جایگاه نخبه ‏گرایی در توسعه‏ سیاسی با نگاهی به دو گفتمان سازندگی و اصلاحات در جمهوری اسلامی ایران

 مقاله‏ حاضر به مطالعه و بررسی دو مقوله‏ ی توسعه‏ ی سیاسی و نخبه‏ گرایی و روابط متقابل بین این دو از خلال تحلیل دو گفتمان رسمی در ایران پس از انقلاب، یعنی گفتمان دولت‏های پنجم و ششم (گفتمان سازندگی) و گفتمان دولت‏ های هفتم و هشتم (گفتمان اصلاحات) می‏پردازد. سیوال اصلی این است: جایگاه توسعه در دو گفتمان مزبور چه بوده است و در این راستا، این دو گفتمان چه رویکردی به نخبه‏ گرایی به مثابه یکی از مهم ترین مولفه ‏های توسعه داشته‏ اند؟ فرضیه‏ ای که بر این مبنا مطرح می‏شود: شاخصه‏ ی تاثیرگذار در گفتمان سازندگی، توسعه‏ ی اقتصادی بوده و نتیجتا به استفاده از نخبگان اقتصادی و تکنوکرات محدود شده است؛ در حالی که همین متغیر در گفتمان اصلاحات، دچار تحول عمده‏ای می‏شود. نتایج تحقیق نشان می‏دهد که طی گفتمان اصلاحات، توسعه ‏ی سیاسی جای توسعه ‏ی اقتصادی در گفتمان اول را گرفته و در زمینه‏ ی نخبه‏ گرایی نیز، اولویت به نخبگان سیاسی و فرهنگی داده می‏شود. روش تحقیق در مقاله‏ ی حاضر، گردآوری مستندات تاریخی و اسناد موجود به شیوه‏ ی کتابخانه ‏ای و بعد از آن، تحلیل داده ‏هاست.