به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت

جستجوی مقالات مرتبط با کلیدواژه « سیاست همسایگی » در نشریات گروه « علوم سیاسی »

تکرار جستجوی کلیدواژه «سیاست همسایگی» در نشریات گروه «علوم انسانی»
  • وحید سینایی*، فاطمه محروق، احسان مزدخواه

    با پیچیدگی در روابط بین الملل و نظم های منطقه ای توجه به دیپلماسی فعال و سیاست همسایگی مجموعه ساز به منظور قدرت سازی و تامین منافع ملی از جمله ضروریات راهبردی کشور ها است. در این چارچوب ایران کشوری پرهمسایه است که هر یک از همسایگان آن دارای ویژگی های ژئوپلیتیکی، منزلت های استراتژیک و ژئواکونومیک و همچنین معضله های امنیتی هستند. باتوجه به این مسئله در پیش گرفتن سیاست خارجی چند گانه گرا در قالب سیاست همسایگی فرکتال و منطق شبکه ای متداخل از الزامات ایران در عرصه ی سیاست خارجی می باشد. هدف بنیادین این نوشتار تببین وضعیت سیاست همسایگی ایران پساانقلاب در خوانشی نوین است. بدین منظور پرسش محوری این مقاله بدین صورت است که سیاست خارجی همسایگی فعال ایران به عنوان کشوری چندهمسایه، در بستر ساختار سیستمی بین الملل چگونه قابل تبیین است؟ فرضیه مقاله بیان می دارد که بهره گیری از دیپلماسی راهبردی و هوشمندانه در سیاست خارجی ایران، هم افزایی هوشمند و توجه به رویه های نهادی، منجر به ساخت یابی سیاست همسایگی فعال و مجموعه ساز می شود.

    کلید واژگان: سیاست خارجی فرکتال منطقه ای, منطقه گرایی متداخل شبکه ای, ایران, سیاست همسایگی
    Vahid Sinaee *, Fatemeh Mahrough, Ehsan Mozdkhah

    Complexity in international relations and regional order have force countries as one of the strategic necessities to Pay attention to active diplomacy and collective neighborhood policy to strengthen and secure national interests. In this context, Iran as a multi-neighborhood country is facing with neighbors with geopolitical characteristics, strategic and geoeconomics dignity as well as security problems. This situation requires Iran to follow multi-neighborhood foreign policy in the form of fractal neighborhood policy and the logic of the multiplex network. Respectively, the fundamental goal of this article is to explain the status of post -revolutionary Iran's neighborhood policy in a new reading. To this end, the central question of this article is how Iran's active neighborhood foreign policy as a multi-neighborhood country can be explained in the context of the international system structure? The paper hypothesis states that the use of strategic and intelligent diplomacy in Iran’s foreign policy along with pursuing, smart synergy and attention to institutional practices lead to the construction of fractal neighborhood policy.

    Keywords: Fractal Neighborhood Foreign Policy, Multiplex Regionalism, Iran, Neighborhood Policy
  • محمد جمشیدی، یاسر نورعلی وند*

    ویژگی پرهمسایگی برای کشورهای برخوردار از آن هم فرصت ساز است و هم چالش آفرین. این موضوع موجب می شود همسایگی لاجرم به یکی از جهت گیری های اصلی سیاست خارجی کشورهای پرهمسایه تبدیل شود. ایران با داشتن پانزده همسایه هم مرز در دسته کشورهای پرهمسایه جهان قرار دارد. با وجود این، یکی از ضعف های تاریخی سیاست خارجی ایران چه پیش از انقلاب اسلامی و چه پس از آن، خلا دکترین همسایگی در سیاست خارجی و کم توجهی به همسایگان و جایگاه آن ها در منظومه روابط خارجی است. دولت سیزدهم تنها دولت در جمهوری اسلامی ایران است که به طوررسمی سیاست «همسایگی و همگرایی» را به عنوان دکترین سیاست خارجی خود معرفی کرده و در این راستا به برندسازی و گفتمان سازی پرداخته است. در همین راستا، مقاله حاضر در پی پاسخ به این سوالات برآمده است که مراد از دکترین همسایگی و همگرایی چیست؛ این دکترین بر مبنای چه اصول و اهدافی در دستورکار قرار دارد و از چه راهبردی برای توسعه روابط با همسایگان و همگرایی منطقه ای پیروی می کند.

    کلید واژگان: همسایگی, سیاست همسایگی, همگرایی منطقه ای, دکترین سیاست خارجی, دولت سیزدهم
    Mohammad Jamshidi, Yaser Nooralivand *
    Introduction

    With fifteen neighboring countries on its land and water borders, Iran is the second country with the largest number of neighbors in the world after China. However, when considering a broader neighborhood (including secondary neighbors), an additional ten countries can be included, bringing the total count of bordering and non-bordering neighbors to 25. This extensive neighborhood presents both challenges and opportunities for Iran. While it offers potential avenues for cooperation and growth, it also poses threats that require careful consideration. Paying attention to this issue from the perspective of opportunities or challenges shows the necessity of placing it at the top of the country's foreign policy priorities. However, despite the emphasis in foundational documents on the significance of the neighborhood environment in foreign policy, the absence of a strategic approach in this regard over the past four decades has led to the creation of threats rather than opportunities for the national interests of the Islamic Republic of Iran. In response, the 13th Iranian government has critically assessed the historical neglect of neighboring countries in Iran’s foreign policy. As a result, it has introduced the doctrine of ‘neighborhood and integration’ to capitalize on these opportunities and effectively address the associated threats. Based on this, the paper aims to explore the meaning and application of this doctrine. Specifically, it delves into its principles, goals, and strategic approaches in the context of developing relations with neighboring countries.

    Methodology

    This study employs a qualitative research method, specifically the ‘descriptive-analytical’ approach. It draws from documentary sources, official statements by foreign policy officials, library research, and online resources. The analysis of the 13th government’s neighborhood doctrine is presented in six sections: 1) Neighborhood and integration in international relations knowledge; 2) Historical gaps in Iran’s foreign policy neighborhood approach; 3) Neighborhood and integration as a focal point in the 13th government’s foreign policy; 4) Principles of neighborhood and integration policy in the 13th government; 5) Strategy for neighborhood and integration policy by the 13th government; and 6) Implementation of the neighborhood and integration doctrine in practice.

    Result and discussion

    Iran, as the second country with the largest number of neighboring countries in the world, possesses significant potential. This potential can be both an opportunity and a challenge and largely depends on the perception of political governance and its orientation. Unfortunately, in Iran’s contemporary history, the challenging and threatening aspects of the neighborhood environment have often prevailed. While the ever-changing geopolitics and shifting borders of Iran’s neighbors contribute to this situation, other critical factors come into play. Notably, past governments have often overlooked the importance and position of the neighborhood environment in foreign relations. Their minimalistic approach and the absence of a well-defined strategic framework have also exacerbated the situation.
    In addressing these issues, the 13th government has anchored its foreign policy on the doctrine of neighborhood and integration. Within this framework, fostering relations with neighboring countries and promoting regional integration serve as crucial components of foreign relations and act as a balancing factor in the country’s overall foreign policy. The government extends the concept beyond mere good neighborhood, taking a comprehensive view that encompasses both immediate neighbors and secondary neighbors. This approach is guided by principles such as respect for territorial integrity, non-interference in internal affairs, nurturing an endogenous regional order, cooperative security, and mutual interaction. These principles are deemed essential for establishing strategic and systematic relations with neighboring nations and are seen as prerequisites for successful regional integration.
    The 13th government has characterized neighborhood policy as a stable and enduring strategy, rather than a temporary or fleeting tactic. Consequently, its advancement necessitates a well-defined plan and a specific strategic approach. Within this framework, the government acknowledges the region’s realities, particularly significant challenges such as security issues and the limitations of regional cooperation. It firmly believes that the region cannot swiftly extricate itself from these complexities. Instead, the path forward lies in building mutual trust, fostering regional stability, enhancing economic cooperation, and extending coordinated and collective security efforts.

