تعادل معنایی در ترجمه شعر به شعر در پرتو نظریه نظم (با تمرکز بر ترجمه شعر کلاسیک میان عربی و فارسی)

این مطالعه با تمرکز بر ترجمه شعر کلاسیک به شعر کلاسیک میان زبان‍های عربی و فارسی، به بررسی این مسیله می‍پردازد که در این نوع ترجمه، «تعادل معنایی» میان شعر مبدا و شعر مقصد چه نوع رابطه‍ای است و چگونه تحقق می‍یابد. روش مطالعه تحلیلی توصیفی است. در بخش تحلیلی، ابتدا ساخت معنایی شعر برمبنای نظریه نظم عبدالقاهر جرجانی تحلیل می‍شود و درنتیجه مشخص می‍گردد که ساخت معنایی شعر، محصول شیوه دلالت شعر بر غرض است که در نظم ویژه‍ای از سخن نمود می‍یابد. سپس در بخش توصیفی، با رجوع به نمونه‍هایی از ترجمه شعر کلاسیک به شعر کلاسیک میان عربی و فارسی، رابطه معنایی میان نمونه‍ها توصیف می‍شود و در نتیجه مشخص می‍گردد که تعادل معنایی میان اشعار مبدا و مقصد تشابهی بیانی است که در سطح شیوه دلالت بر غرض جریان دارد و تعادل معنایی در این سطح از طریق شبیه‍سازی کارکرد عناصر زبانی در شیوه ارایه معنی تحقق می‍یابد. براین اساس، شعر مقصد ساختی معنایی در زبان مقصد است که عناصر زبانی در تولید آن به‍گونه‍ای به کار رفته‍اند که کارکردی مشابه با عناصر زبانی شعر مبدا در شیوه دلالت بر غرض دارند.