ارتباط شاخص های تنفسی با پیامد جداسازی از دستگاه تهویه مکانیکی در بیماران تحت پیوند عروق کرونر در بیمارستان شهید رجایی تهران، سال 1390

جداسازی بیمار از دستگاه تهویه مکانیکی، مرحله مهم روند درمان در بخش مراقبت های ویژه قلبی می باشد؛ چراکه این فرآیند زمان زیادی از تهویه مکانیکی را به خود اختصاص می دهد. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط شاخص های تنفسی موثر در فرآیند جداسازی و اهمیت هریک از شاخص های ذکرشده در پیش بینی موفقیت آمیز جداسازی بیماران از دستگاه تهویه مکانیکی انجام شد.
در این مطالعه توصیفی - مقطعی، 251 بیمار تحت عمل جراحی پیوند عروق کرونر با استفاده از روش نمونه گیری مستمر بررسی شدند. نمونه های پژوهش را تمامی بیماران بستری شده در بخش مراقبت ویژه در مرکز آموزشی، پژوهشی و درمانی شهید رجایی شهر تهران با دامنه سنی بالای 20 سال و کسر تخلیه ای بطن چپ بالای 30%، تشکیل می داد. فهرست شاخص های تنفسی بیماران، قبل از جداسازی از دستگاه تهویه مکانیکی ثبت گردید. در تمام بیماران تحت عمل جراحی و تحت پمپ، مدت زمان بیهوشی یکسان بود. داده ها با استفاده از آزمون های تی مستقل، کای مربع و رگرسیون لجستیک تجزیه و تحلیل شدند.
در این مطالعه از بین شاخص های تنفسی موثر در جداسازی از دستگاه تهویه مکانیکی قبل از عمل پیوند عروق کرونر، حداکثر فشار دمی (0/9=β)؛ بیشترین تاثیر را در پیش بینی پیامد جداسازی از دستگاه تهویه مکانیکی داشت.
با توجه به نتایج این مطالعه مبنی بر اینکه شاخص های تنفسی بیشترین تاثیر را در پیش بینی پیامد جداسازی از دستگاه تهویه مکانیکی دارند (0/9=β)، توصیه می گردد این شاخص در تعیین آمادگی بیماران برای جداسازی از دستگاه تهویه مکانیکی و پیش بینی پیامد جداسازی به عنوان یک شاخص ارزشمند در بالین بیماران استفاده شود.