    Keywords: Neighborhood, Neighborhood Policy, Regional Integration, Foreign policy Doctrine, The 13th Government
  • مجید عباسی، مرضیه چهارمحالی اصفهانی*
    سیاست خارجی امارات متحده عربی پس از استقلال این کشور در سال 1971 بر مبنای ملاحظات ژیوپلیتیک شکل گرفت. وسعت و جمعیت کم و سایر محدودیت های ژیوپلیتیک، زمینه ساز یک سیاست بر مبنای دوری از تقابل با همسایگان بزرگ تر، ازجمله جمهوری اسلامی ایران بود. هرچند ادعاهای امارت بر سر جزایر سه گانه خلیج فارس همواره وجود داشته است. ولیکن به نظر می رسد سیاست خارجی این کشور به ویژه بعد از خیزش های مردمی سال 2011 در کشورهای عربی، تغییر جهت داده و ابوظبی رویکرد فعال تری را در قبال مسایل منطقه ای در پیش گرفته است. ایتلاف این کشور با عربستان سعودی در جنگ یمن و انعقاد قرارداد همکاری با رژیم اسراییل تحت عنوان "قرارداد ابراهیم" در این رابطه قابل تحلیل است. در این راستا، این پژوهش به دنبال پاسخ به این پرسش اصلی است که انعقاد قرارداد ابراهیم و تقویت روابط امارات متحده عربی با رژیم اسراییل چه تاثیری بر روابط همسایگی این کشور با جمهوری اسلامی ایران خواهد داشت؟ یافته های تحقیق حاکی از آن است که با توجه به دشمنی جمهوری اسلامی ایران با رژیم اسراییل، تحکیم روابط امارات متحده عربی و رژیم اسراییل با انعقاد قرارداد ابراهیم موجب حضور و نفوذ رژیم اسراییل در منطقه خلیج فارس و درنتیجه تهدید منافع ملی ایران شده و از طریق ایجاد بدبینی و تغییر در موازنه تهدید، بر روابط همسایگی ایران و امارات تاثیر منفی خواهد گذاشت. این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای و اسناد نوشته شده است.
    کلید واژگان: ایران, امارات متحده عربی, رژیم اسرائیل, قرارداد ابراهیم, موازنه قوا, سیاست همسایگی
    Majid Abbasi, Marzieh Chaharmahali Esfahani *
    As two neighboring countries, Iran and the UAE have maintained relatively stable relations since the independence of the UAE in 1971. Except for the dispute over the triple Islands in the Persian Gulf and the UAE's pursuit of resolving this through international forums, there has been no significant tension in the relations between the two. The UAE's foreign policy has always been cautiously towards Iran and the country avoided a direct confrontation with its big northern neighbor. A new generation of UAE political leaders in 2011 began charting a more proactive approach to reshaping the Middle East security landscape in the country's favor, often focusing on countering the threat posed by the Muslim Brotherhood and other Sunni Islamist groups. Crown Prince Mohammed bin Zayed al-Nahyan of Abu Dhabi was and continues to be central to this approach. Although he holds no formal position in the UAE federal government, he has consolidated his role as Abu Dhabi’s, and indeed the UAE’s, de facto leader since his 2003 elevation as successor to the role of crown prince of Abu Dhabi. (Crisis Group, 2021) With the geopolitical changes in the Middle East, UAE leaders have seized the opportunity to influence on regional equations. In this regard, the UAE attempt to strengthen national security and enter into regional and extra-regional alliances and coalitions. For instance, it could be mentioned the active presence of the country in Yemen's war. Another important issue that should be noted is the endorsement of Abraham's contract with Israel which has led to the normalizing relations process between them. A significant issue that should be kept in mind is that with the signing of the agreement, Israeli has accessed to the security complex of the Persian Gulf, and this is considered a threat to Iran and its national interests. The purpose of this present research is to investigate the impact of the Abraham Agreement on the neighborly relations between Iran and the UAE. Using descriptive qualitative method and applying the two concepts of balance of power and strategic hedging, this study has analyzed the relations between theU AE and Israeli and also its consequences on the neighboring relations with Iran. The term “hedging” is widely used in the academic and policy literature. However, its casual usage has created conceptual confusion because its meanings is varying greatly. Most of the time, practitioners and policy researchers consider the term (hedging)parallel to “balancing,” remarking it to be an antonym of “engagement,” which recourses to an effort to create a cooperative relationship through political, military, economic, or social means. This “engagement-hedging” insight illustrates one’s political status: engagement emphasizes cooperation as a primary objective, whereas hedging is an insurance policy in the event engagement fails. (Koja,2018:636) Strategic hedging is a relative and incomprehensible concept that is innately difficult to quantify. Tessman and Wolfe have already noted to three primary resources that generate strategic hedging; economic capacity, military power and central government. (Salman& Geeraerts,2014: 3) The other concept is “balancing power”. Schweller offers the following definition of balancing centered on military capabilities “Balancing means the creation or aggregation of military power through either internal mobilization or the forging of alliances to prevent or deter the state occupation and domination by a foreign power or coalition(Schweller,2016:4). The term balance of power adverts to the distribution of power capabilities of rival states or alliance. The balance of power theory holds that when one state or alliance mounts its power or applies it more aggressively; threatened states will increase their own power in response, often by forming a counter-balancing coalition.(legalserviceindia.com). Being aware of its geopolitical position and mentality that there is an objective threat against the country's national security from Iran, the UAE entered into an interaction with the IRI as part of a "hedging strategy" to deal with this threat. In fact, the country considered Iran to be its biggest regional threat, and there were sources of mistrust and tensions between the two sides, including over the triple islands, the nuclear issue, the ballistic missile program, and accusations against Iran of inciting the political sentiments of Shiites in the UAE.In line with its dual policy of strategic hedging and balancing, the UAE has taken many defense and military measures in the past years. The UAE has quietly established its own independent defense force. Over the decades, this country has provided a relatively small but sophisticated military possess such as air force, special forces and offensive and defensive weapons with advanced technology. (El-Dessouki & Rafik Mansour,2020) On August 13, 2020, Israel and the UAE announced the normalization of relations between the two sides and the establishment of a new relationship. Contrary to the normative historical view of the Arab world regarding Israel, the UAE considers the regime neither an enemy nor a threat to the stability of the region. According to the worldview of Sheikh Mohammed bin Zayed Al Nahyan, the main threats to the UAE and its allies are the expansionist Iran and transnational political Islamists. In return, the UAE considers Israel a strong regional power, which has shared the view and it is willing to work alongside the UAE against regional enemies. Therefore, the official alliance with Israel has the strategic logics. (Rahman, 2021:2) Telaviv and Abu Dhabi consider Iran and Turkey as a threat to national security. These possible threats from Tehran and Ankara are reinforced by Washington's plan to reduce its military presence in the Middle East. The normalization agreement publicly and officially brings Israel and the UAE together, which will bring its own set of complex challenges and potential risks (Guzansky & Heistein, 2020). One of the important components of the Ibrahim agreement, although not specifically explained, is increased security cooperation against regional threats, especially from Iran and its proxies. It is important to mention that Israel and the UAE have had security relations since the past, but this agreement exposes them (COOK, 2020). As mentioned, one of the important articles of the Ibrahim contract is the security cooperation between the two sides that will probably create challenges for Iran in terms of security issues in the future. By having the support from USA, Israel enjoys a relative military superiority in the Middle East. However, drones, missiles and new cyber capabilities and other technologies may reduce this gap in the coming years. (Sachs & Huggard, 2020:12)In this research, we sought to find an answer to this question; what effect will the strengthening of relations between the UAE and Israeli have on the neighboring relations of this country with Iran? And the hypothesis that was raised in relation to the question was that the consolidation of the relations between the UAE and Israeli after the Ibrahim Agreement would cause the influence and indirect presence of Israeli in the vital security environment of Iran and as a result, changing in the balance of threats. It will intensify the skepticism of the neighborly relations of the parties. The findings of the research show that the security aspect of this cooperation is dangerous for Iran's national interests because it opens a foothold for Israel to the Persian Gulf region near the borders of Iran. Besides, the close intelligence and cyber cooperation between Abu Dhabi and Telaviv in the region could endanger the national security of Iran. Cyber-attacks on infrastructure, while being inexpensive, could be very dangerous.
    Keywords: Abraham Contract, Iran, Israeli, UAE
  • افشین متقی*، حسن یعقوب نیا، شیرخان انوری
    دیر زمانی است که از جدایی اجباری همسایگان، از قلمرو تمدنی ایران می گذرد؛ این مرکز تمدنی، با موقعیت پیوندگاهی در جغرافیای غرب آسیا، همواره میراث دار تهدیدات پنهان و آشکار از سوی همسایگان خود بوده است. در میان 15 همسایه ایران، افغانستان یگانه است؛ چرا که در چند دهه گذشته، ایران در خط مقدم تهدیدات جهانی صادره از سوی افغانستان قرار داشته است. با خروج آمریکا از افغانستان، بار دیگر معادلات قدرت به نفع طالبان دچار تغییر شد و معمای امنیتی افغانستان ابعاد جدیدی به خود گرفت. از این رو، نگارندگان در پی پاسخ به این سوال بودند که «راهبرد مطلوب فراروی جمهوری اسلامی ایران برای تنظیم مناسبات همسایگی با افغانستان کدام است؟». درون دادهای پژوهش به روش کتابخانه ای گردآوری و در سپهر مولفه های مفهومی و نظری امنیت، سیاست همسایگی و دیپلماسی اقتصادی مورد بررسی قرار گرفته است؛ روش شناسی حاکم بر متن از ماهیتی توصیفی- تحلیلی برخوردار است. یافته های پژوهش بیانگر این است که جمهوری اسلامی ایران با رویکردی راهبردی، باید مناسبات خود را با همسایه شرقی به گونه ای تنظیم کند تا از رهگذر دیپلماسی فعال اقتصادی و جلب همراهی جامعه جهانی، بتواند تهدیدات سه گانه بازتولید شده در میدان افغانستان طالبان را به فرصت های اقتصادی و امنیتی تبدیل نماید. نتیجه پژوهش نشان داد که حل معمای امنیتی افغانستان در سایه فاعلیت دیپلماسی اقتصادی ایران و همراهی بازیگران موثر منطقه ای و فرامنطقه ای امکان پذیر است.
    کلید واژگان: افغانستان, مواد مخدر, پناهجویان, بنیادگرایی اسلامی, سیاست همسایگی, دیپلماسی اقتصادی
    Afshin Mottaghi *, Hassan Yaghoubnia, Shirkhan Anwari
    A long time has passed since the forced separation of the neighbors from Iran's civilized territory; This civilizational center, with its position as a crossroads in the geography of West Asia, has always had a legacy of hidden and open threats from its neighbors. Among Iran's 15 neighbors, Afghanistan is the unic among others; Because in the past few decades, Iran has been at the forefront of threats of Afghanistan. With the Rushing out of America from Afghanistan, the balance of power once again changed in favor of the Taliban, and the security puzzle of Afghanistan took on new dimensions. Therefore, the authors were looking for an answer to the question: "What are the ideal strategies of the Islamic Republic of Iran to regulate the neighborhood relations with the Afghanistan?" The research inputs have been collected in the library method and analyzed in the framework of components of security, neighborhood policy and economic diplomacy; The methodology of the text has a descriptive-analytical. The findings of the research show that the Islamic Republic of Iran should adjust its relations with its eastern neighbor with a strategic approach in such a way that through active economic diplomacy and gaining the support of the international community, it can deal with the triple threats reproduced in Turn the Afghanistan field of the Taliban into economic and security opportunities for yourself. The result of the research showed that it is possible to solve the security mystery of Afghanistan with the effectiveness of Iran's economic diplomacy and the cooperation of effective regional and extra-regional actors.
    Keywords: Afghanistan, Opium, Refugees, Islamic fundamentalism, Neighborhood Policy, economic diplomacy
  • ابوذر گوهری مقدم، میثم بشیری لحاقی، یونس کولیوند*
    سیاست همسایگی مناسب و به دنبال آن ایجاد همگرایی منطقه ای بر اساس مدل و الگوی بومی و منطقه ای، همواره برای جمهوری اسلامی ایران امری مهم بوده که با گذشت زمان اهمیتی مضاعف یافته تا جایی که امروز به عنوان راهبرد اصلی سیاست خارجی دولت سیزدهم تعیین شده است. سوال این است که «الگوی بومی سیاست همسایگی در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران چیست؟». حاصل این تحقیق ارایه الگوی سه بعدی در ابعاد مفاهمه، معامله و مقابله، مبتنی بر تعاملات جمهوری اسلامی ایران با همسایگان است. این پژوهش همچنین جهت ارتقای روابط با همسایگان در سطوح مختلف فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و امنیتی، توصیه ها و راهکارهایی را به دستگاه سیاست خارجی کشور پیشنهاد نموده است. برای گردآوری داده های این پژوهش از روش اسنادی و مصاحبه عمیق با نخبگان دانشگاهی و اجرایی سیاست خارجی کشور و برای تحلیل داده ها نیز از روش توصیفی- تحلیلی استفاده شده است.
    کلید واژگان: همسایگان, سیاست همسایگی, منطقه گرایی, سیاست خارجی, جمهوری اسلامی ایران
    Abouzar Gohari Moghadam, Meysam Bashiri Lahaqi, Younos Kolivand *
    A sound neighborhood policy, followed by regional integration based on local and regional models, has always been of great importance to the Islamic Republic of Iran. Its significance has grown over time, to the point where it has been established as the primary foreign policy strategy of the 13th government. The question remains: What is the indigenous model of neighborhood policy in Iran’s foreign affairs? This research presents a three-dimensional model in the areas of understanding, engagement, and confrontation, based on Iran’s interactions with its neighbors. The study also offers recommendations and solutions to improve relations with neighboring countries at various cultural, economic, political, and security levels. Data was collected through documentary research and in-depth interviews with academic and executive elites in the country’s foreign policy. A descriptive-analytical approach was also employed for data analysis.
    Keywords: neighbors, Neighborhood Policy, regionalism, Foreign Policy, model
  • مجید رضا مومنی*، نرگس خانگل زاده سنگرودی

