بررسی آموزه های راه رفتن از منظر فقه تربیتی

از نگاه قرآن کریم، یکی از مظاهر ویژه سلامت اجتماعی، الگوی صحیح راه‎رفتن است. حالاتی که فرد راه‎رونده در حین راه‎رفتن بر نفس و یا جوارح خود عارض می‎سازد، مسایل دقیق و گسترده‎ای را در مورد تاثیر و تاثرات مثبت و منفی فردی و یا اجتماعی برجای می‎گذارد که شایسته بررسی است. این پژوهش با تمرکز بر روی آیات قرآن‎کریم و کتب روایی اربعه و تحلیل‎های بنیادین روان‎شناختی، آموزه‎های تربیتی راه‎رفتن را از جوانب مختلف، ارزیابی نموده است. بررسی تربیتی بحث حاضر، مقتضی ضرورت تفکیک جوانب مختلف مسئله به حالات ظاهری و حالات باطنی راه‎رفتن، ملزومات آن و راه‎رفتن به سوی اماکن مقدس است. تکیه بر سفارش هایی نظیر «اعتدال در راه‎رفتن» با هدف عقلانیت در تعاملات اجتماعی و پرهیز از هرگونه افراط و تفریط در مظاهر آن و «داشتن آرامش و وقار در راه‎رفتن» که از صفات عبادالرحمن است، مورد بررسی قرار گرفته است.