تاملی زبان شناختی درچیستی گویه های مردمی

مقاله ی حاضر به عنوان بخشی از یک پژوهش وسیع تر در حوزه ی مثل شناسی زبان شناختی، به بررسی و سنجش تعاریف موجود از مثل و سایر عبارت گویه ها می پردازد و تعریف تازه ای از مثل و برخی دیگر از عبارت گویه ها بر اساس شاخص های زبان شناختی پیشنهاد می کند. در ابتدا حوزه های مثل پژوهی (= مثل شناسی، مثل نگاری) معرفی می شوند، سپس استدلال می شود که تعاریف سنتی "عبارت گویه ها" جامعیت و مانعیت یک تعریف علمی را ندارد. یکی از اصول پیشنهادی ما در این مقاله آن است که مثل پژوهی زبان شناختی به عبارت پژوهی (عبارت شناسی و عبارت نگاری) تعلق دارد. بنابراین تعاریف احتمالی می باید به اصول عبارت شناسی وفادار بمانند. در این مقاله تلاش می شود با بررسی ساختار گفتمانی ضرب المثل و ساختار درونی آنها از منظر زبان شناسی، به مولفه های برسازنده ای برسیم که در ترکیب با یکدیگر بتوانند انواع عبارت گویه ها را به دست دهند. این مولفه ها از زبان شناسی پیکره ای و عبارت شناسی، صرف-و-نحو، کاربردشناسی و نظریه ی کارگفت، زبان شناسی اجتماعی، بینامتنیت و روایت شناسی امثال می آیند. در ادامه نشان داده خواهد شد که انواع عبارت گویه ها فرآورده های زبانی پیچیده ای هستند که در فصل مشترک میان سطوح بسیار مختلف زبان شناختی تولید می شوند و بنابراین تعریف آن ها بر اساس مولفه های سنجش پذیری از همین فصول مشترک می باید باشد.