    هند و چین بعنوان دو قدرت نوظهور اسیایی همواره کوشش نموده‎اند تا از رهگذر دیپلماسی عمومی، مراودات خود را با کشورهای عرب حوزه خلیج ‎فارس بسط دهند که این مهم می‎تواند بسترساز تحقق اهداف سیاست‏ خارجی این دوکشور ‎باشد. از این روی این پژوهش می کوشد به این پرسش اساسی بپردازد که وجوه افتراق و اشتراک دیپلماسی عمومی هند و چین در کشورهای عرب حوزه خلیج فارس بین سال های 2001-2021 کدامند؟ فرضیه این است که اهمیت مفهوم و جایگاه دیپلماسی عمومی به منظور پیشبرد اهداف سیاست خارجی و نفوذ بیشتر در منطقه و همچنین کاربرد زبان، ادبیات و فرهنگ از وجوه اشتراک دو کشور محسوب می شود، در حالیکه وجوه افتراق در روش‎های اعمال دیپلماسی عمومی مشتمل بر صنعت فیلم سازی، موسسه کنفوسیوس، فعالیت دیاسپوریک، ابتکار کمربند- راه می باشد. این پژوهش از روش مقایسه‎ای استفاده نموده تا وجوه افتراق و اشتراک دیپلماسی عمومی هند و چین در حوزه کشورهای عرب خلیج ‎فارس احصا و تحلیل شود. یافته ‎های پژوهش حاکی از آن است که دیپلماسی عمومی بعنوان ابزاری در راستای منافع ملی، همواره مورد توجه دو کشور چین و هند بوده است که شناخت این مسیله بنا بر اصل سیاست همسایگی برای جمهوری اسلامی ایران حایز اهمیت می‎باشد.

    کلید واژگان: دیپلماسی عمومی, هند, چین, خلیج فارس, سیاست همسایگی
    Majid Reza Momeni *, Narges Khangol Zadeh Sangroodi

    As two emerging Asian powers, India and China, have tried to expand their relations with Arab Countries of the Persian Gulf through public diplomacy which can be a platform for the realization of the foreign policy goals of these two countries. this study tries to address this important question that what are the differences and similarities of public diplomacy between India and China in the Arab countries of the Persian Gulf between 2001and2021? The hypothesis in response to this question is that the importance of the concept and position of public diplomacy in order to acquire foreign policy goals and more influence in the region, as well as the use of language, literature and culture are similarities between the two countries; Methods of conducting public diplomacy including the film industry, the Confucius Institute, diaspora activity and the “Belt Road initiative” are the differences of Indo-Chinese public diplomacy. In this study, a comparative method is used to analyze the differences and similarities of public diplomacy between India and China in the Persian Gulf Arab countries. The finding of the research indicates that public diplomacy as the tool of national interests has been in the focus of India and China and this point is important for Iran based on the principle of neighborhood policy.

    Keywords: Public diplomacy, India, China, Persian Golf, foreign policy
  • حسین آجرلو

    سیاست همسایگی، یکی از برنامه های دولت سیزدهم در حوزه سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران محسوب می شود که در صورت تحقق اهداف آن می تواند ظرفیت های زیادی را برای کشور در حوزه های سیاسی، امنیتی، فرهنگی و اقتصادی ایجاد کند. این مقاله به دنبال پاسخ به این سوال است که ظرفیت های سیاست همسایگی دولت سیزدهم در کاهش چالش های امنیتی پیرامونی جمهوری اسلامی ایران چیست. یافته های این مقاله نشان می دهد ظرفیت های این سیاست همسایگی در حل چالش های امنیتی عبارت اند از: خارج کردن بازیگران منطقه ای از روند بازتولید رقابت های راهبردی و ژیوپلیتیک تنش زا برای تداوم مداخله گری، بازتعریف منافع و مفاهیم بر اساس واقعیت های درون منطقه ای، جلوگیری از بازیگری مخرب رژیم صهیونیستی، جلوگیری از بازتولید شکاف های قومی و مذهبی، کمک به کم شدن دولت های ضعیف و ورشکسته در سطح منطقه، پیدا کردن سازوکاری برای کاهش آثار ناشی از اختلافات مرزی و ارضی با همسایگان، تقویت همکاری های دفاعی و امنیتی، برطرف کردن کمبود و ضعف نبود رژیم ها و نهادهای منطقه ای کارآمد و ایجاد محدودیت در اعمال قدرت نرم و دیپلماسی عمومی بازیگران مداخله گر خارجی.

    کلید واژگان: سیاست همسایگی, امنیت منطقه ای, دولت سیزدهم, بازیگر مداخله گر خاریی
    Hossein Ajorlo

    The neighborhood policy is one of the programs of the 13th government in the field of foreign policy of the Islamic Republic of Iran, which, if its goals are fulfilled, can create many capacities for the country in political, security, cultural and economic fields. This article seeks to answer the question, what are the capacities of the 13th government's neighborhood policy in reducing the peripheral security challenges of the Islamic Republic of Iran. The findings of this article show that the capacities of this neighborhood policy in solving security challenges are: removing regional actors from the process of reproducing strategic and tense geopolitical competitions for the continuation of interventionism, redefining interests and concepts based on inter-regional realities, preventing the Zionist regime from acting destructively, preventing Reproducing ethnic and religious divisions, helping to reduce weak and bankrupt governments in the region, finding a mechanism to reduce the effects of border and territorial disputes with neighbors, strengthening defense and security cooperation, eliminating the lack and weakness of the absence of regional regimes and institutions. and creating restrictions on the exercise of soft power and public diplomacy by foreign interventionist actors.

    Keywords: neighborhood policy, regional security, 13th government, foreigninterventionist actor
  • مریم صنیع اجلال*
    هدف

    پاسخ به این پرسش است که نقش همکاری های علمی در دستیابی به همگرایی در جهان اسلام چیست؟ برای پاسخ به این پرسش با تکیه بر چارچوب نظری همگرایی در قالب سیاست همسایگی تلاش شده است نقش همکاری های علمی-دانشگاهی در مهیا ساختن زمینه های پایدار برای گسترش همگرایی در جهان اسلام بررسی شود. 

    روش

    مطالعات اسنادی مرتبط با تحلیل و فراتحلیل اسناد است.

    یافته ها

    بیانگر آن است برقراری پیوندهای ژیوپلیتیک و ژیواکونومیک و گره خوردن سرنوشت کشورهای اسلامی به یکدیگر مهمترین نقش را در گسترش همکاری های علمی این کشورها با یکدیگر دارد.

