استئوپروز تجربی در مرغان تخم گذار: ارزیابی کمی با تکنیک رادیوگرافی

هدف از این مطالعه، بررسی تغییرات استخوانی ایجاد شده در استئوپروز تجربی مرغان تخم گذار نژاد لگهورن با استفاده از اندازه گیری دانسیته رادیوگرافی و نسبت کورتکس به قطر استخوان های تیبیوتارس و بازو بود. به این منظور، اقدام به پرورش و نگهداری سه گروه بیست و چهارتایی از مرغان تخم گذارگردید. از سن 17 هفتگی اقدام به استفاده از سه نوع جیره متفاوت از نظر میزان کلسیم، در هر کدام از گروه ها شد. جیره غذایی گروه های کنترل، حد واسط و بدون کلسیم افزوده، به ترتیب حاوی 55/3، 075/2 و 6/0 درصد کلسیم بودند. در سنین 20، 28 و 36 هفتگی، از استخوان های بازو و تیبیوتارس هشت قطعه از مرغان هر گروه، رادیوگراف تهیه شد و با استفاده از نرم افزار Image J دانسیته استخوان و نسبت C/D، اندازه گیری شد. در مرحله بعد، مرغان مذکور ذبح شده و درصد خاکستر و کلسیم در استخوان های مذکور مورد اندازه گیری قرار گرفتند. نتایج حاصل از بررسی دانسیته رادیوگرافی استخوان های تیبیوتارس و بازو، اختلاف معنی داری را در مراحل اول و دوم نشان نداد. در حالیکه در مرحله سوم، دانسیته استخوان تیبیوتارس، به طور معنی داری در گروه کنترل، بیشتر از گروه های حد واسط (P=0.02) و بدون کلسیم بود (P=0.007). در مورد استخوان بازو نیز دانسیته استخوان، در گروه کنترل، بیشتر از گروه حد واسط (P=0.04) و بدون کلسیم (P=0.0004) بود. نسبت C/D در استخوان تیبیوتارس، در هر سه مرحله بررسی در گروه کنترل به طور معنی داری بیشتر از دو گروه دیگر بود. بررسی اندازه گیری های مربوط به استخوان بازو، نشان دهنده وجود اختلاف معنی داری در بین داده های مربوط به سه گروه در مرحله اول بررسی نبود در حالی که در مراحل دوم و سوم بررسی، این شاخص در گروه کنترل اختلاف معنی داری را با دو گروه دیگر نشان می داد (P≤0.05). در مجموع، این بررسی نشان داد که اندازه گیری دانسیته استخوان، تنها در مراحل نهایی استئوپروز می تواند معیار مناسبی در تشخیص این عارضه باشد. در حالی که نسبت C/D، پارامتر مناسبی بوده و به خوبی و از همان مراحل ابتدایی، می تواند بیانگر حضور بیماری استئوپروز بوده و در تشخیص آن کارآمد باشد.