مطالعه انتقادی مولفه های «خودشیفتگی» و «درون گرایی» در نظریه جمع عقلانیت و معنویت

هدف اصلی از انجام این تحقیق، مطالعه انتقادی خودشیفتگی و درون گرایی انسان معنوی در نظریه «جمع عقلانیت و معنویت» بود. روش این پژوهش، توصیفی- تحلیلی از طریق مطالعات کتابخانه ای و استنادی می باشد. در این تحقیق، با تاکید بر مبانی حکمت صدرایی و آموزه های وحیانی اسلام، مولفه های خودشیفتگی و درون گرایی ارزیابی شده است. مهم ترین نقدهای وارد بر مولفه های درون گرایی و خودشیفتگی عبارتند از: عدم امکان عرضه الگوی معنوی، فراموشی نقش نهادها و ساختارها در زندگی، ازخودبیگانگی انسان معنوی خودشیفته و خودخواهی معنوی. این نظریه با پذیرفتن مبانی دنیای مدرن، ویژگی های خاصی را برای مسیر معنویت گرایی برمی شمارد. «خودشیفتگی» و «درون گرایی» انسان معنوی از جمله این ویژگی ها می باشند. این مولفه ها در حقیقت پیامد و لازمه مبنای «فردگرایی» معنویت اند. انسان معنوی با تفرد خود، به دنبال درون گرایی حداکثری و ابراز خود به دلیل خودشیفتگی است. در نتیجه، این دو مولفه، نظریه عقلانیت و معنویت را با چالش جدی مواجه می کنند.