هم گرایی پایدار میان مذهبی در تاریخ معاصر: مطالعه نمونه ای: روابط منجر به هم گرایی پایدار میان مذاهب در تاریخ معاصر ایران

نوشتار پیش روی، به مطالعه نمونه ای گروهی از روابط میان مذاهب در تاریخ معاصر ایران پرداخته است که بنا بر ادعا، مستعد نیل به هم گرایی پایدار میان مذاهب اسلامی بوده اند. مفهوم هم گرایی پایدار، به سیاست هایی اشاره می کند که تضمین کننده شرایط ثبات ساختاری و توازن سازنده میان دو مذهب اصلی، در افق بلندمدت هستند. در این نوشتار کوشش شده است تا از رهگذر طرح و بررسی این نمونه های تاریخی، دو خصلت اصلی این گونه تلاش ها شناسایی و توضیح داده شود. این دو خصلت، «پذیرش دیگری» و «شناسایی مشترکات فیمابین» می باشند. مقاله، در پی فهم چندوچون میل به هم گرایی پایدار میان مذاهب در تاریخ معاصر ایران است. فرضیه مقاله برای رسیدن به پاسخ به این ابهامات، اتخاذ سیاست دوسطحی پذیرش دیگری و تلاش برای شناسایی مشترکات بر پایه آن است. روش مقاله کتابخانه ای و براساس مراجعه به اسناد حاوی نقل های تاریخی است.