مقایسه غلظت سرمی اکسی تتراسیکلین در دو روش تجویز داخل وریدی و داخل استخوانی در سگ

تزریق داخل استخوانی به عنوان یک تکنیک موثر برای تجویز داروها و مایعات در شرایط اضطراری است که امکان دسترسی به سیستم عروق محیطی ناموفق باشد.  هدف از این مطالعه مقایسه اثربخشی تزریق داخل استخوانی و داخل وریدی برای انتقال اکسی تتراسیکلین به گردش خون مرکزی در سگ بود.  چهار قلاده سگ عقیم نشده از نژاد مخلوط با وزن 20-15 کیلوگرم، از هر دو جنس و بین 1 تا 3 سال، 20 میلی گرم بر کیلوگرم اکسی تتراسیکلین را به صورت داخل وریدی دریافت کردند.  پس از یک دوره استراحت دو هفته ای، هر سگ همان آنتی بیوتیک و دوز قبلی را از طریق سوزن مغز استخوان جمشیدی در استخوان ران دریافت کرد.  نمونه های خون بلافاصله قبل و 5/0، 1، 5/1، 2، 5/2، 3، 5/3 و 24 ساعت پس از تزریق برای سنجش آنتی بیوتیک با استفاده از روش کروماتوگرافی مایع با کارایی بالا گرفته شد.  آزمون آنالیز واریانس تفاوت آماری معنی داری را بین سطوح سرمی اکسی تتراسیکلین تزریق داخل استخوانی در مقایسه با داخل وریدی در تمامی زمان های سنجش نشان داد.  سطوح سرمی اکسی تتراسیکلین پس از تزریق داخل وریدی در تمام فواصل زمانی به طور قابل توجهی بالاتر از تزریق داخل استخوانی بود، اما به طور قابل توجهی در 24 ساعت پس از تزریق کاهش یافت.  حداکثر غلظت سرمی اکسی تتراسیکلین به ترتیب در روش های داخل وریدی (25/1±69/7 میکروگرم بر میلی لیتر) و داخل استخوانی (09/0±20/4 میکروگرم بر میلی لیتر) پس از 5/0 و 5/2 ساعت به دست آمد.  با این حال، سطوح اکسی تتراسیکلین در هر دو روش تزریق داخل وریدی و داخل استخوانی بالاتر از غلظت درمانی آن بود.  هیچ گونه عوارض جانبی مربوط به تجویز داخل استخوانی دارو در سگ ها مشاهده نشد.  بنابراین، به نظر می رسد روش تزریق داخل استخوانی برای حمل سریع اکسی تتراسایکلین در سگ ها کاربردی و موثر است.