    نتیجه گیری

    مقاله آن است که ارتقای جایگاه کشورهای اسلامی همسایه در همکاریهای علمی مستلزم برنامه ریزی در سه سطح خرد (دانشمندان)، میانی (نهاد) و کلان (دولت) است.

    کلید واژگان: همگرایی, سیاست همسایگی, همکاری های علمی, جهان اسلام, جنوب غرب آسیا
    Maryam Saniejlal *
    Objective

    The present study seeks to answer the question: what is the role of scientific cooperation in achieving convergence in the Islamic world? To answer this question, relying on the theoretical framework of convergence in the form of neighborhood policy, an attempt has been made to investigate the role of scientific-university cooperation in providing stable grounds for the expansion of convergence in the Islamic world.

    Method

    The research uses document studies related to the analysis and meta-analysis of documents.

    Results

    The findings indicate that the establishment of geopolitical and geo-economic ties and the tying of the fate of Islamic countries to each other play the most important role in the expansion of scientific cooperation between these countries.

    Conclusion

    The study concludes that improving the status of neighboring Islamic countries in scientific cooperation requires planning at three levels: micro (scientists), medium (institution) and macro (government).

    Keywords: Regional Convergence, Neighborhood Policy, scientific cooperation, Islamic world, Southwest Asia
  • بهار راوندی، کیهان برزگر*، علیرضا ازغندی
    ایران، پس از چین، پرهمسایه ترین کشوردنیا است، امادرسال های اخیر با کمترین تعامل اقتصادی با این کشورها، از مزایای آن، در سایه سنگین و میراث گفتمان واگرایی با بیشتر کشورهای همسایه محروم مانده است. ماهیت سیاست خارجی تک بعدی ایران پساانقلابی در بعد سیاست همسایگی از آن جهت مورد انتقاد است که به ناکامیها و نومیدی ها در مناسبات فرامرزی کشور افزوده است؛ به ویژه آنکه، توسعه را از دسترس دور کرده است. پرسش اصلی این پژوهش آن است که در شرایط حساس کنونی، کدام راهبرد جامع را برای سیاست همسایگی ایران می توان تدوین نمود. این پژوهش با این فرض که در سطوح جغرافیای سیاست خارجی لازم است با انتخاب سطح همسایگی از میان سطوح چهارگانه جغرافیایی(همسایه، منطقه، فرامنطقه، بین الملل) سیاست خارجی را از نو بنیان نهاد، به بازآفرینی مفاهیم سیاست همسایگی اقدام نموده است.چارچوب نظری پژوهش بر اساس مفاهیم سیاست همسایگی شامل مفاهیم جغرافیایی و سیاسی توسط خود پژوهشگر تدوین شده است.این پژوهش بر مبنای روش تحلیل راهبردی مرحله ای با اتکا بر مدیریت راهبردی دیوید استوار است. الگوی راهبردی سیاست همسایگی برای ج.ا ایران از عوامل زیر تاثیر می گیرد: منابع و راهنمای استخراج راهبرد، تلفیق منابع در طراحی الگویی برای سیاست همسایگی، تبیین شاخص های راهبردی سیاست همسایگی
    کلید واژگان: الگوی راهبردی, سیاست همسایگی, چندهمسایگی, سیاست خارجی, واگرایی, همگرایی
    Zohreh Khaki Ravandi, Kayhan Barzegar *, Alireza Azghandi
    Second to China, Iran has the most number of neighboring countries in the world; despite the fact, in the recent years, having the lowest levels of economic interaction with its neighboring countries, Iran has lost this advantage under the heavy shadow and legacy of using a discourse of divergence in its relationships with most of them. The single-dimensional nature of the post-revolution foreign policy of Iran in its neighborhood policy is criticized as resulting in more failures and hopelessness in its cross-border relationships, and, more importantly, making the development of the country out of reach. The main question of the present research is that, “in the sensitive circumstances of today, what a universal approach to Iran´s neighborhood policy can be developed. By assuming that on the geographical levels of foreign policy, it is of necessity to reconstruct foreign policy by choosing from four geographical levels (neighborhood, regional, cross-regional, and international), the present research attempted to recreate the concepts of neighborhood policy. The theoretical framework of the research was developed by the researcher based on the concepts in neighborhood policy including geographical and political concepts.Relying on David's Strategic Management, the present research is based on the method of step by.
    Keywords: strategic model, Neighborhood Policy, Multi-Eeighborhood, Foreign policy, Divergence, convergence
  • سید محمد حسینی*

    در این مقاله قصد داریم تا به موانع تحقق سیاست همسایگی و نگاه آسیایی به عنوان دو جهت گیری اصلی دولت سیزدهم بپردازیم. سوال پژوهش عبارت است از: مهم ترین موانع تحقق همسایگی و نگاه آسیایی دولت سیزدهم در سیاست خارجی کدام است و چگونه می توان این موانع را پشت سر گذاشت؟ نتایج تحقیق نشان می دهد، فعال شدن تقابل امریکا با ایران، همراهی اروپا با امریکا در مذاکرات احیا برجام 2021، تلاش غرب برای تحقق برجام تحول یافته، حلول ساختار دوقطبی جنگ سردی به خاورمیانه، افزایش بی ثباتی های منطقه ای و تهدیدهای امنیتی، کاهش اعتماد عمومی، بحران های فزاینده اقتصادی و افزایش توقعات عمومی از دولت سیزدهم مهم ترین تعینات ساختاری در سه سطح بین المللی، منطقه ای و ملی هستند که موجب افزایش بی سابقه الزامات ساختاری و کاهش آزادی عمل در سیاست خارجی دولت سیزدهم و بالمآل تعویق در تحقق سیاست همسایگی و بهره مندی از رویکرد آسیایی در سیاست خارجی می شوند. در این مقاله هم چنین با مقایسه ای تطبیقی نشان می دهیم، شدت تعینات ساختاری در دولت سیزدهم در دولت های سابق وجود نداشته است روش پژوهش  این مقاله توصیفی- تبیینی است.

    کلید واژگان: سیاست همسایگی, دولت سیزدهم, سیاست خارجی, تعینات ساختاری
  • مژگان قربانی*

    یکی از تحولات مهم ایجادشده در سیاست خارجی چین پس از جنگ سرد، تمایل پکن به حفظ روابط دوستانه با کشورهای همسایه است. هدف این کشور از برقراری روابط خوب با همسایگان، فراهم کردن محیطی مطلوب تر برای توسعه اقتصادی داخلی و سپس، افزایش ثروت و قدرت این کشور در عرصه جهانی بوده و به همین دلیل، سیاست یکپارچه منطقه ای به نام سیاست پیرامونی یا سیاست همسایگی را تدوین کرده است. پرسشی که در پژوهش پیش رو در پی پاسخ گویی به آن هستیم، این است که «چین چه راهبرد هایی را در چارچوب سیاست همسایگی خود اتخاذ کرده و دراین راستا با چه چالش هایی روبه روست؟» در پاسخ به این پرسش باید گفت، «سیاست همسایگی خوب» در دوران دنگ شیایوپینگ، «سیاست همسایه به عنوان شریک» در دوران جیانگ زمین، «سیاست همسایگی خوب، امن، و مرفه» در زمان هو جینتایو، و «سیاست جامعه مشترک با سرنوشت مشترک» در زمان شی جین پینگ ازجمله سیاست های همسایگی چین به شمار می آیند. درواقع، چین تنها قدرت درحال ظهوری نیست که تلاش می کند، از طریق ابتکارات بلندپروازانه سیاست خارجی، به پیرامون خود شکل دهد، بلکه پیش از آن، اتحادیه اروپا نیز در این مسیر گام نهاده بود. هدف مقاله حاضر این است که نشان دهد، رهبران چین با درک درست نظام بین الملل و تغییر تفکر راهبردی خود، سیاست خارجی مناسب و به تبع آن، دیپلماسی همسایگی درخوری را درپیش گرفته و توانسته اند محیط امنی برای توسعه خود فراهم کنند که سبب شکل گیری نظم منطقه ای جدیدی می شود.

    کلید واژگان: سیاست همسایگی, چین, همکاری های اقتصادی, توسعه, صلح, امریکا
    Mojgan Ghorbani *

    After the Cold War, One of the most important developments in China's foreign policy was Beijing's understanding to maintain friendly relations with neighboring countries. Good relations with neighbors have been established in order to provide a more favorable environment for domestic economic development and then increase the country's wealth and power in world affairs. so China has developed an integrated regional policy called peripheral policy or neighborhood policy. The question is, what strategies has China adopted in its neighborhood policy, and what challenges does it face? it should be said that China's Neighborhood politics include good neighborly policy during the Deng Xiaoping era, neighbor policy as a partner during the Jiang Zemin era, good, secure and prosperous neighborhood policy during the Hu Jintao era and common society policy with common destiny during the Xi Jinping era. In fact, China is not the only rising power trying to shape its periphery through Ambitious foreign policy initiatives, but the European Union has done this before. The purpose of the article is to show China's leaders with the right understanding of the international system and changing their strategic thinking have adopted appropriate foreign policy and consequently good neighborly diplomacy, and have been able to provide a safe environment for their development Which leads to a new regional order.

