مقایسه تطبیقی رابطه میان نوع سکونت گاه و سطح خلاقیت دانش آموزان دبستانی دختر در نمونه های ویلایی و آپارتمانی شهر شیراز

پرورش، ارتقاء و جهت دهی به خلاقیت کودکان به دلیل قرارگیری در سن رشد دارای اهمیت است. فضاهای باز مسکونی، در برآورده ساختن نیازهای اجتماعی و فردی کودکان، نقش منحصربه فردی دارند. به نظر می رسد که این گونه فضاها بخش عمده ای از زمان و محیط زندگی روزمره ساکنان ازجمله کودکان و نوجوانان را به خود اختصاص می دهند و ارتقاء کیفیت آن می تواند در سلامت و رشد قوای جسمی، تقویت تعاملات اجتماعی و همبستگی گروهی و حتی آموزش و رشد خلاقیت کودکان و نوجوانان موثر باشد. 

لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر فضاهای سکونتی ویلایی و آپارتمانی در رشد خلاقیت کودکان است.  

جامعه آماری پژوهش 140 کودک دختر بین 7-9 سال در سه دبستان، در سه موقعیت اجتماعی متفاوت در شهر شیراز است که بر اساس موقعیت قرارگیری محل سکونت دانش آموزآدانش آموزآآن در خانه های ویلایی و آپارتمانی و با استفاده از نمونه گیری خوشه ای انتخاب شده اند. داده ها با استفاده از آزمون تفکر خلاق (فرم ب تورنس)، جمع آوری و با روش تحلیل واریانس و مقایسه های زوجی میانگین ها تحلیل شده است.

طبق یافته های پژوهش حاضر نتایج به دست آمده حاکی از آن است که تفاوت معناداری بین خلاقیت دانش آموزان دبستانی در دو گروه سکونت گاه ویلایی و آپارتمانی در دو فرضیه پیشنهادی وجود ندارد.

لذا کودکان ساکن در خانه های ویلایی و آپارتمانی از لحاظ چهار مولفه ابتکار، بسط، سیالی و انعطاف پذیری تقریبا در یک سطح از خلاقیت قرار دارند.