشن ها افزوده گشت اما باز جشن ها به سادگی گرایید. پس از استقرار حکومت ایلخانی در ایران و با وجود تاثیرگذاری فرهنگ و آداب ایرانی بر آن ها، ایلخانان به همان سنت ها و آداب اجدادی خود به هنگام جلوس فرمان روا عمل می کردند. در پژوهش حاضر سعی شده است ضمن توصیف چیستی و چگونگی آیین و آداب جلوس در دوران فرمان روایی مغولان و ایلخانان، به تغییرات و تحولات این مقوله مهم نیز پرداخته شود. روش این پژوهش توصیفی تحلیلی است و داده ها و منابع اطلاعاتی آن کتابخانه ای و اسنادی است.
    کلید واژگان: اشراف و بزرگان, فرمان روا, ایلخانان. جلوس, جشن, مغولان
    Zekrollah Mohammadi *, Beheshteh Zarghamian Azad
    The Mongols always held celebrations and feasts with special customs and rituals on any occasion. The celebration that was held during the enthronement of the Mongol rulers can be considered one of the most important of festivals. The celebrations of the enthronement of the rulers were very simple at the beginning. By the consolidation of the Mongol Empire and the increase of rulers’ power, more customs and rituals were added to this celebration, but it gradually returned to simplicity. After the establishment of the Ilkhanid dynasty in Iran and despite the influence of Iranian culture, the Mongols followed their own traditional customs in case of enthroning the ruler.The present study is an attempt to describe the nature and circumstance of the enthronement ceremonies during the sovereignty of the Mongols and Ilkhanids. Developments of this important phenomenon is also discussed. The method of this research is descriptive-analytical. The sources of data and information are library and documents.
    Keywords: nobles, rulers, Ilkhanids, enthronement, celebration, Mongols
  • ولی دین پرست

    در دوره تیمور به مناسبت های مختلف جشن هایی بر پا می شد. برخی از این جشن ها در طول لشکرکشی های تیمور در مناطقی مانند قره باغ قفقاز، کوتاهیه آناتولی و یا در چمنزارهای نزدیک سمرقند برگزار گردید. هر چند برگزاری جشن ها در بین بیشتر فرمانروایان متداول بود اما تیمور از جشن ها در راستای مقاصد سیاسی و نظامی خود بهره می گرفت و از این طریق کارایی رزمی لشکریان خود را افزایش می داد. در کنار افزایش توان رزمی لشکریان، تیمور اهداف دیگری را نیز دنبال می کرد؛ جشن ها در واقع صحنه نمایش عظمت و اقتدار حکومت تیمور برای بینندگان مخصوصا برای سفرا و حاکمان دست نشانده بود که وی آنان را به این جشن ها دعوت می نمود. بررسی چگونگی بهره گیری تیمور از جشن ها به منظور افزایش توان رزمی لشکریان در جنگ ها مسئله این پژوهش است و سوال بدین شکل طرح می شود که تیمور در برگزاری جشن ها چه اهداف نظامی و سیاسی را دنبال می کرد؟ این سوال با استناد به منابع تاریخی مورد بررسی قرار گرفته و بدان پاسخ داده شده است. به نظر می رسد که تیمور به جشن ها تنها به عنوان یک سنت اجتماعی نگاه نمی کرد او با برگزاری جشن ها در صدد افزایش روحیه جنگجویی سربازان و ایجاد شادابی در بین آنان برای رسیدن به اهداف نظامی بود، در کنار آن به قدرت نمایی سیاسی در جشن ها نیز می پرداخت.

    کلید واژگان: تیمور, جشن, سپاه, انگیزش
    Vali Dinparast

    During the Timurid period, celebrations were held on various occasions. Some of these festivals took place during Timurid expeditions in areas such as the Nagorno-Karabakh, the Anatolian Peninsula, or in the meadows near Samarkand. Although celebrations were common among most rulers, Timur used the festivities for his own political and military purposes, thereby increasing the combat effectiveness of his troops. In addition to increasing the fighting power of the army, Timur pursued other goals; the festivities were in fact a display of the greatness and authority of the Timurid government to the audience, especially to the ambassadors and rulers who invited them to these festivals. The study of how Timur used the festivities to increase the fighting power of the troops in the wars is the subject of this research, and the question arises as to what military and political goals did Timur pursue in holding the festivities? This question has been examined and answered with reference to historical sources. It seems that Timur did not look at the festivals as just a social tradition.