    Keywords: Neighborhood Policy, China, Economic Cooperation, development, Peace, USA
  • علی صباغیان*

    جایگاه ژیوپلیتیک و ژیواکونومیک منطقه قفقاز جنوبی، وجود منابع انرژی نفت وگاز، در مسیر حمل ونقل بودن منطقه از نظر ارتباط دادن شمال جنوب و شرق غرب و نیز منازعه های حل نشده در این منطقه موجب توجه بازیگران منطقه ای و بین المللی به منطقه قفقاز جنوبی شد. اتحادیه اروپا در دوران بعد از جنگ سرد می خواست نقش خود به عنوان بازیگر بین المللی را تثبیت کند. همچنین در چارچوب گسترش اعضا، مرزهایش به قفقاز جنوبی نزدیک شده بود. به تدریج روابط با کشورهای قفقاز جنوبی را در پیش گرفت و سازوکارهای تنظیم کننده این روابط را در ساختار نهادی و تصمیم گیری خود تدوین کرد. در این نوشتار به دنبال پاسخ این پرسش هستیم که اتحادیه اروپا در تنظیم روابط خود با کشورهای قفقاز جنوبی از چه سازوکارهای تنظیم کننده روابط استفاده کرده و این سازوکارها چگونه دچار تحول شده است؟ در پاسخ، این فرضیه مطرح می شود که اتحادیه اروپا روابط خود با کشورهای قفقاز را بر مبنای الزام های قدرت هنجاری تنظیم و به موازات آن سازوکارهای تنظیم کننده دوجانبه و چندجانبه را طراحی و اجرا کرده است. براساس روش کیفی در چارچوب نظریه قدرت هنجاری موضوع را بررسی می کنیم.یافته های این نوشتار نشان می دهد که سازوکارهای تنظیم کننده روابط اتحادیه اروپا و کشورهای قفقاز جنوبی در تاثیر پیچیدگی های روابط منطقه ای و راهبردهای متفاوت کشورهای این منطقه برای روابط با اتحادیه اروپا در پرتو واقعیت های عینی و منافع و خواسته های مختلف کشورهای قفقاز جنوبی به تدریج از چندجانبه گرایی کل گرایانه فراگیر مبتنی بر رویکرد هنجاری به سوی دوجانبه گرایی متمایز مبتنی بر واقع گرایی پیش رفته است.

    کلید واژگان: اتحادیه اروپا, اروپایی سازی, سیاست همسایگی, قدرت هنجاری, قفقاز جنوبی, مشارکت شرقی
    Ali Sabbaghian *
    Introduction

    The South Caucasus refers to the region south of the Great Caucasus Mountains and includes the three countries of Georgia, Armenia and the Republic of Azerbaijan. The region is considered by foreign actors, including the European Union, as a single subgroup of regions. International interventions in the South Caucasus began after the collapse of the Soviet Union. After the collapse of the Soviet Union, the European Union paid attention to the surviving countries of the Soviet Union in the Baltic region immediately after independence, but ignored Georgia, Armenia, and the Republic of Azerbaijan, which survived the collapse of the Soviet Union in the South Caucasus A few years after the collapse of the Soviet Union, the European Union has gradually shifted its role from one observer to the South Caucasus to an actor with well-defined interests in the region. The reason for this change of approach was the increasing importance of the South Caucasus region for the European Union. The South Caucasus is important to the EU in several ways: the geopolitical position of the region, the existence of energy resources including oil and gas that the EU needs to diversify its energy sources, and the transit position of the region to connect north, south and east and the West that is important to the European Union. The Caucasus region is also important for the EU in terms of security. The European Union is particularly concerned about stability in the South Caucasus due to the geographical proximity of the Caucasus to its borders. With the accession of Bulgaria and Romania to the European Union, the EU is bordered by the North and South Caucasus by sea. Also, in case of Turkey's membership in the European Union, this union will be the immediate neighbor of the South Caucasus. Accordingly, security in the South Caucasus has become increasingly important in the overall security of the European Union. Stability in the South Caucasus region, which borders the European Union, also has positive benefits for the EU, as it provides access to the Caspian Sea and beyond, including its energy resources. The existence of unresolved conflicts in the South Caucasus region is another factor in the region's importance to the EU. The EU is interested in managing and assisting in resolving security issues in the Caucasus, as crises in the region could have different consequences for Europe. For example, one of the immediate consequences of insecurity in the Caucasus will be the humanitarian crisis and the influx of refugees from the resurgence of conflict in the region towards Europe.Research Question: This paper examines the question of what regulatory mechanisms the European Union has used in regulating its relations with the countries of the South Caucasus, and how these mechanisms have evolved.Research Hypothesis: The hypothesis of this paper was that the European Union has regulated its relations with the countries of the Caucasus on the basis of the requirements of normative power and, in parallel, has designed and implemented regulatory mechanisms.

    Methodology (and Theoretical Framework if there are)

    The theoretical framework of this paper is normative power theory. Europe has longer-term concerns about instability in the Caucasus, such as the rise of extremism and the spread of organized crime. In such a situation, the European Union has also adopted a normative approach in relations with the countries of the South Caucasus, given that it has established normative power as its international hallmark and based it on its foreign policy. The EU's reliance on normative power has set it apart from other actors in the South Caucasus. In fact, pursuing a normative approach to a kind of foreign Europeanization policy means extending the norms, standards and values of the European Union beyond its political borders. Through a normative approach, the European Union pursues goals such as strengthening human rights, democratization, the rule of law and strengthening good governance within the framework of its normative power in the target countries. The instruments of this policy are support for institutionalization, trade liberalization, economic reform, cohesion in legislation, and assistance in resolving disputes. The bilateral Partnership and Cooperation Agreement, the European Neighborhood Policy, the Eastern Partnership, and other special cooperation and assistance programs have been concluded within this framework.

    Results and Discussion

    The findings show that the regulatory mechanisms of EU-South Caucasus relations are influenced by the complexities of regional relations and different strategic approaches of the countries of the region for relations with the EU, as well as the acceptance of the principle of differentiation and principled pragmatism in EU foreign policy and moved from holistic multilateralism based on the normative approach towards differentiated bilateralism based on realism. Within this framework, the mechanism includes concluding partnership and bilateral cooperation agreements, establishing a neighborhood policy, appointing an EU Special Representative for the South Caucasus, the Black Sea Cooperation Initiative, the Eastern Partnership program and new bilateral agreements over a period of about 30 years.

    Conclusion

    The evolution of the EU's approach to the South Caucasus shows that Brussels is gradually has withdrawn form its normative ambitions in its relations with the countries of this region and with taking into account the objective facts, has taken a flexible approach to examining the various interests and aspirations of the South Caucasus countries. As a result, the process of regulating the mechanisms governing the EU's relations with the countries of the South Caucasus has shifted from pervasive multilateralism to differentiated bilateralism.

    Keywords: European Union, South Caucasus, Neighborhood Policy, Eastern Partnership, nnormative power, Europeanization
  • زهرا توکلی، کیهان برزگر

    در حال ‏حاضر یکی از مولفه های حفظ همسایگی ایران با منطقه آسیای مرکزی، ظرفیت جغرافیایی می باشد. یکی از کشورهای این منطقه، ترکمنستان است که بر اساس اصل سیاست همسایگی و داشتن مرز مشترک، برای دستگاه سیاست خارجی کشور حایز اهمیت است. در این راستا، این پرسش مطرح می شود که الزامات و ظرفیت های سیاست همسایگی جمهوری اسلامی ایران با ترکمنستان کدام اند؟ فرضیه پژوهش این است که قرارگرفتن ایران و ترکمنستان در منطقه هم جوار و وجود ظرفیت های اقتصادی، سیاسی و فرهنگی میان دو کشور، بستر هم گرایی و همکاری میان دو کشور را فراهم می کند و این امر می تواند به کاهش تنگناهای سیاسی و اقتصادی برای ایران منجر شود. نتایج تحقیق نشان می دهند که ترکمنستان از نظر تاریخی و اقتصادی، اشتراکات فرهنگی با ایران دارد. به علاوه، این کشور دارای منابع گازی مشترک و زمینه های اقتصادی مختلف است. با در نظر گرفتن رقابت قدرت های منطقه ای و فرا منطقه ای رقیب و دشمن همچون اسراییل و ایالات متحده آمریکا در این کشور از یک طرف و وجود تحریم های گسترده اقتصادی و تجاری و... توسط غرب، ترکمنستان می تواند بستری مناسب جهت واگرایی در فشارها بر ایران و کاهش اثر آن ها باشد. روش پژوهش، کیفی از نوع توصیفی- تحلیلی است و داده های آن به شیوه کتابخانه ای و از طریق فیش برداری جمع آوری می شوند.

    کلید واژگان: سیاست همسایگی, جمهوری اسلامی ایران, ترکمنستان, تعاملات دوجانبه, همکاری های منطقه ای
    Zahra Tavakoli, Keyhan Barzegar

    At present, Iran’s neighbourhood policy toward  the Central Asian region has been preserved based on Iran’s geographical potentials. Turkmenistan is one of the countries in this region being of importance to the foreign policy apparatus by virtue of the neighbourhood policy and sharing a border. Hence, the question raised is what are the capacities and requirements of the Islamic Republic of Iran’s Neighbourhood Policy concerning Turkmenistan? The presumption of the research is that situation  of  Iran and Turkmenistan on each other’s borders and existence of economic, political and cultural potentials create a ground for integration and cooperation between the two countries, and this can help ease Iran’s political and economic bottlenecks. The results of the research show that historically and economically , Turkmenistan has had many cultural commonalities with Iran. In addition, this country enjoys gas resources and various economic grounds. With regard to rivalries among the hostile regional and extra-regional powers  like the US and Israel in this country, on one side, and the existence of wide trade and economic sanctions of the west, Turkmenistan can be a fertile ground for offsetting pressures exerted on Iran and reducing them. The method of the research is qualitative of the descriptive-analytical type, and the data have been collected using the library method and through cataloguing.

