روان سنجی مقیاس نگرش به آموزش از طریق تلفن همراه در دانشجویان رشته پزشکی دانشگاه علوم پزشکی ایران

پذیرش تلفن همراه در فضای آموزشی از چالش های آموزشی سالیان اخیر است. این مطالعه با هدف روان سنجی مقیاس نگرش به آموزش از طریق تلفن همراه انجام گرفت.
این مطالعه روان سنجی برروی 120 از دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی ایران درسال 1396 انجام گرفت. ابزار اولیه 21 سوالی این مطالعه پس از کسب اجازه از نویسنده اصلی به زبان فارسی ترجمه شد. سپس روند روان سنجی مقیاس، شامل بررسی ضریب تاثیر، شاخص روایی محتوی، نسبت روایی محتوی با قضاوت 10 متخصص؛ و روایی سازه آن با استفاده از تحلیل عاملی اکتشافی صورت گرفت. تجانس درونی ابزار با ضریب آلفای کرونباخ تعیین گردید و به وسیله روش آزمون باز آزمون پایایی ثبات ابزار مورد ارزیابی قرار گرفت.
در مقیاس اولیه 21 سوالی بر اساس شاخص ضریب تاثیر بالای 5/1 و شاخص محتوی بالای 62/0 و نسبت روایی بالای 7/0، 20 سوال حفظ شد. بر اساس تحلیل عاملی اکتشافی تمامی این 20 سوال در ابزار باقی ماندند. با در نظر گرفتن ارزش ویژه بالای 1 برای هر عامل، چهار عامل فواید یادگیری، محدودیت های یادگیری، قابلیت کاربرد، آزادی عمل استخراج شد. این مقیاس قادر به پیش بینی 516/68% از تغییرات کل مقیاس بود.
نتایج این مطالعه شاهد مناسبی در خصوص استحکام ساختار عاملی و پایایی ابزار نگرش به آموزش از طریق تلفن همراه است. این نتایج می تواند جهت سنجش نگرش دانشجویان در زمینه استفاده از تلفن همراه در دانشگاه ها و سایر موسسات آموزشی مورداستفاده قرار گیرد.