بررسی نگرش ارتباطی دانش آموزان دارای لکنت شهرستان بابل

در میان رویکردهای نظری مربوط به لکنت، توافق عمومی بر سر این مسئله وجود دارد که لکنت به چندین عامل مرتبط با گفتار از جمله تنظیم هیجانات و عواطف نسبت داده می شود. بر همین اساس، نظریه پردازان مختلف به اهمیت نقش نگرش منفی به گفتار و توانایی های گفتاری در شروع، وقوع و پیشرفت لکنت اشاره می کنند. ضمن اینکه فرهنگ یک گروه می تواند بر نگرش افراد به گفتار تاثیرگذار باشد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی نگرش دانش آموزان دارای لکنت رشدی 8 تا 15 ساله شهرستان بابل و سپس بررسی فاکتورهای سن و جنس بر نگرش ارتباطی آنها می باشد.

مطالعه توصیفی و مقطعی حاضر بر روی 261 دانش آموز دارای لکنت که به روش نمونه گیری چندمرحله ای از میان دانش آموزان شهر بابل انتخاب شدند، انجام شد. پس از معرفی نمونه ها، تحلیل فراوانی ناروانی و سپس تشخیص لکنت رشدی، آزمون نگرش ارتباطی (CAT) بر روی هر شرکت کننده اجرا شد و نمره نگرش (نمرات 1 تا 35) هر فرد به دست آمد.

یافته ها نشان داد میانگین نمره نگرش دانش آموزان دختر و پسر دارای لکنت به ترتیب 46/7±5/22 و 98/7±71/22 به دست آمد که در طبقه نگرشی متوسط می باشد. همچنین، نمره نگرش دانش آموزان دارای لکنت بین دو جنس و در 8 گروه سنی تفاوت معناداری نداشت (P>0.05). در مورد تاثیر همزمان این دو متغیر بر نمره نگرش، تفاوت معناداری در نمره نگرش دانش آموزان دختر و پسر در هر هشت گروه سنی وجود داشت (P=0.03).

به نظر می رسد علی رغم اینکه میانگین نمره نگرش دانش آموزان شهر بابل در طبقه متوسط می باشد، اما نیاز برای طراحی و برنامه ریزی درمانی مربوط به نگرش های منفی نسبت به گفتار خصوصا در دانش آموزان 12 ساله دارای لکنت ضروری می باشد.