    Keywords: Neighbourhood Policy, I.R.Iran, research method, Turkmenistan, Bilateral Interaction, Regional Cooperation
  • عقیل اصغری ملاباشی، حسین دهشیار*، محمدرضا دهشیری
    منطقه شمال آفریقا به دلیل هویت چند وجهی عربی، اسلامی و آفریقایی واحدهای تشکیل دهنده، مجاورت جغرافیایی، ماهیت و تنوع تهدیدات آن، اهمیت بسزایی برای اتحادیه اروپا دارد. در این پیوند، تحولات سیاسی-اجتماعی این منطقه در طول یک دهه گذشته، سطوح متفاوتی از تهدید و چالش امنیتی را متوجه اتحادیه اروپا کرده است. در نتیجه این تهدیدات، اتحادیه اروپا با اتخاذ سیاستهای مرکب و به ظاهر متناقض در قبال هر یک از این تهدیدات و چالش ها، فهم الگوی امنیتی اتحادیه در قبال منطقه شمال آفریقا را پیچیده ساخته است. در این راستا، پژوهش حاضر به دنبال یافتن پاسخی برای این سیوال است که اتحادیه اروپا در تامین امنیت همه جانبه خود در قبال تهدیدات منبعث از منطقه شمال آفریقا بر اساس کدام مبانی و الگوی امنیتی رفتار می کند؟ در پاسخ به این پرسش، فرضیه نویسندگان این است که اتحادیه اروپا در تامین امنیت همه جانبه خود در قبال تهدیدات منبعث از منطقه شمال آفریقا، ضمن تاکید بر اصل «هویت اروپایی» خود در مقابل هویت سه وجهی «عربی، اسلامی و آفریقایی» این منطقه، برمبنای منطق «تناسب تهدیدات با ارزشهای اروپایی» و در قالب یکی از الگوهای «دژ منطقه ای»، «دوسوگرا» و یا «همگرا» رفتار می کند. در این پژوهش، نویسندگان در تلاش هستند تا با کاربست روش توصیفی-تحلیلی به همراه منطق استنتاج، به درک و کشف الگوی امنیتی اتحادیه اروپا پیرامون منطقه شمال آفریقا دست یابند تا از دریچه این الگو، ابزار های سیاستی اتحادیه مدیترانه و همسایگی اتحادیه اروپا قابل فهم باشد.
    کلید واژگان: اتحادیه اروپا, سیاست همسایگی, منطقه شمال آفریقا, الگوی امنیت, تحولات سیاسی-اجتماعی
    Aghil Asghari Mollabashi, Hossein Daheshyar *, Mohamadreza Dehshiri
    Due to the multifaceted Arab, Islamic and African identity, geographical proximity, nature and diversity of its threats, NA region has great importance for the EU. In this connection, the socio-political developments of this region during the last decade have brought different levels of threats and security challenges to the EU. As a result of these threats, the Eu's security model for the NA region become complicated and seemingly contradictory. In this regard, the current research seeks to find an answer to this question that the EU acts based on which theoretical foundations and security model in order to provide its all-round security against threats arising from the NA region? In response to this question, the authors' hypothesis is that In order to provide comprehensive security against threats from the North Africa region, EU while emphasizing the principle of its "European identity" against the three-faceted identity of "Arab, Islamic and African" of NA region behaves based on the logic of "proportion of threats with European values" and in the form of one of the models of "regional fortress", "ambivalent" or "convergent". In this research, the authors are trying to understand and discover the security model of the EU around the NA region by applying the descriptive-analytical method along with the logic of inference, so that through the lens of this model, the political tools of the Mediterranean Union and the neighborhood policy of the EU can be understandable.
    Keywords: European Union, Neighborhood Policy, North African region, security model, socio-political developments
  • امیر عباسی خوشکار*

    نظم‌سازی ژیواکونومیکی به‌عنوان یکی از پایه‌های اصلی نظم‌سازی راهبردی در سطح منطقه غرب آسیا و ایفای نقش ثبات‌سازی اقتصادی در مناطق پیرامونی به یکی از جهت‌گیری‌های اصلی سیاست خارجی منطقه‌ای جمهوری اسلامی ایران تبدیل شده است. سیاست همسایگی بر مبنای دیپلماسی اقتصادی در خوشه ژیواکونومیکی آسیای مرکزی و قفقاز فضای تنفس تجاری مناسبی را در قالب عضویت در اتحادیه اقتصادی اوراسیا فراهم ساخته است. صادرات کالاها و خدمات مصرفی و سرمایه‌ای به این منطقه جهت تقویت صادرات و ارزآوری از جمله اهداف پیوستن به اتحادیه مذکور هستند. سوال پژوهش حاضر این بوده که «فرصت‌ها و چالش‌های پیش روی عضویت ایران در اتحادیه اقتصادی اوراسیا جهت تاثیرگذاری و مشارکت ژیواکونومیکی در آسیای مرکزی و قفقاز چیست؟» و این فرضیه در پاسخ مطرح شده است که فرصت گسترش بازارهای صادراتی و تقویت همگرایی ژیوانرژی با اعضای اتحادیه مهم‌ترین فرصت‌ها و عدم مکمل بودن اقتصادهای اعضا و وجود رقابت در صادرات انرژی از جمله چالش‌های پیش روی جمهوری اسلامی ایران در بازارهای اتحادیه اقتصادی اوراسیا است. روش پژوهش در مقاله حاضر توصیفی- تبیینی بوده است.
     

    کلید واژگان: اتحادیه اقتصادی اوراسیا, سیاست همسایگی, دیپلماسی اقتصادی, چندجانبه گرایی اقتصادی, نظم سازی ژئواکونومیکی, توسعه صادرات, آسیای مرکزی و قفقاز
    Amir Abbasi Khoshkar*

    Geoeconomic Order Making as one of the main foundations of strategic Order Making in West Asia as well as playing the role of economic stabilization in the periphery areas have become some of the main directions of regional foreign policy of the Islamic Republic of Iran. Neighborhood policy based on economic diplomacy in the geo-economic cluster of Central Asia and the Caucasus has provided a favorable business environment in the form of membership in the Eurasian Economic Union. Selling of consumer goods and services to the region in order to boost exports and enhance the value of national currency are among the main goals of joining the union. The question of the present study is that “what are the opportunities and challenges of advancing Iran's membership in the Eurasian Economic Union regarding geoeconomic participation in Central Asia and the Caucasus? In response to the above question, it is hypothesized that the expanding export markets and strengthen the convergence of geoenergy with union members are the most important opportunities and incompatibility of the economies of the member states along with their competition in energy exports are among the challenges facing the Islamic Republic of Iran in the markets of Eurasian Economic union. The research method in this article is descriptiveexplanatory

    Keywords: Eurasian Economic Union, Neighborhood Policy, EconomicDiplomacy, Economic Multilateralism, Geoeconomic Making Order, ExportDevelopment, Central Asia, Caucasus
  • هادی غلام نیا*، سعید پیرمحمدی، مرتضی یحیایی خارکشی

    مقاله حاضر درصدد تحلیل و ارزیابی مناسبات راهبردی جمهوری اسلامی ایران و پاکستان است. در چند دهه اخیر، مناسبات راهبردی تهران و اسلام آباد در سطوح اقتصادی، سیاسی و دیپلماتیک، نظامی و فرهنگی جهش قابل توجهی را تجربه کرده است. با این حال، زمینه ها و عوامل واگرایی در روابط دو کشور همچنان از برجستگی خاصی برخوردارند. جمهوری اسلامی ایرن بر مبنای راهبرد سیاست همسایگی و استراتژی تعمیق روابط اقتصادی-تجاری با همسایگان، اهمیت و جایگاه ویژه ای برای گسترش مناسبات با کشورهای حوزه پیرامونی خود تعریف نموده است. پاکستان نیز نفع بالایی در کاهش تمرکز در مرزهای غربی جهت افزایش تمرکز و مدیریت مرزهای شرقی با هند و تامین برخی نیازهای اقتصادی خود از ایران دارد. در همین ارتباط، پرسش اصلی مقاله حاضر این است که با عنایت به سطوح و ابعاد گوناگون روابط جمهوری اسلامی ایران با پاکستان تا چه میزان امکان شکل گیری اتحاد راهبردی در مناسبات دو طرف وجود دارد؟ در پاسخ، این فرضیه به آزمون گذاشته می شود که به دلیل سطح بالای اشتراکات فرهنگی، مجاورت جغرافیایی، نیازهای نسبتا مکمل اقتصادی دوطرف و سرمایه اجتماعی ایران در جامعه پاکستان، درکنار امکان همکاری سه‎جانبه با کشور چین به عنوان یک قدرت نوظهور منطقه‎ای و جهانی، بسترهای حرکت روابط‎دوجانبه ایران و پاکستان به سطح راهبردی وجود دارد. روش نگارش مقاله حاضر به صورت توصیفی-تحلیلی و استفاده از تجویزات سیاستی بوده و اطلاعات موردنیاز به روش کتابخانه ای، استفاده از منابع دسته‎ اول، مصاحبه با نخبگان و مقامات اجرایی و مراجعه به منابع اینترنتی گردآوری می شود.

