تاثیر 8 هفته تمرینات واقعیت مجازی بر تبحر حرکتی کودکان و نوجوانان دارای رشد سالم و مبتلابه اختلال هماهنگی رشدی

 باتوجه به مشکلات حرکتی و شناختی که به دنبال اختلال هماهنگی رشدی برای این افراد به وجود می آید کشف روش های جدید برای مقابله و کاهش اثرات منفی این اختلال از اهمیت ویژه ای برخوردار است؛ بنابراین این مسئله بسیار مهم است که این افراد به موقع و به طور موثر در معرض مداخلات درمانی و پیشگیرانه جهت بهبود  مهارت های حرکتی قرار گیرند. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرینات واقعیت مجازی بر تبحر حرکتی افراد با رشد عادی و مبتلابه اختلال هماهنگی رشدی در گروه سنی کودکان و نوجوانان بود.

 راهبرد تحقیق حاضر نیمه آزمایشی و طرح آن پیش آزمون-پس آزمون و بین گروهی می باشد. به منظور انجام تحقیق حاضر 40 دانش آموز دختر با میانگین سنی 11/29-14/24 سال در 4 گروه شامل (سالم 12-10)، (سالم 15-13)، (اختلال هماهنگی رشدی 12-10) و (اختلال هماهنگی رشدی 13-15) سال طبقه بندی شدند. افراد مشکوک به اختلال هماهنگی رشدی از طریق تکمیل سیاهه اختلال هماهنگی رشدی (DCD-Q-2) توسط والدین شناسایی و با استفاده از آزمون ارزیابی حرکتی برای کودکان-نسخه دوم، به عنوان نمونه تحقیق گروه DCD انتخاب شدند. سپس همه افراد در مرحله  پیش آزمون در  آزمون ارزیابی حرکتی برای کودکان-نسخه دوم شرکت کردند. در ادامه تمام گروه ها به مدت 8 هفته (24 جلسه) و هر جلسه 20 دقیقه به بازی با کنسول وی نینتند و (4 بازی از 12 بازی) پرداختند، پس از پایان مداخله  تمامی گروه ها در مرحله پس آزمون که مشابه با  پیش آزمون اجرا شد، شرکت کردند. پس از اطمینان یافتن از نرمال بودن توزیع داده ها از طریق آزمون کولموگروف–اسمیرنوف، جهت بررسی فرضیه های تحقیق از آزمون تی زوجی و تحلیل واریانس چند عاملی مرکب و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح  معنی داری P≤0/05 جهت تحلیل داده ها استفاده شد.

 نتایج آزمون تی زوجی تفاوت معنی داری در  خرده آزمون های تعادل، هدف گیری و دریافت، مهارت دستی و تبحر حرکتی در دو گروه سنی 10-12 و 13-15 سال در افراد دارای اختلال هماهنگی رشدی نشان داد؛ اما تفاوت معنی داری در نمرات پس آزمون گروه سنی 10-12 و 13-15 سال افراد سالم مشاهده نشد. همچنین نتایج آزمون تی مسستقل نشان داد تفاوت معنی داری میان نمرات تبحر حرکتی در پس آزمون افراد سالم و افراد دارای اختلال هماهنگی رشدی وجود دارد و میانگین نمرات گروه افراد سالم بیشتر از افراد دارای اختلال هماهنگی رشدی بود. نتایج آزمون تحلیل واریانس چند عاملی مرکب نیز فقط اثر (گروه سالم و اختلال هماهنگی رشدی) را بر خرده آزمون های ارزیابی حرکتی برای کودکان-نسخه دوم افراد موثر نشان داد و اثر سن و اثر همزمان سن و گروه  معنی داری نبود.

 نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد تمرینات واقعیت مجازی موجب بهبود معنی داری تبحر حرکتی در افراد دارای اختلال هماهنگی رشدی می شود، اما این مداخلات نتوانسته تاخیر و عقب افتادگی رشدی این کودکان را نسبت به افراد رشد عادی جبران کند که این نتایج ممکن است به مدت زمان مداخلات و همچنین بازه سنی شروع مداخلات مربوط باشد و احتمال دارد اگر مداخلات مناسبی در سنین پایین تر و به مدت طولانی ارائه شود این تفاوت نیز از میان برود.