بررسی میزان رضایت مندی مسکن بوم گرا از عناصر کالبدی حیاط؛ نمونه موردی: شهر تبریز

انسان برای حصول بر وجودی متناسب با جهان، انسان به گونه ای از معماری که وقوف او بر جهان را آشکار سازد نیازمند است. معماری بومی سارشار از جلوه های رضایتمندی انسان از کالبد و معنای مسکن در شهرهای سنتی ایران بوده و توجه به اصول طراحی مسکن بومی می تواند ارتقا کیفی مسکن و سکونت را در جامعه معاصر فراهم گرداند. هدف این تحقیق ارزیابی نقش عناصر کالبدی حیاط بمنظور افزایش رضایت-مندی ساکنان در مسکن بوم گرا است که در شهر تبریز انجام گردیده است. روش تحقیق پیمایشی بوده و از ابزار گردآوری داده مشتمل بر مطالعات کتابخانه ای و اسنادی است. روایی ظاهری پرسشنامه و پایایی آن به وسیله آزمون آلفای کرونباخ تایید شده است. پرسشنامه به صورت طیف لیکرت می باشد. به نظور تجزیه و تحلیل داده ها از طریق نرم افزار SPSS و آمار توصیفی، میزان رضایت استفاده گردیده است. نتایج پژوهش حاکی از آن است که بین معیارهایی مانند درصد فضای سبز به حیاط، فضای بازی کودکان، حوض آب و یا جهت قرارگیری حیاط با دیدگاه ذهنی استفاده کنندگان از فضای مسکن رابطه معنی داری داشته و شاخصه های مرتبط با آن بالاترین میزان رضایت و اهمیت ساکنان را دارد. پیشنهاد می شود از این معیارها که در افزایش رضایت مندی ساکنان مسکن موثر است در طراحی حیاط منازل جدید نیز استفاده شود.