ارزیابی رابطه دوسویه آمایش سرزمین و ایمنی گردشگران در کلان شهر تهران

آمایش سرزمین از طریق شناخت ظرفیت های مناطق، کارآمدی اقتصادی، وحدت و یکپارچگی سرزمین، گسترش عدالت منطقه ای، حفظ محیط زیست، حراست از میراث فرهنگی و رفع محرومیت ها بر ایمنی گردشگران تاثیر می گذارد. لذا، هدف پژوهش، تحلیل رابطه دوسویه آمایش سرزمین در ایمنی گردشگران شهر تهران است.

این پژوهش از نوع کاربردی و روش آن، توصیفی- تحلیلی است. جامعه آماری شامل محدوده قانونی شهر تهران در سال 1401 است. حجم نمونه پژوهش شامل 384 نفر است که با استفاده از جدول کرجسی و مورگان، برآورد شده است. روش نمونه گیری، تصادفی ساده و ابزار جمع آوری داده ها، پرسش نامه است. پایایی پرسش نامه ها بر اساس ضریب آلفای کرونباخ 77/0 است.

شاخص آمایش سرزمین در حوزه گردشگری شهر تهران با میانگین 36/2 و شاخص ایمنی گردشگری در شهر تهران با میانگین 67/2 پایین تر از حد متوسط قرار دارد. بر اساس، آزمون تی تک نمونه ای، میانگین شاخص آمایش سرزمین و ایمنی گردشگران به طور معناداری پایین تر از حد متوسط برآورد شده است. برمبنای تحلیل الگوی معادلات ساختاری، ضرایب بارهای عاملی تمامی مولفه ها بیشتر از 55/0 است. برآورد مقادیر ضریب همبستگی پیرسون، بیانگر این است که رابطه معناداری بین متغیر آمایش سرزمین با شاخص ایمنی گردشگری در کلان شهر تهران وجود دارد.

رابطه معناداری بین آمایش سرزمین و مولفه های آن با ایمنی گردشگران (دسترسی به مراکز انتظامی، زیرساخت های بهداشتی، شبکه دیجیتال، سیستم ناوبری، و غذا و دارو و...) در تهران وجود دارد که براساس نتایج پژوهش، در حد متوسط برآورد می شود. مهم ترین نتیجه پژوهش، عینیت یافتن دیدگاه درهم تنیدگی مولفه های آمایش سرزمین و ایمنی گردشگران، است. نگاهی که می کوشد رابطه برنامه ریزی آمایش سرزمین و ایمنی گردشگران در تهران را به شکل شبکه ای از عامل ها و کنش گرها در دستور کار قرار دهد.