ارزیابی تاثیر موانع انطباق با تغییرات اقلیمی در مدیریت شهری تهران: یک رویکرد ترکیبی

براساس گزارش ها و مستندات، تهران به عنوان پایتخت و پرجمعیت ترین شهر ایران در معرض آثار و پیامدهای تغییرات اقلیمی بوده است، اما اقدامات تطبیقی مناسبی برای مواجهه با آن صورت نگرفته است. با توجه به افزایش تهدیدها و پیامدهای تغییرات اقلیمی، انطباق با این تغییرات جزو مهم ترین برنامه ها برای مدیریت شهری محسوب شود. با توجه به اهمیت این مساله هدف این مقاله شناسایی موانع انطباق با تغییرات اقلیمی در مدیریت شهری شهر تهران و ارزیابی تاثیر هر کدام از موانع و شاخص های آنها است. این تحقیق ابتدا تجارب و دیدگاه های کارشناسان در خصوص موانع انطباق در ساختار مدیریت شهری تهران را با استفاده از تکنیک گروه های متمرکز کانونی مورد بررسی قرار داده و در نهایت 9 درون-مایه اصلی و 31 درون مایه فرعی شکل گرفت. درون مایه های اصلی تولید شده در این تحقیق عبارتند از: «ساختار و فرهنگ پژوهش»، «آگاهی، آموزش و دانش»، «اجتماعی»، «منابع و مدیریت آن»، «قوانین و مقررات»، «ارتباطات و تعامل»، «اقتصادی»، «نهادی-اداری» و «برنامه ریزی» است. سپس با استفاده از روش ماتریس ارزیابی سریع به شکل کمی و ارزیابی اثرات کیفی درون مایه ها مورد ارزیابی قرار گرفتند که نتایج این ارزیابی نشان داد موانع «برنامه ریزی»؛ «قوانین و مقررات» و «ساختار و فرهنگ پژوهش» بیش از سایر موانع تاثیرگذار بوده اند. همچنین نتایج ارزیابی کیفی نشان می دهد سطح تاثیرگذاری اغلب موانع منطقه ای، بلند مدت، برگشت پذیر، دایمی و قطعی بوده است. نتایج این تحقیق می تواند به تصمیم-گیران، برنامه ریزان و سیاستگذاران مدیریت شهری کمک نماید تا شناخت بهتری نسبت به موانع انطباق با تغییرات اقلیمی پیدا کنند و در جهت رفع این موانع، اقدامات و تصمیمات لازم را به عمل آورند.