    کلید واژگان: اتحاد راهبردی, ایران, پاکستان, تحریم, ترانزیت, سیاست همسایگی, کمربند وجاده
    Hadi Gholamnia *, Saeed Pirmohammadi, Morteza Yayaei Kharkeshi

    The present article seeks to explain and evaluate the strategic relations between the Islamic Republic of Iran and Pakistan. Based on its neighborhood policy and economic diplomacy strategy, the Islamic Republic of Iran has defined a special importance and position for the development of relations with countries in its periphery. Pakistan also has a strong interest in reducing disputes on the western border with Iran to focus on managing the eastern border with India and meeting its economic needs from Iran. In this regard, the main question of the present article is, considering the various levels and dimensions of the Islamic Republic of Iran's relations with Pakistan, to what extent is it possible to form a strategic alliance in the relations between the two sides? In response, the hypothesis is tested that cultural and security commonalities, along with geographical, historical, and economic proximity, also complement convergence factors in Tehran-Islamabad bilateral relations, while variables such as US strategy toward Iran, Saudi Arabia, and UAE anti-Iranian foreign policy. Arab and border disputes, along with the re-emergence of the Taliban in Afghanistan, have paved the way for divergence in bilateral relations.

    Keywords: Strategic Alliance, Iran, Pakistan, Geographical proximity, Neighborhood Policy
  • مصطفی قادری حاجت*، حسین امیر ابراهیمی، مهدی نجفی، حیدر علی فیضی، میلاد برفی، کتایون آروان

    در سیاست خارجی فعال و پویا شناخت صحیح و مبتنی بر رهیافت های علمی، رکنی غیر قابل بحث است، از این رو مسایل سیاست همسایگی جمهوری اسلامی ایران در محیطی با ویژگی های منحصربه فرد ژیواستراتژیک، ژیواکونومیک و ژیوکالچری، خارج از این چارچوب نخواهد بود. همسایگان ایران مشتمل بر 15 کشور در حدود27409کیلومتر مربع وسعت، 707میلیون نفر جمعیت و  3238 میلیارد دلار تولید ناخالص داخلی است که نشان از ظرفیتی شگرف در صورت شناخت الزامات راهبردی مبتنی بر تعیین موقعیت اقدام است. چنین ظرفیتی، اهمیت سیاست همسایگی پویا و اثرگذار را برای کشورمان آشکار می سازد. در فضای پیرامونی ایران روسیه در شمال، ترکیه در غرب، عربستان در جنوب و پاکستان در شرق قابلیت بیشتری برای اثرگذاری بر تعاملات و مختصات روابط منطقه ای دارند. از این رو لازم است موقعیت اقدام ایران مبتنی بر نقاط قوت، نقاط ضعف، فرصتها و تهدیدها متناسب با هر یک از بازیگران مورد بررسی قرار گیرد. این مقاله با رویکرد توصیفی- تحلیلی با بهره گیری از روش SWOT  در پی شناخت نقاط ضعف، قوت، تهدید ها و فرصتهای ایران در مواجهه با قدرتهای اصلی منطقه و تعیین موقعیت اقدام راهبردی در راستای سیاست گذاری همسایگی بهینه است. یافته ها نشان می دهد متاثر از شرایط مختلف داخلی و خارجی و در  وضعیت کنونی ایران در سپهر همسایگی خود و به ویژه در ارتباط با کشورهای اصلی منطقه بیشینه در موقعیت تدافعی  است.

    کلید واژگان: ایران, همسایگان, سیاست همسایگی, موقعیت اقدام راهبردی, SWOT
    Mostafa Ghaderi Hajat *, Hossein Amir Ebrahimi, Mehdi Najafi, Haidar Ali Faizi, Milad Barfi, Katayoon Arvan

    The resurgence of interest in regionalism dates back to the 1990s, and the interest generated by regional convergence processes in Asia, Africa and the United States shows that this phenomenon is not limited to the European Union. Iran, China, Brazil and Russia are among the most neighboring countries in the world. In an active and dynamic foreign policy, correct knowledge based on scientific approaches is an indisputable element, therefore, the issues of the neighborhood policy of the Islamic Republic of Iran in an environment with unique geostrategic, geo-economics and geo-cultural features will not be outside this framework .Iran's neighbors include 15 countries with an area of 27,409 square kilometers, a population of 707 million and a GDP of $ 3,238 billion, which shows a tremendous capacity in recognizing strategic requirements based on positioning. In the periphery of Iran, Russia in the north, Turkey in the west, Saudi Arabia in the south and Pakistan in the east have more potential to influence the interactions and coordinates of regional relations. Therefore, it is necessary to examine Iran's position on the basis of strengths, weaknesses, opportunities and threats in accordance with each of the actors.

    Methodology

    The method of this research is descriptive-analytical which was done based on strategic studies and in terms of purpose, it is an applied study. The statistical community consists of researchers and analysts specializing in each field by snowball method. The total number of the statistical population is 16 people. To collect data, library resources, documents, backgrounds and surveys were used. Data collection tool was a researcher-made questionnaire whose validity was confirmed by several experts and reliability using Cronbach's alpha method (0.89). The questionnaire included 48 questions for Russia, 40 questions for Turkey, 82 questions for Saudi Arabia and 47 questions for Pakistan, regarding the strengths, weaknesses, opportunities and threats of Iran and each of the countries mentioned in the bilateral relations. Likert was prepared in six options. In this article, one of the most important weaknesses of the SOWT technique was considered by researchers. The high or low of threats and weaknesses was less calculated, so in this study, by correcting this shortcoming and considering the negative score for weakness and threat, and the degree of severity and weakness in the range of 0 and 4 were considered negative.

    Finding

    Based on the calculations, the score of Iran's internal factors in relation to Russia is equal to -0.91405 and the total score of Iran's external factors in relation to Russia is equal to -1.47627, which indicates that it is in the range of defensive strategies. Based on the calculations, the score of Iran's internal factors relative to Turkey is equal to -1.17748 and the total score of Iran's external factors relative to Turkey is equal to -0.4771, which indicates that it is in the range of defensive strategies. Based on the calculations, the score of Iran's internal factors in relation to Saudi Arabia is equal to -0.91078 and the total score of Iran's external factors in relation to Saudi Arabia is equal to -0.70421, which indicates that it is in the range of defensive strategies. Based on the calculations, the score of Iran's internal factors relative to Pakistan is equal to -0.63056 and the total score of Iran's external factors relative to Pakistan is equal to 0.120456, which indicates that it is in the range of conservative strategies. Based on the calculations, the score of Iran's internal factors in relation to the four selected neighbors is equal to -0.90822 and the total of Iran's external scores in relation to the four selected neighbors is equal to -0.63428, which indicates the position of Iran in the range of defensive strategies.

    Conclusion

     Findings show that in the current situation, Iran is in a maximum defensive position in its neighborhood and especially in relation to the main countries of the region. The findings of this article in the form of a limited study show that affected by various internal and external conditions and far from any fantasies, the current situation of Iran in its neighborhood and especially in relation to the main countries in the region is in a maximum defensive position and on the horizon. In the short term, if national strategies are adopted commensurate with the sources of domestic and foreign power of the country, one can hope to be in a conservative position. Adopting aggressive approaches in the current situation (December 2021), especially in neighborly relations with selected countries, will not involve much geopolitics to strengthen national interests. It should be noted that the current world is an intertwined network based on participatory and competitive currents with a focus on geo-economics’. If we understand the roots of the formation of the situation, we can hope to find real solutions.

    Keywords: Iran, neighbors, Neighborhood Policy, Strategic Action Situation, SWOT
  • علی صباغیان*

    کشورها برای گزینش متحدین یا دوستان خود در گوشه و کنار جهان، حق انتخاب دارند؛ اما درمورد همسایگان خود از چنین حقی برخوردار نیستند؛ چراکه جغرافیا این امر را برای آن ها از قبل محتوم کرده است. ظهور مرزهای جغرافیایی و سیاسی و مفهومی بین کشورهای همسایه که به همسایگی آن ها رسمیت بخشیده، بستری برای همکارهای گسترده فرامرزی بین همسایگان فراهم کرده است. کشورها برای مدیریت روابط مختلف سیاسی، امنیتی، اقتصادی و فرهنگی خود با همسایگان، چهارچوب هایی تدوین می کنند که به «سیاست همسایگی» معروف است. الگوهای مختلفی از سیاست همسایگی را می توان در جهان شناسایی کرد و با توجه به شباهت ها و تفاوت های آن ها، از آن در طراحی و پیشبرد سیاست همسایگی ایران بهره جست. یکی از این الگوها، سیاست همسایگی اروپاست. البته این الگو از جهاتی با الگوهای متعارف سیاست همسایگی تفاوت هایی دارد. در سیاست همسایگی اروپا روابط بین یک کشور با همسایگان مطرح نیست، بلکه روابط یک اتحادیه سیاسی اقتصادی متشکل از 27 کشوری که سعی کرده اند از طریق یکجا کردن حاکمیت و اختیارات در حوزه های مختلف به سیاست های مشترکی رسیده و در پرتو آن، روابط با همسایگان خود را سازمان دهی کنند، مطرح است. اتحادیه اروپا از طریق سیاست همسایگی اروپا، به عنوان سیاست مشترکی بین کشورهای عضو، سعی کرده تا در چهارچوب مبانی و اهداف این اتحادیه، از طریق سازوکارهای تعیین شده، روابط این اتحادیه با کشورهایی را که با آن مرز جغرافیایی بلافاصله دارد، تنظیم کند. ازآنجاکه سیاست های همسایگی در جهان به طور کامل از یکدیگر متفاوت نیست و اشتراکاتی می توان بین آن ها پیدا کرد، مطالعه سیاست همسایگی اروپا برای طراحی و اجرای یک سیاست همسایگی کارآمد، برای ایران می تواند مفید باشد. براین اساس، این مقاله درصدد پاسخ گویی به این پرسش است که از مبانی و اهداف و کارکردهای سیاست همسایگی اروپا چه درس هایی را می توان برای طراحی و اجرای سیاست همسایگی ایران آموخت؟

    کلید واژگان: همسایگی, سیاست همسایگی, اتحادیه اروپا, ایران
    Ali Sabbaghian *

    Introduction

    Countries do not have the right to choose their neighbors because geography has already made it necessary for them.The emergence of geographical, political, and conceptual boundaries between neighboring countries has provided a platform for extensive cross-border cooperation between neighbors. Countries develop frameworks known as "neighborhood policies" to manage their various political, security, economic, and cultural relations with their neighbors. European Neighborhood Policy is not about relations between a country and its neighbors, but about the relations of a political-economic union consisting of 27 countries that have tried to achieve common policies by uniting sovereignty and powers in different areas and organizing relations with their neighbors. The European Union, through the European Neighborhood Policy, as a common policy has tried to regulate the relations of the European Union with the countries with which it has an immediate geographical border.

