اثر بخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی در کیفیت زندگی زوجین ناسازگار

بهنجاری و نابهنجاری جامعه در گرو شرایط عمومی خانواده هاست. اغلب مداخله ها و روش های زوج درمانی در صدد افزایش رضایت زناشویی و کیفیت زندگی زوجین ناسازگار می باشند. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر کیفیت زندگی زوجین ناسازگار بود.
این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع طرح پیش آزمون_پس آزمون با گروه کنترل بود. از میان کلیه ی زوجین مراجعه کننده به بهزیستی شهر شیراز در سال 1390 تعداد 30 زوج که به صورت نمونه گیری در دسترس به طور تصادفی در دوگروه آزمایش (15 زوج) و گروه کنترل (15 زوج) گمارده شدند. آزمودنی های گروه آزمایش 8 جلسه مداخله را دریافت کردند و آزمودنی های گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفتند. داده ها با مقیاس کیفیت زندگی SF-36 جمع آوری گردید. داده های پژوهش با روش تحلیل کواریانس چند متغیری با استفاده از نرم افزار SPSS-16تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که درمان مبتنی بر کیفیت زندگی باعث بهبود کیفیت زندگی به طور کلی می شود (0/001˂P). همچنین بین مولفه های عملکرد جسمانی، محدودیت جسمانی، تحمل درد، سرزندگی و نشاط، محدودیت عاطفی و هیجانی در دو گروه آزمایش و گواه تفاوت معناداری وجود داشت (0/001˂P). اما اختلاف معناداری در مولفه های سلامت عمومی، عملکرد اجتماعی و سلامت روانی بین دو گروه وجود نداشت (0/05˂P).
بر اساس یافته ها می توان نتیجه گیری کرد که درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی، کیفیت زندگی زوجین را ارتقا می دهد. لذا تدوین برنامه های این گونه می تواند باعث افزایش بهزیستی و کیفیت زندگی زوجین ناسازگار گردد.