    Keywords: Timur, celebration, corps, Motivation
  • نسرین بیک محمدی، احمد صالحی کاخکی*، محمدابراهیم زارعی

    «نماد شناسی» کوششی برای آگاهی یافتن از رمز و رازهایی است که معمولا به صورت شکل، اشاره، علامت به تصویر کشیده شده اند و ترکیب مفهمومی چندگانه را به همراه دارد؛ درواقع «نماد» زبان پنهان و نشانه های متنوع از: نجوم، مذهب، طلسم و جادو، وقایع مختلف، باورهای عامیانه را با خود به همراه دارد. این نشانه ها می تواند به تنهایی و یا پیوسته در کنار هم قرار گرفته و مفهوم چندگانه را بازگو کنند. «سفال» یکی از مهم ترین آثار هنری سده های نخستین دوران اسلامی، حاوی نمادهای بسیاری، از جمله «گاو» است که می توان مفاهیم پنهان بسیاری از آن ریشه یابی کرد. هدف از پژوهش پیش رو، نمادشناسی مضمون نقش گاو با مد نظر داشتن اوضاع اجتماعی، مذهبی و عقاید و باورهای مردم سده های نخستین اسلامی با واکاوی اسناد تاریخی است؛ از این رو، در پی منشایابی نماد گاو، پرسش پیش رو مطرح می شود؛ منشا مفاهیم نقش گاو برروی سفالینه های نیشابور چیست؟ بر این اساس، مفروض است که منشا مفاهیم نقش گاو سفالینه های نیشابور ریشه در باورهای عامیانه مرتبط با مفاهیم نجومی، مذهبی و جشن بوده است. روش پژوهش، با رویکرد تاریخی-تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای انجام گرفت؛ در روند انجام پژوهش، ابتدا اقدام به جمع آوری نمونه های آماری از موزه ها، و طراحی نقوش با نرم افزار «کورل دراو» شد؛ و در ادامه به مطالعات کتابخانه ای در جهت منشایابی مضمون گاو در اسناد تاریخی پرداخته شده است. دستاورد مطالعه نماد گاو و ریشه یابی مفهوم آن در سفالینه های نیشابور، گویای آن است که، با توجه به نقش پر اهمیت گاو در معیشت مردم در ادوار مختلف تاریخی و استفاده های فراوانی همانند: گوشت، لبنیات، پوست، شخم زدن زمین و بارکشی، می توان نمادهایی چون: قدرت و نیرومندی، باروری و حاصلخیزی را متصور شد، که این نماد از دوران پیش ازتاریخ تا دوران اسلامی در آثار مختلف هنری قابل پیگیری است و دارای مفاهیم مشترکی هستند؛ هم چنین علاوه بر مفهوم ذکر شده ، نمادهای دیگری ازجمله: ترکیب گاو با انسان، ترکیب گاو با پرنده، در سفالینه های نیشابور دارای مفاهیم نجومی و مذهبی هستند و منشا آن ها مختص عقاید و باورهای مردم دوران اسلامی بوده است.

    کلید واژگان: نماد, سامانیان, سفال, نیشابور, گاو, نجوم, مذهبی, جشن
    Nasrin Beik Mohammadi, Ahmad Salehi Kakhki *, MohammadEbrahim Zaree