    Methodology

    Different patterns of neighborhood policy can be identified in the world and due to their similarities and differences, it can be used in designing and promoting Iran's neighborhood policy. One of these patterns is Europe's neighborhood policy. Accordingly, this article seeks to answer the question that what lessons can be learned from the principles, goals and functions of the European Neighborhood Policy for the design and implementation of Iran's neighborhood policy? In this context, the article first looks at the history of the formation and evolution of the European Neighborhood Policy, then will explain the foundations of the formation of this policy. In addition, the goals and drivers of the European Neighborhood Policy will be analyzed and the European Neighborhood Policy will be evaluated and critiqued. Finally, the lessons that the European Neighborhood Policy can offer to the designers, policy makers and implementers of Iran's neighborhood policy will be expressed in the framework of policy recommendations.

    Result and discussion

     The European Neighborhood Policy was established in 2004 with the aim of preventing the emergence of new dividing lines between the enlarged European Union and its neighbors, and in order to strengthen the prosperity, stability and security of Europe and its neighbors.The review of this article showed that the European Union has developed a European Neighborhood Policy in response to the challenges posed by geographical proximity and the existence of historical and cultural ties between the Union and its neighbors. The European Neighborhood Policy is an EU foreign policy instrument that seeks to establish relations with neighboring countries in south and east of the EU's borders through largely bilateral policies or regional and multilateral cooperation initiatives. The European Union, through the European Neighborhood Policy, as a common policy between the member states, has tried to regulate the relations of the European Union with the countries with which it has a direct geographical border, within the framework of the principles and goals of the European Union and through the defined mechanisms. The European Union has used a variety of tools to advance its neighborhood policy, such as the European Neighborhood and Partnership Instrument and the European Neighborhood Instrument.

    Conclusion

    The findings of this paper show that the European Neighborhood Policy is a very complex policy that addresses the heterogeneous group of EU neighbors in the East and South. Despite the fact that neighborhood policy is presented in a broad and uniform framework, this heterogeneity of neighboring countries has led the EU to resort to the "principle of differentiation" in practice; That is, to implement practical neighborhood policy plans for each neighboring country based on the specific circumstances of that country. Also in this framework, the two principles of conditioning relations with neighbors in relation to positive Conditionalization and negative positive Conditionalization have been considered. Examining the European Neighborhood Policy as a powerful tool of the European Union to advance the Union's relations with neighboring countries and secure its various benefits through it,has lessons that can be learned  by policy makers in the field of formulating and implementing Iran's neighborhood policy. Some of these lessons are listed in the Policy Recommendations section of the paper for Iran's neighborhood policy makers

    Keywords: Neighborhood, Neighborhood Policy, European Union, Iran
  • رضا باقری

    جمهوری اسلامی ایران در دوره های مختلف، سیاست های مختلفی را به عنوان راهبرد اصلی سیاست خارجی خود در نظر گرفته است. برای مثال در دوره ای، سیاست نگاه به شرق (به طور خاص روسیه و چین) و در دوره ای نگاه به غرب (اروپا و آمریکا) مد نظر قرار گرفته است. اما از دیرباز و به اقتضای عوامل ژیوپلتیک و عوامل فرهنگی و اقتصادی همسایگان ایران کم و بیش نقش کلیدی در تامین نیازهای امنیتی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی ایران داشته اند. در دوران معاصر با تحولاتی که در منطقه غرب و  جنوب آسیا افتاده است (مانند سقوط صدام حسین، حضور نظامی آمریکا در عراق و افغانستان، تعمیق حضور و نفوذ منطقه ای ایران به ویژه در کشورهایی مانند عراق، لبنان، سوریه و یمن) باعث اهمیت روز افزون جایگاه همسایگان در سیاست خارجی ایران شده است. براین اساس، شاید بتوان گفت دوره حاضر، دوره ضرورت در اولویت قرار دادن «سیاست همسایگی» یا «نگاه به همسایگان» در سیاست خارجی ایران می باشد. اتخاذ سیاست همسایگی نیازمند داشتن راهبردی مشخص، منسجم، بلند مدت، جامع و فراگیر می باشد که به اذعان برخی از کارشناسان سیاست خارجی ایران، چنین راهبردی وجود ندارد و یا دست کم، با توجه به شرایط موجود طراحی و تنظیم نشده است. یکی از نهادهای بین المللی که در زمینه سیاست همسایگی دارای راهبرد مشخص و جامعی بوده است اتحادیه اروپا می باشد که با هدف تبدیل شدن به یک قدرت و هژمونی هنجاری بین المللی این راهبرد خود را تنظیم ساخته است. البته مسیری که اتحادیه اروپا برای خود ترسیم ساخته بود چندان عاری از موانع و چالش های جدی نبود و همین چالش ها، اتحادیه را وادار به اصلاح سیاست های همسایگی خود نمود. مقاله حاضر، با نگاهی تحلیلی و توصیفی به مبانی، ساختارها، رویکردها، تاثیرات و محدودیت های سیاست همسایگی اتحادیه اروپا و به طور کلی با نظر به ناکامی ها و دستاوردهای آن، به دنبال ارایه الگوی اولیه برای طراحی سیاستی جامع نگر و منسجم برای سیاست منطقه ای و همسایه محور جمهوری اسلامی ایران می باشد.

    کلید واژگان: سیاست همسایگی, اتحادیه اروپا, اروپاسازی, همگرایی و ادغام
  • هادی آجیلی، مریم جعفری

    موضوع سیاست همسایگی اروپا از مسایل جدیدی است که اساتید و محققان روابط بین الملل برای شناخت رفتار و اهداف اروپا نیازمند داشتن آگاهی کافی از آن هستند. اتحادیه اروپا به مثابه یک بازیگر واحد و منسجم از یک دهه پیش قصد دارد خود را در نقش یک بازیگر هنجارساز بر مبنای عناصر هویتی خود معرفی کند. در این راستا، با ابزار اقتصادی ای که در اختیار دارد، تلاش کرده نرم های مطلوب خود را در کشورهای همسایه (مرزهای زمینی و دریایی) نهادینه کند تا از طریق هژمون شدن در منطقه بتواند منافع امنیتی و اقتصادی خود را محقق سازد. این مهم از طریق اعمال مجموعه سیاست هایی موسوم به «سیاست همسایگی اروپا» پیگیری می شود. اتحادیه اروپا تلاش کرده ضمن حفظ حوزه ژیوپلتیک، با حفظ گسترش منطقه ای خود تحت عنوان «اتحادیه» بتواند منافع و دغدغه های خود را در کشورهای پیرامونی خود محقق سازد تا از مهاجرت ها یا بحران های اقتصادی و امنیتی کشورهای همسایه خود کمتر آسیب ببیند. در این راستا، اتحادیه اروپا در سال 2011، برنامه «سیاست همسایگی نوین» را تصویب کرد که می توان گفت این نهاد اروپایی درصدد است در نقش میانجیگری در منازعه یا یک بازیگر تحول گرا در «خارج نزدیک» خود ظاهر شود. محورهای اصلی سیاست همسایگی اروپا عبارت اند از: تنظیم روابط سیاسی اقتصادی اتحادیه با کشورهای همسایه؛ ایفای نقش اتحادیه به مثابه یک بازیگر هنجارساز در روابط بین الملل و ایجاد و گسترش مفهوم «ارزش های اروپایی»؛ ممانعت از تسری ناامنی، بحران های سیاسی، مهاجرت و پناهندگی از همسایگان به اروپا؛ تعیین نرم های دموکراسی، آزادی های سیاسی و مدنی و نیز نرم های آموزشی و فرهنگی مطلوب اتحادیه در همسایگان؛ تعیین نرم های اقتصادی، مانند فضای کسب وکار، شفافیت، خصوصی سازی، میزان مداخلات دولتی در اقتصاد، قواعد آزاد گمرکی مطلوب اتحادیه برای همسایگان. در نوشتار حاضر، مطالعه و تطبیقی در راستای اعمال این سیاست در حوزه کشورهای شرق مدیترانه صورت گرفته است.

    کلید واژگان: سیاست همسایگی, اتحادیه اروپا, شرق مدیترانه, محور مقاومت
نکته
  • نتایج بر اساس تاریخ انتشار مرتب شده‌اند.
  • کلیدواژه مورد نظر شما تنها در فیلد کلیدواژگان مقالات جستجو شده‌است. به منظور حذف نتایج غیر مرتبط، جستجو تنها در مقالات مجلاتی انجام شده که با مجله ماخذ هم موضوع هستند.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را در همه موضوعات و با شرایط دیگر تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مجلات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال