اثربخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر تحمل پریشانی و کیفیت زندگی مادران دانش آموزان اختلال یادگیری خاص

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر تحمل پریشانی و کیفیت زندگی مادران دانش آموزان اختلال یادگیری خاص بود. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی مادران کودکان 6 تا 12 ساله مبتلابه اختلالات یادگیری خاص شهر اسلامشهر در سال تحصیلی 99-1398 به تعداد 210 نفر بودند. بدین منظور تعداد 30 مادر واجد شرایط به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند و به مقیاس تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005) و کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (2000) پاسخ دادند. گروه آزمایش در 7 جلسه آموزش مهارت مثبت اندیشی شرکت، ولی به شرکت کنندگان گروه گواه هیچ آموزشی داده نشد. جهت تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 22 و آزمون تحلیل کووایاریانس چند متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد آموزش مهارت های مثبت اندیشی به طور معناداری موجب افزایش تحمل پریشانی و کیفیت زندگی در مادران شد (01/0>P)؛ بنابراین بر اساس نتایج آموزش مهارت های مثبت اندیشی در جهت ارتقای تحمل پریشانی و کیفیت زندگی مادران دانش آموزان اختلال یادگیری خاص توصیه می شود.