آدیپونکتین ، بیماری ها و ورزش: یک مرور نقلی

مقدمه آدیپونکتین که فراوان ترین پروتئین رهاشونده از بافت چربی است، از طریق کنترل گلوکز خون و اکسیداسیون اسیدهای چرب در تنظیم متابولیسم نقش ایفا می کند. خلاف تصور اولیه مبنی بر اینکه آدیپونکتین تنها از بافت چربی ترشح می شود، اکنون مشخص شده است عضله اسکلتی نیز می تواند آدیپونکتین را تولید و ترشح کند. از این رو، شناسایی عضله اسکلتی به عنوان منبع آدیپونکتین، توجه پژوهشگران بسیاری را در رابطه با نقش آن به عنوان یک آدیپوکاین در خون و یک مایوکاین با ویژگی های اتوکرین/پاراکراین، به خود جلب کرده است. در ابتدا مطالعات حیوانی متعددی، آدیپونکتین را به عنوان یک سایتوکاین کاملا مفید؛ با اثراتی هم چون افزایش حساسیت به انسولین، ضدالتهاب، ضدآتروژنیک و ضدسرطان، معرفی کردند. با این حال، مطالعات دیگر نشان داده اند افزایش مقادیر آدیپونکتین می تواند با ایجاد یا توسعه برخی آسیب ها ارتباط داشته باشد. سازوکار های اساسی این عملکرد دوگانه هنوز به خوبی شناخته نشده اند. از سوی دیگر، مطالعات بسیاری گزارش کرده اند فعالیت ورزشی بلند مدت صرف نظر از نوع تمرین و شرایط شرکت کننده ها باعث افزایش مقادیر آدیپونکتین می شود. با وجود این، پس از گذشت 25 سال از کشف این آدیپوکاین، ویژگی ها و سازوکار های تغییرات آدیپونکتین در شرایط گوناگون و نیز چگونگی تاثیرات مختلف آن بر بافت ها و اندام های گوناگون، هنوز نامشخص است. از این رو در این مطالعه سعی شده است با مرور مطالعات انجام شده، ضمن معرفی آدیپونکتین، گیرنده ها و مسیرهای پیام رسانی آن در بافت چربی و عضله اسکلتی، تغییرات آن نیز در شرایط بیماری و هنگام فعالیت ورزشی، خلاصه و جمع بندی شود.