    "Symbol"is a collection of signs, indications, and words that denote a higher meaning and concept than its appearance. In other words, symbols are used to express concepts that roots of many of them can be found in the history of predecessors and myths. Artwork is one of the most suitable platforms for the emergence of the symbol. In the meantime,"pottery"is one of the most important art works in early Islamic centuries, which it contains many symbols among the"cows", and can be traced its implications in the myths of historical and Islamic periods. The aim of this study, semiotics of cow with regard to social conditions, religious and the idea and beliefs of the people of the early Islamic centuries through analysis of historical documents. Hence, following the semiotics of cow, the following question is raised: What is the origin of the cow symbol on the Neyshabur pottery? The research method is historical-analytical and based on library studies. In the process of research, we first began to collect statistical samples from museums, designing motifs with CorelDraw software; and in the following, library studies have been conducted to identify the subject matter of the cow in historical documents. The achievement of studying the cow symbol and its conception in the pottery of Neyshabur suggests that, considering the importance of cow in livelihoods of people in different historical periods and using of: meat, skin, milk, fats (for domestic heating and cooking) along with its efficiency in portage and plowing, can be imagen such icons as: power and strength, fertility and fecundity, which these symbols can be traced from prehistoric times to the aforementioned period in different artistic works and have common concepts. In addition to the above mentioned concept, other symbols, such as the combination of cattle with humans, the composition of cows with birds, are found in Neyshabur's pottery with astronomical and religious concepts and their origin is specific to Islamic beliefs.

    Keywords: Symbol, Pottery, Neyshabur, Cow, Astronomy
  • شمس الدین نجمی*
    زرتشتیان همواره با جشن هایی، نیایش و شکرگزاری می کرده اند که امروزه برخی از آنها به عنوان جشن های ملی، نماد و سنبلی از یکتاپرستی و تمدن کهن ایرانی است. جدا کردن دین از بسیاری جنبه های زندگی ایرانیان باستان دشوار و چه بسا غیرممکن است و آگاهی های امروز ما از فرهنگ و تمدن ایران باستان به شدت با دین و آیین در هم تنیده شده است. ایرانیان باستان، شادی را موهبتی الهی دانسته و در مراسم مذهبی برای سپاس از نعمت هایی که اهورا مزدا به آنها ارزانی داشته بود، جشن می گرفتند. برخی از آنها به مرور زمان کم رنگ شده و برخی همانند جشن نوروز جنبه ملی گرفته و همه ایرانیان از هر قوم و نژاد و دینی آن را گرامی می دارند. در این مقاله به اصلی ترین جشن های مذهبی زرتشتیان اشاره شده و ماهیت و چرایی آنها مورد بحث قرار می-گیرد.
    کلید واژگان: جشن, گاهنبار, سده, نوروز, جشن های ماهانه
    Shmsodein Najmi *
    Zoroastrians are always a celebration, praise and thanksgiving were celebrated today some of them as a national symbol and a symbol of monotheism and the ancient Iranian civilization. The separation of religion from many aspects of life difficult and perhaps impossible ancient Persians and knowledge of the culture and civilization of ancient Iran today strongly intertwined with religion is. Ancient Iranians, happiness and divine gift in religious ceremonies to give thanks for the blessings that they had Ahura Mazda, was celebrated. Some of them have faded over time, and some celebrated as a national aspect and all Iranians from every ethnic and religious are most welcome. In this article, the most important religious feast mentioned Zoroastrians and the nature and cause them to be discussed.
    Keywords: Iranian religious celebrations During the Sassanid
  • محمود مهدوی دامغانی
    کتاب مختصر یا مقاله ی مسارالشیعه، یکی از رساله هایی است که محمد بن محمد نعمان معروف به شیخ مفید تالیف کرده و به نوشته ی خودش به سال سیصد و هشتاد و نه آن را به پایان رسانیده است. گزینش نام مسارالشیعه به معنی جشن ها و شادی های شیعه، نشانی از خوش سلیقگی نویسنده ی گرامی است.
    در این مقاله کوشش بر آن است که همراه با معرفی کتاب، نکته هایی با مراجعه به منابع دیگر برای روشن ساختن مطالب به خوانندگان گرامی عرضه شود.
    کلید واژگان: شیخ مفید, مسارالشیعه, جشن, اندوه, اعمال خیر, پرداخت صدقه, امامان
    M.Mahdavi Damghani
    This paper is an attempt to present the book or the article of Mesmar-al-shi’a, as one of the dissertations or treatises written by Muhammad-b-Muhammad Nu’man called Sheikh Mufid, who was able to finish it by 389.The term Mesmar-al-shi’ a means celebrations and enjoyments of the shi’as indicating the good taste of the dear writer.The present article also seeks to offer the readers some enlightening materials concerning the presentation of the book and some interesting views in that concern through referring to other related sources.
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال